«Σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως υπάρχει και κάτι ακόμα, πως ό,τι σου συμβαίνει δεν είναι ό,τι υπάρχει ή ό,τι μπορεί να συμβεί. Συνειδητοποιείς πως δε γίνεται οι άνθρωποι να αλλάζουν πρόσωπο έτσι απλά, ή πως κάτι στις γωνίες αυτού του τετραγωνισμένου κύκλου δεν είναι απολύτως λογικό, και αυτά ή άλλα στοιχεία, όπως το γεγονός ότι δεν μπορείς να βρίσκεσαι σε δύο σημεία ταυτόχρονα, σε κάνουν να σκεφτείς πως ονειρεύεσαι, κι αυτό το τόσο φανταστικό που σου συμβαίνει δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μάλλον κάτι άλλο, του οποίου τον αντίλαλο ήδη αντιλαμβάνεσαι εκεί έξω, κάτι άλλο πολύ πιο τέλειο, πιο στατικό, πιο μονότονο.»
«Ναι, καταλαβαίνω Έθελ, αλλά κι εγώ είμαι εδώ από τις 8 κι έχει φτάσει απόγευμα».
Κι αφού έδωσα τέλος στο σημερινό της μονόλογο, έριξα δυο καπάκια ξύδι μέσα στον κουβά και σφουγγάρισα το προτελευταίο δωμάτιο για σήμερα για να πάω γρήγορα σπίτι να σκεφτώ.
Δουλεύω στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστημών του Δυτικού Λονδίνου τα τελευταία 24 χρόνια και χάρις στις σπιτικές μου συνταγές καθαριότητας, την απουσία μητρικής φιγούρας που ταλαιπωρεί όλους αυτούς τους μονόχνοτους Λονδρέζους γιατρούς και την απόλυτη διακριτικότητά μου, έχω καταφέρει να προαχθώ σε βασική-και μοναδική-καθαρίστρια της νέας πτέρυγας.
Πάντα συνέβαιναν παράξενα πράγματα εδώ μέσα-για τα οποία υπέγραψα ποτέ να μη μιλήσω- αλλά αυτό που νομίζω πως συμβαίνει από τον περασμένο Δεκέμβρη είναι πραγματικά αλλοπρόσαλλο.
Θυμάμαι την πρώτη συνάντηση της πειραματικής ομάδας μια Τετάρτη πρωί λίγο πριν τα Χριστούγεννα, την αγωνία των καθηγητών και τη μυρωδιά του τσαγιού και των μπισκότων βουτύρου μέσα στο αμφιθέατρο. Και τη βροχή που με εκνεύριζε γιατί θα έφερνε μέσα λάσπες.
Ο δόκτορ Ράχμαν και ο δόκτορ Τάιλερ, εξήγησαν το αυστηρό πρωτόκολλο του πειράματος και οι εθελοντές κατένευσαν χαμογελαστοί. Και γιατί να μη χαμογελάσουν, θα ανταμείβονταν με 19.000 λίρες μόνο και μόνο για να κοιμούνται δύο φορές την εβδομάδα για ένα χρόνο στις σουίτες του νοσοκομείου που ονομάστηκαν «δωμάτια ύπνου» με μερικά καλώδια στο κεφάλι τους, βοηθώντας έτσι στην εξέλιξη της έρευνας για τα στάδια ύπνου.
Καθημερινά αφού καθάριζα τα γραφεία και την κουζίνα πριν τη βάρδια των γιατρών, περνούσα στη μικρή αίθουσα διαλέξεων, στο αμφιθέατρο και μετά γυάλιζα τις σκάλες, το ασανσέρ, τα χιλιάδες παράθυρα αυτού του κτιρίου κι έκανα επίσης τα ψώνια για τα χαρτικά, τα απορρυπαντικά και τους καφέδες.
Μου είχε ζητηθεί να αφήνω τελευταία τα δωμάτια ύπνου και να υπολογίζω να μπαίνω μετά τη μία, προφανώς για να αποφύγω κάθε συνάντηση με τους εθελοντές. Η μοναδική επαφή που είχα με τα φετινά πειραματόζωα ήταν κάτι βλέμματα συμπάθειας στο διάδρομο, καθώς εγώ έτριβα ας πούμε, ένα πόμολο και αυτοί οδηγούνταν πάντοτε συνοδευόμενοι από τον υπεύθυνο γιατρό σε κάποια άλλη αίθουσα.
Και κάθε μέρα μέχρι τα συμβάντα που θα σας διηγηθώ ακολουθούσα τη σειρά μου και δεν πήγαινα γυρεύοντας, γιατί αμείβομαι καλά γι’ αυτή τη δουλειά κι έχω μάθει να μην τα βάζω με μυαλά διεστραμμένα.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω το χρόνο ακριβώς αλλά από κάποιο σημείο και μετά, δύο από τους εθελοντές, άρχισαν να φέρονται εντελώς παρανοϊκά.
Η κυρία Ντιβάνς, μια πενηντάρα καθηγήτρια γαλλικών, μετά από την πολλοστή διαμονή της στο δωμάτιο ύπνου, κατάφερε να το σκάσει και βγήκε με το βρακί της στο διάδρομο, πάνινη σαν κούκλα ψιθυρίζοντας διάφορες ασυναρτησίες και τρίβοντας κάθε τόσο τα μάτια της.
Την είδα από μακριά να σέρνεται αναμαλλιασμένη ανάμεσα στην κουζίνα και την αποθήκη, και μου φάνηκε πως έκανε προσπάθειες να κλάψει αθόρυβα. Την έκρυψα στην κουζίνα και μου εξήγησε με πνιγηρή φωνή πως ο εφιάλτης αυτής της νύχτας, είχε αρχίσει να βγαίνει αληθινός.
Υπέφερε από μια ακραία ξηροφθαλμία. Τα μάτια της έχαναν τη φυσική τους υγρασία και ολοένα και στέγνωναν-θα στέγνωναν μέχρι να ξεραθούν τελείως και θα τυφλωνόταν, μάλιστα οι οφθαλμίατροι δε θα έβρισκαν ποτέ την αιτία σε αυτό το σπάνιο συμβάν. Σας ορκίζομαι πως τα μάτια της είχαν όντως στεγνώσει και έμοιαζαν με τηγανιτά αυγά.
Οι γιατροί της έκαναν μια ηρεμιστική ένεση και την έβαλαν πάλι στο δωμάτιο κρίνοντας πως όντως η κυρία αντιμετωπίζει ένα πολύπλοκο οφθαλμολογικό ζήτημα ανεξάρτητο από την έρευνα, το οποίο την έκανε να χάσει την ψυχραιμία της και να περάσει ένα μίνι παραληρηματικό επεισόδιο.
Εμένα με ευχαρίστησαν που τους ειδοποίησα και μου εξήγησαν πως υπάρχουν και ιατρικές/ ψυχιατρικές/ οικογενειακές παράμετροι που ουδεμία σχέση έχουν με το πείραμα.
Εγώ φυσικά δεν πίστεψα ούτε λέξη απ’ όσα μου είπαν και περίμενα το επόμενο συμβάν που θα επιβεβαίωνε τις υποψίες μου. Και όντως περίπου ενάμισι μήνα μετά συνέβη κάτι πέρα από την ανθρώπινη φαντασία. Παράλληλα κανείς δε μου έδινε πια σημασία- μάλλον ήταν πολύ απασχολημένοι με τις καταστροφικές επιπλοκές του πειράματος – και κατάφερα κάποιες μέρες να τρυπώνω στο δωμάτιο της Έθελ Ντιβάνς και να συζητάω μαζί της, περισσότερο από περιέργεια, λιγότερο από οίκτο και ακόμα λιγότερο από συμπάθεια.
Τα φάρμακα που της έδιναν ήταν πολύ ισχυρά, η σκέψη της είχε αλλοιωθεί για τα καλά και δυσκολευόμουν πολύ να παρακολουθήσω τον ειρμό της, ωστόσο όταν δεν έλεγε ασυνάρτητες φιλοσοφίες, με βοήθησε να σχηματίσω τη θεωρία πως άλλος ήταν ο πραγματικός στόχος του πειράματος-η δημιουργία μιας συσκευής που θα σου επιτρέπει να ζεις τα όνειρά σου.
Το ξέρω πως ακούγεται τρελό μα ο στρουμπουλός κύριος Γκλίνσκι με το ευγενικό χαμόγελο και τα δεκάδες ζευγάρια τιράντες, γύρισε στο σπίτι του μετά από έναν υπνάκο εδώ και σκότωσε τη γειτόνισσα του καρφώνοντας τη στο μάτι και μετά στο στέρνο και μετά στην κοιλιά με ένα σκουπόξυλο μπροστά στον αλαφιασμένο σκύλο της, τον οποίο κρέμασε απ’ το κοντινότερο δέντρο.
Φυσικά μετά από όλα αυτά τον έδιωξαν από το πείραμα με την πρόφαση μιας προϋπάρχουσας και καλά καλυμμένης ψυχικής ασθένειας και τον έκλεισαν στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών μέχρι την έκδοση της δικαστικής απόφασης.
Ήμουν σίγουρη όταν επισκέφτηκα τη γυναίκα του στο σπίτι τους στο Χάκνει λίγες μέρες μετά το συμβάν, ότι ο άντρας της θα είχε φροντίσει να αφήσει κάποιο στοιχείο. Και όντως μου έδειξε ένα τετράδιο που φύλαγε στο κομοδίνο του και έγραφε μέσα τα όνειρά του από την αρχή του πειράματος μέχρι το φριχτό έγκλημα.
Ξεφύλλισα τις σελίδες και διάβασα ότι τις νύχτες που έμεινε στο δωμάτιο ύπνου έκανε σεξ με την κόρη ενός συναδέλφου του, συνάντησε τους πεθαμένους συγγενείς του, οδήγησε ένα αμάξι χωρίς φρένα, κοιμήθηκε αγκαλιά με δυο χνουδωτά γατάκια, είδε χρώματα και αόριστες εικόνες και μια Τρίτη μεσημέρι σκότωσε την κυρία Ντόναχιου με την ίδια της τη σκούπα καρφώνοντας την με όλη του τη δύναμη στο μάτι, στο στέρνο και στην κοιλιά, έδεσε ένα σκοινί στο μικροσκοπικό λαιμό του σκύλου της και τον είδε να χαροπαλεύει πάνω στον πλάτανο του πεζοδρομίου.
Χτες βράδυ ονειρεύτηκα πως μόλις έριξα τα δύο καπάκια ξύδι και σφουγγάρισα το δωμάτιο της κυρίας Έθελ Ντιβάνς γύρισα στο σπίτι, κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας κι έγραψα ένα κείμενο 1161 λέξεων για να εξιστορήσω όσα συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο στην ερευνητική πτέρυγα του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστημών του Δυτικού Λονδίνου.
Το κείμενο αυτό με κάποιο παράδοξο τρόπο θα το διάβαζε ένας αναγνώστης από την Ελλάδα ανοίγοντας μια μέρα τον υπολογιστή ή το κινητό του, την ώρα που εγώ θα ήμουν ήδη νεκρή από το πιο φημισμένο μου μείγμα σπιτικών καθαριστικών.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η “It’s all in your head” στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η πρώτη παράγραφος είναι κλεμμένη από το διήγημα «Η μυστική εταιρεία του ονείρου» του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ
Ο πίνακας είναι του Edgar Ende, πατέρα του συγγραφέα Edgar Ende (Μόμο, Ο καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη κ.α.)
