Κάτσε γράψε, γι’ άλλη μια φορά κάτσε και γράψε, με τον τρόπο που το έκανες από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Μην ακούς τι λένε… Τόσα χρόνια που κανείς δεν το ήξερε, δεν είχε σημασία, γιατί να έχει τώρα;
Από τότε που ήσουν παιδί, έγραφες γράμματα στον εαυτό σου. Ξεκινούσες, όπως και τώρα, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς θα γράψεις, τι ακριβώς θα βρεις. Γιατί αυτό κάνεις κάθε φορά. Σκαλίζεις το μέσα σου. Κάθε φορά που γράφεις οι λέξεις εμφανίζονται σαν κοφτερές λεπίδες έτοιμες να σε πετσοκόψουν. Ποτέ σου δεν φοβήθηκες τον εαυτό σου. Μην το κάνεις τώρα.
Σήμερα θα σου γράψω στο παρελθόν, ανάκατα με το παρόν και το μέλλον σου.
Έχει δυο βράδια τώρα βλέπω αλλόκοτα όνειρα. Έχουν να κάνουν με σπίτια. Παράξενα και μεγάλα σπίτια εμφανίζονται από το πουθενά και κάποιος σου λέει ότι είναι δικά σου. Ποια ανάγκη σού στέλνει σπίτια στον ύπνο σου – και μάλιστα επιπλωμένα; Ασφυκτικά επιπλωμένα! Τόσο, που η πρώτη σου σκέψη είναι πως πρέπει ν’ αρχίσεις να τ’ αδειάζεις. Να πετάξεις τη σαβούρα και να κρατήσεις μονάχα ό,τι σου χρειάζεται. Μόνο ό,τι πραγματικά αγαπάς.
Έχεις δρόμο μπροστά σου μικρή μου. Βρίσκεσαι ακόμα στο μεταίχμιο της ζωής σου και ούτε που φαντάζεσαι τι θα σου φέρει.
Εγώ ξέρω, μα δεν θα σου πω. Δεν θα σου πω τι να προσέχεις, ποιον να αποφύγεις, ποιόν ν’ αγαπάς. Δεν θα σε προστατέψω από λάθη, δεν θέλω να σε βάλω σε γυάλα. Θέλω όλα να τα ζήσεις με τον δικό σου τρόπο. Να μάθεις απ’ τα λάθη σου – και σου υπόσχομαι δεν θα τα μετανιώσεις ποτέ. Θα σ’ αφήσω να κάνεις τις επιλογές σου, όπως τις έκανα μαζί σου κι εγώ. Γιατί αν αλλάξω κάτι, έστω και κάτι μικρό, δεν θα είμαι η ίδια εσύ αυτή που τώρα σου μιλά, θα γίνω κάποια άλλη κι εγώ δεν θέλω να με χάσεις, δεν θέλω να σε χάσω.
Δεν θα σου πω καν το μεγαλύτερο σου μυστικό, τη μεγαλύτερη σου αγάπη. Μια μέρα θα το βρεις έτσι κι αλλιώς. Κι όταν γίνει αυτό θα είναι τόση η χαρά σου. Δεν θα σου κατέστρεφα ποτέ αυτή τη μαγική στιγμή της ανακάλυψης του.
Το μόνο που θα σου πω είναι: Να μην σταματήσεις ποτέ να γράφεις. Συνέχισε να γεμίζεις σελίδες ημερολογίων με τα όνειρά σου. Μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι.
Και κάτι ακόμα μικρή μου: Να είσαι δυνατή. Η ζωή σου θα είναι δύσκολη. Αν τώρα νομίζεις ότι είναι σκατά, περίμενε και θα δεις, δεν έχεις ιδέα πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει. Έρωτες θα σε πληγώσουν, φίλοι θα σε προδώσουν, όνειρα θα γκρεμιστούν ή θα τα γκρεμίσεις μοναχή σου. Θα κλάψεις κάποια στιγμή τόσο πολύ, που την άλλη μέρα δεν θα βγαίνει φωνή από μέσα σου. Θα θελήσεις να πεθάνεις -πολλές φορές.
Όμως… μη φοβηθείς.
Κάθε φορά που κάτι άσχημο θα τελειώνει -θα τελειώνει χαρά μου, στο υπόσχομαι- και θα βγαίνεις ματωμένη απ’ τη φωτιά, αφού γλείψεις της πληγές σου, θα φυτεύεις λουλούδια και θα προχωράς πιο δυνατή.
Ποτέ δεν θα νικηθείς στ’ αλήθεια.
Και μια μέρα, περήφανη θα κοιτάξεις στον καθρέφτη σου και θα πεις: Ευχαριστώ, ευχαριστώ για όλα. Σ’ αγαπώ!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε η Συμέλα Βασιλειάδου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η φωτογραφία είναι του Ferdinando Scianna
