Αγαπητή μου μεγάλη Σέντυ,
αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα που θα ήθελα να το ανοίξεις όταν γίνεις 50 χρονών!
Θα το βάλω σ’ ένα φάκελο, θα το κλείσω και θα γράψω απ’ έξω την ημερομηνία, σε 38 χρόνια δηλαδή. Χωρίς ζαβολιές, όμως, εντάξει;
Ξέρεις πως όσες φορές κι αν προσπάθησα να γράψω ημερολόγιο, το παράταγα μετά από μερικές μέρες. Αλλά χτες το βράδυ σκέφτηκα πως αυτό είναι καλύτερο κι από ημερολόγιο. Λοιπόν, αρχίζω…
~~
Είναι μέσα καλοκαιριού, μόλις τελείωσα το δημοτικό και βρίσκομαι στο εξοχικό μας στη Λούτσα. Ξέρεις.
Είναι μεσημέρι, έχει πολλή ζέστη σήμερα κι οι μεγάλοι έχουν ξαπλώσει. Η αδερφή μου, η αδελφή μας, έχει πάει στην Ελένη δίπλα που λείπει η μαμά της. Διαβάζουν κάτι περιοδικά που άφησε η ξαδέρφη της. Βαρετό. Και δε με θέλουν.
Κάθομαι στην μπροστινή βεράντα που φυσάει λίγο κι έχω βάλει την κασέτα που μου ‘γραψε η Σίσσυ να παίζει, χαμηλά, μην ξυπνήσουν και ποιος τον ακούει τον μπαμπά. Έχει κάτι φοβερά τραγούδια που ακούει ο μεγάλος της αδερφός.
Θα σου πω μερικά. Ελπίζω να τα θυμάσαι ακόμα. Sultans of swing, Stairway to Heaven, Hotel California, Message in a bottle, The Wall, The house of the Rising Sun, Always somewhere και άλλα πολλά. Aντιγράφω τους τίτλους από τη θήκη της κασέτας. Δεν τα καταλαβαίνω όλα τα λόγια, αλλά μου αρέσουν πολύ. Η Σίσσυ είπε ότι αυτά είναι ροκ τραγούδια κι ένα είναι σίγουρο, ότι δεν αρέσουν και πολύ στους μεγάλους.
Ελπίζω να σου αρέσουν ακόμα. Πες μου, μεγάλη Σέντυ, ότι τώρα που μεγάλωσες δεν ακούς εκείνα τα βαρετά λαϊκά που ακούει κι ο μπαμπάς. Πες μου ότι δεν ακούς τέτοια!
~~
Όσο γράφω αυτό το γράμμα σκέφτομαι ότι εσύ τώρα ξέρεις πολύ περισσότερα από μένα κι ακόμα ξέρεις όλα αυτά που θα γίνουν στη ζωή μου, στη δική σου δηλαδή. που θα είναι η δική μου. Σκέτο μπέρδεμα. Ας μην μάθει κανένας άλλος για το γράμμα. Μόνο εσύ κι εγώ.
Ξέρεις λοιπόν ότι έχω μεγάλη αγωνία τώρα που θα πάω στο Γυμνάσιο. Άσε που ο Νίκος, που τον αγαπάω από την Τρίτη δημοτικού, θα πάει στην Γκράβα με τον μεγαλύτερό του αδερφό.
Κάνε, Θεέ μου, να μην χαθούμε!
Την ημέρα που πήραμε τα απολυτήρια μας, ήρθε σε κάποια στιγμή δίπλα μου, μου έβαλε στο χέρι ένα χαρτάκι κι έφυγε τρέχοντας. Σ’ όλο τον δρόμο το κράταγα σφιχτά στην παλάμη μου κι όταν πήγα στο σπίτι το άνοιξα. Ιδρωμένο και τσαλακωμένο.
Σ’ αγαπώ, Νίκος
Είπα στον εαυτό μου ότι αυτό το χαρτάκι θα το κρατήσω για πάντα κι ότι μόλις γίνω 18 θα τον παντρευτώ. Μεγάλη Σέντυ, ελπίζω να παντρεύτηκες τον Νίκο! Κι ελπίζω να κράτησες αυτό το χαρτάκι.
~~
Εγώ θα πάω, λοιπόν στο Μικτό Γυμνάσιο Άνω Πατησίων.
Δεν θα είμαι στο ίδιο τμήμα με τις περισσότερες φίλες μου. Μακάρι να είμαι με τη Χρύσα που το επίθετό της αρχίζει από Π κι εμένα από Σ. Αν γίνει αυτό θα κάτσουμε μαζί και θα περάσουμε τέλεια. Όλη την ώρα θα ζωγραφίζει στο θρανίο και θα κοροϊδεύουμε τους καθηγητές, όπως κάναμε και στο δημοτικό, αλλά ο δάσκαλος δεν μας υποπτευόταν, γιατί ήμασταν καλές μαθήτριες.
Κι άμα βαριέμαι θα της λέω: “Ζωγράφισε τώρα έναν ελέφαντα, μια καμηλοπάρδαλη, έναν μυρμηγκοφάγο” .
Κι αυτή θα τα ζωγραφίζει ολόιδια, χωρίς να τα βλέπει. Κι εγώ μπορώ να ζωγραφίσω κάτι που βλέπω, να το κάνω σχεδόν ίδιο. Αλλά αυτό δεν πιάνεται για ζωγραφική. Πόσο τη ζηλεύω τη Χρύσα, είναι σαν να έχει όλες τις εικόνες στο μυαλό της!
~~
Εμένα, ξέρεις τι μου αρέσει, να κάνω τους άλλους να γελάνε.
Προχτές το βράδυ μαζευτήκαμε όλη η παρέα, 7 παιδιά, στο σπίτι της Βαγγελίτσας. Αφού κάναμε όλες τις βλακείες του κόσμου, πειραζόμαστε, χασκογελάγαμε, τσιρίζαμε δυνατά, επίτηδες για να νευριάσουμε την κυρία Αμαλία που όλο παρατηρήσεις κάνει, δοκιμάσαμε να καπνίσουμε κι ένα τσιγάρο που έφερε ο Κώστας από τον πατέρα του – αηδία ήτανε.
Στο τέλος βαρεθήκαμε.
Τότε εγώ αποφάσισα να τους διασκεδάσω. Σηκώθηκα όρθια κι άρχισα να κάνω τον Χάρυ Κλυν, που αρέσει σε όλους μας. Είπα απ’ έξω πολλά αστεία του, έβαλα και δικά μου, έκανα και κάτι αστείες γκριμάτσες κι όλοι γελάγανε, αφού κι εγώ γέλαγα.
Κι εγώ ήμουνα πολύ χαρούμενη. Σκέφτηκα λοιπόν να γίνω ηθοποιός.
Αλλά όταν το είπα στη μαμά είπε να μη λέω βλακείες, γιατί αυτό δεν είναι δουλειά. Να γίνω γιατρός, μου είπε, και να μην παίρνω λεφτά από τους φτωχούς. Η μαμά λυπάται όλο τον κόσμο, αλλά εμένα μάλλον δεν με λυπάται.
Πες μου, μεγάλη Σέντυ, πως έχεις γίνει ηθοποιός!
Και τώρα που το σκέφτομαι, αν πρέπει να βοηθάω κάποιον, προτιμώ να βοηθάω τα ζώα. Θα γίνω κτηνίατρος, λοιπόν, κτηνίατρος και ηθοποιός.
~~
Είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω.
Ελπίζω να θυμάσαι τις νύχτες στη βεράντα, με τη γιαγιά την Αλεξάνδρα. Που καθόμαστε μέχρι να νυστάξουμε και κοιτάζουμε τ’ αστέρια και ψάχνουμε να βρούμε από ποιο αστέρι έχουμε έρθει. Ελπίζω να θυμάσαι.
Η γιαγιά μού έχει πει ότι ο καθένας έρχεται από διαφορετικό αστέρι. Εγώ νομίζω πως έχω βρει το δικό μου, μετά από πολλά ψαξίματα και το ρωτάω, όλο το ρωτάω πολλά πράγματα.
Ε, λοιπόν ένα τέτοιο βράδυ, η γιαγιά μού ζήτησε να της υποσχεθώ κάτι: “Να πας στο σπίτι μου, στο Δικελί της Σμύρνης, δεν το΄χουνε κάψει οι Τούρκοι. Να πας και να χαϊδέψεις τους τοίχους”.
Μου είπε και λεπτομέρειες, τα ‘γραψα όλα. Πες μου, μεγάλη Σέντυ, ότι το έχεις κάνει! Αποκλείεται να το ξέχασες.
~~
Νομίζω όμως πως σε ζάλισα. Όπου να’ ναι, θα έρθουν κι οι μεγάλοι για καφέ στη βεράντα. Πάω να βάλω μαγιό για απογευματινό μπάνιο στο λιμανάκι. Έχουμε διαγωνισμό στα μακροβούτια. Ευχήσου μου καλή τύχη.
Ξέρω πως θα μου απαντήσεις στο γράμμα μου, αλλά εγώ, δυστυχώς, δεν θα το πάρω κι έτσι δεν θα μάθω τίποτα για όλα αυτά που θα γίνουν.
Καλύτερα έτσι. Να μην ξέρω τίποτα. Να ρωτάω το αστέρι μου.
Σε φιλώ,
Η μικρή Σέντυ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αγαπημένε μου μικρέ εαυτέ, αγαπημένη μου μικρή Σέντυ.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα σου και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μου ‘φερες εικόνες, μυρωδιές, ήχους από μια άλλη εποχή, μακρινή και πολύ πολύ αγαπημένη.
Πάντα το είχα εύκολο το κλάμα. Μπορώ να σου πω, τώρα που μεγάλωσα ακόμα πιο εύκολο. Τώρα σε ζαλίζω εγώ.
Ξεκινάμε από το βασικό. Το Σέντυ έγινε Αλεξάνδρα. Γύρω στα 17 θα ήτανε που άρχιζε να μου θυμίζει όνομα σκύλου. Ξαναπήρα το βαφτιστικό μου. Όλοι οι καινούριοι φίλοι μου έτσι με μάθανε. Οι παλιοί δυστυχώς δεν μπήκαν στον κόπο κι έτσι αυτοί ακόμα Σέντυ με φωνάζουνε. Εκτός από την αδερφή μου, μόνο αυτή τα κατάφερε να με ξεμάθει και να με μάθει από την αρχή. Να για κάτι τέτοια τη θαυμάζω και την αγαπάω.
Ως Αλεξάνδρα λοιπόν, θα σε απογοητεύσω μικρή μου, άφησα πολλά από τα όνειρά σου απραγματοποίητα. Δεν έγινα ηθοποιός. Ήταν πολύ κουραστικό για μένα να πολεμήσω γι’ αυτό κι ας ήμουν τάχα μου τάχα μου επαναστάτρια. Το άφησα για αργότερα (εδώ γελάνε).
Δεν έγινα κτηνίατρος. Οι γονείς μου μου το ξέκοψαν. Εμείς για Κτηνιατρική δεν σε στέλνουμε Θεσσαλονίκη. Αν είναι για Ιατρική, να την κάνουμε τη θυσία. Τελικά δεν ήμουνα το μαγκάκι που διατυμπάνιζα, να πάω να δουλέψω και να κάνω το δικό μου, ο κόσμος να χαλάσει.
Έγινα δασκάλα, δεν ξέρω γιατί, μάλλον έτυχε. Το μόνο καλό σε όλο αυτό είναι πως δουλεύοντας με αυτά τα πλασματάκια, έμεινα κι εγώ παιδί. Ώρες ώρες θέλω να τρέξω μαζί τους στα διαλείμματα, γελάω με τα αστεία τους, γελάνε με τα δικά μου – μεγάλο δώρο αυτό.
Εσύ δεν το καταλαβαίνεις ακόμα πόσο ωραίο είναι να μεγαλώνεις και να είσαι ακόμα παιδί, μεγάλος-παιδί. Όλοι οι μεγάλοι-μεγάλοι γύρω μου, έχουνε πάρει πόδι, αλήθεια σου λέω.
Η επόμενη σκληρή αλήθεια είναι πως τον Νίκο σου δεν τον παντρεύτηκα, αλλά το σημείωμα το φυλάω ακόμα. Παντρεύτηκα όμως έναν από τους μεγάλους-μεγάλους που σου ‘λεγα πριν. Καθόλου δεν θα σου άρεσε, μάλλον γι’ αυτό τον χώρισα.
Γέννησα όμως δυο υπέροχα κορίτσια που κάπως σου μοιάζουνε, με διαφορετικό τρόπο η καθεμία. Πολύ θα ήθελα να μπορούσαν να σε γνωρίσουν.
Τι άλλο μου ζήτησες, κοριτσάκι, να ακούω ροκ μουσική; Ε, αυτό το χατήρι στο έκανα και με το παραπάνω. Νομίζω πως πέρασε στα γονίδιά μου και το κληρονόμησα και στις κόρες μου. Όμως με τα χρόνια ανακάλυψα κι άλλες μουσικές, πολλές μουσικές που αγάπησα. Αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ.
Το αστέρι που αναφέρεις κάπως το πρόδωσα, έπαψα για χρόνια να το ψάχνω. Και τώρα δεν ξέρω ποιο απ’ όλα είναι. Αλλά ησύχασε. Όλα τα αστέρια είναι δικά μας, αυτό κατάλαβα αργότερα.
Να ξέρεις πάντως πως πέρασα πολλές νύχτες κοιτάζοντας τον ουρανό από τα μπαλκόνια των σπιτιών όπου έμεινα.
Τέλος, να ξέρεις πως ποτέ δεν ξέχασα την υπόσχεση που έδωσα στη γιαγιά. Μια δυο φορές σχεδίασα να πάω, μα όλο κάτι γινότανε. Συγνώμη κι από σένα κι από τη γιαγιά. Ίσως κάποτε. Ίσως αυτό το καλοκαίρι.
Σαν απολογισμός δεν πήγε και τόσο καλά. Κοριτσάκι μου, μάλλον σε απογοήτευσα. Αλλά πρέπει να σου πω μια μεγάλη αλήθεια. Η ζωή μας είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές.
Δεν πρέπει να δεσμευόμαστε με υποσχέσεις, εκτός ίσως από μία: Να αγαπάμε τον εαυτό μας. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε ν’ αγαπάμε και τους άλλους.
Εσύ σήμερα μου έκανες ένα μεγάλο δώρο. Ξαναβρήκα τη μικρή Σέντυ και την ξαναγάπησα. Νομίζω πως τώρα η μεγάλη Αλεξάνδρα θα τα καταφέρει λίγο καλύτερα.
Σ’ ευχαριστώ,
Αλεξάνδρα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε η Αλεξάνδρα Στυλιανοπούλου στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
