Ο γερο Γλαύκος διάβασε σ’ έναν τοίχο:
“Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ”.
Κι έκλαψε σαν παιδί.
Κι ήταν παιδί.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ονειρεύτηκα ότι ήμουν γέρος.
Είδα ότι ξύπνησα από όνειρο. Ήμουν στο κρεβάτι. Κοίταξα το χέρι μου κι είχε άσπρες τρίχες. Ανασηκώθηκα, πάτησα τα πόδια μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Ήμουν γέρος, ίσως ογδόντα χρονών. Είχα λίγα μαλλιά στους κροτάφους, κάτασπρα, και λεκιασμένη καράφλα.
Το πρόσωπο μου πήγαινε προς τα κάτω, σαν να ‘χε λιώσει, απ’ τη ζέστη, απ’ τα χρόνια. Μόνο η μύτη μου και τ’ αυτιά μου είχαν διογκωθεί. Έμοιαζα λίγο με τον παππού μου.
Ένιωθα βαθιά απογοήτευση, καθόλου σοφία, μόνο απογοήτευση, βλέποντας τον εαυτό μου. Πώς είχαν περάσει τα χρόνια;
Μέσα στο όνειρο σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο. Θα ξεκινούσε έτσι: “Και μετά, μια μέρα ξυπνάς κι είσαι γέρος”.
~~
Έπειτα ξύπνησα στ’ αλήθεια. Γύρισα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου ήταν στη θέση τους, με μια γκρίζα τούφα όλη κι όλη. Το πρόσωπο μου, τ’ αυτιά, η μύτη, όλα κανονικά.
Σαράντα, στου δρόμου τα μισά ως τα ογδόντα.
Όμως η απογοήτευση του ονείρου μ’ ακολούθησε. Χωρίς σοφία.
~~
Θυμήθηκα το ποίημα του Κινέζου. Είχε ονειρευτεί ότι ήταν πεταλούδα. Κι όταν ξύπνησε δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που ξυπνούσε από όνειρο ή αν ήταν πεταλούδα που ονειρευόταν ότι ξυπνάει ως άνθρωπος.
Σκέφτηκα πώς θα ήταν να ονειρευτώ ότι είμαι σαράντα χρονών, με μια γκρίζα τούφα όλη κι όλη. Κι έπειτα να ξυπνήσω και να καταλάβω ότι τα σαράντα ήταν όνειρο. Ότι είμαι ογδόντα κι ότι εκείνο το λιωμένο πρόσωπο, εκείνα τ’ άσπρα μαλλιά είναι η πραγματικότητα.
Να προσπαθώ να καταλάβω πώς πέρασαν τα χρόνια. Έπειτα να σηκωθώ και να ξεκινήσω ένα κείμενο γράφοντας: “Ονειρεύτηκα ότι ήμουν νέος”.
