από την Ξεκούρδιστη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ζωή. Μια λέξη μικρή, μεγάλα τα νοήματα που κρύβει. Γι’ αυτό λυσσάξανε όλοι να την ορίσουν.
Η ζωή είναι τρία γράμματα στο scrabble που δίνουν όλους κι όλους δώδεκα πόντους αν τη γράψετε, δεν αξίζει τον κόπο. Η ζωή είναι ένα όνομα. Η Ζωή είναι η ξαδέρφη μου.
Υπάρχει ζωή χωρίς τον θάνατο; Η ζωή προέρχεται από τη ζωή, αλλά κι απ’ τον θάνατο. Είμαστε όλοι εγκληματίες της ζωής.
Όμως, η ζωή δεν είναι μόνο μια καρδιά που χτυπά. Είναι στιγμές, είναι συναισθήματα, είναι εκδρομές στη φύση, είναι χορός στη βροχή, είναι ύπνοι στην αιώρα, είναι γλέντια, είναι φασαρία, είναι μουσική, ακόμα και κακή μουσική – αρκεί να βγαίνει απ’ τα δάχτυλά μας και να την παίζουμε συντροφιά με φιλαράκια.
Αν η ζωή ήταν ζωγραφιά, θα ήταν μονοκονδυλιά, πατώντας το μολύβι σκληρά στο χαρτί με μια βαθιά ανάγκη να δούμε τη συνέχεια. Όμως, θα ήταν ζωγραφιά χωρίς σβήστρα, επειδή μας την κλέψαν τη στιγμή που στρίψαμε το βλέμμα μας στο σχέδιο κάποιου άλλου. Ό,τι γράφεται πλέον στο φόντο, δε σβήνεται. Δεν πειράζουν οι μουτζούρες, είναι στο πρόγραμμα.
Κι αν είχε χρώμα η ζωή; Ίσως να είχε πολλά χρώματα, ίσως όλα τα χρώματα που φανταζόμαστε. Μόνο που ξέρεις τι κάνουν όλα τα χρώματα μαζί; Το λευκό που η φύση δεν αφήνει πουθενά να στεριώσει. Γι’ αυτό κάθε Πάσχα που βλέπεις γιαγιάδες στα χωριά να ασβεστώνουν, ξέρεις ότι σε ελάχιστο χρόνο το άσπρο θα το λεκιάσει. Ο αέρας, οι κουτσουλιές των πτηνών, τα παιχνίδια των παιδιών θα κάνουν το θαύμα τους. Δε χρειάζεσαι, λοιπόν, όλα τα χρώματα για να γεμίσεις τον καμβά.
Τόλμησε να κάνεις τρελούς συνδυασμούς, κι η ζωή θα μοιάζει με όνειρο. Το όνειρο που βλέπει ένας Αβορίγινας, η ζωή σου. Μην τον κάνεις να βαριέται.
Και μην φοβηθείς. Η ζωή δεν κλέβεται, συνήθως οι άνθρωποι τη χάνουν επιλέγοντας τη ρουτίνα. Μην τους το πεις. Το ξέρουν ήδη.
Αν η ζωή ήταν φαγητό, θα ήταν ένα ριζότο που χρειάζεται μπαχαρικά για να γίνει καυτερό και πικάντικο, τόσο ώστε να σε δακρύσει. Και αν το κλάμα σε ταλαιπωρεί, αυτό δίνει όλη τη νοστιμιά στο φαγητό σου.
Κι αν η ζωή ήταν ταξίδι, θα ‘ταν σίγουρα στο άγνωστο, ένα δρομολόγιο δίχως εισιτήριο επιστροφής. Ένα ταξίδι που σε πάει μπροστά στο χρόνο, αλλά σε κρατά πίσω ορισμένες φορές.
Το ταξίδι αντί για βαλίτσα φέρει λάθη, πληγές, αφήνει ουλές χαραγμένες στο σώμα. Μέχρι και το ύψιστο τραύμα… τον θάνατο. Τη λύτρωση που στολίζει όχι μόνο τη δική μας ζωή, αλλά και άλλων ψυχών. Σαν το στολίδι των νεκρών μαλλιών μας που δεν θέλουμε να κόψουμε. Ο θάνατος είναι μέσα μας, είναι γύρω μας.
Δεν είναι μήτε νωρίς, μήτε αργά για όσα δε ζήσαμε. Η ζωή έρχεται σαν αστραπή και οι μάρτυρες της παρουσίας της είναι οι ελάχιστοι, όσοι την είδαν. Ζωή είναι οι φωτιές που άφησε στο πέρασμά της. Τα κάρβουνα εκείνα που λειτουργούν ως προσάναμμα για άλλες φωτιές κι άλλες αστραπές.
Γι’ αυτό κάψτε τον κόσμο, τίποτα μην αφήσετε.
Κάντε τέχνη τη ζωή σας, γιατί η ζωή είναι η τέχνη σας.
~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε η Ξεκούρδιστη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
