(Ο Τζον κι ο Μάικ μέσα σε μια παλιά βάρκα. Ψαρεύουν σε μία σχεδόν ξεραμένη και βρώμικη λίμνη. Έχουν ξεχάσει να ρίξουν τα δίχτυα τους.)
Τζον: Στο έλεγα να μην πάμε για ψάρεμα. Δεν ήταν καλή μέρα. Το ένιωθα ότι θα έπιανε βροχή.
Μάικ: Μου είχαν πει ότι σήμερα θα έχει συναγρίδες.
Τζον: Είχα δει τα πουλιά να πετάνε χαμηλά. Ήταν σίγουρο ότι το πήγαινε για βροχή.
Μάικ: Δε φταίω εγώ που δεν πιάσαμε ούτε ένα ψάρι.
Τζον: Φταις εσύ που η βάρκα σου είναι σάπια και μπήκαν νερά.
Μάικ: Το νερό δεν μπήκε λόγω της βροχής;
Τζον: Αν θες να μάθεις για το νερό, να μη ρωτάς τα ψάρια.
Μάικ: Άρχισες πάλι τις φιλοσοφικές μπούρδες;
Τζον: Κάπου το είχα ακούσει αυτό και μου είχε κάνει εντύπωση.
Μάικ: Τι εντύπωση σου είχε κάνει;
Τζον: Είχα ένα χρυσόψαρο και πολλές φορές του μιλούσα. Πιστεύεις ότι τα ζώα μας καταλαβαίνουν;
Μαικ: Κι εγώ όταν ήμουν μικρός είχα ένα σκύλο. Πολλές φορές έκανε ένα παράξενο γρύλισμα λες και μου μιλούσε. Ίσως και να προσπαθούσε κάτι να μου πει.
Τζον: Είχα ακούσει ότι τα χρυσόψαρα δεν έχουν καλή μνήμη, γι’ αυτό κάθε πρωί του υπενθύμιζα πού βρίσκεται για να μην ανησυχεί: Γεια σου Τζορτζ, είσαι το χρυσόψαρο μου. Ζεις σε μία γυάλα στο σπίτι μου. Εγώ είμαι ο Τζον που σε ταϊζω και σου αλλάζω το νερό. Χαίρω πολύ. Σκεφτόμουν μήπως έπαιρνα και κανένα ακόμα για να έχει παρέα.
Μάικ: Και τι έγινε τελικά;
Τζον: Πέθανε. Όλοι πεθαίνουν τελικά.
Μαικ: Ίσως να μετενσαρκώθηκε σε κάτι καλύτερο.
Τζον: Σαν τι;
Μαικ: Δεν ξέρω, σε μπαρμπούνι.
Τζον: Μα αν ήταν μπαρμπούνι, το πιθανότερο είναι κάποιος να τον έτρωγε.
Μάικ: Αυτό ακριβώς! Τρως ψάρια;
Τζον: Όχι, δε μου αρέσουν. Εσένα;
Μάικ: Ούτε κι εμένα.
Τζον: Εγώ δεν πιστεύω στη μετενσάρκωση, είναι αντιχριστιανική.
Μάικ: Εγώ πιστεύω ότι ο σκύλος μου σίγουρα σε προηγούμενη ζωή ήταν μαθηματικός. Μια μέρα τοποθετούσε τα παιχνίδια του συμμετρικά. Τον παρατήρησα κι άλλες μέρες να δω αν το έκανε εσκεμμένα ή αν ήταν τυχαίο.
Τζον: Και τι έγινε τελικά;
Μάικ: Πέθανε. Όλοι πεθαίνουν τελικά.
Τζον: Μήπως να προσπαθήσουμε να κάνουμε κουπί τώρα;
Μάικ: Αφού ακόμα δεν πιάσαμε κανένα ψάρι.
Μαικ: Τζον δες! Σταμάτησε να βρέχει και βγαίνει πάλι ο ήλιος!
Τζον: Ό,τι συμβαίνει και στη ζωή δηλαδή. Μια συννεφιά, μια λιακάδα. Μια λιακάδα, μια συννεφιά.
Μάικ: Σωστά, δεν πιστεύεις όμως ότι αυτή είναι και η νοστιμιά της ζωής; Αλλιώς θα πλήτταμε. Άσε που η συννεφιά μας κάνει να εκτιμούμε τις ηλιόλουστες μέρες.
Τζον: Αυτή η βάρκα εξακολουθεί και μπάζει νερά, λες να είναι τρύπια;
Μάικ: Τζον, αντιδράσεις πανικού και φόβου δε βοηθούν σε τίποτα. Στη ζωή μας πρέπει να έχουμε αισιοδοξία κι εσύ είσαι κομματάκι απαισιόδοξος. Δες τι όμορφες που είναι οι αχτίδες του ήλιου μετά από τόση βροχή!
Τζον: Δεν είμαι απαισιόδοξος, ανόητε! Απλά αν συνεχίσει να μπάζει νερά με τέτοιους ρυθμούς η βάρκα, σε λίγες ώρες θα έχουμε πνιγεί.
Μάικ: Σε βρίσκω υπερβολικό. Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα, ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν.
Τζον: Μάικ, ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που σου έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή σου;
Μάικ: Μια φορά με είχαν πυροβολήσει και παρά τρίχα να πεθάνω. Η σφαίρα ήταν λίγα χιλιοστά δίπλα από την καρδιά. Στο τσακ με πρόλαβαν οι γιατροί.
Τζον: Πόσοι γιατροί ήταν;
Μάικ: Νομίζω ήταν τρεις ή τέσσερις.
Τζον: Σοβαρά; Στο χωριό έχουμε μόνο έναν.
Μάικ: Εσένα ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που σου έχει συμβεί;
Τζον: Όταν κατάλαβα ότι έψαχνα να βρω ένα νόημα που δεν υπήρχε, προσπάθησα να κρεμαστώ, αλλά έσπασε το σχοινί.
Μάικ: Πώπω τι κρίμα. Καραβόσχοινο ήταν;
Τζον: Δε θυμάμαι, το είχα βρει στην αποθήκη.
Μάικ: Κάποια πράγματα χρειάζονται πολλές προσπάθειες μέχρι να καταφέρεις να τα πετύχεις. Την επόμενη φορά να δοκιμάσεις σχοινί αναρρίχησης. Είναι πιο ανθεκτικά.
Τζον: Έχεις δίκιο, ούτε που το είχα σκεφτεί.
Μάικ: Μήπως να πηγαίνουμε σιγά-σιγά; Έχει αρχίσει να νυχτώνει.
Τζον: Μα ακόμα δεν πιάσαμε κανένα ψάρι.
Τζον: Μάικ δες! Ένα καράβι φαίνεται στον ορίζοντα. Πρέπει να είναι κρουαζιερόπλοιο!
Μάικ: Εγώ αν ήμουν στη θέση του Οδυσσέα, δε θα γύριζα στην Ιθάκη πάντως.
Τζον: Λες να είναι αυτό το καινούριο; Που περνάει από 6 ηπείρους, 51 χώρες και 111 λιμάνια;
Μάικ: Μπορεί. Αν ήμουν ο Οδυσσέας, θα έμενα για πάντα με την Κίρκη. Φαντάσου την Πηνελόπη, θα χε γίνει γριά μετά από τόσα χρόνια αναμονής.
Τζον: Χαζομάρες, δεν υπάρχει το «για πάντα».
Μάικ: Εντάξει, θα έμενα μέχρι να πεθάνω με εκείνη, ήταν μάγισσα αυτή δε θα γερνούσε ποτέ. Θα ήταν όμορφη και νέα κι εγώ θα παρέμενα ερωτευμένος μαζί της.
Τζον: Χαζομάρες, δεν υπάρχει το «ποτέ».
Μάικ: Θα ήθελα να ήμουν ερωτευμένος μέχρι την τελευταία στιγμή που θα ζούσα σε αυτό τον κόσμο.
Τζον: Ο έρωτας είναι απλά χημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στον εγκέφαλο.
Μάικ: Έχεις ερωτευτεί ποτέ;
Τζον: Όχι, αλλά θυμάμαι ότι στο σχολείο βάζαμε ξύδι μαζί με σόδα και γινόταν αντίδραση. Και μετά την αντίδραση ερχόταν η ηρεμία και τα υλικά σταματούσαν να αντιδρούν.
Μάικ: Εγώ ξύδι βάζω μόνο στο μαρούλι.
Τζον: Εξαφανίστηκε το κρουαζιερόπλοιο από τον ορίζοντα. Μακάρι να ήμουν μέσα σε αυτό, αντί σε αυτή την σάπια βάρκα που μπάζει συνεχώς νερά! Μάικ, γιατί καθόμαστε εδώ στη μέση του πουθενά;
Μάικ: Μα ακόμα δεν πιάσαμε κανένα ψάρι.
Τζον: Σωστά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το θεατρικό έγραψε η Γιωταλία Ντο, σαν μια άσκηση στο Παράλογο, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
