από την Κάππα Τζέι
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Άκουσα πως τη λένε Αγγελυκή
Μου είπαν ότι κοντεύει τα ογδόντα, μου φαίνεται πολύ νεώτερη. Όσο ύψος της λείπει, τόσο χαρούμενη διάθεση έχει. Εμφανίστηκε και σήμερα στο νοσοκομείο. Κάθε φορά που σκύβει το κεφάλι της στην πόρτα του θαλάμου μας, σηκώνει το χέρι της ψηλά και μας χαιρετά όλους από μακριά, λες και πραγματικά χαίρεται που μας βλέπει. Περπατά σαν ξωτικό, χαμογελά σαν παιδί. Όποτε έρχεται, αγκαλιάζει με το βλέμμα της τους ασθενείς και χωρίς κόπο διαλέγει όποιον φαίνεται να έχει ανάγκη από παρέα. Και να θέλουν να τη διώξουν, δεν προλαβαίνουν. Χάνονται στο βλέμμα της, όπως τα ψάρια στο νερό. Το δεξί της μάτι, γαλάζιο σαν παρηγοριά. Το αριστερό, κατάμαυρο σαν προδοσία. Έτσι κερδίζει εκείνη τη μάχη, έτσι κερδίζουν εκείνοι τη φροντίδα της.
Κοντεύω τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο, μου φαίνεται πολύ περισσότερο. Όσο πόνο νιώθω, τόσος ύπνος μου λείπει. Απόψε κάθισε από νωρίς στο κρεβάτι του διπλανού. Κάθε φορά που κοιτά προς το μέρος μου, ασυναίσθητα κατεβάζει τα μάτια. Παραμονεύει σα λύκος, σιωπά σα γιαγιά.
«Σ’ εμένα πότε θα ‘ρθεις;» την πείραξα κάποια στιγμή.
«Αν νηστέψει αυτό που σε τρώει, θα γίνω ματόχαντρο. Αν σε κατασπαράξει, θα υφάνω ιστό» με νανούρισε χωρίς να μιλήσει.
Ξημερώματα αγκάλιασε τον διπλανό. Οι νοσοκόμες έτρεχαν, ξύπνησα με ταραχή. Δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Εκείνη με τρόμαξε με δυο κάρβουνα στη θέση των ματιών της. Τότε κατάλαβα, έτσι προδόθηκε. Γι’ αυτό είναι ανάλαφρη σαν κοροϊδία, γι’ αυτό παρηγορεί σα μαμά.
Από τότε βλέπω στον ύπνο μου πως κλαίω και παρακαλάω να γίνουν γαλάζια τα μάτια της. Έτσι θέλω να ‘ρθει κοντά μου. Έτσι θα ξέρω ότι θα βγω από δω μέσα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τους ζυγούς λύσατε
Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει πως οι παλμοί της ανέβαιναν σαν απάντηση σε ό,τι τη φόρτιζε. Εγώ το πρόσεξα απ΄ την πρώτη στιγμή. Όποτε η μαμά ή ο μπαμπάς τής έλεγαν ότι την αγαπούν, το μηχάνημα δίπλα της ακουγόταν πιο γρήγορα. Δεν πήγαινα πολύ συχνά να τη δω, δεν άντεχα. Όχι μόνο γιατί λυπόμουν. Πιο πολύ μου φαινόταν περίεργο που έμοιαζε σα να έβλεπα τον εαυτό μου στη θέση της.
Στην εμφάνιση ολόιδιες, στο χαρακτήρα τελείως αντίθετες. Γι’ αυτό ήξερα ότι φοβάται, ήξερα ότι θέλει να ησυχάσει. Όταν τη ρώτησα αν προτιμά να την βγάλω απ’ τα μηχανήματα, μου απάντησε με τους παλμούς της. Μόνο αν αγαπάς πολύ, ακούς. Μόνο αν αγαπάς πολύ, καταλαβαίνεις. Μόνο αν αγαπάς πολύ, αντέχεις να στερηθείς.
Δεν τη σκότωσα, λάθος κάνεις. Αυτοκτονία ήταν. Αν ήμουν η δίδυμη αδερφή σου, τίποτα από όλα αυτά δε θα χρειαζόταν να εξηγήσω.
~~~~~~~~~~~~~
Τα μικροδιηγήματα (flash fiction) έγραψε η Κάππα Τζέι, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
