Η μπυραρία είχε πολύ κόσμο. Ο Ιάκωβος, αλλιώς Τζακ, ροκάς και ιδιοκτήτης της. Μια φιγούρα κινηματογραφική. Μακριά μαλλιά και μούσια. Κοιλιά ολοστρόγγυλη, ολόγιομο φεγγάρι. Φωνή γρατζουνιστή, λες και είχε καταπιεί μια χούφτα πρόκες.
Η μπυραρία πέτρινη. Ζεστή και κρύα. Ανάλογα τη στιγμή. Ατμόσφαιρα λευκός καμβάς. Χρωματιζόταν ανάλογα τη διάθεση του Τζακ, την ποσότητα του καπνού στο χώρο και τις μυρωδιές των τραγουδιών.
«Adventure seeker on an empty street
Just an alley creeper, light on his feet
A young fighter screaming, with no time for doubt
With the pain and anger can’t see a way out
It ain’t much I’m asking, I heard him say
Gotta find me a future move out of my way»
Κάπνιζε το τσιγάρο του. Έβαλε μια κρύα μπύρα, όσο έπαιζε η εισαγωγή από το κομμάτι του. Το κομμάτι που αγαπούσε. Που τον ενέπνεε. Κατέβασε το μισό ποτήρι μπύρα. Αφρός ξάπλωσε στα μουστάκια του.
«I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now
I want it all, I want it all, I want it all, and I want it now»
Τράβηξε την τελευταία τζούρα. Στα τεράστια δάχτυλά του η γόπα αγκομαχούσε, όσο την πίεζε στο τσίγκινο τασάκι. Μονομιάς, έσβησε όλα τα φώτα στο μαγαζί. Άναψε ένα μικρό λαμπατέρ που τσίλαρε ξεχαρβαλωμένο πάνω στην μπάρα. Κοίταξε αργά και σταθερά όλους τους θαμώνες και έκλεισε τη μουσική. Ακούμπησε με τους αγκώνες στην μπάρα. Αυτή η μπάρα, το καταφύγιο του.
«Την προσοχή σας», αναφώνησε. Οι παλιότεροι θαμώνες ήξεραν. Όταν κάνει τέτοια κόλπα ο Τζακ, θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του. Σώπασαν. Οι υπόλοιποι, δρώντας μιμητικά, έπραξαν το ίδιο.
Κανένας θόρυβος. Την ησυχία αυτή θα τη ζήλευε και η λυρική σκηνή, ίσως και ο Βούδας.
«Λοιπόν ρεμάλια, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το άλφα και το ωμέγα στο διάβα της ζωής μας. Δεν υπάρχω χωρίς εσένα. Δεν υπάρχεις χωρίς εμένα. Το κόκκινο υπάρχει, γιατί υπάρχει το πράσινο. Ο ουρανός υπάρχει, γιατί υπάρχει η θάλασσα.»
Έκανε μια μικρή παύση και έβαλε τη χρυσαφένια θάλασσα στο στόμα του. Έπειτα, συνέχισε.
«Συναντάτε ανθρώπους. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Συχνά αδιαφορείτε για αυτούς. Δε δίνετε σημασία. Κι όμως, είτε το αντιλαμβάνεστε, είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια διττή λειτουργία στα μονοπάτια σας.
Είναι καθρέφτες και φάροι. Για τη δική σας ζωή. Πόσες φορές έχετε δει τον ίδιο σας τον εαυτό στα μάτια ενός φίλου; Πόσες φορές έχει καθρεφτιστεί η ψυχή σας στα μάτια της καψούρας σας; Πόσες φορές μια απόφασή σας επηρεάστηκε από την ίδια την παρουσία ή τη συμβουλή ενός τρίτου; Αμέτρητες οι φορές. Άπειρες οι φορές. Ρητορικές ερωτήσεις που πλαισιώνονται από χαοτικές απαντήσεις.
Ακούστε όμως και τούτο. Όταν ήμουν μικρός, ένιωθα πως η ζωή είναι μια απέραντη θάλασσα δίχως άκρη. Καθώς μεγαλώνω, συνειδητοποιώ πως η θάλασσα γίνεται λίμνη. Η λίμνη θα γίνει ενυδρείο. Το ενυδρείο σταγόνα. Η οπτική αυτή κάποιες φορές με πνίγει, αλλά ευτυχώς τις περισσότερες στιγμές με ενθαρρύνει.
Με ενθαρρύνει, γιατί είμαστε τυχεροί. Είμαστε τυχεροί όσοι καταφέρνουμε να συμπορευόμαστε με όλες αυτές τις οπτικές, τις φραστικές περικοκλάδες που περιγράφουν τον κύκλο της ζωής. Αυτό το τονίζω. Το τονίζω, διότι κάποιοι δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους, σπάει η κιμωλία και ο κύκλος μένει μισοσχεδιασμένος πάνω στον ξεθωριασμένο μαυροπίνακα.»
Έβηξε σαν να πνιγόταν. Ανασκουμπώθηκε και δείχνοντάς τους με το δάχτυλο, συνέχισε η βροχή με τις σκέψεις του.
«Σας τα λέω εσάς, γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος εδώ μέσα, άντε να είναι καμιά τριανταριά χρονών. Ακούστε τον παλαίμαχο.»
Listen all you people, come gather round
I gotta get me a game plan, gotta shake you to the ground
But just give me, huh, what I know is mine
People do you hear me, just gimme the sign
It ain’t much I’m asking, if you want the truth
Here’s to the future for the dreams of youth
«Η ζωή δεν είναι θαύμα. Η ζωή είναι αυτή που είναι. Είτε την φιλοσοφήσετε, είτε την πετάξετε στα σκυλιά, είναι αυτή που είναι. Δική σας. Μια ανάσα έχετε. Τίποτα άλλο. Τι θα την κάνετε; Έχετε το δικαίωμα να την ξοδέψετε όπως γουστάρετε. Όχι όμως όπως γουστάρουν οι άλλοι για εσάς. Μην είστε χρυσόψαρα στη γυάλα. Να είστε ψάρια του ωκεανού. Αγαπήστε την ελευθερία σας ρε. Αγαπήστε την ανάσα σας. Κολυμπήστε στα βαθιά, στο άγνωστο των ωκεανών. Όχι στα ρηχά νερά. Εκεί είναι ζεστά. Είναι ζεστά, επειδή κατουράνε τα μικρά παιδιά. Τα κάτουρα θα σας βρωμίσουν τα χνώτα. Εσείς κολυμπήστε στο άγνωστο του βυθού σας.»
I’m a man with a one track mind
So much to do in one lifetime (people do you hear me)
Not a man for compromise and where’s and why’s and living lies
So I’m living it all, yes I’m living it all
And I’m giving it all, and I’m giving it all
I want it all
It ain’t much I’m asking, if you want the truth
Here’s to the future
Hear the cry of youth
I want it all, I want it all, I want it all and I want it now
«Εκεί θα συναντήσετε φάρους και καθρέφτες, ρεμάλια. Μείνετε με τους καθρέφτες. Καθρέφτες φίλοι. Αυτοί που σας μαρτυρούν ποιοι είστε, όχι ποιοι θέλετε να είστε.
Και πείτε και ένα ευχαριστώ στους φάρους. Κάποιοι από αυτούς σας φώτισαν το δρόμο για αυτό που γίνατε σήμερα. Και πείτε ένα ευχαριστώ στην πάρτη σας. Που εμπιστευτήκατε τους φάρους που ταίριαξαν στα γούστα σας. Που μίλησαν στην ψυχή σας.
Έχει και γοργόνες και γοργόνους η βόλτα σας, ρεμάλια. Έρωτας ρε. Ζωή ρε, που κλωτσά στον κώλο κάθε θάνατο. Αυτό είναι ο έρωτας.
Δεν ξέρω αν είσαι αυτός που ψάχνω, αλλά γουστάρω να ψάχνω αυτό που είσαι. Τι ατάκα, διάολε;
Θα την θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος μου ή αν σπάσει η γαμοκιμωλία μου. Μου την είχε χαρίσει η τελευταία καψούρα της ζωής μου την ατάκα αυτή, και μετά με χώρισε. Αλλά η ζωή μου είναι αυτή που είναι.
Να είστε αυθεντικοί, ρε, γνήσιοι. Διώξτε τη ρηχή εγωκεντρικότητα που σας πλασάρει η αποχαυνωμένη κουλτούρα της εποχής. Κινηθείτε και συγκινηθείτε. Δράστε και αισθανθείτε. Ανοίξτε τις αισθήσεις και νιώστε κάθε στιγμή.
Μη συμβιβάζεστε. Να κυνηγάτε τα γούστα σας, μη μαραίνετε τη ζωή σας με σάπιες υποσχέσεις άλλων.
I want it all yeah yeah yeah
I want it all, I want it all and I want it now
Και τώρα βάζω μια σειρά μπύρα σε όλους σας. Στην υγειά της καυλωμένης νιότης.»
Ήταν μια από τις πολλές διαλέξεις του Τζακ. Ένιωθε υπόχρεος να μεταλαμπαδεύσει τις σκέψεις του στους νέους. Είναι μια ανάγκη και αυτή. Ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση που γερνάει. Συνειδητοποιεί την αβάσταχτη ελαφρότητα του εφήμερου και προσδοκά κάτι να αφήσει στην επόμενη γενιά. Άλλοι περιουσίες, άλλοι χρήματα, άλλοι νουθεσίες. Ο Τζακ το ήξερε αυτό. Δεν είχε παιδιά. Δεν είχε οικογένεια. Οικογένεια του ήταν τα ρεμάλια της μπυραρίας. Τα ρεμάλια της καρδιάς του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Θάνος Γκατζόπουλος, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
φωτογραφία, Alberto Maccari
