Πλατεία θεάτρου.
Ένα θέατρο σκοτεινό απ’ έξω με κλειστό το ταμείο των εισιτηρίων και μόνο την πόρτα ανοιχτή με ένα μόνο φως από πάνω. Μέσα στο θέατρο, στο κέντρο της πλατείας κάθονται μόνο δύο άνθρωποι σε διπλανές θέσεις. Οι καρέκλες είναι πράσινες.
Είναι και οι δύο ντυμένοι με καινούρια και όμορφα ρούχα, εκτός από τα παπούτσια, που είναι παλιά και τρύπια. Φοράνε ψηλά καπέλα, ο ένας κόκκινο και ο άλλος μαύρο. Δεν υπάρχει κανένας άλλος στο θέατρο και η αυλαία είναι κλειστή. Μόνο ένα φως ψηλά φωτίζει το χώρο.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: (μιλάει κοιτάζοντας γύρω του)
Δεν έχει έρθει κανένας άλλος ακόμα. Τι ώρα ξεκινάει η παράσταση;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Πού θες να ξέρω. Εσύ μου είπες να έρθουμε από τώρα.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Α ναι; Δεν το θυμόμουν. Σίγουρα σου είπα να έρθουμε από τώρα. Μήπως έκανες λάθος;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: (Κοιτάζει ένα ρολόι τσέπης που έχει στο γιλέκο το οποίο δεν δουλεύει) Αποκλείεται να έκανα λάθος. Μπορεί να μην έχω βάλει μπαταρία σε αυτό το ρολόι εδώ και δέκα χρόνια αλλά ποτέ δεν έχω κάνει λάθος.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Τουλάχιστον το έργο είναι καλό, αξίζει η αναμονή.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ποιός είναι ο τίτλος;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν θυμάμαι κάτι με την ύπαρξη και την πραγματικότητα. Αλλά έμοιαζε καλό.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και πώς το ξέρεις τότε ότι θα είναι καλό;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Πάντα τα έργα που μιλάνε για την ύπαρξη και την πραγματικότητα και την ύπαρξη πρέπει να είναι καλά. Έτσι λένε τουλάχιστον όλοι.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και καταλαβαίνεις πάντα τι θέλουν να πουν;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Όχι, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο σκοπός τους.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μπορεί, δεν ξέρω. (Βγάζει ξανά το ρολόι του). Δεν ξέρω τι ώρα είναι αλλά νομίζω ότι έπρεπε να έχει ξεκινήσει ήδη.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Κι αν έχει ξεκινήσει και απλά εμείς δεν το καταλάβαμε;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: (γυρνάει και τον κοιτάζει με απορία) Λες; Δεν το σκέφτηκα. Και που είναι οι ηθοποιοί;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μπορεί να είμαστε εμείς οι ηθοποιοί. Γιατί όχι;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μπορεί και να είμαστε ναι. Αν και δεν ξέρω αν είμαι καλός ηθοποιός.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ούτε εγώ, αλλά αυτή είναι η ευκαιρία μας να μάθουμε.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Πώς θα μάθουμε; Δεν είναι κανένας εδώ να μας πει.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν τους χρειαζόμαστε.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και ποιός θα μας πει αν ήμαστε καλοί;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Εμείς θα μας το πούμε.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Γιατί να μας πιστέψουμε; Αν κάποιος είναι πιθανό να μας πει ψέματα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ναι, αλλά όλοι έτσι κάνουν. Έχεις δει ποτέ κανέναν να ακούει την πραγματική γνώμη των άλλων;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν ξέρω. Μου φαίνεται περίεργο που μας σκέφτομαι να παίζουμε χωρίς κοινό. Το λέει και ο στίχος των Doors.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ποιος στίχος;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Into this world we’re thrown, like a dog without a bone/ an actor out alone
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ωραίο ακούγεται. Μακάρι να ήξερα αγγλικά καταλάβω τι λέει.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: (Βγάζει ξανά το ρολόι που δεν δουλεύει).
Περνάει η ώρα. Μήπως πρέπει να ανέβουμε στη σκηνή; Για να ξεκινήσει η παράσταση.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Αφού δεν ήρθε ακόμα κανένας.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν νομίζω ότι θα έρθει. Και να έρθει δεν είναι κανένας στο γκισέ.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ας περιμένουμε λίγο ακόμα. Έχεις διαβάσει το σενάριο;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δε νομίζω. Κι αν το έκανα δεν το θυμάμαι, οπότε μάλλον δεν θα είναι ενδιαφέρον έργο.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Τότε γιατί συμφωνήσαμε να παίξουμε σε αυτό;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μάλλον δεν είχαμε άλλη επιλογή. Όλα τα θέατρα τα κλείνουν σιγά σιγά. Είτε για λεφτά είτε για τις ιδέες τους. Κανένας δεν γράφει και κανένας δεν σκηνοθετεί πια. Ίσως αυτή ήταν η μόνη μας ευκαιρία.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Έχεις δίκιο. Δεν θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά στο θέατρο.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Σαν θεατής ή για να παίξεις;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και για τα δύο. Θυμάμαι ότι είχα πάει σαν παιδί τελευταία φορά θέατρο, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα εκτός από την μυρωδιά από το άρωμα της κυρίας που καθόταν μπροστά.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ήταν τόσο κακό το έργο;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Όχι, ήταν τόσο δυνατό το άρωμά της. Κι εδώ όταν μπήκαμε μου φάνηκε ότι μύρισα το άρωμά της.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μήπως είναι το ίδιο θέατρο;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: (κοιτάζει τριγύρω)
Δεν μου φαίνεται το ίδιο. Εκείνο ήταν φωτεινό και καινούριο. Αυτό είναι σκοτεινό και όλο μούχλα.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και η μυρωδιά;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μπορεί εκείνη η ίδια κυρία να ήρθε κι εδώ κάποτε και να έμεινε η μυρωδιά της.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Εσύ το διάβασες το σενάριο;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Έχω διαβάσει πολλά σενάρια στη ζωή μου, οπότε δεν θυμάμαι. Μπορεί και να το διάβασα.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και πως θα παίξουμε την παράσταση αν δεν ξέρουμε τα λόγια;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Όπως παίζουν όλοι. Με το ταλέντο μας.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Κι αν δεν έχουμε; Θα το καταλάβουν.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν θα το καταλάβουν, αφού δεν θα έχουν διαβάσει το σενάριο.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Κι αν κάποιος το βρήκε και το διάβασε;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν μας νοιάζει.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μα μπορεί να μην ξανάρθει στην παράσταση.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και τι πειράζει; Όλοι μία φορά πάνε σε μία παράσταση, είτε είναι καλή είτε κακή.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ναι, έχεις δίκιο. Αλλά μπορεί να το πει σε άλλους και να μαθευτεί.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μπα, οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους καθόλου σχεδόν. Ο καθένας έχει τη γνώμη του και όλα τα άλλα τα πετάει στα σκουπίδια.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Κι εμείς γιατί μιλάμε τόσο πολύ τότε;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: (Γυρνάει και τον κοιτάει τρομαγμένος)
Τι είμαστε;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Είμαστε ήρωες σε σενάριο.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και γιατί είμαστε μόνοι μας εδώ; Που είναι όλοι οι άλλοι χαρακτήρες;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ίσως ο συγγραφέας βαρέθηκε να φτιάξει κι άλλους εκτός από εμάς.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Και είμαστε τελείως μόνοι μας δηλαδή στον κόσμο;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Εδώ σε αυτό τον κόσμο σίγουρα είμαστε μόνοι. Νομίζω ότι όλοι πάντως είναι λίγο πολύ μόνοι, σε όποιον κόσμο κι αν ζουν.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Άρα δεν θα έρθει κανένας στην παράστασή μας;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Μάλλον όχι. Αν ήταν θα είχαν έρθει. Έχει περάσει η ώρα.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Τι ώρα είναι;
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δεν ξέρω. Εσύ έχεις το ρολόι.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ναι αλλά δεν δουλεύει.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Σωστά, αλλά δεν έχει και μία σημασία. Αφού δεν θα έρθει κανένας δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε την παράσταση.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Πράγματι. Για αυτό δεν έχουμε και σενάριο μάλλον.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Άρα θα μείνουμε εδώ για πάντα;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Δε νομίζω, τα έργα δεν παίζονται για πάντα. Κάποια στιγμή κατεβαίνουν και ξεκινάει το επόμενα.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Λες να αργήσει αυτή η μέρα;
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ: Τι σημασία έχει; Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουμε πόσο καιρό καθόμαστε εδώ. Οπότε λίγο παραπάνω δεν θα κάνει διαφορά.
ΜΑΥΡΟ ΚΑΠΕΛΟ: Ας κάτσουμε τότε λίγο πιο αναπαυτικά.
(στο κλείσιμο η κάμερα ανεβαίνει ψηλά έτσι ώστε να φαίνονται μόνο τα δύο καπέλα σε μία θάλασσα από πράσινα καθίσματα. Στο βάθος αρχίζει να ακούγεται το “Time” των Pink Floyd.)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο, σε μια άσκηση πάνω στο Παράλογο, έγραψε ο Κωνσταντίνος Κυριάκος, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
