Όταν έκλαψε ο πρωθυπουργός

0
2580

Έπρεπε να ζήσουμε τη μισή ζωή μας για να δούμε έναν πρωθυπουργό ανθρώπινο.

Μέχρι τώρα ήταν τα ανδρείκελα made in IMF. Όντα χωρίς συναίσθημα, που διορίζονταν για να εξοντώνουν τους ανθρώπους, προκειμένου να επωφεληθούν οι εταίροι κι οι ημέτεροι.

Χθες είδαμε έναν άνθρωπο. Συγκινημένο, με επίγνωση του βάρους.

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, πόσο θ’ αντέξουμε, πόσο σκληρά θα επιτεθούν οι μέγαιρες της Ευρώπης.

Τον Αλιέντε τον άφησαν τρία χρόνια. Έτσι συγκινημένος μιλούσε κι εκείνος απ’ το προεδρικό μέγαρο, λίγο πριν το ισοπεδώσουν τα αεροπλάνα.

Ίσως γι’ αυτό κι εκείνος μιλάει για πρώτη φορά στη Βουλή σαν να ‘ναι η τελευταία. Γιατί ξέρει ότι αντιμετωπίζει τέρατα.

Όμως τον κόσμο δεν τον αλλάζουν οι άνθρωποι που σκύβουν το κεφάλι. Κανείς δεν σέβεται τον δειλό.

~~{}~~

Πάντα πρέπει ν’ αφήνεις στον εχθρό σου μια έξοδο διαφυγής, έτσι έγραφε ο Σουν Τσου στη Τέχνη του Πολέμου. Γιατί αν δεν μπορεί να ξεφύγει θα παλέψει μέχρι εσχάτων, δεν έχει άλλη επιλογή.

Η Γερμανία της Μέρκελ δεν θέλει να μας αφήσει να ξεφύγουμε. Διακυβεύεται το κύρος της αυτοκρατορίας της, η ανωτερότητα τους.

Γνωρίζει ότι μας εξοντώνει, αλλά θα συνεχίσει. Γιατί εμείς είμαστε λίγοι και αδύναμοι. Αυτοί είναι πολλοί και είναι ισχυροί.

Οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αυτοί που έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη κι άλλα τόσα προσδοκούν, τους στηρίζουν, και περιμένουν το τέλος της παρένθεσης, για να επανέλθουν.

~~

Δεν μπορούμε να νικήσουμε, έτσι λένε οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες.

Οπότε ας αφεθούμε να χαθούμε. Αυτό πρέπει να κάνει κάθε μικρό έθνος, όταν προστάζουν οι γίγαντες.

Αυτό έκαναν οι Ισλανδοί, αντιμέτωποι κι αυτοί με το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό έκαναν και οι Βιετναμέζοι, όταν τους επιτέθηκε η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή.

Αυτό έκαναν κι οι Κουβανοί, όταν τους απέκλεισαν οι εχθροί και τους ξέχασαν οι φίλοι.

Αυτό έκαναν και οι κουρελήδες του Γκάντι, μπροστά στο Βρετανικό Στέμμα.

Αυτό έκαναν κι οι Ιρλανδοί, οι πατατοφάγοι.

Αυτό έκαναν κι οι κατσαπλιάδες οι Γραικοί, αυτό κι οι Μεξικανοί.

Αυτό κάνουν πάντα οι μικροί λαοί, υποτάσσονται.

~~{}~~

Ναι, ακούγομαι ρομαντικός, γραφικός ίσως. Να ποντάρεις σ’ ένα όνειρο, αυτό είναι βλακώδες.

Όμως έτσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι προχωράει. Με αργά βήματα προς το όνειρο.

Οι δυνάμεις της συντήρησης, οι αντιδραστικοί, μοιάζουν να νικάνε. Όμως πάντα ηττώνται.

Οι συντηρητικοί θέλουν όλα να μείνουν ίδια, θέλουν κι εύχονται το τέλος της Ιστορίας. Όμως η Ιστορία δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που συγκινείται, όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που σταμάτησε να φοβάται.

Ελευθερία είναι να μην φοβάσαι.

~~{}~~

Είμαι σίγουρος ότι τα λόγια μου ακούγονται σαν ανέκδοτο στ’ αυτιά των ανθρώπων που ποντάρουν στη δουλική ανθρώπινη φύση. Λίγο με νοιάζει.

Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε επιστήμονας. Είμαι ένας άνθρωπος που πόνταρε όλη του τη ζωή στο κουτσό άλογο της λογοτεχνίας.

Γράφω, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ονειρεύομαι, επειδή δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς.

~~{}~~

Το φεγγάρι βγήκε και πάλι. Το φεγγάρι θα συνεχίσει να φέγγει, ό,τι και να συμβεί στον μικρό μας πλανήτη.

Η Ιστορία θα συνεχίσει να κυλάει και δεν μπορείς να μπεις μέσα της δυο φορές. Μοιάζει ίδια, αλλά πάντα αλλάζει.

Η μόνη βεβαιότητα είναι η αλλαγή. Κι ο θάνατος. Λίγος είναι ο χρόνος της ζωής, σχεδόν ασήμαντος, και θα ήταν ωραία, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, να φύγουμε χαμογελώντας.

Να χαϊδέψουμε το κεφάλι του παιδιού μας ή του εγγονού μας (οι πιο τυχεροί) και να του πούμε: “Σου παραδίδω μια ελεύθερη χώρα. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου”.

Να του πούμε: “Σου παραδίδω μια ελεύθερη ζωή. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου”.

~~{}~~

Η αρετή και η ελευθερία. Αυτό ήταν το ιδεώδες κάποιων ανθρώπων που έζησαν στα μέρη μας και μιλούσαν τη γλώσσα μας.

Εκείνοι, οι Παλιοί των Ημερών, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την τερατώδη αυτοκρατορία των Περσών υποκλίθηκαν, συμβιβάστηκαν, προσκύνησαν και υπέγραψαν πρωτόκολλα παράδοσης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Ralph Eugene Meatyard, “Μάσκες στο νερό”,