There is not even silence in the mountains
but dry sterile thunder without rain
What the thunder said, Waste Land, T.S. Eliot
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι αστραπές σαν ηλεκτρισμένα έντερα, η βροχή όλο και δυναμώνει, τα μπουμπουνητά πλησιάζουν. Κάθε φορά που αστράφτει φωτίζεται ολόκληρος ο ουρανός. Τόση ενέργεια στους αιθέρες κι εμείς καίμε πετρέλαιο. Κι ο Τέσλα πέθανε άφραγκος.
Εύχομαι να παρακολουθήσω μια ηλεκτρική καταιγίδα, αλλά οι ουρανοί και οι θεοί δεν ακούν τις ευχές και τις προσευχές μας.
Άλλωστε το έζησα μια φορά, αυτή την υπερπαραγωγή των ουρανών κι είναι απληστία να ζητάς να ξαναγίνει κάτι τέτοιο, τόση ενέργεια, μόνο γιατί το εύχεσαι.
~~{}~~
Ήταν το καλοκαίρι του 2004 και δούλευα σ’ ένα υπαίθριο μπαρ της Νάξου, τον Κήπο. Στην μπάρα άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο.
Ένα βράδυ, χωρίς να υπάρχει καμιά προειδοποίηση ξέσπασε η ηλεκτρική καταιγίδα. Δεν έβρεχε, η ατμόσφαιρα ήταν ξερή και στείρα. Όμως οι αστραπές και τα μπουμπουνητά δεν είχαν σταματημό. Κάθε δευτερόλεπτο η πλάση άναβε κι έπειτα, μόλις ακουγόταν εκκωφαντικός ο ήχος, όλοι έσκυβαν λίγο το κεφάλι, μια κίνηση αταβιστική που σίγουρα σε τίποτα δεν θα βοηθούσε αν κάποιος κεραυνός αποφάσιζε να περάσει μέσα απ’ το σώμα μας στον πηγαιμό προς το χώμα.
Σαν να ζούσαμε σε ταινία τρόμου έσβησαν τα φώτα. Γενικό μπλακ-άουτ, στην Νάξο συνέβαινε δυο-τρεις φορές κάθε καλοκαίρι. Αλλά τη συγκεκριμένη νύχτα, την Νύχτα της Ηλεκτρικής Καταιγίδας, δημιούργησε ένα σκηνικό που σίγουρα θυμούνται όλοι όσοι το έζησαν.
Είχαμε αναμμένα τα κεράκια που φαίνονταν γελοιωδώς αδύναμα, κάθε φορά που μια αστραπή φώτιζε το νησί, τη θάλασσα και την Πάρο απέναντι.
Ήταν μια μυθική αλληγορία. Απ’ τη μία τα αποκυήματα του ανθρώπου, η φλόγα που έκλεψε ο Προμηθέας κι απ’ την άλλη οι αστραπές του Δία.
Ο Θεός μας περιγελούσε. Είχε εξαφανίσει το ηλεκτρικό και μας είχε αφήσει με τη φωτιά, για να μας θυμίσει πόσο ασήμαντοι είμαστε.
Οι θνητοί έπιναν σφηνάκια και γελούσαν.
~~{}~~
Κάποτε ο Γιαχβέ των Εβραίων, ο Θεός των Χριστιανών, ένα και το αυτό, αποφάσισε να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα, επειδή οι κάτοικοι της το έκαναν παρά φύσιν με τους άλλους άντρες και με τις γυναίκες.
Ο Γιαχβέ ήταν ομοφοβικός, ήταν πουριτανός κι ήταν σκληρός. Αποφάσισε να ρίξει φωτιά και θειάφι στις δυο πόλεις, τιμωρώντας -πέρα απ’ τους σοδομίτες- και τα βρέφη που κοιμόντουσαν στο κρεβάτι τους, τα παιδιά που έπαιζαν αμπάριζα στις πλατείες.
Για τον Θεό δεν υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Όλοι, ακόμα και τα παιδιά, είναι ένοχοι.
Μόνο δύο αθώους βρήκε, τον Λωτ με τη γυναίκα του, που έκαναν σεξ σύμφωνα με τους θεϊκούς κανόνες -κι είναι γραμμένο στα Απόκρυφα Κείμενα της Νεκρή Θάλασσας ότι πολύ βαριόνταν.
Τους είπε να φύγουν για να σωθούν. Η γυναίκα του Λωτ, που αγαπούσε τους ανθρώπους, όσο kinky γούστα και να είχαν, στράφηκε για μια στιγμή, σαν άκουσε τον ορυμαγδό της ατομικής βόμβας.
Είδε το μανιτάρι κι έμεινε στήλη άλατος, εκούσια, γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί ότι εκείνη είχε σωθεί ενώ ο Αχμέτ, η Σάρα, ο Ιβάν, ο Γιοχάννες, ο Νίκος, η Ελισάβετ, ο Γιούκιο, είχαν όλοι χαθεί, επειδή οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις δεν άρεσαν στον Θεό.
Ο Λωτ έφυγε μόνος του κι άνοιξε μια τράπεζα στη Χανάαν. Ήταν η πρώτη τράπεζα που ιδρύθηκε και γρήγορα καρποφόρησε, αφού είχε την ευλογία του ίδιου του Θεού.
~~{}~~
Οι αιώνες πέρασαν στον πλανήτη των ανθρώπων κι ο Γιαχβέ με Αλτσχάιμερ έμεινε να κοιτάει το χωροχρονικό συνεχές, ενώ τα σάλια του έτρεχαν, ενώ οι τράπεζες αυξάνονταν και πληθύνονταν.
Άκουσε μεγάλο θόρυβο κι έσκυψε να κοιτάξει.
Ήταν 6 Αυγούστου και στη Χιροσίμα έβρεχε φωτιά και θειάφι.
“Άξιοι”, είπε ο Θεός κι αποκοιμήθηκε στην άνοια του.
