1-12-2008
Βαγγέλης
Στην τάξη έχουμε θρανία φέτος όχι μαξιλάρια και σκαμπό όπως πέρυσι και πρέπει να καθόμαστε στα θρανία χωρίς να σηκωνόμαστε ούτε να ξύσουμε γιατί πετάμε τα ξυστράκια ο ένας στον άλλον και γίνεται οχλοβοή έτσι λέει η κυρία και μέχρι τα Χριστούγεννα είπε η κυρία θα μάθουμε και ένα ο που δεν είναι κανονικό ο, είναι το αδερφάκι του που μοιάζει με πωπός.
Αλλά εγώ περιμένω πως και πως να μάθουμε το β που ξεκινάει το όνομά μου θα το κάνω καλό γιατί η μαμά με πήρε ένα καλό μολύβι. Κι εγώ ζωγράφισα μ’ αυτό μία επίθεση και κανόνια και πλενομπίλ, μια μάχη σαν κι αυτή που παίζουμε στα διαλείμματα που μαζευόμαστε και παίρνουμε φόρα και δίνουμε φάπες ο ένας στον άλλον και πέφτουμε πάνω στην πλάτη μας, εκτός βέβαια από τον Ιάσονα που δεν πέφτει πάνω μας.
Πήρα το καινούριο μολύβι σπάιντερμαν κάπταιν αμέρικα που κάνει μόνο καλά γράμματα, στρογγυλά σαν του Ιάσονα, και το Β έχει δυο κοιλίτσες και τις κάνω αργά-αργά μην βγω έξω από τη γραμμή και η δασκάλα πει τα κακότερα στους γονείς ότι τάχα είμαι ανήσυχος πάλι και με βάλουν τιμωρία και η μαμά πει πάλι στον μπαμπά ότι το παιδί δεν έχει ανατροφή.
~~
Ιάσονας
Φέτος θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα για να κάτσω πιο πολύ στο σπίτι μου με την μαμά μου και τον μπαμπά μου που με αγαπούν τόσο πολύ και μ’ αγκαλιάζουν σφιχτά κι όλα είναι τέλεια.
Έχω δύο σβήστρες, την ρόδα που είναι πολύ όμορφη όμως μαυρίζει τη σελίδα, έτσι έχω και μία άσπρη, την πρόχειρη, και σβήνω τα γράμματά μου μια δυο τρεις φορές και τα κάνω ολοστρόγγυλα για να είναι πιο όμορφα.
Μ’ αρέσει να διαβάζω και να γράφω, μ’ αρέσει και να παίζω να παίζω ήσυχα παιχνίδια και να μιλάω, όχι να παίζω φάπες όπως οι συμμαθητές μου και να τρέχω χωρίς λόγο, ακόμα δεν έχω βρει φίλους γιατί οι φίλοι μου από το νηπιαγωγείο πέρυσι πήγαν σε άλλο σχολείο.
Στα διαλείμματα κάθομαι μόνος και τρώω την γαλατόπιτα, δεν πειράζει. Καμιά φορά πειράζει.
Καμιά φορά λέω στην μαμά ότι έχω στομαχόπονο στα ψέματα, για να κάτσω σπίτι και να με κάνει αγκαλίτσες. Και δεν φοβάμαι τίποτα.
Προχτές ο ένας είπε άσε τον πορτοκαλένιο, μην τον πειράζεις, θα κλάψει, γιατί πριν κάποιες μέρες η κυρία με σήκωσε στον πίνακα να γράψω το ε και μπερδεύτηκα και έγραψα το 3 που κοιτάει προς το παράθυρο, έβγαλα κάποια δάκρυα εκείνη την ώρα κι όλη η τάξη είχε αρχίσει να γελάει.
~~{}~~
1-12-2014
Βαγγέλης
Φέτος νιώθω κάπως παράξενα που είμαστε στο γυμνάσιο. Ξεκίνησα να μαθαίνω καινούρια πράγματα όπως μπάσκετ, κιθάρα, γερμανικά. Δεν μ’ αρέσει να διαβάζω, αλλά μου λένε οι γονείς αν δε μάθω μια ξένη γλώσσα που θα με βοηθήσει όταν μεγαλώσω να βρω δουλειά, καλύτερα να σταματήσω το μπάσκετ και την κιθάρα.
Έτσι κάνω γρήγορα-γρήγορα πασαλείμματα τα γερμανικά και γράφω όπως μπορώ τα μαθήματα του σχολείο. Συνήθως τα αντιγράφω από τον Ιάσονα που τα κάνει όλα, τ’ αλλάζω λίγο, τα γράφω πιο απλά.
Ο Ιάσονας δεν έχει πρόβλημα που τ’ αντιγράφω, είναι πολύ καλός, αλλά έχει λίγο περίεργη συμπεριφορά. Στα διαλείμματα κάθεται μόνος του και τρώει γαλατόπιτα. Εγώ επειδή τον συμπαθώ και λίγο τον λυπάμαι, του λέω να έρχεται μαζί μας. Αυτός έρχεται αλλά δεν μιλάει πολύ, απλά ακούει και απαντάει σε ό,τι τον ρωτάνε.
Με την παρέα μου η αλήθεια είναι ότι δεν ταιριάζει πολύ, γιατί εμείς έχουμε ροκ μπάντα. Επίσης έχουμε αρχίσει να αφήνουμε όλοι μακρύ μαλλί ροκ ατημέλητο, ενώ ο Ιάσονας έχει ξανθό-πορτοκαλί μαλλί και παλιότερα στο δημοτικό τον κορόιδευαν για αυτό.
Και κάποιοι από τους φίλους μου λένε ότι δεν είναι νορμάλ, είναι περίεργος, αλλά δεν πειράζει, τι να κάνουμε.
~~
Ιάσονας
Τα μαθήματα του Γυμνασίου μ’ αρέσουν. Μιλάνε για συναισθήματα ηρώων και τα αναλύουν πολύ, όπως η Οδύσσεια ή τα Κείμενα. Απλά στεναχωρέθηκα πολύ που έχουμε διαφορετικό καθηγητή για κάθε μάθημα κι έτσι δεν ξέρω αν θα με νιώθουν όπως η δασκάλα που την είχαμε στην Πέμπτη και στην Έκτη. Τελοσπάντων.
Φέτος έχω και ένα καινούριο φίλο, τον Βαγγέλη. Δεν είναι ακριβώς καινούριος γιατί ήμασταν και σε όλο το δημοτικό μαζί αλλά δεν παίζαμε γιατί αυτοί στο διάλειμμα έπαιζαν επί έξι χρόνια μπάλα. Καμιά φορά στο διάλειμμα μπορεί να μιλούσα με κανένα κορίτσι που μου φαινόταν συμπαθητικό, αλλά τα κορίτσια συνήθως στα διάλειμμα κάνουν πηγαδάκια.
Και με τον Βαγγέλη δεν κολλάω καθόλου, αλλά είναι καλό παιδί και νιώθω εντάξει μαζί του. Δεν έχουμε κοινά γούστα, αλλά νιώθω ότι δεν με κρίνει ποτέ του, ό,τι κι αν του πω, ούτε με κοιτάει παράξενα.
~~{}~~
1-12-2017
Βαγγέλης
Πρώτη Λυκείου! Το Λύκειο μας είπαν είναι η πιο γαμάτη φάση της ζωής σου. Καταλαβαίνεις ποιος είσαι και τέτοια. Μπορεί.
Όλη μέρα σκέφτομαι tabs και όταν γυρνάω σπίτι βλέπω στο youtube τρελά σόλα του Slash. Η καριόλα η φιλόλογος μας άλλαξε όλους θέση και μας έβαλε να κάτσουμε μακριά από τα φιλαράκια μας.
Έτσι ο Γιώργος ο ντράμερ κάθεται στην άλλη άκρη της αίθουσας κι εμένα μ’ έβαλε με τον Ιάσονα. Τον Ιάσονα τον ξέρω από το δημοτικό είναι ξηγημένο παιδί, αλλά πολύ κλειστός, ρε παιδί μου.
Τόσα χρόνια που το ξέρω τον καλώ στα πάρτυ μου, δεν έρχεται. Σήμερα στο πρώτο διάλειμμα κάποιος μεγαλύτερος από την τρίτη του βαλε τις φωνές γιατί σκόνταψε πάνω του λέει, και μετά του είπε φύγε από εδώ πορτοκαλόπιτα μην σε πλακώσω στα μπουνίδια, και τον έκανε τελείως ρεζίλι στη μέση της αυλής.
Εγώ ήμουν παραδίπλα και το είδα, αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί λέω τι θα μπορούσα να κάνω άλλωστε; Κάποιοι από την τρίτη είναι ούτως ή άλλως παπάρες και τραμπούκοι κι έχουμε μάθει να τους γράφουμε στ’ αρχίδια μας. Οπότε φαντάστηκα ότι κάτι τέτοιο θα έκανε κι ο Ιάσονας.
Αυτό φαντάστηκα επειδή και την επόμενη ώρα ήταν πάλι ήσυχος και αμίλητος όπως πάντα, αν και, πρώτη φορά ήταν κάπως νευρικός, που δεν είναι ποτέ, και προσπαθούσε να το κρύψει. Κάτι μέσα μου με προβλημάτιζε και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Του έγραψα σε ένα χαρτάκι είσαι καλά; Και μου είπε ναι.
Στο διάλειμμα του είπα να έρθει με τους φίλους μου. Με ευχαρίστησε. Δεν ήθελε. Είχε χώσει την μούρη του βαθιά μέσα σ’ ένα βιβλίο του Καρυωτάκη. Τον ξαναρώτησα, αλλά εκείνη την ώρα μπήκε ο Γιώργος να μου πει ότι βγήκε ένα καινούριο cover του Sweet child o’ mine, σχεδόν ίδιο μ’ αυτό που θέλουμε να στείλουμε εμείς στο Schoolwave, κι αν έχει γίνει ήδη σούπα, σιγά μην πάρουνε εμάς. Κι έφυγα τρέχοντας.
~~
Ιάσονας
Το σχολείο συνεχίζεται το ίδιο… βαρετά. Αδιάφορα. Και ανυπόφορα. Λένε ότι το Λύκειο είναι μια ωραία περίοδος στη ζωή σου, γιατί αρχίζεις να γνωρίζεις ποιος είσαι πραγματικά. Εμένα αυτό το συναίσθημα διόλου ωραίο δεν μου φαίνεται. Ίσα-ίσα με τρομάζει. Με τρομάζει ο εαυτός μου, με τρομάζει που όλα τα σκέφτομαι κι όλα τα αναλύω. Με τρομάζει που νιώθω τόσο μόνος, που όλα αυτά τα συναισθήματα που με πνίγουν δεν θα τα καταλάβει ποτέ κανείς, ακόμα κι αν του τα εξηγήσω. Γιατί να μην είμαι απλά νορμάλ; Σαν όλους τους άλλους; Στην μαμά μου δεν θέλω να πω πώς νιώθω γιατί είναι πολύ ευαίσθητη, κι αν στεναχωρηθεί αρχίζει να κλαίει, και δεν αντέχω να τη βλέπω να κλαίει. Στον μπαμπά μου καλύτερα να μην το πω. Δεν είναι κακός, απλά δεν θα με καταλάβει ούτε κατά διάνοια. Είναι πώς να το πω, άλλης πάστας άνθρωπος. Οπότε δεν έχω κανέναν κι έχω κουραστεί από το εαυτό μου, ειλικρινά… Αν είναι φέτος η ηλικία που θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας, καλύτερα να μην τον γνωρίσω ποτέ.
~~{}~~
2-12-2017
Βαγγέλης
Χτες είπα στην μαμά μου κάποια πράγματα για τον Ιάσονα. Ότι πολλές φορές τον κοροϊδεύουν γιατί είναι φυτό ή τον σνομπάρουν. Γενικά κάποια παιδιά είναι πολύ μαλάκες. Αλλά νόμιζα ότι δεν θα τον πείραζαν όλα αυτά, όπως εμένα: αν με ενοχλήσει κάποιος, απλά τον γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Όταν τα είπα στην μαμά μου, μου είπε να το πω σε κάποιον καθηγητή.
Οπότε περιμένω να έρθει η έκτη ώρα για να μιλήσω στον μαθηματικό, που είναι και γαμώ τους τυπάδες, πολύ ξεκολλημένος. Και περιμένω και τον Ιάσονα που όλως παραδόξως άργησε σήμερα, δεύτερη ώρα και δεν έχει έρθει. Θα του πω αν θέλει μετά το σχολείο να πάμε καμιά βόλτα, να φάμε κανένα πατατάκι.
Και σκέφτομαι επίσης να του χαρίσω και μια πένα που έχω μπλε, σαν ψυχεδελική, πολύ τέλεια, και να του δείξω έτσι ότι μπορεί να έχουμε διαφορετικά γούστα, αλλά εγώ δεν έχω κανένα θέμα μαζί του. Κι αν συζητήσουμε λίγο, μπορεί και να γίνουμε φίλοι, ποτέ δεν ξέρεις.
~~
Ιάσονας
~~{}~~
1-12-2018
Βαγγέλης
Σήμερα χάσαμε το πρώτο δίωρο εκκλησία. Συνήθως όταν πάμε εκκλησία εγώ πανηγυρίζω, γιατί δεν πάω και μένω σπίτι να κοιμηθώ. Ούτως ή άλλως δεν πιστεύω στον θεό πλέον, είμαι 17 χρονών, είμαι μεγάλος για αυτά. Θεός δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει είναι πολύ άδικος. Αλλά σήμερα πήγα μαζί με όλο το σχολείο εκκλησία γιατί ήταν το μνημόσυνο ενός χρόνου του συμμαθητή μας Ιάσονα, που αυτοκτόνησε πέρσι, τέτοια μέρα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Πηνελόπη Καπετανίδου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
