ΣΟΛΩΝ: Πού πας, Λουκά;
ΛΟΥΚΑΣ: Στο παγκάκι, να καθίσω.
ΣΟΛΩΝ: Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθισμένοι;
ΣΟΛΩΝ: Το θέμα επείγει, Λουκά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Το μέλλον;
ΣΟΛΩΝ: Το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Καλά, για στάσου, θα ‘χουμε και μέλλον;
(Ο Σόλων βγάζει μια εφημερίδα).
ΣΟΛΩΝ: Ξέρεις τι λέει; Η ανθρώπινη ζωή παρατείνεται.
ΛΟΥΚΑΣ: Κι εμείς, Σόλων; Παρατεινόμεθα κι εμείς;
ΣΟΛΩΝ: Αν θεωρηθούμε ότι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος… Κι εμείς…
ΛΟΥΚΑΣ: Δηλαδή;
ΣΟΛΩΝ: Κοίτα. Οι άνθρωποι μέχρι τώρα πέθαιναν κάπου στα εβδομήντα, βία ογδόντα. Τώρα θα πεθαίνουν κάπου στα εκατό.
ΛΟΥΚΑΣ: Μη μου κόβεις τη χολή, Σόλων. Ακόμα άλλα πενήντα χρόνια ζωής; Εγώ, Σόλων, κάνω υπομονή το πολύ άλλα δέκα χρόνια… το πολύ. Αλλά πενήντα; Ποτέ. Δεν αντέχω. Παραιτούμαι.
ΣΟΛΩΝ: Από τι παρατείσαι;
ΛΟΥΚΑΣ: Όχι, δεν παραιτούμαι, διαμαρτύρομαι. Με ποιο δικαίωμα μου παρατείνουν τη ζωή; Με ρώτησαν αν θέλω;
ΣΟΛΩΝ: Θες δε θες, αυτοί θα την παρατείνουν. Γεγονός… Αλλά κοίτα. Αν όντως έχουμε ακόμα πενήντα χρόνια ζωής, τότε έχουμε και τεράστια περιθώρια.
ΛΟΥΚΑΣ: Για ποιο πράγμα περιθώρια;
ΣΟΛΩΝ: Σε πενήντα χρόνια μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Ό,τι θέλουμε;
ΣΟΛΩΝ: Τα πάντα!
ΛΟΥΚΑΣ: Περιπτεράδες μπορούμε;
ΣΟΛΩΝ: Βεβαίως.
ΛΟΥΚΑΣ: Να πουλάμε σουβλάκια;
ΣΟΛΩΝ: Και σουβλάκια και ζωγράφοι και σταρ.
ΛΟΥΚΑΣ: Σταρ!
ΣΟΛΩΝ: Μπορούμε να γίνουμε ακόμα και Κολόμβοι. Κάπου θα υπάρχει μία ακόμα Αμερική.
ΛΟΥΚΑΣ: Όχι Κολόμβοι, Σόλων, με πιάνει η θάλασσα.
ΣΟΛΩΝ: Λουκά, μωρό μου, ό,τι θέλουμε μπορούμε να γίνουμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Για κάτσε όμως. Πώς θα αρχίσουμε; Πες ότι θέλω να γίνω φιστικάς. Με τι κεφάλαιο; Πώς;
ΣΟΛΩΝ: Είσαι αγράμματος. Όλα θέλουν οργάνωση. Πρώτα θα βρούμε το τι και μετά, στην επόμενη σύσκεψη το πώς… Τώρα μας λείπει το τι.
ΛΟΥΚΑΣ: Και καλά, ο δικαστής ήθελε να γίνει δικαστής και έγινε… Αλλά ο λούστρος;
ΣΟΛΩΝ: Τι ο λούστρος;
ΛΟΥΚΑΣ: Ο λούστρος, Σόλων, λούστρος ήθελε να γίνει; Τόσο κορόιδο ήταν; Γιατί δε διάλεξε να πάει, ας πούμε, στη Λεγεώνα των Ξένων κι έγινε λούστρος;
ΣΟΛΩΝ: Αυτό σου λέω τόση ώρα. Το παν είναι θέμα οργάνωσης. Αν πάρουμε λάθος απόφαση τώρα…
ΛΟΥΚΑΣ: Ξέρεις τι θα ήταν ωραία; Να ήμασταν φίδια.
ΣΟΛΩΝ: Φίδια; Τι φίδια;
ΛΟΥΚΑΣ: Φίδια. Κανονικά φίδια. Εκατό τοις εκατό φίδια… Οκτώ μήνες ξάπλα. Να τρελαθούμε στον ύπνο.
ΣΟΛΩΝ: Εννοείς τη χειμερία νάρκη;
ΛΟΥΚΑΣ: Ναι, ναι, χειμερία… Οκτώ μήνες ξάπλα, χειμερία, και τους άλλους τέσσερις, τους καλοκαιρινούς θα παραθερίζουμε στα πάρκα… Ούτε νοίκι ούτε ρούχα ούτε…
ΣΟΛΩΝ: Καφέ.
ΛΟΥΚΑΣ: Καφέ;
ΣΟΛΩΝ: Οκτώ μήνες χωρίς καφέ; Αδύνατον.
ΛΟΥΚΑΣ: Αλήθεια, αδύνατον… Είδες; Στο είπα: Δεν μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.
ΣΟΛΩΝ: Μπορούμε, Λουκά, μωρό μου. Μπορούμε… Αρκεί να μπούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Πού;
ΣΟΛΩΝ: Στο σύστημα, δεν ξέρω, αλλά κάπου πρέπει να μπούμε. Χαρά και εργασία, ωράριο, αλλά κάπου να μπούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Πού;
ΣΟΛΩΝ: Στο σύστημα, στο είπα.
ΛΟΥΚΑΣ: Τι είναι αυτό, ουζάδικο;
ΣΟΛΩΝ: Το σύστημα; Όχι! Αυγό.
ΛΟΥΚΑΣ: Αβγό ή αυγό;
ΣΟΛΩΝ: Αυγό. Μην γίνεσαι χυδαίος.
ΛΟΥΚΑΣ: Αυγό;
ΣΟΛΩΝ: Αυγό, ναι, αυγό, με ζάλισες… Όταν μπεις εκεί μέσα… πάει, τα ‘χεις όλα.
ΛΟΥΚΑΣ: Καλά. Και θα μας χωράει;
ΣΟΛΩΝ: Μέχρι να μπεις είναι το ζόρι. Μετά δεν το καταλαβαίνεις καν ότι είσαι μέσα.
ΛΟΥΚΑΣ: Κατάλαβα.
ΣΟΛΩΝ: Να γίνουμε μόνο λίγο πιο κύριοι, λίγο πιο κοινωνικοί. Να μην παίρνεις κατάκαρδα τίποτα, κατάλαβες;
ΛΟΥΚΑΣ: Κατάλαβα. Αναίσθητοι. Τακτικό ωράριο… Επισκέψεις, χρόνια πολλά, τι κάνετε, πως είσθε, να σας ζήσει… Κατάλαβα.
ΣΟΛΩΝ: Εν γένει να δείχνεις τον πρέποντα σεβασμό.
ΛΟΥΚΑΣ: Σε ποιόν;
ΣΟΛΩΝ: Σε όλους.
ΛΟΥΚΑΣ: Ξέρω, ξεσκονίσματα, προηγείσθε, μα τι λέτε, ο καιρός, βεβαίως, μάλιστα, ναι, έχετε δίκιο… ΟΧΙ!
ΣΟΛΩΝ: Τι όχι;
ΛΟΥΚΑΣ: Όχι, δεν μπαίνω στο αυγό, δεν μπαίνω, ποτέ… Σκάω, Σόλων.
ΣΟΛΩΝ: Θα έχει έιρ κοντίσιον.
ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπαίνω. Θέλω να βλέπω.
ΣΟΛΩΝ: Θα έχει τηλεόραση.
ΛΟΥΚΑΣ: Ουρανό, δέντρα;
ΣΟΛΩΝ: Θα έχει.
ΛΟΥΚΑΣ: Ψεύτικα;
ΣΟΛΩΝ: Αληθινά, ψεύτικα, δεν ξέρω, αλλά θα έχει, θα έχει, απ’ όλα θα έχει.
ΛΟΥΚΑΣ: Θα χωράμε και οι δύο στο αυγό, Σόλων;
ΣΟΛΩΝ: Κι οι δυο; Όχι, ο καθένας θα έχει το δικό του… Και πάψε να σκέφτεσαι σαν υπανάπτυκτος.
ΛΟΥΚΑΣ: Μόνος δηλαδή; Μόνος… Όχι, Σόλων, όχι μόνος, δε γίνεται αυτό, Σόλων, δεν αντέχεται η ζωή μόνος, σε παρακαλώ, Σόλων, όχι.
ΣΟΛΩΝ: Θες να μην μπούμε; Αυτό προτείνεις;
ΛΟΥΚΑΣ: Να μην μπούμε.
ΣΟΛΩΝ: Να μείνουμε έξω;
ΛΟΥΚΑΣ: Έξω.
ΣΟΛΩΝ: Καλά, έξω… Όσο ελπίζουμε, όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε… Έξω…
ΤΕΛΟΣ
(Το κείμενο, όπως θα καταλάβατε είναι του Κώστα Μουρσελά, από το «Εκείνος κι Εκείνος», εκδόσεις Κέδρος. Το διασκεύασα κατά βούληση χωρίς να ζητήσω την άδεια του κυρίου Μουρσελά –σιγά μην ασχολείται ο Μουρσελάς με το τι γράφει ο Γελωτοποιός.
Στο ίντερνετ θα βρείτε πιθανότατα και σκηνές από την τηλεοπτική σειρά, με δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς –Διαμαντόπουλος, Μιχαλακόπουλος.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα επεισόδια που σώζονται –πέρα από μικρά αποσπάσματα- είναι από ένα remake της σειράς, του 1989.
Αρχικά η σειρά είχε παιχτεί στην ελληνική τηλεόραση επί χούντας. Αλλά κάποιος δαιμόνιος υπάλληλος της ΕΙΡΤ, που ήταν για τα καλά μέσα στο αυγό, τα έσβησε για να γράψει πάνω στις κασέτες… ποδόσφαιρο!)
