Κι ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

“Everything passes,
Everything changes,
Just do what you think you should do.”
Bob Dylan

“Γιατί είμ’ αέρας που περνά”
Δημήτρης Παναγόπουλος

“Λάθε βιώσας”
Επίκουρος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λίγη μουσική πριν το κείμενο.

Πώς να μιλήσεις γι’ αυτό το τραγούδι;

Ναι, το ξέρω, ο Χατζιδάκις το είχε χαρακτηρίσει “το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας του ’80”. Βαρύ φορτίο, να λέει κάτι τέτοιο ο μέγιστος και να αποκλείει κάθε άλλο τραγούδι, δέκα χρόνια τραγουδιών.

Κι ο Παναγόπουλος ένα παράξενο άτομο, καθόλου να μην κυνηγάει τη δημοσιότητα και τα κανάλια. Να ασχολείται με την επιστήμη του πιο πολύ και με τα μπλουζ. Σαν να μη θέλει να γίνει σταρ, σαν ν’ αποφεύγει τη “δόξα”. Τι θέση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος στον κόσμο μας;

~~

Πώς να μιλήσεις γι’ αυτό το τραγούδι, που μοιάζει να μην την έγραψε κάποιος συγκεκριμένος τραγουδοποιός, μοιάζει λες και γράφτηκε, έτσι απλά, συλλογικά ίσως, λαϊκά.

Δεν είναι ρηξικέλευθο κομμάτι ούτε πρωτοποριακό ή avant garde ή κάτι άλλο, κάποιος άλλος όρος που να εννοεί το καινοφανές. Ριφ-κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-σόλο-ρεφρέν. Αυτό που  καθιέρωσαν οι Beatles και οι Rolling Stones ως απόλυτη δομή της ποπ-ροκ.

Δεν ήταν κάτι ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ. Όμως έχει κάτι, μια ομορφιά που είναι δύσκολο να εξηγηθεί με λόγια -και δεν μπορείς να σταματήσεις να τ’ ακούς.

Ο Παναγόπουλος, διάβασα κάπου, το έγραψε μετά από έναν χωρισμό. Θεματικά θα μπορούσε να είναι κι ένα καψουροτράγουδο. Ο έρωτας, η απόρριψη, το θέμα των μισών (και λίγα λέω) τραγουδιών που έχουν γραφτεί και παιχτεί.

~~

~~

Και μετά την παρέμβαση πώς συνεχίζουμε; Με περισσότερες παρεμβάσεις.

Είμαι δεκαοχτώ χρονών και προσπαθώ να μάθω να παίζω την Αύρα στην κιθάρα. Την ακούω απ’ την κασέτα, ξανά και ξανά, αλλά δεν καταφέρνω ούτε τον πρώτο αρπισμό.

Το γαμήδι, θέλω να τραγουδήσω αυτό το κομμάτι, στο δωμάτιο μου, στην παραλία, στην -ίσως να ‘χω κάποτε- κοπελιά μου.

Είναι αδύνατον να το παίξω όπως ο Παναγόπουλος. Παλεύω μερικές μέρες, μετά λέω “δε γαμιέται!”. Κρατάω το ριφ και παίζω τους δαχτυλισμούς με την πένα. Μόνο τα ακόρντα, απλά. Δε με χαλάει. Μπορώ να το τραγουδήσω, μπορώ να το κάνω δικό μου.

~~

Τέλος των παρεμβάσεων. Όταν όλα είναι παρέμβαση, τότε ποιο είναι το πλαίσιο;

Ένα περιστατικό:
Περπατάω στο σούπερ μάρκετ κι ακούγεται το “Kiss” του Prince. Το τραγουδάω με βαριά φωνή κι εκείνη την ώρα περνάει δίπλα μου μια υπάλληλος που τραγουδάει κι αυτή, μια οκτάβα πάνω: “You don’t have to be cool, to rule my world”.

Αν ζούσαμε σε ταινία θα ξεκινούσαμε να χορεύουμε -και θα χορεύαν όλοι, υπάλληλοι και πελάτες, ακόμα κι ο σεκιουριτάς που κοιτάει τη τσάντα που έχω στην πλάτη μου.

~~

Τελείωσε η εποχή των παρεμβάσεων, αρχίζει εκείνη των γενικοτήτων.

Κάνε ό,τι θες, ό,τι σου λέει το μυαλό-το σώμα-η ψυχή-η καρδιά να κάνεις.

Μην το σκέφτεσαι πολύ, μη διστάζεις. Όποια απόφαση και να πάρεις καλή θα είναι.

Χαλάρωσε, κάνε ό,τι θες να κάνεις.

Και απόλαυσε ‘το. Είναι η τελευταία φορά που ζεις. Δως ‘την όπου νομίζεις ότι αξίζει να τη δώσεις. Τη ζωή σου.

Όλα περνάνε, όλα αλλάζουν, όλα τελειώνουν κάποτε. Δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο θες να πιστεύεις. Είσαι μια αύρα, ζεις όσο μια εσπερινή αύρα, κάνε αυτό που θες να κάνεις.

Κι αν πέσεις έξω στις προβλέψεις σου μη σε νοιάζει. Ζεις. Κάνεις λάθη.

Κανείς νεκρός δεν θα διαβάσει αυτό το κείμενο.
Κανείς νεκρός δεν θα μετανιώσει για τα σφάλματα του ούτε θα ψάξει να βρει έναν καινούριο τρόπο να σφάλλει.
Κανείς νεκρός δεν θα φτιάξει τραγούδια -ούτε θα τραγουδήσει: “Γιατ’ είμ’ αέρας που περνά…”

~~

Κι αν όταν είναι να βγω, μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ,
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου.