Το συμπόσιο της προηγούμενης βραδιάς ξεπέρασε την αντοχή μου. Είχα ένα φοβερό πονοκέφαλο και νύσταζα απελπιστικά. Γι’ αυτό, αντί να βγω έξω να περάσω το βράδυ μου, όπως είχα κανονίσει, μου πέρασε απ’ το μυαλό πως το πιο λογικό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω ήταν να φάω μια μπουκιά από το βραδινό μου και να πάω κατευθείαν για ύπνο.
Πήγα στην κουζίνα, όπου πάνω στον πάγκο υπήρχαν ακόμη μερικά περισσεύματα από εχθές. Μερικές πατάτες ογκρατέν, αγκινάρες αλά πολίτα και δύο κομμάτια από το φιλέτο που είχε ετοιμάσει ο νεοσύλλεκτος. Δεν αντιστάθηκα, έπρεπε να το ξαναγευτώ. Παρά τις πολλές ώρες που περάσανε, η γεύση του δεν είχε αλλοιωθεί. Μαλακό, εύγευστο, με μια νότα από καμένο βούτυρο και σκόρδο να σου μένει σαν επίγευση καθώς το καταπίνεις. Εξαιρετικό ταλέντο ο νεοσύλλεκτος.
Στον νεροχύτη στοίβες από άπλυτα πιάτα, ποτήρια και κατσαρολικά που μαρτυρούσαν τι συνέβη στη χθεσινή κραιπάλη. Στο περίπου δηλαδή. Κάθε χρόνο πραγματοποιείται το συμπόσιο και για λόγους εχεμύθειας μπορούμε να δεχόμαστε μόνο έναν νέο προσκεκλημένο κάθε φορά. Κατά το πρωτόκολλο, θα πρέπει αυτό το άτομο να τυγχάνει της απολύτου εμπιστοσύνης των μελών. Έπειτα, προκειμένου να γίνει δεκτό στο Σύλλογο θα πρέπει να περάσει το μεγάλο τεστ την βραδιά του συμποσίου. Να μας αποδείξει τις ικανότητές του.
Με τον χθεσινό υποψήφιο, τον Οράτιο, είχαμε μιλήσει πολλές φορές τηλεφωνικά. Με είχε πείσει για τις απόψεις του και το όραμά του. Ήθελε πραγματικά να μπει στον Σύλλογο. Την ίδια άποψη ενστερνίζονταν και τα υπόλοιπα μέλη. Ο Ιάσονας που τον πρότεινε, ήταν ο μόνος που τον είχε συναντήσει και από κοντά. Με είχε διαβεβαιώσει ότι είναι πολύ ικανός.
Ο Οράτιος κατέφθασε τελευταίος στο συμπόσιο. Ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα έναν ψηλόλιγνο νεαρό, γύρω στα 25, με μπλε κουστούμι και ασορτί γραβάτα. Κρατούσε έναν μαύρο χαρτοφύλακα και το πρόσωπό του ήταν αγγελικά πλασμένο. Είχε μια ηρεμία και ταυτόχρονα μια σιγουριά στο βλέμμα του και ο τρόπος που μιλούσε μαρτυρούσε άνθρωπο μορφωμένο και υψηλής νοημοσύνης.
Από την πρώτη στιγμή επαναλάμβανε το πόσο ανυπομονούσε να μας δείξει τις δεξιότητες του και πόσο θέλει να περάσει το μεγάλο τεστ. Είχε προετοιμαστεί πολύ για αυτό. Βλέποντας τον τόσο ανυπόμονο, αλλά και επειδή είχα ένα καλό προαίσθημα, αποφάσισα να παρακάμψω κάποιες τυπικές διαδικασίες και να περάσουμε κατευθείαν στην εξέταση.
“Φέρε την κυρία Ιουλία”, διέταξα τον Ιάσονα. Σε 5 λεπτά είχε γυρίσει από το ψυγείο όπου την είχαμε αφήσει να ξεπαγώσει. Την απλώσαμε σε ένα ειδικό κρεβάτι που έχουμε για αυτές τις περιπτώσεις και έδωσα το νόημα στον Οράτιο να ξεκινήσει.
Άνοιξε τον χαρτοφύλακα του, ο οποίος περιείχε κάθε λογής εργαλεία: οστεοτόμους, κοχλιάρια, λαβίδες και νυστέρια. Ο μικρός δεν αστειευόταν. Αφού φόρεσε γάντια, πήρε το νυστέρι Νο12 και ξεκίνησε με περίτεχνες κινήσεις να κάνει τομές στο δεξί μάγουλο της κυρίας Ιουλίας. Κατάφερε πολύ γρήγορα να αποκόψει όλη την ωφέλιμη σάρκα, αποφεύγοντας να κόψει κάποιο από τα υπογνάθια νεύρα. Το κομμάτι που αφαίρεσε είχε μια τέλεια κυκλική συμμετρία. Μας είπε ότι ήθελε να το κάνει ραγού με μακαρόνια. Αφού τελείωσε με αυτό προχώρησε στον κορμό, το πιο δύσκολο σημείο.
Ο Ιάσονας του είχε δώσει σαφείς οδηγίες για το τεστ. Ένα κομμάτι από το κεφάλι, ένα από τον κορμό, ένα από τα πόδια. Από τον κορμό θα πρέπει να επιλεγεί αναγκαστικά κάποιο όργανο, εξ ου και η δυσκολία. Ωστόσο ο Οράτιος δεν φάνηκε να κομπιάζει. Αυτή τη φορά πήρε το νυστέρι Νο15 για πιο βαθιές εγκοπές. Έκοψε κατευθείαν στο σημείο που βρισκόταν το συκώτι, λες και φορούσε κάποια γυαλιά με ακτίνες Χ. Παραμέρισε τους γύρω ιστούς και κόκαλα και τοποθέτησε δύο άγκιστρα, ώστε να κρατήσει ανοιχτό το σημείο που ήταν το συκώτι.
Κρατώντας μια λαβίδα στο ένα χέρι και το νυστέρι στο άλλο, αφαίρεσε το συκώτι και το τοποθέτησε σε ένα δοχείο με πάγο παραδίπλα. Δεν ίδρωσε καν, λες και το είχε επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό μας είπε, θα το σόταρε με λίγο βαλσάμικο και θα το σέρβιρε με φάβα.
Το δυσκολότερο σημείο είχε πλέον ολοκληρωθεί. Προχωρώντας στα πόδια, στόχευσε κατευθείαν για το πιο μαλακό σημείο, το πίσω μέρος του μηρού. Σε ελάχιστο χρόνο είχε τεμαχίσει ένα κομμάτι περίπου μισού κιλού, πάλι με ολόσωστες κινήσεις. Όλοι θαύμασαν την τεχνική του, ακόμη και οι πιο έμπειροι. Συμφωνήσαμε παμψηφεί ότι είχε περάσει το τεστ με απόλυτη επιτυχία.
Φανερά ικανοποιημένος ο Οράτιος έβγαλε τα γάντια του, συμμάζεψε τα εργαλεία του και μας ευχαρίστησε. Μας εξομολογήθηκε ότι ήταν κάτι που ήθελε καιρό. Και ότι είχε εξασκηθεί αρκετά, πράγμα διόλου εύκολο όπως αντιλαμβάνεστε. Προτού πάμε στην κουζίνα να μαγειρέψουμε, θέλησα να πω μερικά λόγια σχετικά με τον σύλλογο, μιας και είχαμε την άφιξη ενός νέου μέλους.
“Όλοι νομίζουν ότι είμαστε τέρατα. Δεν αντιλαμβάνονται το όραμα που έχουμε κι ότι στην πραγματικότητα αυτοί είναι τα πραγματικά τέρατα. Διότι είναι υποκριτές. Νομίζουν ότι μας κατηγορούν, αλλά στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν την κατηγορία μας. Μπορεί να είμαστε ανθρωποφάγοι, αλλά γιατί αυτό μας κάνει χειρότερους από αυτούς που καταβροχθίζουν κάθε λογής ζώα;
Οι κατήγοροι μας υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση. Και πώς ξέρουν ότι αυτό δεν ισχύει για τις κότες ή τα γουρούνια; Το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη αρκεί για να δικαιολογήσει την κατανάλωση των ζώων και όχι των ανθρώπων;
Αν δοκίμαζαν ανθρώπινη σάρκα θα αντιλαμβάνονταν πραγματικά τους λόγους για τους οποίους κάνουμε αυτό που κάνουμε. Είναι μια εμπειρία γαστρονομική που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο και όποιος το αρνείται απλώς δεν το έχει δοκιμάσει.
Όραμα μας είναι να μπορέσει η κατανάλωση ανθρώπων να γίνει μια καθημερινότητα, δίχως να υπάρχουν ανούσιοι ηθικοί φραγμοί.”
Όλοι χειροκρότησαν με ένταση. Ο Οράτιος πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μια πρόποση.
“Στον Σύλλογο Ανθρωποφάγων!”, είπε.
“Στον Σύλλογο!” του απαντήσαμε, και ήπιαμε όλοι μια γουλιά Chianti. Έπειτα πήγαμε στην κουζίνα για να ξεκινήσουμε την μαγειρική.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Λεωνίδας Θεοχάρους, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η πρώτη παράγραφος είναι του Ε.Α. Πόε.
