Ο Γιώργος ως μηχανικός έχει διαπλεύσει όλους τους ωκεανούς -χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
Τις ατελείωτες μέρες -και μήνες- στη θάλασσα οι ναυτικοί συνηθίζουν να μοιράζονται ιστορίες που άκουσαν.
Μία απ’ τις πιο συνηθισμένες, που λέγεται σε διάφορες παραλλαγές πάνω και κάτω απ’ τη γραμμή του ισημερινού, είναι εκείνη για το χαμένο καράβι.
Ένα καράβι βυθίζεται αύτανδρο και μετά από αρκετό καιρό βρίσκουν, μοναδικό επιζώντα, έναν άντρα ή γυναίκα που ήταν λαθρεπιβάτης στο συγκεκριμένο πλοίο. Στις περισσότερες διηγήσεις που άκουσε ο Γιώργος, οι αρχές κατηγορούν τον επιζώντα ως υπεύθυνο για την καταστροφή, ενώ εκείνος ισχυρίζεται ότι ήταν μυστήριες, παράξενες δυνάμεις που το βύθισαν.
Αυτή είναι η λογοτεχνική απόδοση της χιλιοειπωμένης ναυτικής ιστορίας, από τον αυτήκοο, γραμμένη στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
(Περισσότερες ιστορίες του Γιώργου μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://georgedrv.wixsite.com/george-derventlis/blogger)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η σκοτεινή ομολογία της Κλάρα Ντόνοβαν
Με λένε Κλάρα, Κλάρα Ντόνοβαν.
Απόψε νιώθω μια επιτακτική ανάγκη να σου μιλήσω για την ζωή μου. Πιο πολύ ως ένα είδος εξιλέωσης και εξομολόγησης.
Το γιατί θα αναρωτιέσαι.
Διότι απόψε πρόκειται να μ’ εκτελέσουν. Στο σημείο αυτό θέλω να σου πω πως για ότι θα ακούσεις, εγώ δηλώνω αθώα. Όπως άλλωστε έκανα και στους δικαστές μου.
Έζησα μια γεμάτη και περιπετειώδη ζωή και ούτε μια στιγμή δεν έπιασα τον εαυτό μου να μετανιώνει για αυτές. Για πολλά χρόνια περιπλανήθηκα… Τι είπες; Πόσο χρονών είμαι; Μα έπρεπε να ξέρεις πως δε ρωτάνε τις κυρίες τέτοια πράγματα. Αν δεν με είχαν δεμένη θα το είχες πληρώσει.
Ας συνεχίσω λοιπόν. Για πολλά χρόνια περιπλανήθηκα ανά τον κόσμο. Κάτι ένιωθα να λείπει απ’ την ζωή μου. Έφυγα απ’ το σπίτι μου και την γονεική θαλπωρή προς μια βαθιά αναζήτηση του εαυτού μου, σε ηλικία 17 χρονών. Ο τόπος μου δε μπορούσε να μου προσφέρει αυτή την ευδαιμονία που γύρευα, έτσι αποφάσισα να επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι που έφευγε για Ευρώπη.
Μπήκα λαθραία μέσα, δεν ήθελα να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Είχα βρει μια τέλεια κρυψώνα στο αμπάρι του πλοίου και θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό, διότι όσες μέρες το πλοίο έπλεε στον Ατλαντικό ωκεανό, στο κατάστρωμα συνέβαιναν πράγματα τα οποία δεν είχα ξαναδεί.
Απ’ όσο τότε είχα μπορέσει να δω και πριν γίνει το μεγάλο κακό, όλο το πλήρωμα συμπεριλαμβανομένου και του καπετάνιου, κάθε βράδυ προσκύναγε και χόρευε γύρω από ένα τετράγωνο πράγμα σκεπασμένο με μαύρο πανί. Ο καπετάνιος έψελνε σε μια παράξενη για μένα διάλεκτο. Η ήδη άγρια μορφή του γινόταν ακόμα πιο τρομακτική όσο το στόμα του έφτυνε την προσευχή. Κατά την διάρκεια της το πλήρωμα κουνιόταν σαν εκστασιασμένο, μουρμουρίζοντας τα ίδια πράγματα και απ’ το σκεπασμένο τετράγωνο ακουγόντουσαν άγρια ουρλιαχτά.
Τα πρωινά προσπαθούσα να ξεγλιστρήσω στο κατάστρωμα μήπως μπορέσω να βρω κάτι να φάω. Ένα ξύλινο βαρέλι γεμάτο νερό με μήλα αποδείχθηκε σωτήριο. Όλο το πλήρωμα φαινόταν τρομαγμένο τα πρωϊνά και σίγουρα δεν είχε καμμιά σχέση με το εκστασιασμένο βραδύνο πλήρωμα. Μία μέρα έγινα μάρτυρας μιας απίστευτης συνομιλίας μεταξύ δύο μελών του πληρώματος, η οποία πραγματικά με τρόμαξε και σίγουρα αν δε βρισκόμουν στην μέση του ωκεανού θα έφευγα.
Οι δύο άντρες μίλαγαν για την περίεργη αλλαγή του καπετάνιου τους. Αυτή η αλλαγή είχε επέλθει ένα βράδυ, όσο βρίσκονταν στον λιμάνι της Νέας Ορλεάνης. Είχε έρθει με μία περίεργη τρέλα αποτυπωμένη στα μάτια του, μαζί του είχε κουβαλήσει και ένα πλάσμα, ποτέ τους όμως δε το είδαν, ο καπετάνιος ήταν ιδιαίτερα αυστηρός για αυτό. Θεωρούσαν και οι δύο πως ότι και αν έκρυβε ο καπετάνιος μέσα σε αυτό το κλουβί που προσκυνούσαν τα βράδια, ήταν υπαίτιο για την αλλαγή του και μαζί και την δική τους.
Δεν πρόλαβα να ακούσω και την συνέχεια διότι η έλευση του καπετάνιου στο κατάστρωμα διέκοψε την συνομιλία τους. Όσα άκουσα όμως ήταν αρκετά για να καταλάβω πως κάτι δε πήγαινε καλά με τον καπετάνιο και αυτό το “πλάσμα” που έκρυβε στο σκεπασμένο κλουβί.
Ένα πρωινό η περιέργεια μου με κατέβαλε πλήρως. Έπρεπε να δω τι κρυβόταν κάτω απ’ το μαύρο σκέπασμα του κλουβιού, πριν φτάσουμε στην Ευρώπη. Οι γλάροι είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους, σημάδι πως η στεριά πλέον ήταν κοντά.
Προσπάθησα να περάσω όσο το δυνατόν γινόταν απαρατήρητη, μια σκοροφαγωμένη ενδυμασία ναύτη έκανε την δουλεία της. Γλίστρησα, όσο το δυνατόν αθόρυβα, στο κατάστρωμα και κινήθηκα προς το σκεπασμένο κλουβί. Βρισκόταν στην μέση σχεδόν του πλοίου δεμένο σφιχτά από τις κουπαστές. Η καρδιά μου χτύπαγε πολύ γρήγορα και δυνατά, φοβόμουν μη με προδώσει καθώς πέρναγα δίπλα απ’ το ανυποψίαστο πλήρωμα.
Όταν έφτασα δίπλα στο σκεπασμένο κλουβί ένιωσα ένα ξαφνικό ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω σε τι ακριβώς οφειλόταν, αν ήταν εξαιτίας του πλάσματος που κρυβόταν ή εξαιτίας του φόβου από μια απροσδόκητη παρουσία του αλλοπρόσαλλου καπετάνιου.
Ήμουν έτοιμη να σηκώσω το πανί για να δω τι κρύβεται από κάτω, όταν ο καπετάνιος έκανε την εμφάνιση του στο πάνω μέρος του καταστρώματος. Δίχως να χάσω χρόνο έπιασα ένα βρεγμένο πανί από τον κουβά που βρισκόταν παραδίπλα και υποδύθηκα τον μούτσο με την ελπίδα να μην είχε καταλάβει τίποτα. Για καλή μου τύχη η παρουσία μου δεν έγινε αισθητή από κανέναν και έτσι αποσύρθηκα στην κρυψώνα μου.
Το ίδιο κιόλας βράδυ επικρατούσε πρωτόγνωρη φασαρία στο κατάστρωμα. Είχε πανσέληνο, το πλήρωμα φώναζε γύρω απ’ το κλουβί σε παράκρουση, χόρευαν με περίεργες σπασμωδικές κινήσεις. Την ώρα που εμφανίστηκε ο καπετάνιος η φασαρία σταμάτησε απότομα και όλοι γύρισαν προς το μέρος του περιμένοντας εναγωνίως να μιλήσει.
Εκείνος απλά ύψωσε το χέρι του στον, φωτεινό από την πανσέληνο, ουρανό και χτύπησε με δύναμη τα δάκτυλά του μεταξύ τους. Με το που κατέβασε το χέρι του από την κάτω κουκέτα βγήκαν δύο άντρες, στα χέρια τους κρατούσαν σφιχτά έναν τρίτο άντρα, ο οποίος ούρλιαζε και σφάδαζε. Σερνάμενο τον μετέφεραν μπροστά απ’ το κλουβί, υπό τις υποβλητικές ψαλμωδίες και τους περίεργους χορούς του πληρώματος και του καπετάνιου.
Το τρομακτικό περιστατικό που εξελίχθηκε εκείνο το βράδυ δεν μπορώ να σου το εξιστορήσω όπως ακριβώς έγινε για δύο λόγους. Πρώτον το σημείο που βρισκόμουν δε μου επέτρεπε να δω τα πάντα με λεπτομέρειες και δεύτερον… Αμέσως μετά το συμβάν το πλοίο βυθίστηκε.
Όμως ας μην προτρέχω, κάτσε να σου πω ότι πρόλαβα να δω.
Όταν οι τρεις άντρες βρέθηκαν μπροστά απ’ το κλουβί με δύναμη κράτησαν τον τρίτο άντρα τεντώνοντας το κορμί του και ακινητοποιώντας το κεφάλι του. Ο καπετάνιος τους πλησίασε με βαρύ βήμα συνεχίζοντας να ψέλνει στην περίεργη διάλεκτο. Όταν έφτασε μπροστά από τον αιχμάλωτο άντρα ύψωσε στην πανσέληνο και πάλι το χέρι του και ύστερα έπιασε με ορμή το μέτωπο του άντρα.
Η ένταση της φωνής του καθώς έψελνε γινόταν όλο και πιο ηχηρή. Από την θήκη της ζώνης του έβγαλε ένα μαχαίρι και με μία γρήγορη κίνηση το πέρασε κάθετα από τον λαιμό του. Γρήγορά παραμέρισε, μπόρεσα τότε να δω το αίμα που έτρεχε ποτάμι από το σκίσιμό στον λαιμό του.
Ο καπετάνιος σήκωσε ελάχιστα το μαύρο πανί, το αίμα τότε αιωρήθηκε σαν ιπτάμενο ποτάμι και κατευθύνθηκε προς ότι και αν βρισκόταν μέσα στο κλουβί. Την στιγμή που όλο το ποτάμι αίματος εισήλθε μέσα στο κλουβί, ακούστηκε ένας υπόκωφος μεταλλικός θόρυβος, το κλουβί άνοιξε διάπλατα σαν τριαντάφυλλο και από μέσα υψώθηκε στον, φωτεινό από την πανσέληνο, ουρανό μία σκοτεινή φιγούρα.
Το πλήρωμα είχε εκσφενδονιστεί γύρω απ’ το κατάστρωμα μετά την περίεργη έκρηξη του κλουβιού. Ολόγυρα ακούγονταν κραυγές πόνου. Η αιωρούμενη μορφή είχε σταθεί μπροστά από την πανσέληνο με τα χέρια της διάπλατα ανοιγμένα. Με μια περίεργη φράση, ειπωμένη με την ίδια παράξενη διάλεκτο που μίλαγε και ο καπετάνιος, ένωσε τα χέρια και πολύ γρήγορα τα έτεινε προς την μεριά του πλοίου.
Ένας θόρυβος σκισίματος εκείνη την ώρα ακούστηκε προερχόμενος βαθιά μέσα από την θάλασσα. Τον ένιωσα γερά μέσα στο πετσί μου εκείνη την ώρα, το κορμί μου είχε παγώσει. Μια θαλασσινή φέτα υψώθηκε τότε ανοίγοντας το πλοίο στην μέση και μια δίνη κατάπινε αδηφάγα τα σώματα του πληρώματος.
Δεν γνωρίζω τι είδους θαύμα ή μαγικό εκτυλίχθηκε εκείνη την ώρα όμως αν δε βρισκόταν μια μεγάλη ξύλινη σανίδα να επιπλέει δίπλα μου τώρα δε θα βρισκόμουν φυλακισμένη εδώ να σου εξιστορώ την ιστορία μου.
