«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»
Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη,
μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλλης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο Κρούγκμαν δεν μπορεί να το πιστέψει: “Η ελληνική κυβέρνηση πήγε να διαπραγματευτεί χωρίς να έχει εναλλακτικό σχέδιο;;!!”
Του φαίνεται αδιανόητο, αλλά είναι ακόμα χειρότερο.
Ο θάνατος του Τσίπρα θα είναι μόνο πολιτικός, ενώ ο δικός μας θα είναι κυριολεκτικός.
Γιατί σίγουρα όλοι οι βουλευτές έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Γιατί κανενός απ’ αυτούς δεν θα κατασχεθεί το σπίτι. Γιατί κανείς τους δεν είναι άνεργος και ανασφάλιστος. Γιατί κανείς δεν έχει μια μικρή επιχείρηση που θα χρεοκοπήσει άτακτα.
~
Αυτό που έκανε ο Τσίπρας δεν ήταν μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Ήταν η απόλυτη καταστροφή.
Γιατί κατάφερε να δώσει άφεση στους προκατόχους του, χωρίς να προσφέρει τίποτα στο λαό. Όλα όσα ψηφίζονται στο νέο μνημόνιο ήταν προαποφασισμένα. Τώρα φαίνεται ότι τα προκάλεσε η στάση του ΟΧΙ και η ανικανότητα της αριστεράς.
Η Ευρωκρατία δεν λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες του δικαίου, μόνο με τους νόμους του κέρδους (για τις τράπεζες και τις Μεγαλοεταιρείες).
Μετά την παταγώδη αποτυχία του Τσίπρα, η αριστερή σκέψη (της Ευρώπης ολόκληρης) παρουσιάζεται ως ηλίθια.
Οι νεοφιλελεύθεροι και οι νεοναζί πανηγυρίζουν.
Τι αποδείχτηκε; Ότι τα ΟΧΙ των λαών δεν επηρεάζουν καθόλου τα ΝΑΙ των επικυρίαρχων. Το ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κάνει πιο ισχυρό το δόγμα του Φρίντμαν: There is no alternative.
Και ο κόσμος, εμείς, οι άνθρωποι που ζούμε κάτω απ’ το όριο της φτώχειας -ή λίγο πάνω, νιώθουμε (ξανά) ανήμποροι.
Αυτό το αίσθημα της ανημποριάς (επίκτητη ανημποριά, learned helplessness “Συνηθίζοντας τα ηλεκτροσόκ: Το πείραμα του Σέλιγκμαν”) είναι απαραίτητο. Έτσι θέλουν να νιώθουμε οι πεφωτισμένοι που πίνουν σαμπάνια στη λίμνη της Γενεύης: Ανήμποροι, ανίκανοι, απομονωμένοι, προδομένοι, καταθλιπτικοί, αυτοκτονικοί.
Ώστε να παραδεχτούμε την ήττα και το τέλος της ιστορίας.
~~{}~~
Ξεκίνησα μ’ έναν στίχο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Θα το συνεχίσω με μια φράση που μου είχε πει πριν δέκα -και βάλε- χρόνια:
“Απαισιοδοξία ούτε και στην κόλαση”.
Ο Καμπανέλλης είχε βρεθεί στην απόλυτη κόλαση, είχε επιβιώσει απ’ το στρατόπεδο εξόντωσης του Μαουτχάουζεν.
“Στο στρατόπεδο ήθελαν να μας κάνουν αντικείμενα, χωρίς όνομα, χωρίς όνειρα, χωρίς ιστορία. Έτσι και το έκανες ήσουν νεκρός. Εκεί μέσα, στην κόλαση, έπρεπε να πιστεύεις σ’ ένα μόνο πράγμα: Ότι αξίζει να ζεις. Ό,τι και να σου κάνουν πρέπει να συνεχίσεις”.
Πλέον όλος ο κόσμος είναι ένα στρατόπεδο εξόντωσης. Δεκαέξι χρόνια μετά το Σηάτλ δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα.
Η Παντοκρατορία είναι η Αγορά.
Στην Ευρώπη την αντιπροσωπεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και καμιά χώρα, κανένα κοινοβούλιο, καμία δημοκρατία, κανένας λαός, κανείς δεν έχει δικαίωμα να αντιτίθεται στις αποφάσεις της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ.
Αν είστε χριστιανοί τότε μπορείτε να αποκαλείτε την Α(γορά)… Α(ντίχριστο).
Πέρα από τη μυθολογία η αναλογία είναι σαφής: Κανείς δεν επιτρέπεται να εναντιωθεί.
Και σίγουρα η Ελλάδα, δεν μπορεί να πολεμήσει το θηρίο της Αγοράς.
Τότε που βρίσκεται η αισιοδοξία;
Εμείς είμαστε η αισιοδοξία. Όσο θυμόμαστε ποιοι είμαστε και αντέχουμε τη βία, χωρίς να χανόμαστε μέσα της, χωρίς να την αναπαράγουμε εις βάρος του γείτονα μας.
Το θηρίο μοιάζει ανίκητο. Όμως όλες οι τυραννίες, όλες οι αυτοκρατορίες, όλοι οι δολοφόνοι έτσι φάνταζαν: Ανίκητοι.
Μέχρι που κατάρρευσαν.
