ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Πάω και έρχομαι τόσες μέρες τώρα χωρίς να τ’ αποφασίζω ένας δειλός είμαι ένας αποτυχημένος βέβαια τι άλλο για να μην μπορώ να κρατήσω μια γυναίκα κοντά μου καμία δεν με ήθελε ποτέ μόνο η Μαρία γύρισε να με κοιτάξει την ερωτεύτηκα έχουμε και το παιδί μαζί την Αγάπη αυτό σκέπτομαι πού θα τ’ αφήσω τώρα που μας παράτησε και τους δυο η μάνα της και καλά εμένα το παιδί της γιατί δεν καταλαβαίνω από την αρχή δεν το θελε το ήξερα και το αποδέχτηκα το παράτησε άρρωστη κι αυτή τι περιμένεις αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω για να έχω κολλήσει μαζί της πίνω πίνω και δεν λέω να ξεχάσω ούτε και ν’ αποφασίσω πάω και έρχομαι στο τέλος θα με πάρουν είδηση και θα με σταματήσουν έχω βρει το σωστό σημείο από κει ψηλά στο κάστρο πρέπει να πέσω από κει δεν υπάρχει περίπτωση να βγω ζωντανός θα πονέσω λογικά αλλά τι σημασία έχει αφού θα πεθάνω αλλά θα πιω πριν πέσω δεν νομίζω να το πάρω απόφαση αλλιώς να δω πώς θα ανέβω όμως εκεί πάνω θα πέσω στο κενό και τη μια στιγμή θα υπάρχω και την άλλη δεν θα υπάρχω θα κλάψει κανείς άραγε η Αγάπη είναι πολύ μικρή δεν θα καταλάβει η μάνα μου ναι αυτή η κακομοίρα καλύτερα να της πουν ότι έπαθα καρδιά ότι παραπάτησα η μικρή μου ελπίζω να την αναλάβει ο αδελφός τέσσερις κόρες έχει τι τέσσερις τι πέντε εγώ μια φορά θα πεθάνω είναι οριστικό
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Σκούρα τα πράγματα! Δεν με βλέπω καλά. Από τη στιγμή που δεν με νοιάζει το παιδί μου, δεν πάω καθόλου καλά. Και πώς να πάω;
Πήγε και ποτέ τίποτα καλά στη ζωή μου για να πάει και τώρα; Ποτέ. Όλο δυσκολίες και προβλήματα. Βέβαια, είχα κι εγώ τα θεματάκια μου, δεν το αρνούμαι. Εκεί γύρω στα 20-21 άρχισαν τα προβλήματα. Τόσο δεν ήμουν που παράτησα το παιδαγωγικό; Τόσο ήμουν, δεύτερο με τρίτο έτος. Κι όσο θυμάμαι τη χαρά της οικογένειας όταν πέρασα… Τρελό γλέντι!
Μ άρεσε κι εμένα δεν μπορώ να πω. Μ’ άρεσε το διάβασμα από μικρός που ήμουν, με ταξίδευε. Είδα τη σχολή αυτή σαν μια ευκαιρία να ξεφύγω. Δεν τα κατάφερα, δυστυχώς. Ήμουν κι από μόνος μου λίγο φευγάτος, έμπλεξα και με τις κατάλληλες παρέες… Τι τα θες; Πολύ θέλει νομίζεις; Δεν θέλει.
Μετά, καπάκι ο στρατός. Άλλο μανίκι. Εκεί δεν άντεξα ούτε μήνα. Έκανα τα δικά μου και μ’ έβγαλαν ανίκανο λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. Εκεί καλά πας και φεύγεις κάπως… Όχι εγώ που είχα και μια διευκόλυνση. Αλλά μάλλον υπερέβαλα εαυτό… Κι όπου φύγει φύγει. Και να τ’ αποτελέσματα. Ούτε μια δουλειά της προκοπής δεν μπορώ να βρω από τότε. Ας πρόσεχα.
Μια το ένα, μια το άλλο σχέση καλή δεν μπόρεσα να κάνω. Μόνο με τη Μαρία. Πώς γνωριστήκαμε; Ούτε που θυμάμαι πια. Κολλήσαμε όμως για τα καλά. Μέχρι που ήρθε η εγκυμοσύνη και μας τα χάλασε.
Σε κείνην τα χάλασε δηλαδή, γιατί εγώ ήμουν τρισευτυχισμένος. Μόνο που η ευτυχία μου δεν κράτησε και πολύ. Γέννησε το παιδί και μας παράτησε. Και βρέθηκα μ’ ένα νεογέννητο, μόνος και έρημος… Και τι να κάνω; Γύρισα στη μάνα μου, να με βοηθήσει να το μεγαλώσουμε.
Κουτσά στραβά πέρασαν τέσσερα χρόνια. Αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο. Έφτασα στο όριά μου. Κάπου εδώ θέλω να τελειώνω. Παρατράβηξε το αστείο. Αστείο δεν το λες, μάλλον τραγωδία.
Έχω τα σκαμπανεβάσματά μου. Μια είμαι έτοιμος και μια κάνω πίσω. Δεν γίνεται έτσι όμως. Πρέπει να φανώ δυνατός. Θα πιω και θα πέσω. Χωρίς πολλά πολλά. Ούτε λόγια ούτε σκέψεις. Μπαμ και κάτω. Είναι τόσο ψηλά εκεί που αποφάσισα να πάω, που θα ψάχνουν και δεν θα με βρίσκουν. Θα διαλυθώ.
Και τότε μπορεί να ηρεμήσω, ποιος ξέρει; Εκτός κι αν συνεχίζω να τυραννιέμαι και στην άλλη ζωή… Πίκρα!
Τη μικρή μου σκέφτομαι. Που θα την αφήσω μόνη… Και τη μάνα μου. Άμα το μάθει θα πεθάνει. Κάπως πρέπει να της το φέρουν με τρόπο. Κάτι θα βρουν. Να μην ακούσει τη λέξη αυτοκτονία. Είναι και της εκκλησιάς, θα της πέσει βαρύ.
Η μικρή είναι μικρή. Προς το παρόν δεν θα καταλάβει και πολλά. Αργότερα βλέπουμε ή μάλλον βλέπει ο αδελφός μου. Εκείνος θα την μεγαλώσει. Αυτόν εμπιστεύομαι, κανέναν άλλο. Και κυρίως τη μάνα της. Καμιά επαφή να μην έχει με το παιδί μου. Φτάνει που τρέλανε εμένα. Μην τρελάνει και τη μικρή…
Ο αδελφός μου δεν θα την αφήσει να πάρει την Αγάπη.
ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Τίποτα πια δεν με κρατάει στη ζωή, δυστυχώς ούτε το ίδιο μου το παιδί. Κι όμως θα ορκιζόμουν ότι για την Αγάπη μου θα έδινα και τη ζωή μου. Και τώρα εγώ ο ίδιος πάω να της στερήσω τον πατέρα της, δια παντός.
Πέρασα πολύ δύσκολα χρόνια. Όλα στη ζωή μου ήταν δύσκολα. Κάποια ψυχική διαταραχή με διέλυσε και εγώ με τη σειρά μου διέλυσα τα πάντα. Παράτησα τις σπουδές μου στη μέση. Στο παιδαγωγικό είχα μπει με άριστα. Μεγάλη επιτυχία για κείνα τα χρόνια, δεν ήταν εύκολο. Διάβαζα όμως, ακόμα και τώρα. Πολύ και τα πάντα. Είναι το μόνο που μου χει μείνει. Το σκέφτομαι καμιά φορά, μπορεί και να γινόμουν καλός δάσκαλος. Μ’ αρέσει η γνώση και να την παίρνω και να μεταδίδω.
Από τον στρατό την κοπάνησα. Στην ακρίβεια, με έδιωξαν ως Ι5 με τρελόχαρτο. Οπότε έκαψα και το χαρτί της εργασίας. Με τέτοιου είδους απαλλαγή σκούρα τα πράγματα. Από δω κι από κει βγάζω ένα μεροκάματο. Του τρόμου.
Σχέση δεν μπορούσα να στεριώσω, λες και είχα τον ανθρωποδιώχτη ένα πράγμα, δεν ξέρω. Μπορεί να έφταιγε και το στιλ μου, η εμφάνισή μου. Ήμουν λίγο φρικιό στα νιάτα μου. Έπινα πολύ, είχε μαλλιά και μούσια πολλά, όχι αστεία. Ντυνόμουν σαν λέτσος. Έκανα και κανένα μπάνιο, άμα το θυμόμουν. Ήμουν μάλλον αποκρουστικός. Και ξαφνικά γνωρίζω τη Μαρία. Λίαν προβληματικό άτομο και αυτή, κόλλησε μαζί μου. Μια χαρά ήμασταν, ενώσαμε τις αρρωστημένες μας ψυχές και τα κορμιά μας και πορευθήκαμε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα την απόλυτη ευτυχία, ένιωθα ότι μπορούσα να σταθώ λίγο στα πόδια μου. Κι ένα πρωί ήρθε ο κόσμος ανάποδα.
Έτσι όπως μου το ανακοίνωσε, νόμιζα ότι διαγνώστηκε με καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Τουλάχιστον. Ήταν έγκυος. Εγώ μέσα στην τρελή χαρά, πήρα δύναμη να ζήσω δέκα ζωές ακόμα. Εκείνη πάλι όχι. Ήταν απόλυτη, το παιδί δεν το ήθελε και δεν θα το κρατούσε. Εγώ να πέσω να πεθάνω. Με νύχια και με δόντια την κράτησα να μην κάνει καμιά τρέλα. Και τελικά, μετά από πολύ κόπο και με πολύ πόνο, συμβιβαστήκαμε. Θα το γένναγε αλλά δεν θα ξανάβλεπε ούτε εμένα ούτε το παιδί.
Νομίζω από τότε πήρα την κάτω βόλτα. Είναι λεπτή η διαχωριστική γραμμή, πέρασα στην απέναντι πλευρά. Αποτρελάθηκα. Ήθελα το παιδί μου ήθελα και τη Μαρία. Δεν μπορούσε να διαλέξω, δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω. Το ήξερα καλά. Ούτε άλλη Μαρία θα υπήρχε αν την έχανα ούτε κι άλλο παιδί όμως. Ποτέ.
Η Μαρία πέρασε όλη την εγκυμοσύνη μόνη της, μακριά μου. Κι αφού γέννησε, με κάλεσε κι εκείνη εξαφανίστηκε. Ούτε καν την αντίκρισα έστω για μια φορά. Άνοιξε η γη και την κατάπιε. Κι έμεινα εγώ με την Αγάπη μου. Το όνομα το διάλεξα για να μου θυμίζει τη μάνα της, την μόνη αγάπη που είχα στη ζωή μου.
Και τώρα τέσσερα χρόνια μετά, δεν λέω να συνέλθω. Από το κακό στο χειρότερο πάω. Μου είπε ο αδελφός μου, με παρακάλεσε να πάμε να δω έναν γιατρό. Για το καλό της Αγάπης μας. Αλλά εγώ δεν θέλω. Θέλω μόνο να πεθάνω. Μόνο που δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το κάνω.
Τα χω κανονίσει όλα. Έχω βρει το κατάλληλο σημείο. Θ’ ανέβω στο κάστρο, στα ανατολικά τείχη, που είναι τα πιο ψηλά και από κάτω χάσκει ο γκρεμός. Κι εκεί θα πέσω, μιαν ανατολή πάνω που θα χαράζει. Αφού πρώτα θα χω πιει και θα χω καπνίσει μέχρι σκασμού. Θα πέσω στο κενό. Και θα διαλυθώ, θα σκορπιστώ στους πέντε ανέμους.
Έχω κάνει ήδη αρκετές πρόβες, ανεβοκατεβαίνω σχεδόν καθημερινά, έχω υπολογίσει πόσο χρόνο θα χρειαστώ, πώς θα μεταφέρω ό,τι μου είναι απαραίτητο. Όλα τα πρακτικά θέματα τα έχω υπό έλεγχο. Τον εαυτό μου φοβάμαι μόνο, μην μου την σκάσει τελευταία στιγμή. Αυτόν δεν τον ελέγχω και πολύ.
Η Αγάπη μου είναι μικρή, δεν θα πάρει είδηση τώρα. Κάποια στιγμή βέβαια μεγαλώνοντας θα μάθει, δεν θα μπορούν για πάντα να της το κρύβουν. Ελπίζω να με καταλάβει -το ξέρω ζητάω πολλά- και κάποτε να καταφέρει να με συγχωρέσει. Ίσως θα ήταν φρόνιμο να της αφήσω ένα σημείωμα, να το διαβάσει αργότερα, πολύ αργότερα.
Εκείνη όμως που πραγματικά δεν θέλω ποτέ, στη σύντομη ζωή που της μένει, να μάθει την αλήθεια είναι η άμοιρη η μάνα μου. Δεν της αξίζει τέτοιος πόνος. Δεν θα μπορέσει να το διαχειριστεί. Φτάνουν όσα τράβηξε μαζί μου μέχρι τώρα. Την γέρασα πριν την ώρα της, μην την πεθάνω κιόλας. Καλύτερα να της πουν ότι έπεσα, ότι παραπάτησα, ότι έπαθα έμφραγμα, ό,τι νομίζουν όχι όμως αυτό.
Στενοχωριέμαι, με παίρνουν και τα ζουμιά πού και πού. Δεν θα δω την Αγάπη μου να μεγαλώνει, να ψηλώνει, να γίνεται γυναίκα. Δεν θα μαι εδώ όταν πάει στο δημοτικό, δεν θα μαι εδώ στον πρώτο της έρωτα, δεν θα μια εδώ κοντά της ποτέ ξανά. Μου μοιάζει, ίδια μου είναι. Ξανθιά και ψηλόλιγνη, με τα διάφανα γαλάζια μάτια μου. Τίποτα δεν πήρε από τη μητέρα της.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι εκείνη ζει. Κάποιος μου είπε ότι την είδε κιόλας από μακριά μια μέρα να πλησιάζει στην πόλη μας. Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουν, δεν πρέπει να έρθει σε επαφή με το παιδί, θα το τρελάνει. Ο μικρός θα την αναλάβει. Αυτός και η γυναίκα του. Τέσσερις κόρες έχουν, ας πάρουν και τη δικιά μου να γίνουν πέντε. Αυτό θέλω να γίνει. Να την υιοθετήσουν επισήμως. Θα του το ζητήσω, θα τον ορκίσω να το κάνει, θέλω να φύγω ήσυχος. Τώρα που τ’ αποφάσισα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τους τρεις μονόλογους έγραψε η Ευτυχία Μαυρουδή, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
