Είμαι πολύ τσαντισμένη με όλους. Δεν θέλω ούτε να τους βλέπω. Με έχουν πρήξει, δεν τους αντέχω πιά. Θα τα γράψω λοιπόν κάτω για να μην τα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Να τα θυμάμαι και όταν θα γίνω γριά με μεγάλη μύτη, μεγάλα αυτιά και άσπρα μαλλιά. Θα είναι οι δέκα εντολές μου. Αν ποτέ τις παραβώ να με βρει μεγάλο κακό.
- Αν κάνω παιδιά δεν θα τα καταπιέζω. Θα τα αφήνω να κάνουν ότι και τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Να βγαίνουν, να χορεύουν, να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν εκδρομές, να έχουν παρέες, να διαλέγουν τους φίλους τους. Θα τα εμπιστεύομαι.
- Αν κάνω παιδιά θα τα αγκαλιάζω, θα τα φιλάω, θα τους λέω διαρκώς πόσο υπέροχα, όμορφα, έξυπνα, ικανά, καλά, πολύτιμα είναι. Όταν κάνουν λάθη θα τους λέω «δεν πειράζει», «ξαναπροσπάθησε», «και οι αποτυχίες μέσα στη ζωή είναι». Ποτέ, μα ποτέ δεν θα τους πω «στα έλεγα εγώ». Μπλιαχ. Μπλιαχ, μπλιαχ, τρυπάνε τα αυτιά μου και μόνο που το σκέφτομαι.
- Αν κάνω παιδιά θα τα αφήσω να επιπλώσουν το δωμάτιό τους όπως γουστάρουν. Δεν θα τα υποχρεώσω να ζουν σε μαυσωλεία ανάμεσα σε ψηλά και άχρηστα και σκαλιστά έπιπλα, γιατί και καλά είναι διαχρονικά. Κάθε φορά που τα ακούω αυτά μου γυρίζουν τα μάτια ανάποδα. Ναι αγαπητοί μου γονείς, εγώ όμως είμαι υποχρεωμένη να ζω σε ένα συμβολαιογραφείο του περασμένου αιώνα. Εγώ είμαι αναγκασμένη να διαβάζω στο κρεβάτι ή στο πάτωμα γιατί το γραφείο είναι ψηλό και δεν με βολεύει. Ναι, ναι, με το δικό τους γούστο θα τα αφήσω να φτιάξουν το δωμάτιό τους. Θέλουν να βάψουν μαύρους τους τοίχους; Να το κάνουν! Θέλουν να γεμίσουν τους τοίχους αφίσες; Να τους γεμίσουν! Θέλουν να διαβάζουν σε ένα πλιάν τραπέζι; Να διαβάζουν!
- Αν κάνω παιδιά θα τους επιτρέψω να έχουν τα μυστικά τους. Δεν θα ανοίξω ποτέ το ημερολόγιό τους. Δεν θα ψάξω ποτέ τα συρτάρια τους.
- Θα σέβομαι, θα εμπιστεύομαι και θα αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν θα περνάω το χρόνο μου εκτοξεύοντας κακίες για την κουνιάδα, την πεθερά, τη συμπεθέρα, τη συνάδελφο, τη γειτόνισσα. Έλεος! Νισάφι! Δεν μπορώ να ξανακούσω τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες, τις γεμάτες μιζέρια και κακίες και μικρότητες.
- Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να νιώσει ότι η ζωή του χρωστά. Θα κυνηγώ τα όνειρά μου και αν δεν τα καταφέρνω θα το αποδέχομαι. Δεν θα μου φταίει η ζωή ούτε η κακιά μου μοίρα. Και θα πηγαίνω παρακάτω.
- Θα κάνω πολλά ταξίδια. Θα γνωρίσω όσους περισσότερους τόπους, πολιτισμούς και ανθρώπους μπορώ. Ακόμα και αν χρειαστεί να ταξιδέψω με ωτοστόπ ή σε καρότσες αγροτικών γεμάτες γίδια ή ξερά χόρτα με ψύλλους, εγώ θα ταξιδέψω. Ακόμα και αν χρειαστεί να κοιμηθώ με άλλους εκατό ή σε παγκάκια, θα ταξιδέψω. Θα δουλεύω μήνες σαν το σκυλί, θα μαζεύω λεφτά και θα φεύγω.
- Αν κάνω παιδιά δεν θα τους πω ποτέ ότι έκανα θυσίες για αυτά. Ότι στερήθηκα, ότι δεν διασκέδασα, δεν ταξίδεψα, δεν στολίστηκα, δεν έκανα κάτι που επιθυμούσα για να μπορέσουν αυτά να «έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους». Ότι κάνω για τα παιδιά μου θα το κάνω γιατί θα το θέλω και όχι γιατί θα θυσιάζομαι. Α όχι! Δεν θα μου επιτρέψω να παίξω την Ιφιγένεια.
- Θα διαβάζω και θα προσπαθώ πάντα να γίνομαι καλύτερη. Κυρίως όμως θα προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
- Θα δουλεύω. Ό,τι δουλειά και αν κάνω θα φροντίζω να την κάνω καλά, με αφοσίωση και αγάπη και θα προσπαθώ να την εξελίσσω και να εξελίσσομαι. Ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να εξαρτάται από έναν κουβαλητή, έναν άντρα. Κι ας είναι ο καλύτερος του κόσμου. Θα είμαι ανεξάρτητη. Θα έχω τη δύναμη να ζήσω μόνη αν αυτό επιθυμήσω. Μόνη και ανεξάρτητη. Όχι μονάχη αλλά δεσμευμένη, φυλακισμένη από ανάγκη.
~~~{}~~~
Πέρασαν τόσα χρόνια μικρέ μου εαυτέ και σήμερα, μετά από πολλές μετακομίσεις και προσπαθώντας για χιλιοστή φορά να ξεφορτωθώ τη σαβούρα που με βαραίνει και να πάρω μαζί μου μόνο τα σημαντικά, έπεσα πάνω στις «Δέκα εντολές» σου. Θυμάμαι πότε τις έγραψες, θυμάμαι πως ένιωθες όταν τις έγραφες, πόσο θυμωμένος ήσουν μικρέ μου εαυτέ. Κλεισμένος για άλλη μια φορά στο δωμάτιο που τόσο σε καταπίεζε, που τόσο απεχθανόσουν αλλά που, από την άλλη μεριά, ήταν το καταφύγιό σου. Κλείδωνες την πόρτα και απομονωνόσουν. Άφηνες απέξω όσους σε ενοχλούσαν με τις επικρίσεις, τις μικροπρέπειες, τις κακίες, τις απαγορεύσεις.
Ο θυμός που ένιωθες τότε έκανε χρόνια για να σβήσει. Ακόμα και τώρα έχουν επιζήσει ψήγματά του. Ακόμα και τώρα θέλω να φύγω, θέλω να κλειδωθώ, να αναχωρήσω. Η συγχώρεση είναι δύσκολο πράγμα βλέπεις, και εγώ δεν τα κατάφερα και πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα. Γιατί η συγχώρεση πρέπει να ξεκινήσει από μέσα, από τον μικρό, τον μεγαλύτερο και τον ακόμα πιο μεγάλο εαυτό μας και να βγει έξω, να βγει στο φως, να γίνει φως και να ακουμπήσει τις καρδιές των άλλων. Δεν τα έχω καταφέρει λοιπόν και τόσο καλά σε αυτό. Κατάφερα όμως άλλα πράγματα. Και αυτά σημαντικά. Εξίσου, λιγότερο, περισσότερο, δεν ξέρω, στη ζυγαριά δεν τα ‘βαλα.
Μην ανησυχείς μικρέ μου εαυτέ. Μπορεί να ξέχασα την υπάρξη του γράμματος αυτού αλλά ποτέ δεν ξέχασα τις δέκα εντολές που περιέχει. Όλες τις πάλεψα…
Έκανα δυο παιδιά. Τα αγάπησα πολύ, τα φίλησα, τα αγκάλιασα, τα ταχτάρισα όσο περισσότερο μπορούσα. Τους έδωσα χώρο να αναπτυχθούν και να ανθίσουν. Μην πιστέψεις όμως ούτε για μια στιγμή ότι και αυτά δεν έχουν τα μύρια παράπονα από εμένα. Ότι δεν με κρίνουν, δεν με κατακρίνουν, δεν πιστεύουν ότι τους άφησα πληγές. Βαθιές, επιφανειακές, δεν ξέρω. Ο χρόνος θα δείξει. Αυτή μάλλον είναι η μοίρα κάθε γονιού. Αυτή είναι η μοίρα κάθε παιδιού.
Τουλάχιστον μου αναγνώρισαν ότι τα εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκαν και αυτά με τη σειρά τους. Με ξύπνησαν κάμποσα βράδια για να μου πουν τον πόνο τους, απλά για να τα ακούσω, απλά για να ακουμπήσουν σε ένα ασφαλές τοιχαλάκι. Γιατί, έτσι είπαν, θα άκουγα τις ανησυχίες τους χωρίς να κρίνω, χωρίς να επικρίνω, χωρίς να παρεμβαίνω και να προσπαθώ να επιβάλλω απόψεις. Αυτό ήθελαν είπαν, να ακούσουν τη φωνή τους και να μοιραστούν. Πόσο περήφανη ένιωσα αυτά τα βράδια!
Εντάξει, ας το αλαφρύνω λιγουλάκι. Τα δωμάτια και τα έπιπλα. Ναι εκεί έκανα φουλ επέμβαση και επέβαλα το δικό μου γούστο. Φρόντισα τα έπιπλα όλου του σπιτιού και επομένως και των παιδιών να είναι λιτά, απλά και χαμηλά. Να είναι τα έπιπλα που εγώ ονειρευόμουν. Το παραδέχομαι. Με έπιασες. Ήταν και οικονομικό το ζήτημα, όχι μόνο αισθητικής.
Νομίζω πως θα χαρείς επίσης αν σου πω ότι άρχισα να δουλεύω δεκαπέντε μέρες αφότου τελείωσα το σχολείο και ότι από τότε ποτέ δεν έπαψα να δουλεύω. Για πολλά χρόνια είχα το μεγαλύτερο εισόδημα στην οικογένεια. Το έλεγα περήφανα κάθε φορά που στα δημογραφικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων με ρωτούσαν Ποιός έχει το μεγαλύτερο εισόδημα στην οικογένεια; Εσείς ή ο σύζυγος; Α, ναι. Πάντα συμμετέχω στις έρευνες. Έχω κάνει και αυτή τη δουλειά και πίστεψέ με, ήταν η χειρότερη και δυσκολότερη από όλες τις δουλειές που έχω κάνει.
Σπούδασα και ξανασπούδασα. Πήρα πτυχία και περγαμηνές. Διάβασα βιβλία, καλλιέργησα κάθε ταλέντο που πίστευα ότι είχα. Εκείνο όμως το μεγάλο μπράβο που θα θελα να ακούσω από συγκεκριμένο στόμα, το στόμα με τα σουφρωμένα χείλη που έδειχναν πάντα ανικανοποίητα, ποτέ δεν το άκουσα. Και τώρα πια είναι αργά. Τα σουφρωμένα χείλη είναι πλέον ερμητικά κλειστά.
Ταξίδεψα αρκετά. Άλλοτε σαν πριγκίπισσα, άλλοτε σαν αλήτισσα. Έμεινα σε ξενοδοχεία υπερπολυτελή και σε τέντες τσίρκου με άλλους εκατό ανθρώπους. Έμεινα σε σαλέ και σε σκηνή. Έφαγα σε ακριβά εστιατόρια και σε συσσίτια. Επισκέφτηκα παλάτια και κάστρα, μουσεία, λίμνες, ποτάμια και δάση. Χάιδεψα τον πάγο χιλιόχρονων παγετώνων και γεύτηκα το αλάτι αρχαίων αλατορυχείων. Χόρεψα με νέους γύρω από φωτιές και άκουσα θρύλους και ιστορίες από στόματα γερόντων. Γεύτηκα εξωτικά φαγητά, ήπια παράξενα ποτά. Και το σημαντικότερο, έκανα φίλους. Δεν σου μιλάω για παρέες. Σου μιλάω για φίλους καλούς, ουσιαστικούς, πραγματικούς. Φίλους που μοιράσεσαι, που στηρίζεσαι, που αγαπάς.
Και σε διαβεβαιώνω. Ποτέ δεν ένιωσα ότι η ζωή μου χρωστάει. Κάποιες φορές όμως αναρωτιέμαι μήπως της χρωστάω εγώ.
Κάτι κατάφερα τελικά. Ακολούθησα τις δέκα εντολές σου και τη γλίτωσα. Δεν θα με βρει το μεγάλο κακό με το οποίο με φοβέρισες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε η DoG, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
