Αυτό το βιβλίο ξεκίνησε να γράφεται πριν 11 χρόνια. Χρησιμοποιώ παθητική φωνή γιατί τα βιβλία δεν τα γράφουμε, γράφονται.
Είναι αυτοφυείς οργανισμοί, ζωντανοί. Ξεκινούν από έναν σπόρο, από μια ιδέα που πέφτει σε άγονο πολλές φορές έδαφος. Εκεί περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να βλαστήσει. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην εξέλιξη του: Άνθρωποι, καταστάσεις, καταστροφές και απογοητεύσεις, άλλα βιβλία, ταινίες και μουσικές, τυχαίες συναντήσεις και θάνατοι.
Ο συγγραφέας είναι κηπουρός, είναι συλλέκτης. Μαζεύει υλικά αλλοπρόσαλλα και τα συνταιριάζει όπως θεωρεί καλύτερα. Κάποιες φορές τα υλικά του τα παρέχει η τύχη, άλλες ψάχνει για να τα βρει –και βρίσκει διαφορετικά από εκείνα που περίμενε.
Ο συγγραφέας είναι homme bricoleur κι όχι savant. Μαστροχαλαστής, όχι σοφός.
~~{}~~
Μέσα σ’ αυτά τα 11 χρόνια πολλοί συνέβαλαν στο μαστόρεμα, κι αυτούς θέλω να τους ευχαριστήσω –ακόμα κι εκείνους που δεν βρίσκονται πια στον κόσμο των ζωντανών.
Θα ξεκινήσω από τον Αντρέα που μου έδωσε το έναυσμα, όταν σε κάποια μεταμεσονύχτια μαραθώνια συζήτηση ρώτησε: «Φαντάζεσαι όλα όσα γράφει η Βίβλος να είναι κυριολεξία; Όχι αλληγορία ούτε συμβολισμός, αλλά να ισχύουν κατά γράμμα;»
Έπειτα τον Νίκο που μου πρότεινε να διαβάσω το «Τραγικό αίσθημα της ζωής» του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Ο Νίκος, δυστυχώς, στα τριάντα του, αντάμωσε τον Θάνατο και τον ακολούθησε.
Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, που διάβασε την πρώτη μορφή του κειμένου, μ’ ενθάρρυνε να συνεχίσω και με συμβούλεψε να κατανοήσω και να συμπαθήσω όλους τους ήρωες του Δέντρου. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα κι ο Καμπανέλλης δεν μπορεί πια να με βοηθήσει.
Τον Δημοσθένη Κούρτοβικ που διάβασε τη δεύτερη (ή τρίτη;) μορφή. Εκείνος με παρότρυνε να αναπτύξω κάποιους χαρακτήρες που είχα αφήσει στην σκοτεινή πλευρά του βιβλίου.
Τους φίλους του sanejoker, όπως με γνώρισαν και τους γνώρισα όταν βρέθηκα στην Κουνελότρυπα του διαδικτυακού κόσμου των θαυμάτων, πριν τέσσερα χρόνια.
Τον Μάριο, που πρώτος σκέφτηκε να τυπώσουμε αυτό το βιβλίο (την έκτη μορφή) σε “κυτταρίνη” [sic]. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει τυπωμένο. Γι’ αυτό και του το αφιερώνω. Αν ο κόσμος δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε, τότε μπορεί να βρίσκεται με τον Καμπανέλλη και τον Νίκο, να πίνουν κρασί στην υγειά μας και να περιμένουν να πάμε να τους κάνουμε παρέα.
Τον Όττο του Μεγάλου Χάους, φίλο και συνεργό, που επιμελήθηκε την έβδομη μορφή του κειμένου. Η επέμβαση του ήταν καταλυτική. Με σχολαστικότητα κι επιμέλεια, που μόνο σε μοναχό του μεσαίωνα θα άρμοζε, στίλβωσε τον σκελετό, λέξη προς λέξη. Επιπλέον με ώθησε να ξαναδουλέψω το κείμενο και να αφαιρέσω κάθε τι περιττό. Ν’ αλλάξω το μοντάζ, να κόψω σκηνές, να φωτίσω κάποιες σκοτεινές πτυχές, να προσθέσω μουσική.
Την Αναστασία Ρενιέρη, που αντέχει να συνομιλεί μ’ έναν αλλοπρόσαλλο άνθρωπο και συνεχίζει να θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο που δεν θα πάρει κανένα βραβείο –στην καλύτερη περίπτωση θα μας μηνύσουν για προσβολή των θείων.
Την Τύχη, που μου έδωσε το δικαίωμα να ζήσω και να πάρω μέρος στη συγγραφή αυτού του βιβλίου.
Τη Νέλλη, την condition sine qua non de ma raison.
~~{}~~
“Το δέντρο στην άκρη του κόσμου” θα κυκλοφορήσει (λίαν συντόμως) από τις εκδόσεις Ρενιέρη- http://sanejoker.info/2014/11/tree-of-life.html
