(Τετράδια Συνεργείου)
Πού μπορεί να μας πάει η βροχή;
Όχι η βροχή ως μετεωρολογικό φαινόμενο, αλλά η “βροχή”, η λέξη.
Καμία λέξη δεν αναδύεται μόνη της απ’ το βυθό του νου. Πάντα κουβαλάει φύκια και θησαυρούς, απροσδόκητους συνειρμούς κάποιες φορές, άλλες αναμενόμενους
Κι αν η βροχή είναι γοητευτική, καταστροφική, άγρια, φθινοπωρινή, ζωογόνος, ψιχάλα μπόρα καταιγίδα μπουρίνι, τότε τι μπορεί να είναι η ταπεινή και περιφρονημένη παπουτσοθήκη;
Μπορεί μια παπουτσοθήκη από κόντρα πλακέ μοριοσανίδας να γίνει το έναυσμα για τη νυχτερινή σκηνή μιας ταινίας;
21+16 παραλλαγές για βροχή και 14 για παπουτσοθήκη, με τη μέθοδο Σβάιτσερ
(δείτε παλιότερο κείμενο Ο Σάρτρ και 31 παραλλαγές για ένα ποτήρι http://sanejoker.info/2013/11/glass31b.html).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βροχή – Γεωργία
1. Βρέχει και τρέχει να μαζέψει τα ρούχα. Πόσο της τη δίνει όταν γίνεται αυτό. Άντε τώρα βάλε απλώστρα μέσα και ξανάπλωνε. Αν είχε χώρο και λεφτά θα έπαιρνε στεγνωτήριο να γλιτώνει και το άπλωμα και τη βροχή. Να μαζέψει τουλάχιστον την τέντα να ποτιστούν τα φυτά.
2. Το άπλωμα αναβάλλεται για λίγο. Κάθεται στον καναπέ και χαζεύει απ’ το παράθυρο. Της αρέσει πολύ να βλέπει τη βροχή να πέφτει. Το χώμα που ρουφάει το νερό, τα φύλλα που πλένονται.
3. Όταν ήταν μικρή θυμάται ότι έλεγαν, ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον, ότι η βροχή γίνεται γιατί τα σύννεφα τρακάρουν μεταξύ τους. Εεε, δε το λες κι έτσι ακριβώς, αλλά σίγουρα τα σύννεφα εμπλέκονται σ’ αυτή την ιστορία.
4. «Η βροχή είναι ένα πολύ σημαντικό καιρικό φαινόμενο, παιδιά μου. Η βροχή είναι σταγόνες νερού που πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Βαριές όμως για να μπορούν να φτάσουν στη γη. Όταν κάνει ζέστη ποσότητες νερού απ’ τις θάλασσες, τα ποτάμια, τις λίμνες, εξατμίζονται και γίνονται υδρατμοί που φτάνουν στην ατμόσφαιρα με τη βοήθεια του αέρα και σχηματίζουν τα σύννεφα. Όταν μαζευτούν πολλοί, πολλοί υδρατμοί που θα συναντήσουν και κρύο, γίνονται νερό που επιστρέφει ξανά στη γη με τη μορφή της βροχής. Το νερό της βροχής απορροφάται απ’ το έδαφος, γεμίζει τα ποτάμια και ρέει στις θάλασσες και στις λίμνες».
5. Δεν ήταν παιδί όταν κατάλαβε τον κύκλο του νερού. Στην πραγματικότητα, το κατάλαβε όταν την απασχόλησε η βροχή και η σημασία της. Είχε περάσει τα 25. Παιδί της πόλης που τα καιρικά φαινόμενα είχαν γι’ αυτή σημασία μόνο για το πόσο τη διευκόλυναν ή τη δυσκόλευαν στις βόλτες της. Όταν χρειάστηκε να ζήσει σ’ ένα ορεινό και άνυδρο μέρος αυτής της χώρας, άκουσε τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τη βροχή. Κι όταν έφτασε να έχει τρεχούμενο νερό μια φορά στις τρεις μέρες κι αυτό για λίγες ώρες, σχεδόν έμαθε να χορεύει το χορό της βροχής. «Πρέπει να βρέξει ρε παιδιά, καταλαβαίνετε;» έλεγε στις φίλες της απ’ τη Θεσσαλονίκη κι αυτές δεν καταλάβαιναν στην πραγματικότητα γιατί δεν τις είχε απασχολήσει ο κύκλος του νερού. Το νερό ήταν αυτό που έβγαινε απ’ τη βρύση. Προερχόταν απ’ τους σωλήνες. Άντε και το πολύ – πολύ απ’ το υδραγωγείο.
6. Βρέχει, χιονίζει, τα μάρμαρα ποτίζει κι η γάτα μαγειρεύει κι ο ποντικός χορεύει. Αυτός που το σκέφτηκε αυτό σίγουρα δεν ήταν από χωριό.
7. Κάθεται στον καναπέ κουκουλωμένη με την κουβέρτα της και χαζεύει. Αυτό το γιασεμί το ήθελε το νερό του. Κι η λεμονιά το ίδιο. Καλά δε μιλάμε για το βασιλικό τον έρμο. Είχε μαραζώσει μια βδομάδα απότιστος. Σε λίγη ώρα θα φουντώσει. Βροχή, νερό, ζωή.
8. «Και τέταρτος νεκρός απ’ τις πλημμύρες στο Μενίδι». «Άνοιξαν οι ουρανοί στην Ξάνθη. Έπεσαν δέντρα και πλημμύρισαν χωράφια στον κάμπο».«Σαρώνουν φονικές πλημμύρες την Αργεντινή. 11.000 απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους». «Φονικές πλημμύρες στη Μιανμάρ με απολογισμό 46 νεκρούς». Βροχή, νερό, θάνατος.
9. Απεχθάνομαι τις ομπρέλες. Γενικώς προτιμώ να γίνω μούσκεμα απ’ τη βροχή, παρά να κρατάω ομπρέλα. Εκτός ότι δε με βολεύει καθόλου που πρέπει να έχω το ένα μου χέρι απασχολημένο κρατώντας την, να πιάνω περισσότερο χώρο, να τρακάρω με άλλες ομπρέλες και να ‘χω κι αυτό το «άνοιξε – κλείσε» και συνήθως «χάλασε», μου φαίνεται επίσης πολύ ξενέρωτο αξεσουάρ. Σιγά καλέ μη λιώσεις πια… Άσε που μου βγάζει κάτι σε συνταξιοδότηση, χαμομήλι και στυλ φοβάμαι μην πουντιάσω… Κυρίως όμως μου βγάζει έναν συντηρητισμό, μια επιφυλακτικότητα, μια απόσταση, μια μοναξιά, εγώ και η ομπρέλα μου και δε χωράει και πολύς κόσμος από κάτω… Αν έχω φτιάξει το μαλλί βέβαια το ξεπερνάω το ξενερωτικό και όλα τα συμβολικά της υπόθεσης με συνοπτικές διαδικασίες. Τις περισσότερες απ’ τις γενικά λίγες φορές που χρησιμοποίησα ομπρέλα (μια που δεν έχω συχνά μαλλί κομμωτηρίου) την ξέχασα και κάπου στο τέλος. Αυτό γίνεται συνήθως με τις ομπρέλες όταν σταματήσει η βροχή. Ξεχνιούνται.
10. Φθινόπωρο. Κυριακή απόγευμα. Θλιμμένη μέρα η Κυριακή. Ακολουθεί η Δευτέρα. Πφφφ… Ψιλόβροχο. Παραλία. Είναι τέλεια. Δεν έχει κόσμο όταν βρέχει. Αραιά και πού από κανένας γκρίζος άνθρωπος. Κι αυτά τα κόκκινα φώτα μες το γκρίζο… Πόσο μ’ αρέσει. Να θυμηθώ να φτιάξω το ποδήλατο. Έχουν ξεφουσκώσει τα λάστιχα απ’ την ακινησία.. Να κάνω ποδήλατο στην παραλία με ψιλόβροχο.
11. Βρέχει φωτιά στη στράτα μου. Στράτος. Θεός. Κούρκουλος. Τι άντρας θεέ μου!!!
12. Βροχή με το τουλούμι. Free car wash. Καλά που δεν πήγα για πλύσιμο το αυτοκίνητο.
13. Υώ, σημαίνει βρέχω. Φάολα, Αμβροσία, Ευδώρα, Κορωνίς, Πολυξώ, Θυώνη και Προδίκη. Οι κόρες του Ύαντα, οι γνωστές Υάδες. Οι Υάδες, «οι της βροχής», ήταν αδελφές Νύμφες, που έφερναν τη βροχή, γιατί μετά το θάνατο του πατέρα τους λυπήθηκαν τόσο πολύ που άρχισαν να κλαίνε ασταματάτητα. Οι θεοί τότε τις λυπήθηκαν και τις μεταμόρφωσαν σε αστέρια. Το γνωστό ανοικτό σμήνος των Υάδων που βρίσκεται στην κεφαλή του Ταύρου, του αστερισμού. Οι Υάδες θεωρούνται το πλησιέστερο αστρικό σμήνος στη Γη. Πρέπει να διανύσουμε μια απόσταση 151 έτη φωτός μόνο και τις φτάσαμε.
14. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται ή αλλιώς προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε… «Λαοί της Ευρώπης, ενωθείτε» έλεγε πέρσι ο Τσίπρας παραποιώντας τον Μαρξ και εξαπολύοντας δριμύτατη επίθεση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επικρατούν στην Ε.Ε… χαχαχα… Πέφτουν τα ψέματα βροχή…
15. Δεν βρέχει ρε, σε φτύνουμε!!!
16. Σε θέλω, του είπε. Σε θέλω τώρα. Κι άνοιξαν οι ουρανοί κι άρχισε μια σωτήρια άγρια βροχή που κράτησε πολύ ώρα. Σαν φυσική κουρτίνα στα τζάμια του αυτοκινήτου. Βροχή σύμμαχος.
17. Βράδυ στην Ειδομένη. Βρέχει σχεδόν όλη μέρα. Πόδια που κολλάν στη λάσπη. Κεφάλια που προσπαθούν να προστατευτούν απ’ τη βροχή χρησιμοποιώντας ό,τι υπάρχει. Πλαστικές καρέκλες, σακούλες σκουπιδιών, κουκούλες, ομπρέλες θαλάσσης. Η βροχή συνεχίζει να περνάει μέσα απ’ όλα και να τους μουσκεύει ως το κόκκαλο. Βροχή εχθρός.
18. Την ίδια ώρα σε γκαλερί του Λονδίνου, το «δωμάτιο της βροχής» προσφέρει στους επισκέπτες του μια ξεχωριστή εμπειρία. Ο επισκέπτης μπαίνει σε μια αίθουσα όλο υγρασία όπου φοβάται να προχωρήσει γιατί έχει την αίσθηση ότι θα μουσκευτεί. Μόνο που η βροχή εξακολουθεί να πέφτει μόνο γύρω του και ποτέ πάνω στο κεφάλι του. Βροχή μιας άλλης ζωής.
19. Ρίτσαρντ Νας, «Ο Βροχοποιός». Η ηχογράφηση έγινε το 1973 για την εκπομπή «το θέατρο της Τετάρτης». Λαμβάνουν μέρος με τη σειρά που θ’ ακουστούν οι καλλιτέχναι…. Σε μιαν επαρχιακή πόλη της Αμερικής, ο Κάρρυ περνά δύσκολες στιγμές μαζί με τα τρία του παιδιά το Νόα, τον Τζιμ και τη Λίζι. Η λειψυδρία και η αφόρητη ζέστη «αφυδατώνουν» τόσο τον οργανισμό όσο και τον ψυχισμό των μελών της οικογενείας. Το νερό απουσιάζει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – από τη ζωή τους. Η μόνη τους ελπίδα είναι ένας θαυματοποιός που εμφανίζεται σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Ο Αστρολέων υπόσχεται – έναντι αμοιβής βέβαια – να φέρει τη βροχή στην άνυδρη περιοχή αλλά και στη ψυχή της αθώας χωριατοπούλας Λίζι.
20. Τα σαγόνια του καρχαρία στο Ναταλί, χίλια χρόνια πριν… Ξαφνική βροχή. Ένας κάνει την αρχή και οι υπόλοιποι μιμούμαστε. Δε φεύγουμε, μόνο παίρνουμε τις άδειες καρέκλες, τις κρατάμε πάνω απ’ τα κεφάλια και συνεχίζουμε να βλέπουμε την ταινία. Βροχή και γέλια μέχρι δακρύων.
21. Έξω ρίχνει μια άγρια βροχή. Φασαρία μεγάλη κι είναι κι αυτός ο τρομακτικός θόρυβος που κάνουν τα λούκια. Το νερό που ψάχνει δίοδο μέσα από κλίσεις, γωνίες, στροφές, ανάμεσα σε φύλλα, σκουπίδια, περιττά υλικά και προσπαθεί να βγει στο δρόμο, να μπει στους υπονόμους. Άλλοτε μπουκώνει, γυρίζει πίσω και βγαίνει απ’ τις σχάρες για να πλημμυρίσει τα μπαλκόνια κι άλλοτε προσπερνάει, παρασύρει τα εμπόδια και απομακρύνεται απ’ τα σπίτια. Μέσα στο σπίτι πάλι, άλλη βροχή. Βροχή από σκέψεις για το δικό του λούκι, το στενόχωρο και το δικό της λούκι το στενάχωρο. Σκέψεις που γυρίζουν με ένταση και ταχύτητα σε αυλάκια, εκεί πίσω απ’ τα μάτια και τα μπουκώνουν, γίνονται δάκρυα και κυλάνε ασταμάτητα, χωρίς εμπόδια, στα λούκια του προσώπου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Παναγιώτης – Παπουτσοθήκη
1. Η παπουτσοθήκη διαθετει τρια οριζόντια ντουλαπια με ειδικές θήκες για τα παπούτσια. Μοιαζει με μικρη , μισή ντουλάπα.
2. Στο διαδρομο του πολυκαταστήματος, καθώς προχωράς ζαλισμένος, το μάτι σου αντιλαμβάνεται μια μικρή ντουλάπα. Είναι μια παπουτσοθήκη.
3. Τέσσερα κοντρα πλακέ μοριοσανίδας, σε σχήμα παραλληλόγραμμο, ίδιων διαστάσεων θα έλεγα, ένα λεπτό τετράγωνο μάλλον φύλλο από ευτελές ξύλο και τρία παραλληλόγραμμα επίσης , στενομακρα σίγουρα, κόντρα πλακέ μοριοσανίδας στοιχηματίζω, με πλάγια τοποθετημένες θήκες για τα παπούτσια.
4. Μοριοσανίδα, ροκανίδι, ξύλο, δέντρο, δάσος, δάση, πολλά δάση, πολλά δάση από παπουτσοθήκες.
5. Άδεια καινούργια παπουτσοθήκη χωρίς παπουτσια. Μία θήκη. Χωρίς παπούτσι, άδεια. Προσμονή.
6. Κυριαρχία των ευθείων γραμμών, ορθίων γωνίων, πεπερασμένωνεπιφανειών.
Δημιουργία χώρου πεπερασμένου, μέσα στο άπειρο.
7. Μια παπουτσοθήκη οφείλει να είναι λειτουργικη. Να λειτουργεί ώς παπουτσοθήκη. Να είναι χωρος για παπούτσια. Όχι για ρούχα, ρολόγια, ανθρώπους, συναισθήματα. Για παπούτσια.
8. Παπουτσοθήκη ώς ξυλουργικο επίτευγμα. Βομηχανοποιημένο προϊον ή καμάρι μάστορα. Βιομηχανικές εργατοώρες σε αλυσίδα παργωγης και επεξεργασίας ξύλου ή προσωπική έκφραση ανυπολόγιστων ωρών, μη καταμετρημένης αξίας.
9. Η επινόηση αναγκών αντικειμενοποιημένη. Το ένα προϊόν συνεπάγεται το άλλο. Το παπούτσι χρειάζεται την παπουτσοθήκη του. Εξειδίκευση προϊόντος.
10. Επιτομή της τακτοποίησης. Λέμε όχι στην αταξία, όχι στην αταξία των παπουτσιών. Τα άτακτα παπούτσια και οι ιδιοκτήτες τους θα διώκονται. Εκ της διευθύνσεως.
11. Μια κλειστη παπουτσοθήκη και ένα παπούτσι έξω απ αυτην. Μόνο του. Εικασίες σχετικα με την τυχη του αλλου παπουτσιού. Ειναι μέσα στην παπουτσοθηκη? Εχει χαθεί? Να βάλω το εμφανές παπουτσι μέσα στην παπουτσοθηκη μονο του? Να το ξεφορτωθω? Διαλογισμός σχετικα με την αξία του ζεύγους.
12. Εκατομμύρια ατακτοποίητα ζευγάρια παπουτσιών περιδινίζονται γύρω απο μία τεράστια παπουτσοθήκη στο μέγεθος ενός πλανήτη. Κρόνος. Παπούτσια απο άλλο πλανήτη.
13. Εκεί στο βάθος του μισοσκότεινου διαδρόμου, ..χάσκει με ανοιχτά πορτάκια,..ένα ξύλινο τέρας στο σχήμα παπουτσοθήκης…πρέπει να το ταίζω τακτικά, γιατι διαφορετικά ποιός ξέρει τι θα καταπιεί…του προσφέρω τα ιδρωμένα πάνινα παπούτσια μου …μα κρατάω τα καλά μου παπούτσια μυστικα κρυμμένα στο μπαλκόνι…φοβούμενος οτι αν του τα προσφέρω…δεν θα τα ξαναδω….
14. Hostel παπουτσιών. Κοιτώνες για κουρασμένους καταϊδρωμένους βιοπαλαιστές αλλά και αψεγάδιαστους επειδειξιομανείς. Νυχτερινούς τύπους , αλλα και εργαζόμενους του οκταωρου. Πολυκατοικία στην είσοδο της πόλης. Καθημερινές ιστορίες .
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τάσος – Βροχή
– Μια σταγόνα. Δύο. Περισσότερες. Χιλιάδες. Εκατομμύρια. Αμέτρητες. Βροχή.
– Ο ουρανός γίνεται γκρίζος, μια ομπρέλα σύννεφα πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Το νερό πέφτει ακούραστο. Μια ομπρέλα πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
– Ο ήχος της βροχής δεν είναι δικός της. Είναι ο ήχος των δρόμων, των στεγών, των αυτοκινήτων, του χώματος, της πέτρας, του γυαλιού, του δέρματος. Κάθε διαφορετική ύλη αναγκάζεται να δηλώσει την παρουσία της, να ελευθερωθεί από τη νωχελική σιωπή της. Μα ναι, η βροχή δίνει φωνή στους βουβούς θεατές του κόσμου.
– Η βροχή με τις χιλιάδες μορφές της. Ψιχάλα, δυνατή, καλοκαιρινή, σιγανή, μπουρίνι, φθινοπωρινή, μεγάλης διάρκειας, πλάγια, τοπική, με καταιγίδες, με αστραπές, με ήλιο. Κάποιες φορές και με ήλιο.
– Όλοι τρέχουν να προφυλαχθούν. Κάτω από τα μπαλκόνια, σε εισόδους πολυκατοικιών, κάτω από τα δέντρα. Οι πιο προνοητικοί κρατούν ομπρέλες. Όλα αλλάζουν ρυθμό. Νερό- άνθρωπος σημειώσατε 1.
– Βλέπω κάποιον να περπατά μέσα στη βροχή. Με βήμα αργό και σίγουρο, πού και πού κοιτά τον ουρανό. Κάποιοι τον κοιτούν περίεργα. Λένε πως όποιος περπατά στη βροχή είναι τρελός. Εμένα μου φαίνεται μούσκεμα.
– Η βροχή πέφτει στο τζάμι. Σταγόνες που λίγο πριν έκαναν ελεύθερη πτώση, τώρα γλιστρούν προς τον αφανισμό τους. Κάποιες σέρνονται βαριεστημένα κι άλλες κάνουν παιχνιδιάρικα ζιγκ-ζαγκ, σαν να ψάχνουν να συναντήσουν κάποια άλλη. Και χάνονται ευγενικά για να πάρουν τη θέση τους οι επόμενες.
– Η βροχή μυρίζει. Δηλαδή δεν μυρίζει η ίδια η βροχή, αλλά όταν βρέχει μυρίζει. Μυρίζει καλοκαίρι και φθινόπωρο και χειμώνα και άνοιξη. Κι αν δεν άκουγα και δεν έβλεπα και δεν ένιωθα κρύο ή ζέστη, αυτή η μυρωδιά θα ήταν το ημερολόγιό μου.
– Βλέπω τις σταγόνες να περνούν από μπροστά μου βιαστικές, να συναντήσουν τη γη. Τις ακούω να σκάνε στο έδαφος απεγνωσμένες. Μονότονα, μετρούν το χρόνο πιο γρήγορα απ’ όσο μπορώ να υποφέρω.
– Η βραδινή καλοκαιρινή βροχή! Ένα δώρο του σύμπαντος, απρόσμενο κι απρόσκλητο. Κομμάτια νερού ανακουφίζουν την ηλιοκαμένη μας σάρκα και το ιδρωμένο μας μυαλό.
– Τα πλακάκια γυαλίζουν. Οι δρόμοι σκουραίνουν. Μικρές γκρίζες γραμμές μπρος στο βλέμμα. Ασπρόμαυρη ομορφιά.
– Βροχή- τα φυτά. Βροχή- το νερό που πίνουμε. Βροχή-ό,τι τρώμε. Βροχή-μάνα κι εμείς τα ανήσυχα παιδιά της.
– Αυτή η βροχή δεν είναι από εκείνες τις ήσυχες. Ο ουρανός τη συνοδεύει με ένα άλογο σόου. Φωτεινές τεθλασμένες γραμμές διασχίζουν τον ουρανό. Αγκομαχούν προσπαθώντας να αγγίξουν η μία την άλλη, εξαπολύοντας ένα κατάλευκο και παγωμένο φως. Και κάθε λίγο μια φωνή που έρχεται από παντού ταρακουνάει βίαια τ’ αυτιά μας: «ο κόσμος αυτός δεν είναι για σας».
– Αριστερά-δεξιά-παύση. Αριστερά-δεξιά-παύση. Οι υαλοκαθαριστήρες στριγγλίζουν με ευχαρίστηση, καταπίνοντας αχόρταγα κάθε σταγόνα που συναντούν. Χορεύουν και χαριεντίζονται με τα απέναντι παρμπρίζ, αγνοώντας επιδεικτικά τη δυσφορία των αργοπορημένων οδηγών.
– Αυτή τη φορά επιζητώ ανυπόμονα τη βροχή. Τη θέλω δυνατή και καθάρια. Να εξαλείψει την ανθρώπινη παρουσία και να εξαγνίσει ό,τι τη θυμίζει.
– Περιμένω τόσες μέρες τη βροχή για να γράψω γι’ αυτή. Αρνείται πεισματικά. Ξεκινώ και σκαλίζω τη μνήμη. Ξεθωριασμένη μου φαίνεται κι αδούλευτη. Τεμπέλικο ήταν το μυαλό και δεν κοιτούσε στ’ αλήθεια, απλά υπέμενε. Βρίσκω, κάτι βρίσκω, προσπαθώ κι άλλο. Σκιές μόνο και ίχνη βροχής. Κουράστηκα, η λήθη διεκδικεί ξανά την-προσωρινά χαμένη-κυριαρχία. Πρέπει να βρέξει!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Συνεχίζεται με το Μαχαίρι και το Χταπόδι
Η φωτογραφία είναι του Νίκου Οικονομόπουλου
