Ξέρεις έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους και στα μπαρ. “Είναι Παρασκευή βράδυ, τι θα κάνεις απόψε; Απλώς θα μείνεις μέσα;” Λοιπόν, ναι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Είναι μια ηλιθιότητα. Ηλίθιοι άνθρωποι, συναναστρέφονται με ηλίθιους ανθρώπους. Άφησε τους να ηλιθιοποιούνται μόνοι τους. Ποτέ δεν αγχώθηκα μ’ αυτό το ζήτημα. Να τρέχω έξω μες στη νύχτα. Κρυβόμουν σε μπαρ, γιατί δεν ήθελα να κρύβομαι σε εργοστάσια. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη για τα εκατομμύρια ανθρώπων, όμως ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Μου αρέσει ο εαυτός μου. Είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος διασκέδασης που έχω.
Ας πιούμε περισσότερο κρασί.
Έτσι κι αλλιώς όσο πιο γρήγορα χωνέψεις ότι είσαι μόνος σου, απ’ τη στιγμή που δύο χέρια σε τραβάνε απ’ το κεφάλι και σε τυλίγουν με μια κουβέρτα ως την ώρα που κάποια άλλα χέρια σε φυτεύουν σε ένα άλσος με κυπαρίσσια , τόσο πιο εύκολα θα μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου.
Μόνο εσύ μπορείς να δώσεις αυτό που σου λείπει, τα άλλα είναι ποιητικές ανοησίες εξαρτημένων από σχέσεις.
Πολλές φορές προσπάθησα να συνδεθώ με ανθρώπους γύρω μου και να μοιραστώ την ίδια στέγη, τα έξοδα και τη μοναξιά μας. Δε φαντάζεσαι πόσα σκατά κρύβει ο καθένας μας και πόσες διαφορετικές πτυχές θα ανακαλύψεις από τους αληθινούς σκατοχαρακτήρες που κρύβουμε επιμελημένα από κάτω μας.
Οι οικογενειακές σχέσεις, εκτός απ τα τραύματα που σε γεμίζουν και είσαι υπεύθυνος να τα φροντίσεις, σε φορτώνουν και μ’ ένα κάρο στερεότυπα που επίσης είσαι υπεύθυνος να τα ξεφορτωθείς. Μετά μπαίνεις σ’ ένα παιχνίδι ανταγωνισμού όταν πρέπει να χωρίσεις τις κληρονομιές με τους συγγενείς σου, όπως έγινε με τα δικά μας κτήματα. Έπρεπε να βρούμε για χρυσή τομή στις διεκδικήσεις των συγγενών μου που διαφωνούσαν για το πού αρχίζουν τα όρια τους και πού τελειώναν τα δικά μας.
“Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς”, είχε πει ο Oscar Wilde.
Έτσι κι αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις λίγο-πολύ έχουν ένα μοτίβο, ξεκινούν με ενθουσιασμό και γοητεία, εδραιώνονται και γίνονται απαιτητικές, και τέλος γίνονται ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που ‘χει χάσει τη γεύση του και τα ωφέλιμα συστατικά του.
Τελικά οι άνθρωποι προτιμούν να ζήσουν αυτό το μοτίβο ξανά και ξανά απ’ το να συναντήσουν τον εαυτό τους, να τον γνωρίσουν, να τον πάρουν απ το χέρι και να βαδίσουν μαζί.
Μετά ο έρωτας, αυτή η παραληρηματική αυταπάτη, όταν τελειώσει θα γίνει καπνός και θα σκορπίσει στον αέρα. Τότε θα μείνεις, όχι μόνος, αλλά άδειος, κενός και πονεμένος κι έτσι έρχεται η επαλήθευση της μοναξιάς μας. Όσες φορές ερωτεύτηκα πάντα κατέληξα στο ίδιο αδιέξοδο.
Οι άνθρωποι ποτέ δεν γίνονται ένα όσο και να προσπαθήσουν.
Η φλογερή σχέση μου με την Μάρτα επιβεβαίωσε για μία ακόμα φορά αυτή την άποψη. Μια σχέση σαν φλόγα που φουντώνει όταν βρισκόμαστε. Ξέρεις. Που παρασέρνει ο ένας τον άλλον στο πάθος και η ροή του χρόνου σταματά απ’ τη στιγμή που θα συναντηθούμε ως την ώρα του αποχωρισμού.
Μετά αρχίζουν οι απαιτήσεις, τα θέλω μας, οι προγραμματισμοί και πάντα καταλήγουν σ’ εντάσεις και τσακωμούς.
Όταν δεν τσακωνόμασταν κάναμε μασάζ, γεμίζαμε την μπανιέρα νερό και αιθέρια έλαια και λιώναμε εκεί, πηδιόμασταν, πίναμε, τρώγαμε, ξαναπηδιόμασταν. Άμα τα ζεις έτσι έντονα, άλλο τόσο έντονα θα είναι και τα σκατά της σχέσης.
Ας πιούμε αρκετό κρασί.
Για τους άλλους είμαι ένας μοναχικός, καταθλιπτικός και παράξενος.
Ναι είμαι, δε χαίρομαι όταν πηγαίνω σ’ ένα γεμάτο κινηματογράφο με κόσμο που ήρθε να μασουλήσει ποπ κορν, πατατάκια, να μιλάει με τον διπλανό του , να χαμουρεύεται με τη φίλη του και να κοιτάει το κινητό του. Ούτε σε θέατρο αντέχω να πάω με θεατές που έχουν τη συμπεριφορά ιδιοκτήτη που ήρθε με την παρέα του να μας δείξουν την κουλτούρα τους σε ένα έργο του Ιονέσκο.
Για τους άλλους είμαι αντικοινωνικός. Ίσως γιατί πάνω μου καθρεφτίζεται η δική τους ανασφάλεια και οι φόβοι τους.
Ακόμα και οι δουλειές που προτιμώ έχουν σχέση με τη μοναχικότητα. Οι πιο δημιουργικές δουλειές που έχουν μείνει στο μυαλό μου ήταν αυτές που μπορούσα να χαρώ τη μοναχικότητά μου. Ως φαροφύλακας κατάφερα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο και να νιώσω τη θεϊκή υπόσταση της φύσης και των στοιχείων της. Όλα αυτά με έναν πολύ καλό μισθό. Μια περίοδο υπήρξα φύλακας σε νεκροταφείο τις νύχτες, σ’ ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι βρίσκουν τρομαχτικό. Με τι ακριβώς τρομάζουν; Αυτή η πολυκοσμία των πτωμάτων είναι πολύ πιο ήσυχη και ευγενική απ την πολυκοσμία σε ένα Mall.
Η αγαπημένη μου πολυκοσμία είναι στη φύση, σε ένα δάσος για παράδειγμα που το κελάηδημα των πουλιών , τα ζουζουνίσματα των εντόμων,οι ήχοι από τρεχούμενα νερά ,το σφύριγμα του αέρα σου δίνουν ένα πιο υγιές αίσθημα πληρότητας. Η θάλασσα με τη φλυαρία απ τους παφλασμούς των κυμάτων, η πολυλογία των γλάρων και το θρόισμα των φύλλων σε συμφιλιώνουν με τη μοναξιά σου περισσότερο από το ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή.
Ας πιούμε κι άλλο κρασί.
Για μένα ξεκαθάρισαν τα πράγματα νωρίς, απο το τέλος της εφηβείας μου. Ένας μοναχικός κωλόγερος, όπως τον φώναζαν στη γειτονιά, μου έδωσε ένα καλοκαίρι μερικά βιβλία.Εκεί ανακάλυψα την αξία της μοναχικότητας. Άρχισε να δουλεύει το φαντασιακό μου καθώς όσο έμπαινα πιο βαθιά στις ιστορίες των συγγραφέων αυτές μου έξυναν το περίβλημα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου.
Αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «το τέρας της μοναξιάς» για μένα είναι η απαραίτητη συνταγή για να ζω με ουσία.
Δεν θα ακολουθήσω το κοπάδι τις Παρασκευές, τα Σάββατα, τις Κυριακές και τις αργίες.Ούτε θα υιοθετήσω το life style των πολλών που κυνηγάνε τη σκιά τους. Η μοναξιά -ο καρπός της σκληρής εκπαίδευσης των χρόνων μου δείχνει τελικά το νόημά της.
Θα γίνω Jose Gutierrez και θα πω: “Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά , φτωχικά αλλά τίμια”.
Ας πιούμε λίγο ακόμα κρασί.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Κωνσταντίνος, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
