από την Αστάρτη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Ας πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών. Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη». Τζακ Κέρουακ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γέμισαν τα ποτήρια με ρούμι κι ήπιαν στην υγειά όλων αυτών. Περάσανε το βράδυ πίνοντας ολόκληρο το μπουκάλι και διαβάζοντας ποίηση. Δεν αγγίχτηκαν, παρά μόνο κοιτάζονταν στα μάτια που έλαμπαν. Ήξεραν πως βρήκανε ο ένας στον άλλο αυτό το αλλόκοτο που ψάχνανε. Το φως του ήλιου τούς βρήκε αγκαλιά στο πάτωμα, δίχως να λείπουν από πάνω τους τα ρούχα. Παραδίπλα ανάκατα τα βιβλία των ποιητών και τα άδεια ποτήρια τους. Ήταν σχεδόν μεσημέρι όταν ξύπνησαν. Το κεφάλι τους κόντευε να σπάσει από την χθεσινοβραδινή μέθη, αλλά είχαν διάθεση να πάνε στο βουνό. Χωρίς δεύτερη σκέψη ξεχύθηκαν στο μονοπάτι που οδηγούσε σε μια πλαγιά με θέα όλο τον κάμπο. Όταν φτάσανε εκεί, ήταν και οι δύο ανήσυχοι. Αγγίχτηκαν, δειλά, στην αρχή. Κάνανε έρωτα, εκεί μόνοι, μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα.
Σ’ εκείνο το χωριουδάκι περάσανε δέκα μέρες μαζί. Κάνανε έρωτα, διαβάζανε, σκαρώνανε μαζί ποιήματα. Αυτό που ένιωθαν… Έμοιαζε σαν αυτό που ορισμένοι άνθρωποι λένε ευτυχία. Όμως ήξεραν ότι δεν ήταν δυνατό να κρατήσει για πολύ.
«Πώς το λες αυτό Ρασίντ, μετά απ’ αυτές τις μέρες που περάσαμε;»
«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε».
«Είσαι τόσο μαλάκας; Πέρασες δέκα μέρες καλά και τώρα έτσι απλά, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε;»
«Σ’ ένα μήνα παρουσιάζομαι στο στρατό, πώς θα βλεπόμαστε. Αν μας υποπτευθεί κανείς, θα μας λιντσάρουν, Αχμέτ, μην το παίζεις ηλίθιος».
«…Σήμερα επιστρέφω στην πόλη, σκέψου το… Σκέψου πριν λίγες μέρες στην υγειά ποιών ανθρώπων πίναμε… στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων».
~~
Πήρε το πρώτο λεωφορείο για την πόλη κι έφυγε. Ο Ρασίντ, έμεινε πίσω σκεπτικός. Περάσανε περίπου δύο βδομάδες και δεν είχανε ψάξει ο ένας τον άλλον. Κάποιο πρωινό, ένα γράμμα έφτασε στη διεύθυνση του Ρασίντ. Το άνοιξε.
«Σε κοιτάζω και τρέμω μη με δεις λιγότερο απ’ όσο είμαι.
Να ‘χα τα χέρια σου σα μέλια να μου χαϊδεύουν τις καμπύλες
και τα μαλλιά σου να βουτούν μες στις οπές μου σαν δελφίνια του ωκεανού.
Να ‘ταν τα πόδια σου οι πειρατές που κλέβουν τη ζέστη των δικών μου,
κι ο λαιμός σου εκείνος ο καλόγερος απ’ όπου κρέμονται όλα τα μετάξια.
ΥΓ: Σε περιμένω σε πέντε μέρες στο σημείο μας, έχω συνεννοηθεί με κάποιον να περάσει να μας πάρει μ’ ένα βαν για Ευρώπη. Έχω κάποιους φίλους στην Ολλανδία. Το ταξίδι είναι μεγάλο. Ξέρω πως είναι δύσκολο αυτό που ζητάω. Όπως και να χει, θα φύγω με ή χωρίς εσένα. Αχμέτ»
Έκλεισε το γράμμα, έστριψε ένα τσιγάρο και με την πρώτη τζούρα σήκωσε το τηλέφωνο.
«Έλα, μάνα… Το Σάββατο πάμε να ζητήσουμε την Μπαχάρ απ’ τον πατέρα της, όπως είχατε κανονίσει».
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Αστάρτη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Το απόσπασμα του ποιήματος είναι της Χάρις Κοντού από το ποίημα Τα λουλούδια της Παλαιστίνης – Βιβλίο : Οι καρδιές των ζωών.
Στη φωτογραφία ο Τζακ Κέρουακ, το 1957
