Έβαλε το χέρι στην τσέπη της η Κατίγκω, που τώρα πια τη φώναζαν κυρία Καίτη, κι έπιασε το μαύρο βελούδινο πουγκάκι. Μόλις που το ‘χε πάρει απ’ την κονα-Ευθαλία -ήταν μπεσαλού, δεν τη φοβόταν.
Σαν σκιά έφυγε από το σπίτι της για να προμηθευτεί ένα κομμάτι ρίζα μανδραγόρα. Όπως η Κίρκη πότισε μ’ αυτό τους άνδρες του Οδυσσέα και τους μεταμόρφωσε, έτσι κι η Κατίγκω θα ‘κανε το ξόρκι για να κρατήσει μαγεμένο εκείνον.
Ο άπιστος ο άνδρας της, ο Καζαντζόγλου, θα μάθαινε εκείνη τη νύχτα τι σημαίνει να ‘χεις Σμυρνιά γυναίκα. Θα τον πότιζε με υγρό από την ρίζα στο τσάι του -στο αγαπημένο του φλιτζάνι με τα μπλε άνθη. Έτσι θα έμενε για πάντα κοντά της.
Θα έραβε το υπόλοιπο στο μάλλινο παλτό του με κόκκινη κλωστή στο γύρισμά, που καμιά έμπειρη μοδίστρα δεν θα το έβλεπε ποτέ.
Ένοιωθε κόκκινα τα μαγουλά της από την έξαψη. Ήξερε τη δύναμη που έχει αυτή η ανθρωπόμορφη ρίζα σε όποιον την πιάσει στα χέρια του, αρκεί να γνωρίζει πώς να την χειριστεί και το πότε.
θα ξεχνούσε για πάντα την μπαμπατζάνα, τη Σμαρώ, που είχε βάλει πλώρη η αλεπουδιάρα για το σπιτικό της και το κρεβάτι του άντρα της.
Δεν θα ξαναμύριζε στα ρούχα του το άρωμά της, κανέλα και βανίλια, που έβαζε με τα κιλά η φτιασιδού πάνω της.
Έκανε τη δουλειά της σιωπηλά, με ευλάβεια, δυο βραδιές μετά τη σκοτεινή σελήνη, για πιο μεγάλη δύναμη στην ρίζα της.
~~
Ο Καζαντζόγλου ήπιε το τσάι του, πλατάγισε την γλώσσα του με ευχαρίστηση, φόρεσε και το παλτό του, αλλά ο ομορφονιός ίδιος έμεινε.
Καμιά αλλαγή , η κανέλα και η βανίλια στο πουκάμισο του βολτάρουν , κι ο ίδιος χωμένος πίσω από την φυλλάδα που διαβάζει κάθε βράδυ -ξεχνώντας ότι είναι και εκείνη εκεί.
Καμία αλλαγή, κανένα αποτέλεσμα ο μανδραγόρας
Βλέπεις, δεν ήξερε η δόλια ότι το πορτοφόλι και το φυλακτό που του ‘δωσε η μακαρίτισσα η μάνα του, και δεν το ‘βγαζε ποτέ από πάνω του, ήταν παραγεμισμένο με αγιόκλημα απ’ το σπίτι τους στο Αϊδίνι.
Το αγιόκλημα σταματά τη δύναμη του μανδραγόρα, είναι αντίδοτο μαγικό, κάτι που ήξεραν οι γυναίκες απ’ το Αϊδίνι. Το φόραγαν στ’ αγόρια τους όταν τα πάντρευαν, να μην μπορούν να μαγευτούν.
Καμία ελπίδα για την δόλια κυρία Καίτη -που μεγάλωσε σαν Κατίγκω.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Καλλιόπη Αναγνώστου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
