από την Εύη Γιουρούκου
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χάβελ
Τη μέρα που ο γιατρός Χάβελ έφευγε για θεραπεία σε κάποια λουτρόπολη, η όμορφη σύζυγός του είχε δάκρυα στα μάτια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήταν δάκρυα συμπόνιας (τον τελευταίο καιρό ο Χάβελ είχε προβλήματα με τη χοληδόχο κύστη, και η γυναίκα του πρώτη φορά τον έβλεπε να υποφέρει έτσι), από την άλλη όμως η προοπτική τριών εβδομάδων χωρισμού ξυπνούσε μέσα της το μαρτύριο της ζήλιας.
Υπήρξαν κάποιες παράφορες στιγμές που η σκέψη της ευάλωτης κύστης του, την ανακούφιζε ενοχικά. Άπλωνε μπροστά της τη βεβαιότητα της απουσίας του από το σεξουαλικό τοπίο. Τον φανταζόταν φιλάσθενο και ισχνό, ανήμπορο να αναμιχτεί σε οποιαδήποτε ερωτική ιεροτελεστία. Όσο θρηνούσε τον φρικτό ξεπεσμό της γοητείας του, τόσο αλάφραινε από το ανιαρό φορτίο της ζήλιας της. Πόσο διεγερτικό μπορεί να είναι ένα ξεθωριασμένο κορμί; Πόσο μεθυστική η ελαφριά απαρχή της σήψης;
Του έγραψε ένα ποίημα, στο όποιο του αποκάλυπτε πόσο απολαμβάνει την ομορφιά που βρίσκεται προσκολλημένη στα περαστικά δέρματα, τώρα, που δεν βρίσκεται κοντά της. Του έγραψε πως, τώρα που λείπει, ψάχνει την ομορφιά χωρίς να σκοτώνεται από τον τρόμο μην την δει πρώτος εκείνος.
Το τσαλάκωσε αμέσως. Αντ’ αυτού έστειλε ένα γράμμα γεμάτο υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φωτογραφίες
Οι φωτογραφίες με αποπροσανατολίζουν. Ειδικά αυτές οι τρεις. Δεν πρόκειται για δίλημμα. Το δίλημμα είναι πια μπανάλ. Με τι κριτήρια θα επιλέξω, δεν υπάρχουν πια κριτήρια, ούτε ένστικτα να αναλάβουν πρόθυμα την ευθύνη. Τα άπλωσα όλα μαζί πριν μια ώρα και είκοσι λεπτά πλάι στα ιδρωμένα σεντόνια. Μέχρι να στεγνώσουν, πασχίζω να επιλέξω την φωτογραφία εκείνη που θα ξυπνήσει τον εγκέφαλο μου από την ευλαβική του νωχέλεια. Είμαι έτοιμη να ενοχοποιήσω την ψηφιακότητα του περιβάλλοντος, λες και τα αναλογικά μου δάχτυλα θα ήταν ικανά να κρατήσουν κάποιο μελανούχο μέσο που θα χαράξει με λέξεις τις σελίδες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τα μικροδιηγήματα έγραψε η Εύη Γιουρούκου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
