“Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους. Στον πόλεμο, οι πατεράδες θάβουν τους γιους”.
Ηρόδοτος
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τραγουδάμε τους ύμνους μας μπρος στα όπλα του εχθρού.
Αξίζει να σκοτώσουμε γι’ αυτούς τους ύμνους, αξίζει να πεθάνουμε γι’ αυτούς.
Οι εχθροί τραγουδούν τους δικούς τους ύμνους μπρος στα όπλα μας.
Αξίζει να σκοτώσουνε γι’ αυτούς τους ύμνους, αξίζει να πεθάνουνε γι’ αυτούς.
Πάντα θα σου δίνουν κάτι για το οποίο αξίζει να σκοτώσεις, κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις· ένα ιδανικό, μια ιδεολογία, μια θεωρία, μια θρησκεία, ένα κόμμα, μια ομάδα, ένα έθνος, έναν θεό, μια σημαία, έναν ύμνο.
Κι όταν θα σου φέρουν το παιδί σου νεκρό, όταν θα σου φέρουν τα κομμάτια του τυλιγμένα σ’ ένα πανί χρωματιστό, εσύ θα συνεχίσεις να τραγουδάς τους ύμνους τους.
Κι όταν θα θάβεις το παιδί σου, που δεν πρόλαβε να ζήσει-να καταλάβει-να επιλέξει, εσύ θα συνεχίσεις να τραγουδάς τους ύμνους σου.
~
Όμως τα παιδιά εκείνων που σ’ έμαθαν να τραγουδάς ύμνους, τα παιδιά εκείνων που σε δίδαξαν για τι αξίζει να σκοτώνεις, για τι αξίζει να σκοτώνεσαι, τα παιδιά εκείνων δεν τραγουδάνε ύμνους, τα παιδιά εκείνων δεν πολεμάνε, τα παιδιά εκείνων δεν σκοτώνονται στους πολέμους.
Τα παιδιά τους πρέπει να ζήσουν για να μάθουν στα δικά σου παιδιά -αν επιβιώσουν- καινούριους ύμνους.
Για να συνεχίσουνε να σκοτώνουνε, για να συνεχίσουνε να πεθαίνουνε…
Τραγουδώντας ύμνους.
~~{}~~
Ίσως κάποτε να σταματήσουμε να ψέλνουμε ύμνους εις τον θάνατο.
Ίσως κάποτε μόνο να τραγουδάμε. Τραγούδια για τη ζωή, για τη χαρά της ζωής. Ίσως κάποτε να μην γιορτάζουμε νίκες στον πόλεμο, αλλά το τέλος όλων των πολέμων.
Ίσως κάποτε οι γονείς να μη χτίζουν κενοτάφια για τα παιδιά τους.
Ίσως κάποτε να μην υπάρχει τίποτα για το οποίο να αξίζει να σκοτώσεις, κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις.
~
Φαίνεται, αυτό το “ίσως”, τόσο αδύναμο, τόσο ανίσχυρο μπρος στη βεβαιότητα των ύμνων.
Όμως γι’ αυτό το “ίσως” αξίζει να ζεις.
Όχι να σκοτώνεις ούτε να πεθαίνεις. Μόνο να ζεις.
Και είναι (τι παράξενο!) αυτό το “ίσως” ομόηχο με το “ίσος”.
Τι χίμαιρα! Άνθρωποι που δεν θα σκοτώνονται τραγουδώντας ύμνους.
Τι ουτοπία! Ένας κόσμος όπου κανείς δεν θα είναι πιο ίσος από τους ίσους.
~
Χίμαιρες και ουτοπίες. Προτιμώ να ζω ελπίζοντας σε όνειρα, παρά να πεθαίνω, να σκοτώνω, πιστεύοντας σε μύθους.
Γιατί όλες οι βεβαιότητες είναι μύθοι.
Και η μόνη αλήθεια είναι η ζωή.
Το μόνο ιερό είναι το παιδί, που γεννιέται χωρίς να ξέρει τίποτα για τους ύμνους.
~~{}~~
Γι’ αυτό, Νέστορα, δεν θα μάθω στο παιδί μου να τραγουδάει ύμνους.
Δεν θα το στείλω να πολεμήσει στην Τροία, να σκοτωθεί για τη δόξα των ύμνων σου, των βασιλέων, της Ελένης και των ποιητών.
Θα το αφήσω να ονειρεύεται τα δικά του όνειρα
Τα όνειρα των παιδιών μας θα χτίσουν έναν κόσμο χωρίς βεβαιότητες και ύμνους.
Έναν κόσμο όπου το ίσως θα γίνει ίσος.
Έναν κόσμο χωρίς ύμνους και θάνατο.
Έναν κόσμο ζωής.
