Εν αρχή ο έρως.
Απροσδιόριστα αναγκαίος, σαδιστικά απρόσωπος, εκδικητικά φευγαλέος.
Η ερμηνεία του ανήκει στον καθένα, κι ο καθένας μας φτερουγίζει παράλογα μέχρι να έρπει φυσιολογικά.
Ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου!
Ερωτεύσου έναν άντρα μια γυναίκα ένα δέντρο ένα τραγούδι ένα ποίημα τον ήλιο τη βροχή μια γάτα ένα χαμόγελο μην αργείς ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου.
Γιατί ξεκινάει απ τον αέρα, γιατί καταλαμβάνει την όσφρηση, γιατί εγκλωβίζει την όραση, γιατί δένει πισθάγκωνα την αφή, γιατί επιβάλλει τη γεύση, γιατί κατευθύνει την ακοή. Εν αρχή ο έρως.
Σαν τα βήματα ενός μωρού.
Όπως το αδέξιο μπουσούλημα αρχίζει να γίνεται σταθερό και ορμητικό. Ορμητικό με τάση ανοδική που σιγά-σιγά ορθώνεται. Και ορθώνεται πατώντας αδέξια στα δυο του πόδια. Στα δυο του πόδια που γίνονται δυνατά και το στηρίζουν. Το στηρίζουν και περπατά και ενθουσιάζεται και τρέχει. Και τρέχει γρήγορα, επιπόλαια με αίσθημα δύναμης. Δύναμης που γιγαντώνει κυριαρχικά την αφέλεια. Την αφέλεια που θα ρίξει σε ένα γκρεμό. Σαν τα βήματα ενός μωρού.
Σαν τα άλματα στο κενό.
Πετάς ψηλά με την ταχύτητα του φωτός, πετάς πάνω απ’ τη μίζερη ζωή ενός αστού, πετάς πάνω απ’ τη ρουτίνα ενός ζευγαριού, πετάς πάνω απ’ τις σκέψεις του διπλανού, πετάς πάνω απ’ τη στέγη του σπιτιού.
Γίνεται φωτιά που γιγαντώνει και κατακαίει την πράσινη μικροαστίλα, την καθημερινή μαρμότα της άχρωμης βολικής ζωής.
Εκκρίνει απ τους αδένες νέκταρ, αμβροσία και μικρές δόσεις μαγικού φίλτρου. Σα να βγαίνεις απ’ το Γαλατικό χωριό έτοιμος να τσακίσεις δεκάδες λεγεώνες. Είναι απλά σαν τα άλματα στο κενό
Μετά αφήνει πληγές.
Πονάει το κορμί, πονάει το σώμα. Όλες οι αισθήσεις τόσο ζωηρές είναι έτοιμες να μπουν στον τάφο. Σα να μην έζησες την αρχή, σα να μην άρχισε ποτέ. Η καρδιά χτυπάει πένθιμα, το μυαλό μαυρίζει απ το πένθος. Όλα είναι μαύρα, όλα είναι μαύρα, όλα είναι μαύρα. Βαθύ κόκκινο είναι μόνο το κρασί που πίνεις για να μουδιάσεις την πληγή. Γι αυτό πρόσεχε, μετά αφήνει πληγές.
Αν-ηθικό δίδαγμα.
Μην ρωτήσεις ποιος ευθύνεται που πονάς, ρώτα ποιος πονάει με ευθύνη σου.
Ούτε να ψάξεις τις στιγμές που έζησες, μην το κάνεις φωτογραφικό κολάζ σε ένα τοίχο για να σου θυμίζουν περασμένα μεγαλεία, ούτε να τα κάψεις και εκδικώντας-τα να κλαις.
Σκέψου απλά ότι πήρες φόρα κι έπεσες σε μια μεγάλη τζαμαρία χωρίς ούτε με τα χέρια σου να καλυφθείς. Κανείς δε σε βοηθάει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και το κάνεις μόνος σου με σκοπό να ξαναμπούν στη θέση τους.
Είσαι τόσο τυχερός που έπεσες με αλεξίπτωτο απ τα 3000 μέτρα κι έσπασες μόνο δυο πόδια.
Παρότι σε πλάκωσε χιονοστιβάδα κι έμεινες θαμμένος, το χιόνι έλιωσε γρήγορα κι όταν άνοιξες τα μάτια σου βρέθηκες σε μια αγκαλιά από φρέσκα μυρωδάτα ανοιξιάτικα λουλούδια.
Κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι είσαι αρκετά δυνατός για να ξανασπάσεις τα μούτρα σου.
Γι αυτό μη βολεύεσαι, μη φοβάσαι να πονέσεις, μην αποφεύγεις να τραυματιστείς, μη μένεις αλώβητος. Θα χάσεις το τρένο και θα τρέχεις στις γραμμές του να το προλάβεις στην επόμενη στάση, αν το προλάβεις.
Ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου
Δείξε τον εαυτό σου, τις αδυναμίες σου, εκθέσου, τσαλακώσου, σπάσε τη γυάλινη εικόνα και τις κατασκευασμένες συνήθειες σου, κυλήσου στο χώμα, ερωτεύσου ερωτεύσου, ερωτεύσου…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Κωνσταντίνος Σβόλης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
