“Λάθε βιώσας.”
Επίκουρος
“Καλύτερα να έρχονται οι φίλοι μου να πίνουμε κρασί,
παρά να έρχονται οι εφοριακοί να παίρνουν φόρους.”
Αρχαίο κινέζικο ποίημα,
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό το κείμενο το ξεκίνησα τρεις φορές απόψε. Αυτή είναι η τρίτη και τελευταία. Γιατί δεν συνέχισα τα προηγούμενα; Ίσως γιατί δεν ήξερα τι ήθελα να γράψω. Ίσως να μην ήμουν έτοιμος. Αλλά μάλλον το πρόβλημα ήταν ότι προσπαθούσα υπερβολικά. Έγραφα και σκεφτόμουν: “Τώρα θα γράψω ένα σπουδαίο κείμενο”.
Αρχίδια.
Τα παράτησα όλα, πήρα το σκυλί και πήγα ν’ αγοράσω μια μπύρα. Πήρα δύο. Ποτέ μην κάνεις λιγότερα απ’ όσα μπορείς.
Έξω ο κόσμος, οι άνθρωποι, πίνουν κρασιά και ποτά στα καφέ και στα μπαρ. Δεν ξέρω κανέναν από αυτούς, ούτε εκείνοι με ξέρουν, ο κόσμος είναι μεγάλος.
Στα προηγούμενα δύο κείμενα, που κανείς δεν θα διαβάσει, έγραφα για την ανάγκη του κάθε ανθρώπου να ξεχωρίσει απ’ το σωρό. Κι άλλα περί Instagram και Μότσαρτ, βαρέθηκα αυτά που έγραφα.
Θυμήθηκα τη συμβουλή της Βιρτζίνιας (της Γουλφ): “Γράψε ανοησίες στο χαρτί! Γράψε ό,τι σου ΄ρθει.”
Γράφω ό,τι μου ‘ρθει, γράφω έτσι όπως νιώθω. Και νιώθω ότι θέλω να γίνω Επίκουρος. Θέλω να χαθώ απ’ τον κόσμο. Με κούρασε ο κόσμος. Θέλω να βρεθώ σ’ ένα παραθαλάσσιο μέρος, όπου μπορείς να βουτήξεις στη θάλασσα χωρίς να χρειαστεί να πάρεις αυτοκίνητο, να είναι πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι σου. Και θέλω να πίνω κρασί με τους φίλους μου. Δεν θέλω ν’ αλλάξω τον κόσμο.
Συγνώμη, αλλά μεγάλωσα. δεν έχω αρκετή πίστη πια. Δεν πιστεύω ότι μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο. Και κουράστηκα, αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί ο κόσμος μου έχει πιει το αίμα. Γεννήθηκα μικρός, χωρίς τίποτα. Ίσως να ήταν αλλιώς αν ήμουν ήρωας. Δεν είμαι ήρωας, ποτέ δεν ήμουν.
Κάποιοι άνθρωποι τα καταφέρνουν στη ζωή. Εγώ δεν είμαι ένας απ’ αυτούς, πειράζει;
Διάβαζα τώρα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, Δήμητρα, Δημήτρη, που τον σκότωσαν χωρίς λόγο. Δεν πείραζε κανέναν, αλλά και δεν ταίριαζε. Θα ήθελα να πιω ένα κρασί μαζί του. Όχι για να μάθω το νόημα της ζωής, αλλά μπορεί έτσι όπως θα τον άκουγα να μάθαινα το νόημα της ζωής.
Γιατί, να το θυμάστε, το νόημα της ζωής κρύβεται σε μικρές πράξεις. Οι ήρωες της ζωής είναι κάποιοι που ποτέ δεν θα γίνουν διάσημοι. Έχω μερικούς φίλους που είναι ήρωες. Είναι παράξενοι κι αλλοπρόσαλλοι, αλλά είναι όμορφοι άνθρωποι.
Μπορεί και να μην τον συμπαθούσα τον Δημήτρη που ήταν Δήμητρα, ας είμαι ειλικρινής. Δεν συμπαθώ άνευ όρων.
Αλλά, νομίζω ότι θα τα πήγαινα μια χαρά μαζί του. Να πίνουμε κρασιά και ν’ αποφεύγουμε τους εφοριακούς. Να κάνουμε ανοησίες, έτσι όπως λέει η Γουλφ.
Δεν πιστεύω σε τίποτα ηρωικό. Είμαστε όλοι τόσο υπέροχα διαφορετικοί, τόσο υπέροχα ασήμαντοι, τόσο υπέροχα μοναδικοί. Στο τέλος θα είμαστε ένα κομμάτι στο νεκροτομείο. Και μετά… Μετά τίποτα. Μηδέν.
Τι ζήσαμε-πριν κάνει τη διαφορά. Κι αλήθεια τώρα. Μήπως κι αυτός ήταν μια ηρωίδα; Υπέροχα ασήμαντος, όπως όλοι μας. Ποιος θα τον θυμάται σε εκατό χρόνια. Ποιος θα μας θυμάται κι εμάς τότε;
ΥΓ: Κάθε μέρα που ξυπνάς είναι η τελευταία σου.
