Ακροφοβία στην Κέρκυρα

(διαβάστε και τα παλιότερα κείμενα για τη χαρά και την εργασία
Η δουλειά κάνει τους άντρες     –           Τα σουβλάκια καίγονται στην σχάρα της ανθρωπότητας)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Μετανιώνω μόνο για τα πράγματα που δεν έχω κάνει”
Όσκαρ Ουάιλντ (;)

~~~

Όχι, αγαπητέ μου, στο ξαναλέω: Δεν φοβάμαι τα ύψη.

Αισθάνομαι πολύ άνετα στο μπαλκόνι μου ή στον πύργο του ΟΤΕ ή στο αεροπλάνο, αρκεί να βρίσκομαι ένα -τουλάχιστον- μέτρο μακριά από την άκρη. Αυτό που φοβάμαι είναι τα άκρα.

Ίσως να είχα πέσει από την κούνια μου όταν ήμουν μωρό (την ώρα που η μάνα μου χόρευε με την τελευταία επιτυχία της Ραφαέλα Καρά). Ή μπορεί η ακροφοβία μου να οφείλεται στη χαμηλή κιναισθητική νοημοσύνη. Στα αθλήματα και στο χορό ποτέ δεν τα κατάφερνα, το σώμα μου μοιάζει να μην συμμορφώνεται πλήρως με τις εντολές που του δίνει ο εγκέφαλος. Γι’ αυτό και δεν εμπιστεύομαι το σώμα μου όταν βρίσκεται κοντά σε μια άκρη, απ’ όπου μπορεί να πέσω.

Έτσι, όταν ο Πέτρος μου πρότεινε να πάω στην Κέρκυρα για να βάψω εξωτερικά το σπίτι που νοικιάζει τον ρώτησα για το ύψος του (του σπιτιού, όχι του Πέτρου).

“Εφτά, οκτώ μέτρα”, είπε ο Πέτρος.

Αυτά τα μέτρα μπορεί να ακούγονται λίγα για κάποιον μη-ακροφοβικό, για κάποιον “φυσιολογικό” άνθρωπο (αν και δεν νομίζω ότι υπάρχουν φυσιολογικοί άνθρωποι). Για μένα ήταν κάτι σαν το Έβερεστ -ας μην υπερβάλλω, κάτι σαν το Κιλιμάντζαρο μάλλον.

Δεν ήξερα αν μπορούσα να το κάνω, αλλά ήθελα να πάω στην Κέρκυρα -και χρειαζόμουν και τα λεφτά, δεν είμαι γκιόγκι ασκητής που τρέφεται φωτοσυνθέτοντας.

Καταλάβαινα ότι ήταν πιθανό να αποτύχω, όμως η μεγαλύτερη αποτυχία δεν είναι να αποτύχεις, αλλά να μην προσπαθήσεις καν.

Ακροφοβικός είμαι, όχι δειλός -ή μπορεί να είμαι ένας δειλός που αντιμετωπίζει τους φόβους του. (Πώς τον λένε αυτόν;)

Ο Τηλέμαχος χάρηκε που θα πήγαινε στο νησί των Φαιάκων, η Ελένη που θα περπατούσε στα παλιά τείχη, οπότε μπήκαμε στον Ροσινάντε μας και ακολουθήσαμε την Εγνατία Οδό.

                                                                         ~~{}~~

Χαλαρωτικό διάλειμμα: Ο Βούδας σταμάτησε στην Κέρκυρα

“Όταν ήμουν μικρός”, μας είπε ο Πέτρος στο αμάξι του, “δεν μου άρεσε αυτό το χωριό. Μου θύμιζε ποδαρίλα.”

Το χωριό είναι ο Αρίλλας, στη βορειοδυτική Κέρκυρα. Έχει μακρόσυρτη αμμουδερή παραλία που βρέχεται από την Αδριατική. Πίσω από την παραλία υψώνεται ένα βουνό από άργιλο. Οι παραθεριστές παίρνουν κομμάτια πηλού, τον ανακατεύουν με θαλασσινό νερό και καλύπτονται ολόκληροι. Νιώθεις σαν πρωτόγονος έτσι λασπωμένος -και κάνει καλό στο δέρμα.

Το παράξενο, όμως, με τον Αρίλλα, είναι ότι έχει γίνει παγκόσμιο κέντρο εναλλακτικής πνευματικότητας και τουρισμού. Έχει τέσσερα (!) κέντρα διαλογισμού με κορυφαίο το Buddha Hall, μια οκτάγωνη κατασκευή στην κορυφή ενός λόφου, όπου μαζεύονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο και διαλογίζονται ή ακούνε διαλέξεις από μαθητές του Osho.

Στον Αρίλλα μπορείς να κάνεις Τάι Τσι, Μπο Τσι, Γιόγκα (όλων των ειδών και των υποκατηγοριών), ρέικι, λόμι λόμι καθώς και art therapy ή διακοπές μαγειρικής. Ίσως σε πολλούς αυτά να φαίνονται αστεία, όμως σίγουρα είναι μια εναλλακτική θέαση, κάτι περισσότερο από το πατροπαράδοτο “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου”, τα jet-ski και τα beach bar.

                                                                      ~~{}~~

Μόλις φτάσαμε στο σπίτι του Πέτρου και είδα την ανατολική πρόσοψη ένιωσα τα γόνατα μου να κόβονται.

Η κερκυραϊκή αρχιτεκτονική δεν ευνοεί τους ακροφοβικούς μπογιατζήδες. Υπήρχαν κάποιες λεπτομέρειες και κρυφά σημεία, τα οποία δεν μπορούσα να βάψω από το επίπεδο του εδάφους, όσο ψηλό κοντάρι και να είχα. Έπρεπε να ανέβω, εκεί, ψηλά, στα οκτώ μέτρα.

Πανικοβλήθηκα, αλλά το κράτησα για τον εαυτό μου. Ήταν Σάββατο βράδυ, την επομένη θα πηγαίναμε σε κάποιο χωριό με παράξενο όνομα (θύμιζε ποδαρίλα), οπότε μπορούσα να αναβάλλω τον πανικό μου.

Εκείνο το βράδυ θα τρώγαμε κάτω από τον Παντοκράτορα, το ψηλότερο βουνό της Κέρκυρας, και θα πίναμε όσες μπύρες είχε ο Πέτρος στο ψυγείο του, απολαμβάνοντας την ανθρώπινη επαφή και τη φιλία, που μόνο από κοντά μπορεί να είναι… ανθρώπινη.

¨Φρόντισε το σήμερα και άσε το αύριο να φροντίσει τον εαυτό του”. Κάτι ήξερε και ο Χριστός.

Το παρόν είναι το μόνο που έχουμε. Οι άνθρωποι που το χάνουν αναπολώντας διαρκώς το παρελθόν ή κάνοντας σχέδια για το μέλλον θα βρεθούν κάποια στιγμή αντιμέτωποι με ένα κενό -και αυτό το κενό θα είναι η ζωή τους.

                                                                           ~~{}~~

Χαλαρωτικό διάλειμμα: Ξέρουν τα φλαμίνγκο γκολφ;

Ούτε τη Δευτέρα ξεκίνησα να βάφω. Άδραξα την ευκαιρία για να πάμε σε μια μακρινή παραλία, την οποία έπρεπε να δούμε, όσο επιτρεπόταν ακόμα.

Ήταν ο Ισσός, ένα οικοσύστημα στη νοτιοδυτική Κέρκυρα, που περιλαμβάνει: Μια απολαυστικά μεγάλη παραλία, με χοντρή άμμο στο χρώμα του μπρούντζου. Πίσω από την παραλία αμμόλοφοι και γεωλογικές κατασκευές που θυμίζουν Σαχάρα -σε μικρογραφία. Μέσα στην παραθαλάσια έρημο ένα αιωνόβιο κεδρόδασος. Και πιο πίσω η λιμνοθάλασσα, όπου ένα κοπάδι φλαμίνγκο απολάμβανε τις διακοπές του στα ελληνικά νησιά.

Αυτό το τόσο ξεχωριστό μέρος έχει παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ και προωθείται η πώληση του για να γίνει γήπεδο γκολφ. Οι Κερκυραίοι, λίγοι από αυτούς, όπως συνήθως, κάνουν κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, προσπαθώντας να αντισταθούν σε αυτή την ανάπτυξη που ευνοεί μόνο τους έχοντες -μπαστούνια του γκολφ.

(μπείτε και στα ακόλουθα μπλογκ για να μάθετε περισσότερα Ίσσος να μην είναι αργά και
Ανοικτή Πρωτοβουλία Πολιτών για την Διάσωση του Ίσσου Κέρκυρας).

                                                                             ~~{}~~

Την τρίτη μέρα δεν υπήρχε άλλη δικαιολογία για αναβολές. Έπρεπε να ξεκινήσω. Για να βαφεί το σπίτι χρειαζόταν τρία “χέρια”. Πρώτα αστάρι (κάτι σαν βερνίκι), μετά λευκό και τέλος το παραδοσιακό χρώμα της Κέρκυρας, μια κιτρινωπή ώχρα με το κωδικό όνομα Barbarella).

Ξεκίνησα από χαμηλά, βάφοντας με το κοντάρι, αποφεύγοντας όσο μπορούσα το δαίμονα μου, τη σκάλα. Όμως σύντομα χρειάστηκε να έρθω αντιμέτωπος με την φοβία μου.

(Η περιπέτεια συνεχίζεται με “Τα κερκυραϊκά μπλουζ του Rothschild και τα ονόματα του Θεού”)