(Προειδοποίηση: Αν έχετε ευαίσθητο στομάχι καλύτερα να μη διαβάσετε το κείμενο, καθώς περιέχει σκληρές εικόνες.)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
<<Ζητείται εμφανίσιμη γυναίκα, με καλλίγραμμο σώμα και λεπτά χαρακτηριστικά για γνωριμία με άντρα μέσης ηλικίας, ευκατάστατο, με αγάπη στο ιδιαίτερο φαγητό και τα ταξίδια.>>
“Τελικά η αγγελία έχει κάνει καλή δουλειά, έτσι δεν είναι;”
Καθάριζε το μαχαίρι πάνω από το σώμα της τέταρτης γυναίκας που του είχε απαντήσει.
“Αν ήξερα πως θα είχα τέτοια επιτυχία θα το είχα δοκιμάσει νωρίτερα. Άραγε αυτό που σε τράβηξε να ήταν το ευκατάστατος ή τα ταξίδια; Μη μου πεις το ιδιαίτερο φαγητό. Ίσως την επόμενη φορά να σερβίρω κάτι πρώτα. Ναι, έτσι θα ‘ρθουμε σ’ επαφή σε άλλο επίπεδο. Κρίμα που δεν πρόλαβες να δοκιμάσεις, μικρή μου.
Η αλήθεια είναι πως μόλις μπήκες είδα την αποστροφή στο βλέμμα σου. Τουλάχιστον οι άλλες το ‘κρυψαν. Εσύ ξέχασες τα λεφτά, τα ταξίδια, το ιδιαίτερο φαγητό. Ούτε το ποτό σου δεν ήθελες να τελειώσεις. Μύριζες υπέροχα να ξέρεις. Την ώρα που ένιωθα την τελευταία σου ανάσα μπήκα μέσα σου και θα ορκιζόμουν πως κατάφερα να σε μυρίσω ολόκληρη.
Αλήθεια γιατί δεν αντιστάθηκες; Σ’ άρεσε ή μήπως η κενή ζωή σου δεν σου ‘δωσε πια τίποτα να κρατηθείς; Χίλια κομμάτια γεμάτα απουσία. Άνοστη μου φαίνεσαι. Ώρα να σε πάω στις φίλες σου.”
Στάθηκε πάνω από τον καταψύκτη κι έκλεισε το καπάκι. Έβαλε το λουκέτο κι ανέβηκε στο διαμέρισμα. Έκανε ένα ντους. Η ώρα περνούσε. Το δείπνο σε λίγο έπρεπε να ξεκινήσει. Ντύθηκε και βγήκε στην αγορά.
Χαμογελαστός όπως πάντα και λιγομίλητος κατευθύνθηκε στο μπακάλικο, δεν είχε χρόνο για πολυτέλειες. Προμηθεύτηκε τα απαραίτητα, πλήρωσε και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Μόλις μπήκε στο διαμέρισμα μύρισε το άρωμα της τέταρτης.
“Πρέπει να μάθω πόσο νόστιμη είσαι”, είπε κι ετοίμασε τα υλικά.
Όπως με όλες, τους τελευταίους έξι μήνες, είχε τεμαχίσει το πτώμα της πολύ προσεκτικά σε μερίδες. Τα κεφάλια τα κρατούσε ξεχωριστά, ως ενθύμιο. Κάποια κόκαλα τα έδινε σε αδέσποτα μακριά από το σπίτι, ενώ σε άλλα άφηνε ψαχνό και τα μαγείρευε με κρέας του εμπορίου και τα έστελνε σε άστεγους. Πίστευε πως θα τους βοηθούσε να βελτιώσουν το γούστο τους στο φαγητό.
Την ώρα που ετοίμαζε το δείπνο, ακούστηκε ειδοποίηση από το λάπτοπ. Στην οθόνη εμφανίστηκε η Μαριάνθη. Μια γυναίκα μικρότερη του, με υπέροχο κορμί και γλυκό χαμόγελο.
“Καλώς την”, είπε στην οθόνη του υπολογιστή και τον πήρε κοντά του.
Γεια σου, όμορφη
Κοινότοπο, σκέφτηκε, αλλά η πείνα στο μυαλό του δεν έδινε μεγάλα περιθώρια εφευρετικότητας αυτή τη στιγμή.
Γεια σου κι εσένα, όμορφε.
Αυτό εσύ θα το κρίνεις όταν με δεις.
Άνοιξε την κάμερα.
Άρχισε να χάνει την υπομονή του.
Αν θέλεις τόσο να με δεις θα πρέπει να ‘ρθεις από δω.
Τόσο απλά;
Χρειάζεται πάντα να είναι περίπλοκα τα πράγματα;
Αν βιαστείς ίσως ανακαλύψεις και το ιδιαίτερο γούστο μου στο φαγητό.
Ελπίζω να εκτιμάς τις καινούριες γεύσεις.
Εκτιμάω τα πάντα αν είναι ωραία.
Λοιπόν, να σερβίρω για δυο απόψε;
Γιατί όχι;
Χαμογέλασε. Της έδωσε τη διεύθυνση.
Τακτοποίησε τα πράγματα στο σαλόνι. Ευτυχώς είχε προλάβει να καθαρίσει καλά, λες και ήξερε πως το επόμενο ραντεβού του πλησιάζει. Το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο κι έβαλε τις τελευταίες πινελιές στον χώρο. Άλλωστε αυτό το ραντεβού θα κρατούσε σίγουρα περισσότερο από τα προηγούμενα, σκέφτηκε. Όφειλε να δείξει λίγη προσοχή.
~~
Ούτε που πρόσεξε την ώρα. Τη στιγμή που έβαζε μουσική χτύπησε το κουδούνι.
Αισθανόταν ένα περίεργο άγχος. Το αποτίναξε λέγοντας πως πρόκειται περισσότερο για δείπνο και λιγότερο για ραντεβού.
Πήρε βαθιά ανάσα κι άνοιξε.
“Καλώς ήρθες. Η ώρα της αλήθειας”, της είπε.
“Πράγματι” , του αποκρίθηκε χαμογελώντας κάπως αμήχανα.
“Πέρασε, να σου βάλω κάτι να πιεις; Εγώ πίνω κόκκινο κρασί.”
“Τότε ας σου κάνω παρέα” είπε και πέρασε στο εσωτερικό του όμορφου διαμερίσματος.
“Σ’ αρέσει;” της είπε ακολουθώντας το βλέμμα της στο χώρο.
“Είναι πολύ όμορφο.” είπε, “Τι το ιδιαίτερο έχει η κουζίνα σου λοιπόν;” συνέχισε προσπαθώντας να εγκλιματιστεί περισσότερο στην όλη κατάσταση.
“Αν ανυπομονείς μπορούμε να κάτσουμε”, της απάντησε και της πρόσφερε την καρέκλα.
Της σέρβιρε κι έκατσε δίπλα της, όχι απέναντι, ώστε να έχει το περιθώριο να κινηθεί.
“Φιλέτο με σάλτσα μπεαρνέζ για εσένα λοιπόν.”
“Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η σάλτσα;”
“Το μυστικό θα στο αποκαλύψω αργότερα. Δοκίμασε πρώτα.”
“Έχεις βγει αρκετά ραντεβού από το ίντερνετ;” τον ρώτησε καθώς έβαζε την πρώτη μπουκιά στο στόμα της.
“Μόνο τέσσερα. Εσύ είσαι το πέμπτο μου.”
“Τι δεν πήγε καλά με τα προηγούμενα;”
“Απλά εξαφανίστηκαν.”
“Μάλιστα. Γιατί πιστεύεις αυτό;”
“Ίσως περίμεναν άλλον πρίγκιπα.”
“Ίσως”, μουρμούρισε -και ίσως νόμιζε ότι το είπε από μέσα της, αλλά το άκουσε κι εκείνος.
“Σου αρέσει το δείπνο;”
“Η μαγειρική είναι στα προτερήματα σου, είναι νόστιμο.”
“Χαίρομαι. Φοβήθηκα πως θα ήταν άνοστη. Ήταν η τέταρτη.”
“Ποια τέταρτη;”
“Το τέταρτο ραντεβού.”
Περίμενε σαν τον κυνηγό. Την είδε ν’ αλλάζει χρώμα.
“Μιλάς σοβαρά;” είπε αναγουλιάζοντας. Έβαλε την παλάμη στο στόμα.
“Σου είπα πως μου αρέσει το ιδιαίτερο φαγητό. Αυτό ήταν απ’ τη μέση της, εδώ πίσω”, της είπε.
Άρχισε να ξερνάει -θυμίζοντας περισσότερο πτώμα παρά φαγητό αυτό που είχε στο στομάχι της.
Έτρεξε στην πόρτα. Όταν έφτασε κατάλαβε πως ήταν κλειδωμένη. Άρχισε να χτυπάει και να τον απειλεί. Ίσα που πρόλαβε να πατήσει ένα πλήκτρο του τηλεφώνου της, όταν την έπιασε από τους ώμους και την πέταξε στο πάτωμα.
“Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω.”
“Σου αρέσω;”
“Τι λες;”
“Σου αρέσω;”
“Σε παρακαλώ.”
“Κάτι σε ρώτησα.”
“Ναι, ναι. Είσαι μια χαρά. Σε παρακαλώ, άσε με μόνο να φύγω.”
Το πόδι του έσκασε με ορμή στο κορμί της.
“Σου αρέσω;”
“Παλιομαλάκα! Όχι! Δεν μ’ αρέσεις. Είσαι αηδιαστικός! Για τα ταξίδια ήρθα.”
Ήξερε πως ήταν απωθητικός. Από μικρός στο περιθώριο για το σημάδι που έκρυβε σχεδόν όλο του το πρόσωπο. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές μικρός να το ξεκολλήσει, να το κάψει, να το βγάλει με ότι έβρισκε μπροστά του, μέχρι που οι γονείς του τον έκλεισαν σε κλινική να συνέλθει. Τελικά συνέχισε να το κουβαλάει και μαζί μ’ αυτό κουβαλούσε και το βλέμμα όλου του κόσμου.
“Ώρα για το δικό σου ταξίδι λοιπόν”, της είπε αποφασιστικά καθώς την πλησίαζε.
Έριξε το βάρος του στο σώμα της και μπήκε μέσα της με όλη του τη δύναμη. Ένιωθε το κορμί της να πάλλεται και απορούσε πως τις προηγούμενες τις άφησε να πεθάνουν πρώτα. Πλέον ήξερε πως θα τις έκανε δικές του πριν το τέλος για να νιώσει ξανά αυτή την υπερένταση που του έδινε ένα πονεμένο κορμί. Μόλις τελείωσε άφησε τα χέρια της και έβαλε τα δικά του στο λαιμό της.
Είχε πάψει να την ακούει εδώ και ώρα. Συνέχισε να αισθάνεται τη τρικυμία του κορμιού της στα χέρια του και ήταν σαν να βρισκόταν σε άλλο κόσμο.
Η υπερένταση τον έκανε να μπει μέσα της ξανά. Αυτή τη φορά όμως ήταν κενή, ένα κουφάρι από το τίποτα. Όσο και να τον έφτιαχνε η ιδέα ότι πριν λίγα λεπτά είχε ρουφήξει τη ζωή της έμοιαζε αδιάφορο πια.
~~
Πέρασαν κάποια λεπτά μέχρι ν’ ακούσει τα χτυπήματα στην πόρτα. Τίναξε το κεφάλι σαν σε όνειρο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Ύστερα είδε το κινητό της.
“Την πουτάνα…”
Η πόρτα άνοιξε. Το διαμέρισμα γέμισε αστυνομικούς. Εκείνος βρέθηκε με χειροπέδες. Οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια.
<<Στο διαμέρισμα της οδού Αινιάνων βρέθηκαν συνολικά πέντε γυναίκες εκ των οποίων οι τέσσερις διαμελισμένες και τοποθετημένες στον καταψύκτη της αποθήκης. Η τελευταία είχε ειδοποιήσει την αδερφή της πού θα βρίσκεται και την ύστατη στιγμή της έκανε κλήση. Η άτυχη γυναίκα δεν πρόλαβε να βγει ζωντανή. Ο δράστης φαίνεται να έβρισκε τα θύματα του από το διαδίκτυο. Η αστυνομία αναζητά τα υπόλοιπα μέρη από τις σορούς των τεσσάρων γυναικών. >>
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Νικολέτα Κριαρά Λάμπρου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής. Από τους συνεργούς ζητήθηκε να κάνουν έναν φόνο (μυθοπλαστικό).
Περισσότερους φόνους θα βρείτε εδώ Murder ballads
