(Εσωτερικό μεγάλου δωματίου. Πολυτελέστατο. Μεγάλα παράθυρα με ακριβές κουρτίνες, δύο μεγάλοι καναπέδες και στη μέση ένα γυάλινο τραπέζι. Σε μία άκρη ένα πιάνο με ουρά και στο βάθος μπαρ με δεκάδες μπουκάλια. Στο δάπεδο πολύ παχιά χαλιά.)
ΦΡΕΝΤΥ: Να σπάσω;
ΝΤΙΕΓΚΟ: Γι αυτό δεν ήρθαμε;
ΦΡΕΝΤΥ: Σωστά. Θα μιλήσουμε όμως κιόλας έτσι;
ΝΤΙΕΓΚΟ: Κουβέντα με κόκες… Δύσκολο, θα πούμε αλήθειες.
ΦΡΕΝΤΥ: Και τι αγχώνεσαι; Έχουμε ήδη κριθεί.
(Ρουφάνε και οι δύο μία γραμμή κοκαΐνη)
ΝΤΙΕΓΚΟ: Πίστευα πως εδώ η κόκα θα ήταν θεϊκή. (γελάει δυνατά)
ΦΡΕΝΤΥ: Εγώ δεν πίστευα καν ότι θα σε δω εδώ. Τώρα που το σκέφτομαι… Δεν περίμενα ούτε εγώ να είμαι εδώ.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Ούτε εγώ το πίστευα ρε εσύ. Με τόσο κράξιμο που έριξα στην καθολική εκκλησία και τον Πάπα… Αν μας έκριναν άνθρωποι, μάλλον θα καιγόμασταν κάπου μαζί. (γελάνε)
ΦΡΕΝΤΥ: Εσύ έκλεψες όμως.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Ακόμα το θυμάσαι; Τι κομπλεξικοί που είστε εσείς οι Άγγλοι… Και δεν είσαι και Άγγλος, ρε μαλάκα. Έβαλα το καλύτερο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου κι εσείς θυμάστε το άλλο με το χέρι. Η ζωή μου σε μικρογραφία είναι αυτό το παιχνίδι.
ΦΡΕΝΤΥ: Ο κόσμος θυμάται μόνο τα αρνητικά. Όσα τραγούδια και να έγραφα θα ήμουν πάντα ένας γκέι ξένος. Βαρέθηκα να τους ακούω να μιλάνε για πρότυπα.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Κανείς δεν θα νοιαστεί ποτέ για το τι θέλεις. Τι έχεις ανάγκη, ρε γαμώτο. Πρότυπο; Αρχίδια. Δεν ζήτησα ποτέ μου να είμαι πρότυπο. Να παίζω μπάλα γούσταρα. Θα βάλεις να πιούμε τίποτα ή ξεροσφύρι θα κάνουμε ψυχανάλυση;
(Ρουφάνε από μία γραμμή)
ΦΡΕΝΤΥ: Πέρασα όμως και ωραία στη ζωή μου. SEX DRUGS AND ROCK N ROLL.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Αυτά ρε φίλε; Αυτά εγώ τα έκανα ενώ έπαιζα ποδόσφαιρο. (ανάβει δύο τσιγάρα και δίνει το ένα στον Φρέντυ)
ΦΡΕΝΤΥ: Και η αποθέωση όμως… Αυτό. Ναι αυτό μπορώ να πω μου έχει λείψει. Ένα στάδιο να τραγουδάει μαζί μου. Αυτά που έγραψα εγώ! Ξέρεις τι αναρωτιέμαι; Κατάλαβε ποτέ κανείς αυτά που έγραφα ή έγινα μόδα;
ΝΤΙΕΓΚΟ: Ήσυχα φίλε. Είναι επικίνδυνα τα μονοπάτια που πας να μπεις. Ναι, μας αποθέωναν. Δεν ήμασταν όμως θεοί ρε εσύ. Και αυτό δεν μας το συγχώρεσε ποτέ κανείς. Δεν επιτρέπεται ο θεός της μπάλας να παίρνει ναρκωτικά. Άντε γαμηθείτε ρε, ό,τι γουστάρω θα κάνω. Ρομπότ θέλουνε αδερφέ… Σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Δεν τους έκανα τη χάρη. Και το πλήρωσα. Μην ψαρώνεις. Σε αποθέωναν όταν τραγουδούσες και σ’ έκραζαν μετά. Πάρε και εσύ μία γυναίκα, κάνε και δύο παιδιά… Μην τους χαλάς το όνειρο.
ΦΡΕΝΤΥ: Μετά θάνατον φιλόσοφος ο Ντιεγκίτο. Γάτες είχα ρε φίλε και καλή παρέα. Κι ένα πιάνο φυσικά. Έχω και εδώ ένα. Να σου παίξω;
ΝΤΙΕΓΚΟ: Τι ψωνάρες είστε εσείς οι καλλιτέχνες. Ούτε εδώ δεν έχετε ησυχία. Δηλαδή πέθανα για να παίζω πάλι μπάλα; Τι λες ρε μαλάκα; Γίνεται να είμαι κομμάτια όλη μέρα; Αυτός είναι παράδεισος. Φέρε εδώ το καλαμάκι! (ρουφάει άλλη μία γραμμή)
ΦΡΕΝΤΥ: Είσαι καινούριος εδώ, δεν περνάει η αιωνιότητα, Ντιέγκο. Δεν σου έχει λείψει καθόλου το ποδόσφαιρο ρε εσύ; Το γήπεδο, ο κόσμος, τα γκολ; Εγώ κάθε μέρα ονειρεύομαι ακόμα μία συναυλία. Μια φορά μόνο, να βγω να τραγουδήσω να την γουστάρω.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι Φρέντυ. Καθόλου. Ξέρεις τι μου έλειψε; Να παίζω μπάλα με τους φίλους μου. Να είμαι πέντε χρονών στο Λανούς. Χωρίς πίεση, χωρίς λεφτά, χωρίς τον κάθε μαλάκα να με κρίνει για το πώς παίζω. Να παίξω ρε εσύ. Ναι, αυτό μου έλειψε. Με κούρασε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
ΦΡΕΝΤΥ: Κούραση ε; Εμένα ξέρεις τι με κούρασε, οι ερωτήσεις για τους νέους Φρέντυ Μέρκιουρι… Πώς σας φαίνεται αυτός και είναι καλός ο άλλος… Αφήστε ρε τα παιδιά ήσυχα. Ξέρεις κάτι; Τελικά πολύ τζάμπα πίεση φάγαμε στη ζωή. ( παίρνει το καλαμάκι και ρουφάει μια γραμμή)
ΝΤΙΕΓΚΟ: Πρέπει να γνώρισα καμιά τριανταριά νέους Μαραντόνα. Για να μην μιλήσω για το ποιος είναι καλύτερος. Συγκρίσεις… Να υπάρχει κάτι να ασχολείται ο κόσμος, να φανατίζεται! Κοίτα Φρέντυ, δεν είμαι αχάριστος. Αν δεν έπαιζα μπάλα, δεν θα τα ζούσα όλα αυτά. Χρήματα, γυναίκες, δόξα. Αλλά είχαν όλα τίμημα. Και δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ. Σε ποιον τα λέω θα μου πεις τώρα..
ΦΡΕΝΤΥ: Πάντα υπάρχει ένα τίμημα φίλε. Και τις περισσότερες φορές είναι τέτοιο που να μην μπορείς να το διαχειριστείς. Έχει μοναξιά… Ποιος να σε πιστέψει; Σιγά μην τον λυπηθούμε μωρέ κιόλας. Τόσα λεφτά βγάζει, γιατί να έχει ψυχολογικά. Γνώρισα στη ζωή μου χιλιάδες ανθρώπους. Καμιά δεκαριά άξιζαν. Τέλειος δεν ήμουν. Ποιος είναι όμως ρε γαμώτο; Μετάνιωσα για πολλά. Δεν θα άλλαζα τίποτα όμως.
ΝΤΙΕΓΚΟ: Οικογένεια… Ναι εκεί θα άλλαζα αρκετά. Τους στενοχώρησα, τους ταλαιπώρησα, τα έκανα πουτάνα ρε εσύ. Και δεν έφταιγαν καθόλου. Οι κόρες μου, θα μου λείψουν. Τις αγαπούσα. Και τι δεν τράβηξαν με τον μαλάκα τον πατέρα τους. Είχα και έναν γιο… Ούτε τον αναγνώρισα αρχικά. Στην άρνηση, για να μην χαλάσω την εικόνα μου… Γαμώ τις εικόνες μου! (ανάβει τσιγάρο)
ΦΡΕΝΤΥ: Οικογένεια ε; Δύσκολο πράγμα, περίεργο αλλά και όμορφο. Απαραίτητο. Το κατάλαβα αργά. Χάθηκα για πολύ καιρό… Πίστευα πως μπορώ χωρίς αυτούς, χωρίς αυτή τη σχέση. Όταν το συνειδητοποίησα ξύπνησα για τα καλά από τον εφιάλτη της ματαιοδοξίας… Πω πω δεν ήξερα πως η κοκαΐνη σου βγάζει τέτοιες αλήθειες! (γελάει)
ΝΤΙΕΓΚΟ: Το βαρύναμε πολύ Φρέντυ… Άντε πάνε στο πιάνο, ξέρεις τι θέλω να ακούσω…
(Ο Φρέντυ κάθεται στο πιάνο)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Νίκος Φ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
