Το διήγημα έγραψε ο Δημήτρης Μακρής, στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Μυθοπλασίας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι Σειρήνες δε τραγουδούσαν Μάλαμα
Το μαύρο βανάκι ήταν σταθμευμένο στην οδό Πτολεμαίων. Ο Μπίλη με την Κ. συζητούσαν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το σχέδιο. Στριμωγμένα απέναντι τους καθόταν τα 5 άτομα. Θα αποτελούσαν την ομάδα αποστολής.
– Ψηλέ θα σε κοπανήσω στα παπάρια να ξέρεις, είπε ο ένας πιτσιρικάς.
-Κανόνισε να κάνεις καμιά μαλακία , απάντησε ο ψηλός που θα παρίστανε τον αρχηγό της αντίπαλης ομάδας.
-Μπίλη, ποιος είπαμε θα χτυπήσει ποιον; ρώτησε ο τρίτος.
-Κανονίστε βλαμμένα να ματώσετε μεταξύ σας και σας τρέχω στο νοσοκομείο πάλι. Επαναλαμβάνω, θέλω αληθοφανή, αλλά ελαφρά χτυπήματα.
Ένα μήνυμα ήχησε στο κινητό του Μπίλη. Άγνωστος αριθμός. Έγραφε:
«Σε 4 λεπτά η ομάδα να είναι έτοιμη. Έρχεται. Δανάη».
-Πάλι ξέμεινε από μονάδες, είπε στην Κ.
Γύρισε προς τη μεριά των νεαρών, δίνοντας ένα μικρό πλαστικό γκλόπ σε έναν από αυτούς.
-Ετοιμαστείτε για δράση.
Η ομάδα των 5 ατόμων κατέβηκε από το βαν και χωρίστηκε σε 2 μικρότερες. Περίμεναν να φανεί.
◊
~Κομμάτια. Σηκώθηκες πάλι αργά. Πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια. ~
Ο ήχος αφύπνισης σταμάτησε όταν πάτησε την αναβολή.
Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ταβάνι. Μια στάμπα αίματος ξεχώριζε στο λευκό. Λάφυρα από μάχη με το πρόωρο ανοιξιάτικο κουνούπι. Δεν θυμόταν τη μάχη.
Έτσι κι αλλιώς η σχέση του με το χρόνο ήταν πάντα περίεργη. Ήθελε να μπορεί να τον ελέγχει. Το σκέφτηκε. Δεν θα καθάριζε το λεκέ.
Εκφοβισμός για τα επόμενα που θα τολμούσαν να έρθουν. Αυτός δεν ήταν σίγουρος ότι θα είναι εκεί.
Έκανε κίνηση να πιάσει το κινητό του. Ένιωθε όλο το κορμί του να πονά. Το στόμα του βρωμοκοπούσε αλκοόλ και καπνό. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να σταματήσει να παρτάρει σαν τον πούστη. Πάει καιρός όμως που είχε να περάσει καλά. Να νιώσει ζωντανός.
Μετά σκέφτηκε έναν πούστη, να τρώει σαν τον πούστη. Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Πώς προέκυψαν αυτές οι ατάκες για τους πούστηδες;
Είχε email από τον εργοδότη του και 2 κλήσεις από τη Δανάη. To email έδινε οδηγίες για το σκριπτάκι κώδικα που θα έπρεπε να ετοιμάσει.
Πριν 2 μέρες είχε προσληφθεί. Εξ αποστάσεως προγραμματιστής. Θα έφτιαχνε wordpress themes. Καλά χρήματα και ελαστικό ωράριο. Αρκούσαν αυτά προς το παρόν.
Στα γραφεία της εταιρίας δεν πήγε. Δεν χρειάστηκε. Το έλεγε και στην αγγελία. «Δεν απαιτείται φυσική παρουσία. Elegantthemes Ltd,26ης Οκτωβριου,περιοχή Jumbo.
Αλλά να μην θέλουν να πάει στο χώρο, ούτε για τη συνέντευξη, του έκανε εντύπωση. Τη συνέντευξη την έκανε με κλειστή κάμερα. Για τον εργοδότη , το μόνο που ήξερε είναι πως είναι Ρώσος. Την επόμενη του στείλαν ως δώρο καλωσορίσματος έναν φακό.
Γέλασε τόσο πολύ όταν τον είδε. Όπως και να χει καλύτερα από να του στείλουν ημερολόγιο ή στιλό.
Πλέον δεν θα ήταν αναγκασμένος να συναναστρέφεται με κανέναν από το εργασιακό περιβάλλον. Του την έσπαγαν οι κοινωνικές επιβολές. Ήταν εσωστρεφής αλλά κοινωνικά επιδέξιος. Ένας λειτουργικός εσωστρεφής.
Σηκώθηκε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Έμοιαζε με ανάποδο γαμώτο. Παρατήρησε μια τεράστια μελανιά στη δεξιά πλευρά του θώρακα. Κοντοστάθηκε εκεί ψιλόλιγνος και με μαλλί ανάκατο.
Περιεργάστηκε τις δύο άσπρες τρίχες που είχαν προβάλει λίγο πριν κλείσει τα είκοσι εφτά. Το piercing στη μύτη τον έκανε να μοιάζει με σκληρό καριόλη.
Με σκληρό καριόλη που είχε αρχίσει να γερνάει.
“Αλέξα”, φώναξε “βάλε να παίξει το heroes του Bowie”.
Δεν ακούστηκε τίποτα από κανένα ηχείο.
Άρχισε να ουρλιάζει μόνος του “άει, άει γουιλ μπι κινγκ” και κατευθύνθηκε στο μπάνιο.
◊◊
Βγήκε από το ντουζ, με την μαλαπέρδα να κρέμεται ανάμεσα από τα πόδια του. Δεν γούσταρε να ντυθεί. Κάτι είχε αλλάξει στη διάθεση του. Ζέστανε καφέ και διάβασε στον υπολογιστή τις σημειώσεις της προηγούμενης ημέρας.
Ημέρα 1η
Αγαπητέ ημερολόγιε, Σου γράφω, ναι. Ιδέα της ψυχιάτρου. Και καλά, θα με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Θα νιώσω καλύτερα αν τα βάλω κάτω και τα γράφω.
Θα μου πεις αυτό δεν είναι χαρτί, είναι έγγραφο word. Αλλά τι να κάνεις.
Εγώ σήμερα βαριέμαι γαμώ την πουτάνα μου, βαριέμαι γαμώ την πουτάνα μου, βαριέμαι γαμώ την πουτάνα μου. Δεν ξέρω άμα το κατάλαβες , βαριέμαι γαμώ την πουτάνα μου.
Όχι. Το Netflix δεν με κάνει χαρούμενο. Ούτε οι παρτούζες. Για τις παρτούζες δεν είμαι απολύτως σίγουρος. Όχι. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι καλύτερο το Netflix. Δεν φοβάσαι μην κολλήσεις και τίποτα.
Λένε, αν δεν δουλεύει κάτι για σένα, ίσως να δοκιμάσεις να αλλάξεις τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Άρα να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ζωή. Μήπως να σταματήσω να την αντιμετωπίζω;
Εξάλλου όλα μου φαίνονται τόσο μάταια. Ανούσια.
Αν καθίσεις και το σκεφτείς θα συμφωνήσεις μαζί μου.
Γεννιέσαι χωρίς να σε ρωτήσει κανείς. Ζεις μια ζωή από τύχη, “παίρνεις” και καλά κάποιες αποφάσεις που νομίζεις ότι είναι δικές σου επιλογές. Και μετά πεθαίνεις.
Ε ποιο το νόημα; Πες μου ένα γαμημένο λογικό επιχείρημα.
Γιατί πολλοί νομίζουν ότι το νόημα είναι απλά να αναπαραχθείς και να αφήσεις πίσω το γαμημένο DNA σου. Να σου θυμίσω όμως ότι μέχρι και οι αμοιβάδες αναπαράγονται…
Γαμημένη αμοιβάδα.
Αφού έτσι κι αλλιώς όλοι σε κάποια φάση “γεια σας”. Τι πειράζει αν συμβεί λίγο πιο νωρίς; Απλά πεθαίνεις νεότερος από το μέσο όρο. Στα 27 βέβαια δεν είσαι τόσο μικρός.
Η Amy Winehouse, ο Kurt Cobain και ένα μάτσο άλλοι πέθαναν στα 27. Θα μου πεις, αυτοί ήταν διάσημοι και γαμάτοι.
Εγώ στην πιο γαμάτη φάση μου, βάζω τρίποντο φτύνοντας τη μαστίχα από απόσταση ενός μέτρου στον κάδο. Και σίγουρα μουσικός δεν προλαβαίνω να γίνω.
Μετά σκέφτομαι ,οκ δεν γαμιέται. Πες ότι το κάνω. Πες ότι δίνω ένα τέλος. Πρόωρο. Όπως την πρώτη φορά που τελειώνεις στο σεξ. Τουλάχιστον πριν από αυτό να το παίξω λίγο τρελίτσα.
Όχι της φάσης yolo -πάμε να καβαλήσουμε στη ράχη ενός λευκού ήμερου καρχαρία-. Κάτι που απλά θα είναι yolo για τα δικά μου δεδομένα.
Κάτι δηλαδή λίγο πιο ακραίο από το να φάω φυστικοβούτηρο με μέλι και μπανάνα. Έτσι για να μην πει κανείς ότι το πήγα κατευθείαν στα άκρα.
Όχι ότι με νοιάζει τι θα πουν, αλλά καταλαβαίνεις. Για να μην πω ότι δεν δοκίμασα να δω τι ζωή μου αλλιώς.
Κάθισα και έκανα μια λίστα:
1.Εξωστρέφεια.
Φαίνεται από τα πιο απλά. Μια καλή ιδέα είναι να δοκιμάσω θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Λιγότερο ριψοκίνδυνο από το stand up comedy.
~
Ήπιε μια μεγάλη ρουφηξιά καφέ και συνέχισε να γράφει.
Ημέρα 2η
Ημερολόγιε,
Η χθεσινή μέρα ομολογουμένως ήταν κάπως διαφορετική.
Καταρχάς έχει ήδη μία μέρα που βρήκα νέα δουλειά. Επιτέλους θα δουλεύω εξ αποστάσεως τριγυρνώντας με μποξεράκι. Ή και χωρίς.
Σου υπενθυμίζω ότι χθες αποφάσισα να ασχοληθώ με τον θεατρικό αυτοσχεδιασμό.
Τη σχολή τη βρήκα τυχαία σε αφίσα στην πολυκατοικία της ψυχιάτρου μου.
Ήταν κάπου στη στοά Αντιγονιδών στον 7 όροφο.
Έφτασα νωρίς. Δεν είδα κόσμο μέσα. Από πίσω μου ακούω μια γυναικεία φωνή.
Βάσει της χρειάς και της τονικότητας θα περίμενα να αντικρίσω τη στρουμφίτα. Ανταυτής γυρνώ πίσω μου και βλέπω ένα 20χρονο γλυκούλι, μελαχρινό με σγουρό μαλλί. Κόκκινα σταράκια, μαύρο κολλάν και στητά βυζάκια. Ασούτιενη.
“Συγγνώμη για το impro είσαι;”
“Για το ποιο;”ρώτησα.
“Την ομάδα θεατρικού αυτοσχεδιασμού” είπε και γέλασε.
“ Θα δείξει” είπα αμήχανα.
“Δανάη” έκανε με τσαχπινιά.
“Οδυσσέας” αποκρίθηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ.
Για ένα τέτοιο ταξείδι σαν αυτό που σκεφτόμουν να κάνω, δεν επιτρεπόταν να Μην έχω μυθικό όνομα. Μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Εξάλλου σαν απλός Μάριος που είμαι δεν ταξίδεψα πουθενά ιδιαίτερα. Άντε ίσως μέχρι την Προυσουτσάνη Δράμας.
Μας υποδέχτηκε η Ελένη, η συντονίστρια του προγράμματος.
Ανάμεσα στις συστάσεις είπε:
“Στόχος είναι να έρθουμε σε ισορροπία με τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τα όρια μας. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.”
“Πολλά υποσχόμενη ρε Ελένη, τι θα αφήσεις να κάνουν οι ψυχίατροι;” πέταξα την ατάκα.
Άκουσα τους υπόλοιπους να γελούν με το αστείο μου. Ένα ξαφνικό ρίγος με διαπέρασε. Δεν μου αρέσει να τραβάω την προσοχή.
“Μπράβο Οδυσσέα” αποκρίθηκε η Ελένη. “Αυτό είναι το πνεύμα, να αυτοσχεδιάζεις και να το επικοινωνείς.”
“Και πως θα το πετύχουμε αυτό;” συμπλήρωσε η Δανάη.
“Δημιουργώντας θεατρικά έργα επί σκηνής σε δυάδες. Το κάθε θεατρικό θα βασίζεται σε μία αυθόρμητη πρόταση των υπολοίπων.”
Αυτές ήταν οι οδηγίες.
Η πρώτη δυάδα ήταν η δική μου και της Δανάης. Πέρα από κανα 2 στιγμές αμηχανίας τα καταφέραμε εντελώς ακομπλάριστα. Χημεία.
Η Δανάη δεν είχε καμία σχέση με μένα. Ήταν εξωστρεφής και ομιλητική, έτοιμη να γαμήσει το σύμπαν με τη νιότη της και τον αυθορμητισμό της.
Αν γαμούσε και εμένα καλά θα ήταν. Γέλασα με την ιδέα. Τους τελευταίους μήνες δεν είχα τέτοιου είδους ορέξεις.
Μετά το impro, όπως το αποκαλούσε , ζήτησε το τηλέφωνο μου. Εννοώ το ζήτησε κυριολεκτικά. το τηλέφωνο, τη συσκευή. Ήθελε να στείλει ένα μήνυμα γιατί δεν είχε μονάδες.
Προτού το επιστρέψει είπε :
Ισότητα φύλλων. Εσύ μου έδωσες τον τηλέφωνο σου, θα σου δώσω και εγώ το δικό μου.
Αποθήκευσε τον αριθμό της στη συσκευή και μου σκασε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. Κάτι αναφώνησε πως τρέχει να προλάβει γιατί δουλεύει στο Grover Bar στα Λαδάδικα.
Τι φάση;;;
Έμεινα σαν τον αυτιστικό μαλάκα, να την βλέπω να τρέχει πηδώντας τα σκαλιά 2-2. Ωραία σκέφτηκα. Το πρώτο στη λίστα έφυγε. Όχι μόνο προσπάθησα να γίνω εξωστρεφής, κοντεύω να βγάλω και γκομενάκι.
Παρατήρησα πως δεν είχε σβήσει το μήνυμα που έστειλε προηγουμένως.Το διάβασα: «Σε 4 λεπτά η ομάδα να είναι έτοιμη. Έρχεται. Δανάη».
Σκέφτηκα πως μάλλον θα δουλεύει ως manager bar. Εξου και η εντολή που έδινε στην ομάδα της να προετοιμαστεί για το bar. Και πιθανώς να είναι και λίγο ψωνάκι. Γιατί άραγε να μιλάει για τον εαυτό της στο γ πρόσωπο; Ενδεχομένως να είναι και ο Flash που αντί της κόκκινης στολής, φορά κόκκινα σταράκια μόνο.
Γιατί μαλάκα μου δεν έπαιζε σε 4 λεπτά να φτάσει από τη Στοά Αντιγονιδών στα Λαδάδικα.
Κατέβηκα τις σκάλες μόνος. Ένιωσα πάλι να σκοτεινιάζω. Άρχισα να σκέφτομαι: «και τι έγινε; Εντάξει κατάφερες και κοινωνικοποιήθηκες. Και τι έγινε; Άντε ίσως και να βγάλεις και γκομενάκι.So fucking what ;…»
Άρχισα να βυθίζομαι μέσα σε ένα σύμπαν απελπισίας και απόγνωσης. Μέχρι που έστριψα στη γωνία.
◊◊◊
Τρεις τύποι, τραμπούκιζαν δύο πιτσιρικάδες για να τους πάρουν τα κινητά. Με είχαν πλάτη. Ο Μάριος που ήμουν μέχρι τώρα, δε θα έμπλεκε σε καμία περιπέτεια. Θα άλλαζε κατεύθυνση και θα καλούσε την αστυνομία. Ίσως και να τους φώναζε από απόσταση ασφαλείας. Κάτι του στιλ «εεε τι κάνετε εκεί;»
Ο Οδυσσέας όμως που γινόμουν είχε αναλάβει ήδη τον έλεγχο.
Ένιωσα την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει. Σχεδόν άκουγα την καρδιά μου.
Δεν με ένοιαζε να προφυλαχτώ. Δεν είχα τίποτα να χάσω.
Ίσα-ίσα το νούμερο 2 στη λίστας μου, έλεγε να μπλέξω σε καυγά.
Δεν είχα μπλέξει ποτέ σε καυγά μέχρι τώρα. Όρμηξα.
Κινήθηκα ύπουλα από πίσω τους και καθώς δεν με είδαν να πλησιάζω , κάρφωσα ένα δεξί κροσέ σε αυτόν που φαινόταν να είναι ο αρχηγός της συμμορίας. Το είχα δει σε ταινίες. Μετράει να τα βάλεις με τον πιο δυνατό. Έτσι καταφέρνεις να ρίξεις το ηθικό τους.
Βέβαια ότι χτύπησα τον αρχηγό τους ήταν καθαρά θέμα τύχης. Ήταν απλά πιο κοντά σε μένα.
Ο ένας πιτσιρικάς, βρήκε ευκαιρία με τον αντιπερισπασμό που προκάλεσα. Βάρεσε τον δεύτερο συμμορίτη στα παπάρια και τον γονάτισε. Ο τρίτος όμως … Δεν είδα ότι κρατούσε ένα μικρό γκλοπ. Πρόλαβε και με κοπάνησε στο πλευρό. Του χύμηξαν οι δυο πιτσιρικάδες ταυτόχρονα.
Αφού κερδίσαμε λίγο χρόνο, με σήκωσαν και αρχίσαμε να τρέχουμε, γελώντας για τη νίκη μας.Το πλευρό μου όμως πονούσε διαολεμένα.
Επέμεναν να με κεράσουν μπίρα λίγο πιο κάτω. Στη Βαλαωρίτου. Δεν γαμιέται, τόσα έγιναν σήμερα. Μέθυσα υπό τους ήχους του 12ου πίθηκου και οι στίχοι μου φάνηκαν αρκετά true.
Όσο true ήταν και όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ώρες. Θυμάμαι να με βάζουν σε ταξί και να λένε κοροϊδευτικά
«ok boomer, το ταξί κερασμένο από εμάς».
“Μαλακισμένα κωλόπαιδα”,μουρμούρισα χαμογελώντας ευτυχισμένος.
Μια υποψία εμέτου κάλπασε στον οισοφάγο μου.
◊◊◊◊
Η Δανάη του έδωσε ραντεβού στις 22.30 στην οδό Ακροπόλεως με Επταπυργίου. Υπήρχε ένα ωραίο μπαράκι εκεί με επαρκή φωτισμό οπότε δεν καταλάβαινε γιατί ήθελε ντε και καλά να φέρει μαζί του φακό. Εξάλλου τα κινητά έχουν ήδη φακό.
Έφτασε πιο νωρίς από τη Δανάη. Της τηλεφώνησε.
-Να μπω στο μπαράκι;
-Όχιιιι. Περίμενε έρχομαι.
-Ε ,να μπω να σε περιμένω μέσα.
-Ε γαμήθηκες.Δε θα πάμε στο μπαράκι. Περίμενε σε 5 λεπτά είμαι εκεί.
Ο Μάριος έστριψε ένα τσιγάρο και έβγαλε από την τσέπη του τον φακό της εταιρείας. Δοκίμασε να τον ανάψει. Η πρώτη σκάλα-λευκό φως. Δεύτερη σκάλα-μωβ ιριδίζον.
Δύο χέρια τον αγκάλιασαν από πίσω κλείνοντας τα μάτια του.
-Ποια είμαι;
-Μαρία εσύ;
-Αι ρε. Και τον χτύπησε ναζιάρικα.
-Θα μου πεις γιατί στον πέο με έχεις να περιμένω απέξω;
-Σου αρέσουν τα μυστήρια;
– Μυστήρια είσαι εσύ, της είπε
-Σου αρέσω δηλαδή;
Δεν της απάντησε.
Του αποκάλυψε πως κατευθύνονται σε ένα στενάκι λίγο πιο κάτω που λέγεται οδός Μαύρης Πέτρας. Το στενάκι αυτό είναι αδιέξοδο. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την ονομασία του δρόμου. Μία εκδοχή λέει ότι το στενάκι είναι φτιαγμένο από μικρές μαύρες πέτρες.
Δεν είναι όμως. Η άλλη εκδοχή, υποστηρίζει ότι κομμάτι μετεωρίτη έπεσε στο συγκεκριμένο σημείο την Ημέρα της Μεγάλης Πυρκαγιάς το 1917. Από τότε ακούγονται φήμες για διάφορα παράδοξα.
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή λοιπόν, ανά 27 μέρες κάθε μήνα ,στις 00.00 και για 15 λεπτά περίπου –ο μισός χρόνος δηλαδή από ότι χρειάζεται για να διαβάσει κανείς ένα μικρό διήγημα-το αδιέξοδο δρομάκι γίνεται πύλη σε παράλληλη διάσταση.
Μάλιστα πριν 30 χρόνια έκανε εκπομπή για αυτό και ο Χαρδαβέλας. Ο Μάριος αναρωτήθηκε πως σκατά ένα νιάνιαρο σαν τη Δαναή γνωρίζει τον Χαρδαβέλα και πόσο μάλλον την εκπομπή που έκανε «οι Πύλες του Ανεξήγητου» .
Του έδειξε την μπλε πινακίδα της οδού που έγραφε «Μαύρης Πέτρας».
-Δε θα ήταν περισσότερο ενδιαφέρον αν αντί για το όνομα της οδού, ζωγραφίζαν μια Μαύρη Πέτρα μέσα στο μπλε της ταμπέλας;
-Κρυάδες, είπε ξινισμένα η Δανάη.
Ο Μάριος είχε περάσει παρόμοια φάση μεταφυσικής αναζήτησης μικρότερος. Τότε που άκουγε « 666 the number of the beast». Τότε ένιωθε μια γοητεία για τα μυστήρια, για τους αστικούς θρύλους. Αλλά όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν.
Καμία συγκίνηση πλέον για μαύρη μαγεία,τον Κθούλου, παράλληλες διαστάσεις κτλ. Το μόνο που υπήρχε ήταν το παρόν και η ματαιότητα που ακολουθεί το βάρος της ύπαρξης.
Η Δανάη προχωρούσε μπροστά. Τα τριγύρω σπίτια φαινόταν ερειπωμένα και ακατοίκητα από χρόνια πριν. Φτάσαν στο αδιέξοδο. Ησυχία. Η ώρα ήταν 23.30.
-Και τώρα; ρώτησε ο Μάριος που της είχε συστηθεί ως Οδυσσέας. -Περιμένουμε, είπε η Δανάη και έστριψε ένα τσιγάρο.
-Θες μια τζούρα;
-Άντε φέρε γιατί βαριέμαι να στρίβω. Ρε σκατό; Τι έβαλες μέσα και μυρίζει σαν λιβάνι;
H Δανάη γέλασε πονηρά. Έμειναν να κοιτούν τον τεράστιο τοίχο. Κανείς δεν μπορούσε να πει πόση ώρα είχε περάσει ή για την ακρίβεια τι ώρα ήταν.
Έτσι όπως κοιτούσαν, ο τοίχος φάνηκε να γίνεται διαφανής.
Σαν να ξεπρόβαλε από μέσα του μια άλλη διάσταση.
Ο Μάριος δεν ήταν σίγουρος για αυτό που έβλεπε.
Σηκώθηκε όρθιος. Έτριψε λίγο τα μάτια του.
Εκεί που πριν έμοιαζε να είναι αδιέξοδο ,τώρα φαινόταν ένας σκοτεινός δρόμος.
-Τι σκατά;
-Βγάλε το φακό, του είπε χαμηλόφωνα η Δανάη.
Άναψε το φακό και έφεξε στο πυκνό απόλυτο σκοτάδι . Ήξερε ότι οι σκιές διαλύονται στο φως. Όμως καμία σκιά δεν διαλύθηκε. Κανένας δρόμος δεν φωτίστηκε. Το αδιέξοδο έμοιαζε πλέον με συνέχεια ενός σκοτεινού δρόμου.
Με την άκρη του ματιού είδε τη Δανάη να τον προσπερνά, τρέχοντας με φόρα μέσα στην πύλη.
-Τι σκατά; είπε ξανά.
Άθελά του γύρισε το φακό στη δεύτερη σκάλα. Μωβ φως. Η πύλη είχε εξαφανιστεί. Ήταν μόνος πλέον.
-Δανάη; Δανάη;
◊□¤ƻӁᴥ◊
-Μπίλη έχουμε μία ακόμη περίπτωση, είπε η Κ.
H Κ ήταν ψυχίατρος και ένας από τους συνεργάτες στην πόλη.
Η διαγραφή της από τον ιατρικό σύλλογο είναι το μικρότερο από τα κακά που θα την έβρισκε αν μαθευόταν ότι παρείχε ιατρικούς φακέλους σε μια επισήμως ανυπόστατη κολλεκτίβα.
Μια κολλεκτίβα που δεν δρα στα πλαίσια καμίας επίσημης αρχής. Σκοπός αυτής δεν είναι μόνο η αποτροπή αυτοκτονιών. Βοηθά όσους έχουν ανάγκη, να επαναπρασδιορίζουν τη θεώρησή τους για τη ζωή. Να επανακαθορίζουν την αντίληψή τους. Η αφάνεια μιας τέτοιας συλλογικής δράσης είναι ο μοναδικός βιώσιμος τρόπος ύπαρξής της.
Καμία χώρα και καμία κοινωνία δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τις ανορθόδοξες μεθοδολογίες που ακολουθούσε.
Η Κ. έδωσε το χοντρό φάκελο στο Μπίλη και κάθισε απέναντί του. Στην πρώτη συνεδρία της με το Μάριο είχε κρατήσει τις εξής σημειώσεις: “Έλλειψη νοήματος”, “ενοχές”, “θυμός”, “βαρεμάρα”, “διάσπαση προσοχής”, “υπαρξιακές ανησυχίες”, “εγκλωβισμός” .
Και με κόκκινα γράμματα:
Πιθανότητα αυτοκτονίας 7,8%
Ο Μπίλη την κοίταξε χαμογελώντας και είπε :
-Τι θα γίνει ρε Κ., θα συνεχίσει για πολύ καιρό αυτό το αστειάκι με τις στρογγυλοποιήσεις;
Η Κ. ανταπέδωσε το χαμόγελο και ανακάθισε φτιάχνοντας τη φούστα της. Στο φάκελο ακολουθούσαν τα στοιχεία που είχε συλλέξει το τμήμα υποκλοπής.
Ήταν οι αναζητήσεις του Μάριου στο διαδίκτυο τον τελευταίο χρόνο. Αναζητήσεις όπως:
“the meaning of life”, “what’s the point of leaving”, “suicide as solution to your problems» , “dark web”, “Θεσσαλονίκη και αστικοί μύθοι” .
Πίστευε ότι το google μπορούσε να του παρέχει κάποια λύση. Λύση στη βαρεμάρα, λύση στην καθημερινή επιβίωση. Aναζητούσε απαντήσεις σε λάθος μέρη.
Από μουσικές μεταξύ πολλών υπήρχαν μπάντες όπως Joy Division, Nick Cave, Elbow, Portishead, Selofan, She Past Away,Tindersticks.
– Τουλάχιστον δεν ακούει Μάλαμα, είπε ο Μπίλης και έπνιξε ένα γελάκι.
Συνέχισε να ξεφυλλίζει το φάκελο φτάνοντας στο προσωπικό του ημερολόγιο.
-Κ, πως είπαμε αποκτήσαμε πρόσβαση στον υπολογιστή του;
Ένα μικρό ίχνος περηφάνιας εμφανίστηκε στο πρόσωπό της.
Δεν χρειάστηκε να του εξηγήσει ότι απέκτησαν πλήρη πρόσβαση στον υπολογιστή του κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης συνέντευξης. Τότε που o Μάριος νόμιζε πως απαντά σε ερωτήσεις για τη συνέντευξη της Elegantthemes Ltd. Η θέση εργασίας ήταν απλά δόλωμα για να τον εντάξουν στο πρόγραμμα.
Την επανεκκίνηση, όπως το αποκαλούσαν.
-Κ, υπάρχει όντως λόγος να ασχοληθούμε;
-Ναι. Αρκεί μόνο να του δώσουμε τα σωστά κίνητρα. Να αφυπνίσουμε τη φαντασία του.
Ο Μπίλης άνοιξε το συρτάρι για να πάρει μια καραμέλα μέντας. Κοίταξε φευγαλέα το πρόσωπο της φωτογραφίας που ήταν κάτω από τις καραμέλες. Μια υπενθύμιση στα δικά του ζόρια. Αλλά το παρελθόν ήταν εκεί που έπρεπε. Πίσω στο χρόνο. Το είχε μετατρέψει σε κρυφή δύναμη για να βοηθά τους ανθρώπους. Να τους βοηθά να αφήνουν πίσω πράγματα. Δίχως να χάνουν τον εαυτό τους.
– Ενημέρωσε τη Δανάη να είναι σε ετοιμότητα, της είπε.
-Ήξερα ότι θα συμφωνήσεις. Μάλιστα στα πλαίσια της δράσης μας του έστειλα και τον φακό.
-Πιάνει ακόμη αυτό το κόλπο;
-Στο συγκεκριμένο μέρος που θα τον πάει η Δανάη πάντα πιάνει. Σπίθες πετούσαν τα μάτια της.
-Ο Μάριος θα χτυπήσει;
-Eεεε , λίγο. Θα χρησιμοποιήσουμε το ψεύτικο γκλοπ. Αλλά σίγουρα θα μελανιάσει.
-Εντάξει τότε. Ο Παύλος είναι έτοιμος για δράση;
-O Παύλος γεννήθηκε έτοιμος.
Ο Μπίλης έβγαλε τον χρυσοδεμένο φάκελο με κωδικό όνομα «Γελωτοποιός». Υπήρχαν σαφείς οδηγίες προς τον Παύλο. Θα έπαιζε το ρόλο του ενορχηστρωτή. Θα ήταν ο υπεύθυνος για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής.
◊
Η Κ ήταν επαγγελματίας ψυχίατρος. Θα μπορούσε να του παρέχει καλύτερη βοήθεια από τα να προσπαθεί να καταλάβει μόνος του. Το κλείσιμο των ματιών κατά τη διάρκεια της συνεδρίας ήταν προαιρετικό.
Η ξάπλα στον αναπαυτικό καναπέ επίσης προαιρετική. Καθόλου ένοχη απόλαυση όμως. Εξάλλου 50 ευρώ πλήρωνε σε κάθε επίσκεψη , θεωρούσε ότι δικαιωματικά του ανήκει αυτή η πολυτέλεια.
Άπλωσε τα πόδια του. Στον τοίχο δίπλα του ήταν η βιβλιοθήκη. Τα μάτια του έπεσαν στο Οδυσσέα του James Joyce.
-Το έχετε διαβάσει; τη ρώτησε.
-Με κούρασε. Το παράτησα μετά από 30 σελίδες.
-Αλήθεια πως το κάνετε; Λένε πως είναι αριστούργημα. Πώς το αφήσατε στη μέση; Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω ένα βιβλίο μέχρι να το τελειώσω. Και ας μη μου αρέσει.
-Μα γιατί να κάνετε κάτι τέτοιο; Γιατί να πιέζετε τον εαυτό σας για κάτι που δεν σας αρέσει; Αυτό που περιγράφετε είναι ένας είδος ψυχαναγκασμού. Και επιπλέον υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία εκεί έξω. Δεν έχει νόημα να “χάσει” κανείς χρόνο σε ένα βιβλίο που δεν του αρέσει εξαρχής.
Χρησιμοποιούσαν και οι 2 τον πληθυντικό ευγενείας στα πλαίσια της επαγγελματικής σχέσης.
-Όπως με τις επιλογές μας στη ζωή;
-Περίπου. Μάριε, θα θέλετε να μου πείτε κάποια πράγματα για τη ζωή σας;
-Όπως;
-Ό,τι θέλετε.
-Θέλω να ξαναβρώ το νόημα. Νιώθω ότι όλα είναι ανούσια. Μάταια.
-Χόμπι έχετε; τον ρώτησε.
-Με ευχαριστεί να περπατώ.
-Περπατώντας. Frederic Gros. Σας προτείνω να το διαβάσετε. Διαπραγματεύεται το βάδισμα ως μια πνευματική άσκηση.
-Ναι αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημά μου.
– Μάριε, ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα σας;
-Αυτό προσπαθώ να καταλάβω.
-Προσπαθείτε να λύσετε ολοκληρώματα ενώ δεν μάθατε τους κανόνες παραγώγισης.
-Είστε σίγουρα ψυχίατρος;
-Μάριε, θα σας πρότεινα για αρχή να δοκιμάσετε μικρά πραγματάκια διαφορετικά από όσα κάνατε μέχρι τώρα. Να βγείτε λίγο έξω από την ασφάλειά σας, έξω από το καβούκι σας.
-Γιόγκα ας πούμε;
-Οτιδήποτε καινούριο.
◊◊
Η ώρα ήταν 18.50 . Είχε ακόμη 10 λεπτά για το προγραμματισμένο ραντεβού του. Προλάβαινε να ετοιμάσει καφέ φίλτρου. Στα ακουστικά του έπαιζε κάτι από το συγκρότημα Ρόδες.
Κοίταξε στο ταβάνι μια στάμπα αίματος. Αναρωτήθηκε πόσο καιρό ήταν εκεί. Δεν το σκέφτηκε καν. Άρπαξε ένα κομμάτι βρεγμένο πανί και σκαρφάλωσε γρήγορα στην καρέκλα να το καθαρίσει. Προλάβαινε πριν το προγραμματισμένο ραντεβού του.
Προλάβαινε όντως; Η σχέση του με τον χρόνο ήταν πάντα περίεργη. Ανέκαθεν προσπαθούσε να τον δαμάσει. Όχι όμως με κάποια θεϊκή ιδιότητα ή υπερδύναμη. Αυτό το είχε αφήσει πίσω του στην έκτη δημοτικού. Τότε που προσπάθησε να μετακινήσει τους δείκτες του επιτοίχιου ρολογιού της γιαγιάς του.
Το ότι έβγαλε την μπαταρία του ρολογιού ήταν μια απατηλή ψευδαίσθηση.
Αργότερα κατάλαβε ότι μπορεί να δαμάσει το χρόνο δημιουργώντας αναμνήσεις. Δημιουργώντας στιγμές στο χρόνο.
Η ώρα πήγε 19.00. Στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίστηκε ένα link που τον καλούσε για συμμετοχή στο διαδικτυακό δημιουργικό εργαστήρι.
-Γεια σου Μάριε, είπε ο Παύλος.
-Γεια σας, παιδιά, χαιρέτησε ο Μάριος κουνώντας το χέρι μπροστά στην κάμερα του υπολογιστή.
Έβλεπε 12 νέα πρόσωπα και αναρωτήθηκε μήπως το παρακάνει με την προσπάθεια εξωστρέφειας.
Ο Παύλος έκανε τις απαραίτητες συστάσεις. Τους μίλησε για το εργαστήρι της δημιουργικής γραφής. Για το σκοπό της ζωής των ηρώων. Ότι η ζωή είναι δραστηριότητα και πως οι ήρωες που θα ζωντανέψουν στα διηγήματά τους πρέπει να δρουν.
Χωρίς δράση δεν υπάρχει ιστορία.
Ο Μάριος είχε ήδη μια έτοιμη ιστορία να πει. Θα βασιζόταν σε όσα του συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες. Και ας μην ήταν τίποτα φαντασμαγορικό. Βέβαια θα έπρεπε να κάνει την ιστορία του λίγο πιο ενδιαφέρουσα.
-Παύλε; Έχει σημασία που δεν ξέρω πώς θα καταλήξει η ιστορία;
Ο Παύλος γέλασε.
– Όχι δεν έχει σημασία. Κανείς δεν ξέρει πώς τελειώνει η ιστορία του, συνέχισε γελώντας όλο υπονοούμενο. Το θέμα είναι να διασκεδάσεις την ώρα της δημιουργίας.
-Σκέφτομαι να βάλω και τίποτα στηθάκια και κωλαράκια μήπως βγει πιο εμπορικό.
-Χαχαχαα. Βάλε ρε Μάριε. Δικιά σου είναι η ιστορία στην τελική.
-Καλά θα δω. Αν προλάβω μπορεί να βάλω και λίγο σεξ.
◊◊◊
Ο Μπίλης κοιτούσε την δύση του ήλιου. Του άρεσε έτσι όπως σκίαζε τους τεράστιους γερανούς του λιμανιού. Η ομάδα του είχε κάνει τρομερή δουλειά.
Η Κ., η Δανάη, οι 5 που παρίσταναν τη συμμορία, η βόλτα στην οδό Μαύρης Πέτρας, ο Παύλος και το εργαστήρι δημιουργικής γραφής. Όλα τέλεια συντονισμένα.
Ο Μπίλης πάντα έβρισκε τρόπους να βοηθάει τους ανθρώπους. Να τους βοηθάνε να ξεκολλάνε. Να συμφιλιωθούν με το παρελθόν και να προχωρήσουν στο χρόνο.
Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να δαμάσει κανείς το χρόνο.
Άλλοι το πετυχαίνουν με κρασί, άλλοι με ποίηση, άλλοι με φίλους.
Ο ήχος του τηλεφώνου χάλασε την ονειροπόληση του Μπίλη.
-Έλα Μπίλη εδώ Παύλος. Μόλις μου έστειλε ο Μάριος το τέλος της ιστορίας. Η ιστορία δεν είναι και κανένα αριστούργημα, αλλά τουλάχιστον έχει γέλιο. Στο στέλνω.
◊◊◊◊
Το μωβ φως του φακού έφεξε τον τοίχο. Δεν υπήρχε καμία πύλη. Κανένα παράλληλο σύμπαν. Τα πόδια του Μάριου όμως ριζωμένα στο έδαφος. Κόκκαλο. Λες και είχε ακινητοποιηθεί από μια παράξενη αρχέγονη δύναμη.
Και η Δανάη άφαντη.
-Τι θα γίνει ρε Οδυσσέα θα ρθεις; ακούστηκε η φωνή της από το δρομάκι πιο πέρα.
-Ε; αναφώνησε ξαφνιασμένος.
-Άντε ξεκόλλα λέμε.
-Εσύ, δεν είδες…
-Την πύλη; συμπλήρωσε η Δανάη σχεδόν ξεκαρδισμένη. Έχεις δίκιο. Αυτό που έβαλα στο τσιγάρο μέσα ήταν δυνατό. Και εγώ την άκουσα λίγο. Σχεδόν τηλεμεταφέρθηκα στην άλλη διάσταση.
Του Μάριου του φάνηκε καλό για τέλος ιστορίας.
Η όλη φάση εκεί με την πύλη και το αδιέξοδο.
Ήθελε να το κάνει όμως ελαφρώς πικάντικο.
Θα ήταν ένα αναπόφευκτα πικάντικο τέλος αυτό που ξεκινούσε να γράψει, όταν η Δανάη του νιαούρισε παιχνιδιάρικα :
-Αν μου δείξεις τι γράφεις τόση ώρα, θα σου δείξω και εγώ κάτι.
-Μόλις την τελειώσω, απάντησε.
Μία υποψία σάρκας πρόβαλε δήθεν τυχαία κάτω από τα σεντόνια.
-Δε θα με αφήσεις να τελειώσω την ιστορία μου δηλαδή;
-Τσούκου, συνέχισε ναζιάρικα αποκαλύπτοντας τη γύμνια της.
Της χίμηξε όπως ο Οδυσσέας στους μνηστήρες της Πηνελόπης.
Ήθελε να την εξοντώσει. Αλλά με ερωτικό τρόπο.
~ΤΕΛΟΣ~
