«Don’t go around tonight
Well it’s bound to take your life
There’s a bad moon on the rise».
Του ήρθαν ξανά οι στίχοι στο μυαλό. Ήταν από τα αγαπημένα της τραγούδια αυτό.
Την θυμόταν που του το τραγουδούσε, αγκαλιασμένοι καθώς ήταν σε μια ταράτσα κι έβλεπαν κάτω όλη την πόλη. Δεν πάει πολύς καιρός. Αλλά, τότε, ούτε εκείνος ούτε εκείνη μπορούσαν να καταλάβουν την φριχτή προφητεία. Μετά, δεν πρόλαβαν καν να σκεφτούν.
Τώρα σουρουπώνει και, καθισμένος σε μια ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα στην άκρη του άδειου δρόμου, ο Κάππα τους περιμένει. Έρχονται – το ξέρει ότι έρχονται. Όσο περιμένει, κοιτά γύρω και θυμάται.
Θυμάται τον ιό, που ήρθε ξαφνικά και ήταν ο θάνατος. Θυμάται τα γεμάτα νοσοκομεία, τον ελλιπή εξοπλισμό, τις υποσχέσεις των πολιτικών, τις σορούς των νεκρών.
Πάλεψε γερά, με τους συναδέλφους, στο νοσοκομείο. Έσωσε πολλούς. Αλλά περισσότεροι ήταν όσοι χάθηκαν – μαζί τους κι εκείνη.
Δεν ήταν κοντά της όταν έφυγε. Την είχαν σε άλλο νοσοκομείο, αλλά και μαζί της να ήταν δεν θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα της, έτσι έλεγαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ήταν καταδικασμένοι να χωριστούν χώρια. Εκείνη έφυγε κι ήταν ολομόναχη στον κόσμο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.
Ορκίστηκε, στη μνήμη της, να πολεμήσει με μεγαλύτερη λύσσα. Έδωσε αγώνα μιλώντας στην τηλεόραση, αρθρογραφώντας στον Τύπο και στο Internet, δίνοντας διαλέξεις. Και φώναζε: «Να προσέχετε! Θα την βρούμε τη θεραπεία!».
Ο κόσμος όμως την επιστήμη δεν την καταλαβαίνει, γιατί είναι περίπλοκη. Προτιμά τα παραμυθάκια για την μάγισσα Κλοκλό, την κούφια γη, τα ξωτικά και τις μάσκες και τα εμβόλια με το τζιπάκι (ναι, έτσι γράφεται, τζιπάκι) που θα του χακάρουν τον εγκέφαλο και θα τον κάνουν πιόνι του συστήματος.
«Κι επίσης, ο κόσμος δεν γουστάρει να του λες τι να κάνει. Έχει, λέει, το δικό του μυαλό κι έχει και δικαιώματα», του έλεγε ένας φίλος και συνάδελφος, χωρατατζής αλλά δίχως διάθεση γι’ αστεία πια.
Θυμάται, πως ήρθε το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο και το πέμπτο κύμα του ιού, μεταλλαγμένα το καθένα και πιο ισχυρά και τα έσβησαν όλα, όπως η θάλασσα τα βήματά τους στην αμμουδιά εκείνο το γλυκό καλοκαίρι που είχαν πάει μαζί διακοπές στο νησί.
Πού είναι, όμως, οι άλλοι; Έχουν αργήσει λίγο. Το ξέρει ότι θα έρθουν. Κοιτάζει το πάκο με τις εφημερίδες που έχει πάντα μαζί του (βοηθούν στην έρευνα). Το βλέμμα του πέφτει στον τίτλο του πάνω πάνω φύλλου.
Τον σοκάρει ξανά κι ας τον έχει δει τόσες φορές. «Τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού χάθηκαν». Τα δύο τρίτα. Είναι πολύ. Είναι πάρα πολύ.
Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί κάτι άλλο. Από την στροφή ακούγεται το μουρμουρητό του μικρού λεωφορείου και φαίνονται τα φώτα του. Στρέφει το βλέμμα προς τα εκεί.
Η πινακίδα «ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ», που βρίσκεται στα πλάγια του οχήματος, σταματά ακριβώς μπροστά του. Ανοίγει η μπροστινή πόρτα.
«Καλησπέρα, γιατρέ!», λέει ο οδηγός και προσπαθεί να κάνει πλάκα (πάντα προσπαθεί να κάνει πλάκα): «Πάμε να το παλέψουμε! Τι λες; Θα το βρούμε το εμβόλιο σήμερα;». Στα πίσω καθίσματα, άνθρωποι με μάσκες και ρόμπες νοσοκομείου. Κάποιος τον χαιρετά μέσα από το τζάμι.
Το φεγγάρι βγαίνει σιγά σιγά στον ουρανό. Όπως πάντοτε, είναι μεγάλο και πανκάκιστο. Ένας αέρας φυσά και σηκώνει με βουητό σκόνη στον άδειο δρόμο, παρασέρνει τα παλιόχαρτα και τα σκουπίδια, τονίζει την απουσία της ζωής.
Αυτός, πριν μπει στο λεωφορείο, κοιτάζει για λίγο απέναντι και ψηλά (κάποια ταράτσα μάλλον).
Κι αποκρίνεται: «Πάμε. Θα παλέψουμε».
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το post-apocalyptic (και ρεαλιστικό) διήγημα έγραψε ο Γιώργος Σέργης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Αυτό είναι Το blog ενός Γιώργου https://stokegeo.wordpress.com/
