Άλλη μια μέρα που ξυπνάω αργά. Το «καλημέρα» έχει αφαιρεθεί επισήμως από το λεξιλόγιο μου και ο μόνος ελεύθερος χρόνος πριν πάω για δουλειά περιλαμβάνει έναν γρήγορο καφέ παρέα με το εμμονικό σκρολ ντάουν στο φεισμπουκ.
Κάθε μέρα λέω ότι πρέπει να το ελαττώσω αλλά κάθε μέρα βρίσκω έναν λόγο να ανοίξω το κινητό και η συνέχεια είναι γνωστή.
Θα βάλω βιαστικά το λιγότερο σχισμένο μου πολύτσεπο και θα τσεκάρω αν έχω μαζί μου τα κλειδιά και τα ακουστικά μου,το μοναδικό αξεσουάρ που μπορεί να κάνει λίγο πιο ανεκτή την διαδρομή.
Έχω αργήσει οπότε είναι μονόδρομος το ασανσέρ και κάπως έτσι πάει περίπατο ο κανόνας μου που λέει να μην μπαίνω ποτέ μόνος μου εκεί μέσα. Η καρδιά μου δεν θέλει μα το σώμα μου και πιο συγκεκριμένα το δεξί μου χέρι έχει ήδη ανοίξει την πόρτα του.
Αν πίστευα σε κάποια θρησκεία τώρα θα ήταν ένα σωστό τάιμινγκ για να κάνω την προσευχή μου. Είναι άξιο θαυμασμού πως πάντα αυτό το ασανσέρ έχει το ίδιο άρωμα κάτι μεταξύ βαριάς αντρικής κολόνιας και άφτερ σέιβ.
Η λύση του μυστηρίου βρίσκεται στον δεύτερο όροφο και τον κύριο που μένει στο πρώτο διαμέρισμα απ’ τα αριστερά, που έχει κάνει δεύτερο σπίτι του το ασανσέρ τον τελευταίο χρόνο, διότι εκεί είδε για τελευταία φορά την γυναίκα του, και όπως λέει ο ίδιος μεταξύ σοβαρού και αστείου ακόμα μυρίζει το άρωμα της.
Πατάω επίμονα το μηδέν καθώς παράλληλα πατικώνω μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου που πετάγεται. Ακολουθούν κάποιες μικρές αναταράξεις σε συνδυασμό με ένα απότομο φρενάρισμα. Μια απ’ τις βασικότερες φοβίες μου εκτυλίσσεται μπροστά μου. Πίστευα πως αν ποτέ βρισκόμουνα παρών σε κάτι τέτοιο ακαριαία θα λιποθυμούσα μα τελικά λειτουργεί και σε μένα αυτό που λέγεται το ένστικτο της επιβίωσης.
Παρατηρώντας το καντράν του ασανσέρ καταλαβαίνω ότι έχω κολλήσει μεταξύ 2ου και 3ου ορόφου . Οι πρώτες μου σκέψεις είναι να φωνάξω αλλά δεν νομίζω να ωφελούσε κάτι τέτοιο καθώς ο κ. Αφτερσέιβ είναι λίγο «περήφανος στα αυτιά» όπως συνηθίζει να λέει με αυτή την γλυκύτητα που τον διακρίνει.
Δεύτερη σκέψη να σπάσω το ταβάνι του ασανσέρ και να ανέβω έτσι στον 3ο, αλλά δεν είμαι ο Μπρους Γουίλις.
Ο πανικός είναι ένα αίσθημα που με καταβάλει εύκολα, αλλά αυτή την φορά κάθομαι και χαζεύω λεπτομέρειες του ασανσέρ που δεν έχω ξανά προσέξει.
Κάπου ανάμεσα στα B.F.F.E και στα σβησμένα Ελλάς διακρίνω και την δικιά μου γραμματοσειρά, ένα ξεθωριασμένο Πανιώνιος και ένας λιγότερο ξεθωριασμένος στίχος του Παυλίδη «Θα είμαι πάντα εγώ μεσ’ το όπλο σου σφαίρα». Υπολογίζω ότι το ένα γράφτηκε στα 15 μου και το άλλο γύρω στα 20, είχα βγάλει τους εκάστοτε προβληματισμούς μου στο ασανσέρ.
Τώρα αν είχα μαρκαδόρο στα χέρια μου απλά θα έγραφα ένα βαριέμαι να πάω δουλειά ή το όνομα Της, αλλά αυτό ίσως παρά είναι παθέτικ. Χαζεύοντας-τα σκέφτομαι ότι αυτό θα μπορούσε να είναι και μια νέα μονάδα μέτρησης του χρόνου που θα μετριέται σε βαθμό ξεθωριάσματος, χαμογελάω.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να κάνω κάτι για την κατάσταση μου. Τελικά ο πανικός θα βοήθαγε περισσότερο στην διαφυγή μου σε σχέση με αυτή την γαλήνη που με έχει κυριεύσει.
Υποσυνείδητα πιάνω το κινητό μου, λογικά ήρθε η ώρα του σκρολαρισματος, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο για την απελευθέρωση μου.
Κάρτα μόνο για What’s up. Κλασικά θα πάρω τα αδέρφια μου αυτοί δεν θα το σηκώσουν εγώ θα εκνευριστώ και θα καταλήξω να είμαι έγκλειστος σε ένα ασανσέρ και εκνευρισμένος, δεν γαμιούνται και αυτοί και ο γρύλος τους.
Δεύτερη ευκαιρία το wi-fi της κοπέλας που μένει στον τρίτο. Ένα φεγγάρι που ο ΟΤΕ είχε αποφασίσει πως το ίντερνετ στο σπίτι μας θα σέρνεται σε βαθμό αηδίας είχα πάει με περίσσιο θάρρος και με τρεμάμενη φωνή, καθότι είναι ένας συνδυασμός Έμα Στόουν και Μάργκοτ Ρομπι, να της ζητήσω τον κωδικό του wifi μπας και την βγάλουμε τσάμπα για όσο διάστημα χρειαστεί να λυθούν τα «τεχνικά προβλήματα». Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-Γεια σου.
– Γειααα.
– Μήπως θα μπορούσες να μου δώσεις τον κωδικό του wi-fi σου για ένα μικρό διάστημα και σαν αντάλλαγμα εγώ θα σου δώσω ζάχαρη.
-Ναι, αμέ, κανένα πρόβλημα, ο κωδικός είναι &?€72?7#
-Θενκς
(Έφυγα λίγο ντροπιασμένος καθώς το αστειάκι με τον γείτονα και την ζάχαρη απέτυχε παταγωδώς, ελπίζω τουλάχιστον με τον γρύλο να έπιασε τόπο.)
Το θέμα μου τώρα είναι πώς ακριβώς ήταν ο κωδικός. Δεν είχε ημερομηνίες γέννησης ούτε καν οικεία ονόματα.Εξάλλου μήπως θυμάμαι πώς λέγεται; Η Έμμα Στόουν του τρίτου την ξέρουμε. Άκυρο κι αυτό λοιπόν.
Θα περιμένω μέχρι κάποιος να χρειαστεί το ασανσέρ, η υπομονή είναι αρετή. Μεσημεριάτικα βέβαια ποιος να το χρησιμοποιήσει; Ίσως ο κ. Αφτερσέιβ χρειαστεί την καθημερινή του τζούρα.
Μοναδική μου συντροφιά η μουσική του ασανσέρ. Πάντα κάτι τζαζοειδές και όχι απ’ την ωραία τζαζ που έχει και σαξόφωνο αυτή θα την δεχόμουνα άσε που θα ένιωθα και σαν πρωταγωνιστής σε ταινία του Γούντι Άλλεν, τώρα ποιος θα έβλεπε ταινία με εμένα πρωταγωνιστή και κυρίως θέμα την απόδραση μου απ’ το ασανσέρ άγνωστο.
Πόσο μονότονη μουσική ακόμα και για κάποιον που είναι κλεισμένος σε ένα ασανσέρ, ίσως η συγκεκριμένη τζαζ πρέπει να αλλάξει ονομασία και να ονομαστεί σε μουσική για ασανσέρ. Ωραίο όνομα για μπάντα ή τουλάχιστον για τίτλο διηγήματος των 1256 λεξεων.
Τέλος πάντων ας ασχοληθώ λίγο με τον καθρέπτη. Θα κοιτάξω την μούρη μου, έχω αλλάξει η αλήθεια είναι.Τα μάγουλα μου σαν να μεγάλωσαν απ’ την τελευταία φορά που τα κοίταξα. Είμαι γλυκούλης λένε, ίσως κατά βάθος θέλουν να πουν κάτι άλλο και απλά ο περίγυρος μου χαρακτηρίζεται από ευγενικούς ανθρώπους.
Έτσι όπως χάνομαι στον καθρέπτη κοιτώντας το είδωλο μου και μετρώντας τα παραπανίσια μου κιλά σκέφτομαι ότι άλλοι κάθονται και βγάζουν φωτογραφίες για το ινσταγκραμ ποζάροντας ακριβώς σε αυτό το σημείο.
Τελικά είμαι εγώ ο περίεργος που με έπιασε νευρικό γέλιο μόνο με την σκέψη της σέλφι μέσα στο ασανσέρ ή αυτοί με την ωραιοπάθεια τους; Τι να πεις, ίσως παρά είμαι μεγάλος για την ηλικία μου και ολίγον τι ξενέρωτος .
Ανοίγω το κινητό καθώς στέρεψαν οι δραστηριότητες που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα ασανσέρ των 2 τ.μ. Θα χαζέψω το μήνυμα που έγραψα για εκείνη χθες το βράδυ.
Πάντα όταν κοιτάω τέτοια μηνύματα την επόμενη μέρα μου φαίνονται τόσο γλυκανάλατα που ξερνάω με τον δήθεν πληγωμένο μου εαυτό. Θα το αλλάξω, θέλω αυτή η παροδική εξορία απ’ τον έξω κόσμο να μου βγει σε κάτι καλό. Θα γράψω απλά: Κλείστηκα στο ασανσέρ και το μόνο που με κράταγε στο να μην φρικάρω ήταν η ιδέα του προσώπου σου.
Τι μαλακίες γράφω πάλι.
Οι αισθήσεις μου νιώθω ότι γίνονται πιο έντονες καθώς έχει κατακλύσει πλέον όλο τον θάλαμο το άρωμα του κ. Αφτερσέιβ.
Ακούω μια διακριτική γλυκιά φωνή.Επιτέλους ήρθε για την καθιερωμένη του βόλτα.
Ο απεγκλωβισμός μου διήρκεσε κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά. Μου είπαν ότι ήμουνα μέσα γύρω στο ένα τέταρτο -άλλο αν μου φάνηκε αιώνας. Το μόνο σίγουρο μετά από αυτή την περιπέτεια είναι ότι δεν ξανά μπαίνω εκεί μέσα, μονάχα αν είμαι εφοδιασμένος με μαρκαδόρους και νέα προβλήματα.
Μήνυμα νο1 προς Αφεντικό
Καλησπέρα! Έχω ανεβάσει πυρετό γίνεται κάποιος να με αντικαταστήσει για σήμερα?
Μήνυμα νο2 προς Εκείνη
Γεια σου! Έχω ρεπό σήμερα πάμε καμιά βόλτα προς κέντρο.
Έχει ωραία μέρα και μου έλειψες λίγο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Γιώργος Μπένος, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
