Εν αρχή ην ο Έρωτας. Όχι ο Λόγος.
Ο Λόγος περιγράφει, ενώ ο Έρωτας δημιουργεί.
Ο Λόγος είναι το πινέλο, ο Έρωτας είναι ο ζωγράφος.
Ο Έρωτας είναι η έλξη που δημιουργεί τα πάντα, θέλεις να την πεις ισχυρή πυρηνική, ηλεκτρομαγνητική, βαρυτική, ερωτική, σεξουαλική, πνευματική, πλατωνική, φαντασιακή, ό,τι όνομα κι αν της δώσεις αυτή φέρνει κοντά την ύλη και την κρατάει μαζί.
Όχι για πάντα, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Αλλά γι’ αυτό το μικρό, εκατομμυριοστό ποσοστό του συμπαντικού χρόνου που τα δύο γίνονται ένα, κατατροπώνεται η εντροπία που καταστρέφει τα πάντα.
Και ύστερα ξανά χάνονται, απομακρύνονται, μακριά το ένα από το άλλο και συνεχίζουν την ατέρμονη τροχιά προς την τελική φθορά, την μεταστοιχείωση.
Όμως αυτό το συναπάντημα, αυτή η υποταγή στην έλξη, είναι η ύψιστη στιγμή της ύπαρξης. Τίποτα δεν φτάνει ποτέ ξανά στα ίδια υψώματα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη στιγμή εκείνη. Αγγίζεις την ψευδαίσθηση της ύπαρξης, για τόσο ακριβώς όσο χρειάζεσαι για την πιστέψεις, κι ύστερα χάνεται από μπροστά σου σαν καπνός από τσιγάρο που χάθηκε έξω από το παράθυρο καθώς τρέχεις στην Αττική Οδό.
~~
Ο Έρωτας θα σε πονέσει, με την ίδια νομοτέλεια που η ζωή θα σε οδηγήσει στον θάνατο. Μήπως προτιμάς να μην ζήσεις τότε;
Ο Έρωτας θα σε πονέσει, θα σε κάψει, θα σε παγώσει, θα σε λιώσει, θα σε ζεστάνει, θα σε κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, να νιώσεις άτρωτος, να νιώσεις ευάλωτος, να μείνεις άυπνος, να κοιμηθείς σαν μωρό, να φωνάξεις, να τραγουδήσεις, να ονειρευτείς, να δεις εφιάλτες.
Και πάλι όλα αυτά δεν θα σου φτάνουν, θα θέλεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Κι όταν τελειώσει θα πεις: Δεν ήταν αρκετό.
Θα περάσεις μέσα από τους εννιά κύκλους της Κόλασης του Δάντη κι όταν βγεις και αντικρίσεις τα αστέρια, θα ψάξεις την είσοδο προς τα κάτω ξανά.
~~
Ερωτεύσου. Όχι μόνο έναν άνθρωπο, μία γυναίκα ή έναν άντρα, όχι μόνο την εικόνα.
Ερωτεύσου το πιο μέσα επίπεδο, τον όγκο του νερού κάτω από την παραπλανητική επιφάνειά του.
Ερωτεύσου τις φοβίες και τους χειρότερους εφιάλτες του.
Ερωτεύσου τη χαρά και τον πόνο του.
Ερωτεύσου τη στιγμή που σε κοιτάει στα μάτια, ψάχνοντας να βρει τον δικό του εαυτό.
Ερωτεύσου τον όταν κλαίει και όταν γελάει. Κι ακόμα περισσότερο όταν δεν ξέρει τον λόγο που τον σπρώχνει να το κάνει.
Ερωτεύσου τον όταν χτυπιέται μέσα στις φυλακές των δαιμόνων του κι όταν ανυψώνεται στα Ηλύσια Πεδία της ευτυχίας.
Ερωτεύσου τον τις πιο αδύναμες και φριχτές στιγμές του.
~~
Ερωτεύσου! Όχι μόνο τους ανθρώπους που ξέρεις, αλλά και όσους δεν ξέρεις και ούτε θα γνωρίσεις ποτέ.
Ερωτεύσου τον άστεγο που κοιμάται μόνος δίπλα στο πλήθος που περπατάει κάνοντας ότι δεν τον βλέπει.
Ερωτεύσου την κοπέλα που κλαίει μόνη στο παγκάκι ένα βράδυ με πανσέληνο, κι ας μην μάθεις ποτέ το λόγο.
Ερωτεύσου το παιδί που παίζει στην παραλία με τα κουβαδάκια και γελάει γιατί αυτό είναι το μόνο φυσικό αντανακλαστικό που θα ξέρει μέχρι να μολυνθεί από την πραγματικότητα.
Ερωτεύσου τον γέρο στην ταβέρνα του νησιού, δίπλα στο λιμάνι, που τα μάτια του έχουν μέσα κρυμμένες περισσότερες ιστορίες από όσες έχουν όλα τα βιβλία του κόσμου μαζεμένες μαζί.
Ερωτεύσου τη γιαγιά στο χωριό που ανοίγει τη ζύμη στο τραπέζι με τόση προσοχή, σαν να είναι το δέρμα του παιδιού της που δεν θέλει να τραυματίσει.
Ερωτεύσου τα παιδιά που δίνουν το πρώτο του φιλί μπροστά από μία μεγάλη ταμπέλα νέον.
Ερωτεύσου τη μάνα που κοιτάει τον κόσμο στα μάτια του μωρού της, πριν αυτό κοιμηθεί στην αγκαλιά της.
~~
Ερωτεύσου και τ΄ άλλα, όχι μόνο ανθρώπους. Και τις τέχνες, προπαντός τις τέχνες!
Ερωτεύσου το μειδίαμα της Μόνα Λίζα και το ψυχοτροπικό σόλο του Ritchie Blackmore στο Child in time.
Ερωτεύσου τους σκυφτούς ώμους του Μάνου Κατράκη στο Ταξίδι στα Κύθηρα και τη Συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη.
Ερωτεύσου τη μελαγχολική ειρωνεία του Καβάφη και την παιδική πονηριά του Μάνου Χατζιδάκι.
Ερωτεύσου τον ποιητικό ρεαλισμό του Τσαρλς Μπουκόβσκι και την τρομακτική διαχρονικότητα του Ντοστογιέφσκι.
Ερωτεύσου το σκοτάδι του Κάφκα και την άβυσσο του Νίτσε.
~~
Ερωτεύσου! Κάθε στιγμή βρες κάτι να ερωτευτείς.
Ερωτεύσου τον τρόπο που σπάνε τα κύματα καθώς ταξιδεύεις μεσοπέλαγα τον Αύγουστο.
Ερωτεύσου το πανηγύρι στο νησί που όλοι γίνονται ένα μεγάλο σώμα που κινείται με τον ίδιο ρυθμό κάτω από ένα σύρμα με κρεμαστούς γλόμπους.
Ερωτεύσου τη μυρωδιά από την θάλασσα καθώς εκείνη σπάει στα πόδια σου κι εσύ μεθυσμένος κοιτάς το κόκκινο φεγγάρι.
Ερωτεύσου τη ζέστη που σε καίει και σε ξυπνάει μέσα στην σκηνή ένα Αυγουστιάτικο πρωινό.
Ερωτεύσου μία μεθυσμένη συναυλία του Θανάση κι ένα νηφάλιο τσιφτετέλι του Σωκράτη.
Ερωτεύσου!
Μα πάνω από όλα μην ξεχνάς: Ερωτεύσου εσένα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Κωνσταντίνος Κυριάκος, στα πλαίσια του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
