Απομεσήμερο, 11 Μαρτίου, 34 Μ.Κ (Μετά Κάθαρσης)
Επιτέλους γράφω, μετά από τόσο καιρό.
Σήμερα το πρωί το δρομάκι ανάμεσα στα σημεία σχολείο 3 και φούρνος 5 ήταν γεμάτο σερπαντίνες! Πρέπει να πλησιάζουν απόκριες στους έξω.
Να μπορούσα να τη δω, να τη μυρίσω, έστω. Το φαγητό που πετάνε στους τενεκέδες πλάι στα στάχυα, μουχλιασμένο και μπαγιάτικο, ως συνήθως.
Να θυμηθώ να τακτοποιήσω τους συνδετήρες που βρήκα. Πρέπει να τους γυαλίσω και να τους ανταλλάξω με λίγο χαρτί, γιατί τελειώνει.
Πριν την αυγή, 18 Απριλίου, 34 Μ.Κ.
Γράφω τώρα, που τα σύννεφα σκεπάζουν τη ντροπή μου. Γράφω γιατί τα στάχυα είναι ψηλά.
Από τότε που με σημάδεψαν, το όνομα μου αφαιρέθηκε. Δεν το θυμάμαι καν πια. Άραγε όσοι ζουν έξω από τα στάχυα να έχουν ονόματα; Βαφτίζουν τα παιδιά τους; Ζουν αυτά τα ευχάριστα απογεύματα με τις σπιτικές τούρτες που τραγουδάνε όλοι μαζί και σβήνουν τα κεριά;
Να θυμηθώ να κρυφακούσω μια από αυτές τις μέρες, κοντά στο παράθυρο του σπιτιού 12.
Τι με νοιάζει που δεν θυμάμαι τα σπίτια; Από τότε που με έριξαν σε αυτό το διαολεμένο λαβύρινθο με τα πανύψηλα στάχυα, μόνο τις καμινάδες των σπιτιών μπορώ να δω.
Προχθές έχτισαν ένα νέο σπίτι ανάμεσα στα σπίτια 14 και 15. Να μη ξεχάσω να ενημερώσω το σχέδιο στον κορμό του δέντρου μου.
Δύση ηλίου, 3 Ιουνίου, 34 Μ.Κ. Γενέθλια.
Φωνές πάλι από μακριά. Πρέπει να είναι κοπέλες που διασκεδάζουν.
Πάλι νόμιζα πως την άκουσα. Πρέπει να σταματήσω να κλέβω τα μισοάδεια μπουκάλια μπύρας που πετάνε στην παραλία κοντά στα στάχυα. Δεν μου κάνει καλό τόσο ποτό, 62 χρονών έφτασα.
Θυμάμαι που κάθε φορά στα γενέθλια μου κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αναρωτιόμουν αν θα με θέλει ακόμα ή αν θα της φαίνομαι μεγάλος.
Και στα δικά της γενέθλια, πω ρε φίλε, σαν χθες τα θυμάμαι. Κάθε χρόνο της έπαιζα ένα τραγούδι στην κιθάρα. Ένα τραγούδι που είχα γράψει μόνο για αυτή. Στην αρχή ντρεπόμουν να της πω ότι δεν είχα χρήματα να της πάρω ένα κανονικό δώρο.
Το απολάμβανα όμως, ακόμα και αν ακόμα μου φαίνεται δύσκολο πώς γίνεται να χωρέσει ο έρωτας σε ένα ακόρντο.
“Ποιο να είναι το κούρδισμα του έρωτα;” τη ρωτούσα κάθε φορά και έσκαγε στα γέλια;
“Σε ποια κλίμακα πρέπει να πατήσω για να μου αποκαλυφθείς”;
Μεσημέρι, 17 Ιουνίου, 34 Μ.Κ. Επέτειος Κάθαρσης
Αυτή η αναθεματισμένη μέρα.
Η προδοσία όσων δεν αγάπησαν ποτέ, προς αυτούς που γαλήνεψε η ψυχή τους μετά το λαχάνιασμα αφού δει τα μάτια που ερωτεύτηκε.
Η εισήγηση των επιστημόνων είχε έρθει 6 μήνες νωρίτερα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ανακοίνωση. Κάθε μέρα επαναλαμβάνεται στο κεφάλι μου, εδώ και 34 χρόνια.
“Ο ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ 9. ΣΤΙΣ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ. ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΟΣΩΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. Η ΧΗΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΞΕΚΙΝΑ. ΓΙΝΕ ΣΥΜΜΑΧΟΣ.”
Το προηγούμενο βράδυ το είχα περάσει μαζί της.
Ως συνήθως, είχα ξυπνήσει πριν από αυτήν το πρωί και χάζευα από το μισάνοιχτο παράθυρο. Ο ρυθμός της αναπνοής της στο στήθος μου ήταν ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο αληθινό.
Όταν μπούκαραν μέσα στο σπίτι μου, σπάζοντας την πόρτα, αυτή άνοιξε τα μάτια της αμέσως. Κατάλαβα ότι δεν κοιμόταν, απλά περίμενε. Με είχε ήδη καταδώσει, το προηγούμενο βράδυ.
Πολλά ζευγάρια από σιδερένιες αρβύλες μπήκαν στο δωμάτιο και ξεκίνησαν να με χτυπούν.
Δεν φώναξα. Δεν ήθελα να τους δώσω αυτή την ευχαρίστηση. Κάλυψα το κεφάλι με τα χέρια μου, και, γυρνώντας, την αντίκρισα, ανάμεσα σε πολλές αρβύλες και γκλομπ.
Το βλέμμα της ήταν ψυχρό, σχεδόν τρομακτικό.
Το χέρι της ήταν τεντωμένο προς το μέρος μου, δείχνοντας με με το δάχτυλο. Δίπλα της, ένας αστυνομικός έγραφε σε ένα μπλοκάκι.
Δεν καταλάβαινα. Γιατί με είχε καταδώσει στην “Κάθαρση”;
Δεν μπορούσα να συλλάβω την προδοσία, και δεν μπορούσα να αντέξω το βλέμμα της. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσα κοιτώντας το, ισούνταν με μια καινούργια προδοσία, δέκα φορές μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Η συνειδητοποίηση ήρθε λίγα δευτερόλεπτα μετά. Τα χτυπήματα από τα γκλομπ στο κεφάλι μου επιτάχυναν τη διαδικασία, μάλλον.
Δεν την είχαν πιάσει.
Δεν την είχαν δέσει.
Δεν την έδερναν.
Αργά το βράδυ, 24 Ιουνίου, 34 Μ.Κ.
Ρίσκο επιπέδου 3. Το κάψιμο από το σημάδι στο μέτωπό μου με έκαψε λίγο. Ευτυχώς δεν με είδε κανείς.
Βρήκα μια ανοιχτωσιά ανάμεσα στα στάχυα, και κάθισα στον ήλιο περισσότερο από όσο έπρεπε.
Οι φωτογραφίες της έχουν αρχίσει και κιτρινίζουν επικίνδυνα.
Να μη ξεχάσω να τις ξεκρεμάσω από το δέντρο μου.
Πλησιάζει η γιορτή του καλοκαιριού. Θα σταθώ πίσω από το μεγάλο βράχο να αφουγκραστώ τον καλύτερο ήχο στον κόσμο: Το τσούγκρισμα των ποτηριών και των μπουκαλιών από τα οποία πίνουν οι άνθρωποι έξω.
Ελπίζω να έχω την τύχη του 18 Μ.Κ. Τι μέρα κι αυτή! Κατάφερα να ακούσω ήχο κιθάρας, μετά από 6 χρόνια. Προσπάθησα να σχηματίσω με τα δάχτυλά μου τα ακόρντα σε ένα κλαδί από το δέντρο.
Δεν είχα ξεχάσει. Το ξύλο απλώς τα μεταφέρει.
Πολύ πρωί, 8 Ιουλίου, 34 Μ.Κ.
Αυτή η ώρα είναι η πιο δύσκολη.
Το βράδυ που πέφτει το σκοτάδι το σώμα είναι γυμνό. Οι άμυνες του μυαλού όμως είναι γεμάτες από την ημέρα. Ενώ τώρα, το πρωί, το μυαλό ξαναγεννάει τις συνειδητές σκέψεις του. Αυτό το βρέφος φοβάται πολύ. Όταν ξυπνούσα δίπλα της, έψαχνα καταφύγιο στη δροσερή μυρωδιά της πλάτης της. Και πάντα ήταν εκεί και με περίμενε.
Απόγευμα, 9 Ιουλίου, 34 Μ.Κ.
Φεύγω. Έχω ακριβώς 2 ώρες. Πρέπει να το σκάσω. Η ανοιχτωσιά από τα στάχυα θα γεμίσει αστυνομικούς με γκλομπ και σκυλιά σε λίγη ώρα. Με είδαν που την κοίταζα πριν λίγο. Θα πάρω το δρόμο προς το λατομείο. Εκεί είναι οι κοινότητες των ανθρώπων τρίτης κατηγορίας. Άνθρωποι που έχουν αγαπήσει βαθιά, ειλικρινά, χωρίς δόλο.
Τους έχουν πετάξει στη χειρότερη και πιο βρώμικη απομόνωση. Δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις από το έδαφος σου καίνε τα μάτια, και δεν μπορείς να κοιμηθείς από τη βρωμιά των σκουπιδιών που καταλήγουν εκεί από τους ανθρώπους έξω από τα στάχυα.
Το μόνο που φοβάμαι είναι μην πικρίσουν τα ακόρντα μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Παύλος Ίσαρης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
