από την Κατερίνα Αθηναίου
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αναρωτιέμαι γιατί στο τελευταίο βαγόνι δεν έχει ποτέ τόσο κόσμο όσο στα υπόλοιπα. Δυο κορίτσια που καταλάθος, στην προσπάθεια μου να σταθώ, ακουμπω την πλάτη μου στην παλάμη της μιας, η οποία με δύναμη κρατάει τον στύλο για να μην πέσει.
Εγώ μόλις που καταλαβαίνω ότι η πλάτη μου έχει εναποτεθεί σε κάτι μαλακό, μια πρωτόγνωρη αίσθηση για τελευταίο βαγόνι του τρένου, στην Βικτώρια στις 4.38.
Εκείνη με σκουνταει απαλά και γυρνώντας την βλέπω να μου κάνει νόημα ότι έχει σφηνώσει το χέρι της. Βγάζω τα ακουστικά και της ζητάω συγνώμη, εκείνη μου επισημαίνει ότι δεν ξέρει ελληνικά κ αν μπορώ να της το πω στα αγγλικά.
Εν ολίγοις της είπα ότι είναι η πιο άνετη θέση που έχω βρεθεί ποτέ μέσα στο τρένο, γελάσαμε και οι τρεις.
Κατέβηκαν στον Άγιο Νικόλαο, αναρωτιέμαι τι να κάνουν άραγε εκεί, να μένουν; Να επισκέπτονται κάποιο αξιοθέατο;
Κατά τ αλλά όλοι είμαστε στραμμένοι στα κινητά μας. Εγώ γράφω, οι άλλοι τι να κάνουν άραγε; Πώς σκοτώνει ο κόσμος τον χρόνο του στο μετρό; Ή γενικότερα;
Ένας είναι με το πατίνι του και το κράνος στο κεφάλι ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να πληρώσει έναν ληξιπροθεσμο λογαριασμό μεσω ι μπάνκ.
Το τελευταίο βαγόνι είναι κάπως πιο ήσυχο. Ή μήπως φταίει που ακούω μουσική; divide-figure study.
Κάποιος παίζει τάβλι στο κινητό, κ κάποιος άλλος μόλις μου έδωσε την μεριά του.
Τι κάνουν τα άτομα που δεν έχουν κινητό;
Κοιτάνε απ’ έξω, κ ίσως νιώθουν καλύτερα απ’ όλα τα υπόλοιπα που με μανία κοιτάνε τα τελευταία λαικς στο ινσταγκραμ.
Το σπίτι του λαού, μόλις φτάσαμε στον Περισσό.
Μόνο ο λαός σώζει τον λαό
Ο κόσμος λιγοστεύει, το βαγόνι αδειάζει και τώρα μάλλον μπορεί κανείς να δει πιο ευδιάκριτα.
Εργάτες με τα ρούχα εργασίας και μεταναστες με ποδήλατα σταματούν στην Νέα Ιωνία.
Πολλά νέα άτομα, φοιτήτριες και φοιτητές που γυρνάνε απ’ το πανεπιστήμιο. Άραγε εύχονται να έμεναν στο κέντρο για να ζήσουν πιο έντονα την χαοτική φοιτητική ζωή της πρωτεύουσας;
Τουλάχιστον θα έχουν ακούσει όλα τα αγαπημένα τους άλμπουμ. Οι μεγάλες διαδρομές σε κάνουν να αγαπάς και να εκτιμάς τις συστατικές λεπτομέρειες του ταξιδιού. Ένα μελαγχολικό βλέμμα για το μέλλον, το ανοιξιάτικο αεράκι που ανακατεύει τα μαλλιά πάνω στο κουρασμενο πρόσωπο.
Το μπουφάν κρεμασμένο στην τσάντα γιατί ακόμα δεν ειναι σίγουρη αν θα έχει ήλιο ή βροχή ή και τα δύο ταυτόχρονα.
Η στιγμή που βρέχει σε μια ηλιόλουστη μέρα νιώθω πως ειναι η πιο ακριβής περιγραφή για το μέσα μας.
Στην Νερατζιώτισσα μπήκαν δύο νεαρά κορίτσια που μόλις ψωνησαν κάτι απο μια μεγάλη αλυσίδα ηλεκτρονικών συσκευών. Ίσως ένα τηλέφωνο για να σκοτώνουν κ αυτές τον χρόνο τους μεγαλώνοντας.
Φτάνουμε στο Μαρούσι κ ο λαός είναι μια ξεχασμενη γλυκόπικρη ιδέα. Κάποιος νεαρός που μπορεί να ανήκει στο γένος των μπαχαλακιδων απ’ τα βόρεια προάστια ετοιμάζεται να κατέβει. Τι να κάνεις.
Η αντίσταση ειναι αντίσταση από όπου κ αν προέρχεται.
Φτάσαμε στο ΚΑΤ.
Τι κάνω εγώ εδώ;
Α τώρα θυμήθηκα, έχω σεμινάριο ελιάς.
Υ.Γ. μπαίνω στο τελευταίο βαγόνι για να βγαίνω κοντά στα ελεγκτηρια, έτσι ώστε να μην πηδάω τα τζάμια απογευματιατικα..
Υ.Γ. ο μπαχαλακις απ’ τα βόρεια προάστια τελικά είναι στην δίπλα αίθουσα στο σεμινάριο μελισσοκομίας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το μικροδιήγημα έγραψε η Κατερίνα Αθηναίου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής. Η φωτογραφία είναι δική της.
