από τη Λυκαία Ιεροφίλη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πάνε μέρες τώρα που χάθηκε η Μελιώ.
“Πού στην ευχή είναι αυτή η γάτα;” σκεφτόταν η Άλκηστη και ανησυχούσε. Όλα ήταν έτοιμα για τη γέννα της. Η μαία της Ευτοκίας, είχε στήσει την πισίνα για τον τοκετό εδώ και δύο μέρες και ήταν έτοιμη στη μέση του σαλονιού. Δυο μέρες τώρα έχει πονάκια η Άλκηστη, μα είναι προετοιμασμένη. Ξέρει πως αυτό μπορεί να κρατήσει μέρες. Την απόφασή της να γεννήσει φυσικά, την είχε πάρει από την αρχή.
“Αν αποφασίσω να κάνω παιδί, θα γεννήσω φυσικά. Τι διάολο κάνω τόσα χρόνια θεραπεία; Χαμένος να πάει τόσος Λεμπουαγιέ και ο Μιχάλης ο Οντάν;* Θα το κάνω. Θα τα καταφέρω ! Τα ζωντανά με λιγότερη βοήθεια και τα καταφέρνουν. Είμαι κομάντο άλλωστε.”
Έτσι σκεφτόταν για να κατευνάσει τους φόβους της σε πιθανές επιπλοκές, που έβαζε μπροστά στη μύτη της ο κλασικός γυναικολόγος της:
“Σύνελθε Άλκηστη δεν είμαστε πρωτόγονοι. Δεν υπάρχει λόγος να κινδυνέψεις”.
Της αράδιασε όλα τα αδιάσειστα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι κλασικοί γιατροί, όταν ο ασθενής φεύγει από τον έλεγχό τους.
“Δεν σου εγγυώμαι πως θα πάνε όλα καλά. Καλύτερα σε συνθήκες νοσοκομείου”.
“Και τι σ’ έχω κολλητάρι;” επιχειρηματολογούσε η Άλκηστη. “Θα σπεύσεις. Αν κάτι πάει στραβά θα είσαι έτοιμος στο νοσοκομείο. Έτσι δεν είναι Γιώργο μου; Θ’ αφήσεις το φιλαράκι σου να κινδυνέψει;”
“Έτσι είναι θεότρελη. Ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά και να μη χρειαστεί να τρέχω”, μονολογούσε ο φίλος της, κλασικός γιατρός.
“Πού στην ευχή είναι αυτό το γατί; Θέλω να το μαζέψω. Να σιγουρευτώ πως είναι εντάξει. Είναι κι αυτοί οι απαράδεκτοι, που ρίξανε φόλες πριν μέρες και φοβάμαι”, έλεγε στην αδελφή της Κατερίνα, ενώ τα πονάκια άρχισαν να γίνονται συχνότερα.
“Βρε κορίτσι μου, συγκεντρώσου στη γέννα σου. Η Μελιώ γέννησε τα δικά της μωρά και θα γυρίσει να τα ταΐσει. Ξέρεις πως οι γάτες είναι εξαιρετικές μανάδες. Τι ανησυχείς;”
Μα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αφού οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν και να γίνονται συχνότεροι. Η τελευταία προσπάθεια για να βρεθεί η Μελιώ, ήταν με τον Ηλία, τον μικρό γιο της αδελφής της. Αποστολή του να βρει τη γάτα, πριν γεννήσει η Άλκηστη. Ο νεαρός γύρισε όλη την περιοχή. Άφαντο το γατί!
Στο σπίτι, υπό τους ήχους του Μότσαρτ, η Άλκηστη κοιλοπονούσε. Η μαία, πιστή στο καθήκον, γέμισε την πισίνα με χλιαρό νερό. Όλα έτοιμα, αλλά η Άλκηστη δεν ένιωθε καλά. Περιφέρονταν στο δωμάτιο, με την βοήθεια από αδελφή και φίλη, που θα παράστεκαν στη γέννα. Ο γιατρός είχε ειδοποιηθεί, να περιμένει στο μαιευτήριο, αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι πόνοι επιδεινώνονταν και η Άλκηστη άρχισε να πανικοβάλλεται. Η μαία έδωσε την ιδέα για ένα μασάζ, που θα βοηθούσε την πρόοδο του τοκετού. Το ανέλαβε η Χρύσα.
Με τα δάχτυλα της βαθιά μέσα στον κόλπο της επίτοκης, χαλάρωσε τόσο πολύ τον τράχηλο, ώστε της προκάλεσε ερωτική ηδονή! Και τότε, σε μια σύσπαση οργασμού, το έμβρυο άλλαξε θέση, τόσο απότομα, που της ξερίζωσε τα σωθικά.
Ένας πίδακας αίματος γέμισε το πάτωμα! Νερά και αίμα και η Άλκηστη βρέθηκε διπλωμένη στα δύο.
Η μαία και οι κοπέλες που παράστεκαν, τρομοκρατήθηκαν! Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, με συνοπτικές διαδικασίες, διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Και πρόλαβε να δώσει μια τελευταία εντολή στον γυναικολόγο της, πριν λιποθυμήσει από αιμορραγία:
“Θέλω επισκληρίδιο. Μη με ναρκώσεις. Δε θα στο συγχωρήσω ποτέ!”
Δύο μπουκάλια αίμα και μια καισαρική ήταν το αντίθετο αποτέλεσμα της επιθυμίας της για φυσικό τοκετό. Ο γιατρός, πιστός στην υπόσχεσή του, της έδωσε το μωρό στα χέρια αμέσως μόλις γεννήθηκε. Μόνο που η μικρή, μπλαβισμένη και σχεδόν μισοπεθαμένη δεν ανέπνεε ! Με τα αίματα ακόμα να τρέχουν στα πόδια της, η Άλκηστη βρέθηκε μετέωρη σε μιαν απόκοσμη κατάσταση, με αστρικά συστήματα και ουράνιες σφαίρες να χορεύουν γύρω της ξέφρενα, ανάμεσα σε γάζες και ορούς.
Η κατάστασή της, αμέσως μετά την μετάγγιση αίματος, δεν την απέτρεψε από το να πεταχτεί επάνω, με το μωρό στα χέρια! Απόθεσε στο χειρουργικό κρεβάτι το μωρό και τότε πίσω, στην πλάτη της, ακούστηκε το νιαούρισμα της Μελιώς!
Η γάτα πλησίασε, σαν να ‘χε συναίσθηση της κατάστασης, κι άρχισε να γλείφει το νεογέννητο. Η λεχώνα μισότρελη, μιμούμενη τη γάτα, έπεσε στα γόνατα και άρχισε να γλείφει κάθε εκατοστό, κάθε κόμπο αίματος, κάθε σταγόνα λίπους.
Κι απ’ όπου περνούσε η γλώσσα, το δέρμα του μωρού της ρόδιζε. Φτάνοντας στο μικρό στόμα, φύσηξε μια, δύο, τρεις φορές, δίνοντας ανάσα στο παιδί. Η μικρή, σαν να ξύπνησε από λήθαργο, άρχισε να κλαίει γοερά!
Γιατρός και νοσοκόμες απολιθωμένοι μπρος στο μεγαλείο της μάνας, κινητοποιήθηκαν σαν να ξεκίνησε απ’ την αρχή ο χρόνος, επιστρατεύοντας σωληνάκια και μέσα ανάνηψης -όμως χωρίς πια να υπάρχει ανάγκη. Η μικρή ήταν μια χαρά! Ροδαλή και γκρινιάρα, καλοβολεμένη στην αγκαλιά της μάνας της…
Η υγεία της Άλκηστης αποκαταστάθηκε γρήγορα. Στο επισκεπτήριο της επομένης ημέρας, η Κατερίνα κι ο γιος της, παρόντες στη χαρά της νέας μάνας.
“Μα η διαβολόγατα, εδώ με ακολούθησε; Αυτή, πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, έγλειψε πρώτη την μπέμπα και τη συνέφερε”, διηγείται στους δικούς της. “Και πώς τρύπωσε στο χειρουργείο; Μπορείς να μου πεις πώς τρύπωσε στο χειρουργείο; Πώς…”
Η αδελφή της την έκοψε, θλιμμένη:
“Άλκηστη; …Πρέπει να σου πω… Ο Ηλίας… βρήκε τη Μελιώ φο… φολιασμένη! Πρέπει να είχε ψοφήσει τουλάχιστον… δυο μέρες πριν!”
Η Άλκηστη εμβρόντητη, μη μπορώντας να το πιστέψει, τους εξηγούσε τη σκηνή, που έζησε στη διάρκεια της γέννας. Και με μια κίνηση αγωνίας και μητρικής στοργής, πήρε το νεογέννητο στην αγκαλιά και κοιτώντας το ροδαλό πρόσωπο της κόρης της, αναλύθηκε σε κλάματα:
“Σ΄αγαπώ, παλιόγατα!” είπε κι έσφιξε το μωρό στην αγκαλιά της…
___________________
ΣΣ: Μισέλ Οντάν & Φρέντερικ Λεμπουαγιέ /Γνωστοί γυναικολόγοι, υπέρμαχο του φυσικού τοκετού
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα προέρχεται απ’ τη συλλογή διηγημάτων της συνεργού Λυκαίας Ιεροφίλης V.I.T.R.I.O.L, εκδόσεις Οσελότος
Η φωτογραφία Our cat Ulysses and Martine’s shadow. 1989. © Henri Cartier-Bresson/Magnum Photos
