Μισοσκόταδο, το μπαρ έχει απομείνει με πεντέξι ξενύχτηδες, η ξύλινη μπάρα γεμάτη άδεια ποτήρια και ξέχειλα τασάκια. Έξω ψιλοβρέχει και η ταμπέλα με νέον του μαγαζιού, φέγγει μέσα στο βράδυ, «Μπλε Αλεπού».
Ο μπάρμαν τακτοποιεί πίσω από τον πάγκο ενώ απέναντί του, σε ένα σκαμπό κάθεται ένας μεσόκοπος άντρας. Φοράει μεταλλικό σκελετό γυαλιών, έχει κοιλίτσα και πίνει ουίσκι χωρίς πάγο.
Η πόρτα ανοίγει φέρνοντας ένα ρεύμα αέρα και μυρωδιά βροχής. Μαζί με αυτά μπαίνει και μια κούκλα, ψηλή, ξανθιά, μπλε μάτια, απροσδιόριστης ηλικίας που η πλαστικότητα του κορμιού της αναδεικνύεται σε κάθε της κίνηση.
Η κούκλα κατευθύνεται προς τον μεσόκοπο άντρα. Αυτός νιώθει το βλέμμα πάνω του, γυρνάει την βλέπει και παγώνει.
(Όπου Ν.Ν. ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης).
Ν.Ν.: Εσύ;
Glendora: Ναι, εγώ. Πάντα ήθελα να σε δω από κοντά ξέρεις.
Ν.Ν.: Εγώ πάλι όχι. Για την ακρίβεια, παλεύω χρόνια να σε αφήσω πίσω μου κι όμως εσύ, με έναν τρόπο σαν να με ακολουθείς από το 1979.
Glendora: Εγώ σε ακολουθώ; Μα αυτό είναι θράσος, εγώ ούτε που σε ήξερα, εσύ με έμπλεξες σε μία από τις φοβερές σκηνές σου!
Ν.Ν.: Είχες φροντίσει όμως να μπλεχτείς στις ζωές μας από το 1956!
Ο μπάρμαν επεμβαίνει, για να ηρεμήσει τα πνεύματα, προτείνοντας στον Νίκο να τους βάλει ποτό.
Ν.Ν.: Έχεις δίκιο αγαπητέ μου, δεν ήμουν ευγενικός και μάλιστα απέναντι σε μια κούκλα. Τι τραβάει η όρεξή σας, Glendora?
Glendora: Αγαπητέ μου σκηνοθέτη, ξεχνάτε πώς είμαι μια κούκλα. Οι κούκλες δεν πίνουν, δεν τρώνε, μόνο αλλάζουνε συνολάκια ρούχων.
Ν.Ν.: Σωστά, σωστά ούτε πίνουν, ούτε τρώνε, μα γλυκιά μου Glendora, θα μου επιτρέψεις τον ενικό, έτσι; Άλλωστε είσαι με έναν τρόπο κομμάτι της δουλειάς μου. Που λες Glendora, εμείς δεν βρισκόμαστε στην πραγματικότητα, όμως, τώρα. Ζούμε στην φαντασία. Έτσι θα σου ταίριαζε να πιεις μια pina colada με ένα κερασάκι μαρασκίνο, τι λες;
Glendora: Ας είναι. Μία pina colada. Αν και ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Ήρθα για να μιλήσουμε.
Ν.Ν.: Και τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς οι δύο Glendora;
Glendora: Τι θα μπορούσαμε; Μα εσείς, σκηνοθέτα μου, είστε η αιτία της καταστροφής μου!
Ν.Ν.: Εγώ; Της δικής σου καταστροφής; Μα πώς; Ένας Έλληνας σκηνοθέτης και μια κούκλα του Μανχάταν;
Glendora: Ακριβώς! Ήμουν μια κούκλα του Μανχάταν. Μαζί μου χόρευαν και διασκέδαζαν, όλοι οι νέοι μέσα από τα χείλη του Perry Como, στα τέλη της δεκαετίας του 50, στην Αμερική, στη Γαλλία. Έφτασα να είμαι το νο 18 στα chart της Αγγλίας, κυκλοφόρησα σε δισκάκι 45 στροφών, μαύρου χρώματος σε όλο το εξώφυλλο! Με κουβαλάγανε σε πάρτι, ήμουν περιζήτητη, η πίστα έπαιρνε φωτιά για μένα, ήμουν η αιτία για τόσα φιλιά και τόσους έρωτες. Μέχρι που έβγαλες αυτή την καταραμένη ταινία.
Ν.Ν.: Μα τι εννοείς; Πώς μπορεί να σε επηρέασα εγώ τόσο πολύ;
Glendora: Από τότε που έβγαλες αυτή την ταινία έπαψα να είμαι η λαμπερή κούκλα. Έγινα σύμβολο των κουρελιών, με τραγουδάνε και με χορεύουνε σε καταγώγια γεμάτα καπνό, αγόρια και κορίτσια όλο σκουλαρίκια ντυμένα στα μαύρα με μπύρες στα χέρια και τσιγάρα στο στόμα και με αποκαλούν καλτ σύμβολο. Και το χειρότερο; Όταν πια παίζω, συνήθως με προλογίζει αυτή η απαίσια ατάκα, αφορμή για τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία «Ξέρεις από πότε χάλασε το πράγμα; Από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como, τραγούδησε την Glendora!»
Ν.Ν.: Α, για να σου πω, χρόνια ψυχοθεραπείας και κατάθλιψης περάσαμε εμείς μ’ εσένα κι ό,τι συμβολίζεις!
Glendora: Και πώς ακριβώς μπορεί να έγινε αυτό; Τι σχέση είχα εγώ με όλους εσάς;
Ν.Ν.: Ήμασταν η γενιά που μεγάλωσε την δεκαετία του 50 με το ροκ ν ρολ. Elvis Presley, Gene Vincent, … Ονειρευόμασταν την ζωή, να αλλάξουμε τον κόσμο. Κι ύστερα ήρθες εσύ! Και η εποχή σου! Ξέφτισε η μουσική μας, ξέφτισαν και τα όνειρα! Άκου Glendora να μαθαίνεις!
Glendora: Μα τι φταίω εγώ γι’ αυτό που επακολούθησε! Μία κούκλα σε μαγαζί ήμουνα! Μέχρι και το κεφάλι μου έχασα για κάποιο διάστημα!
Ν.Ν.: Τώρα σε αυτό δεν έχεις και τόσο άδικο βρε Glendora. Ίσως να ήσουν κι εσύ ένα θύμα τελικά!
Ανακατεύουν σκεφτικοί τα ποτά τους.
Glendora: Τελικά δεν είναι άσχημη η pina colada, δεν ξέρω γιατί δεν είχα δοκιμάσει τόσο καιρό.
Ν.Ν.: Βλέπεις; Δεν περνάμε τόσο άσχημα κι εμείς τα κουρέλια στα καταγώγια!
Glendora: Μμμμμμ.
Ν.Ν.: Και να σου πω και κάτι άλλο; Άλλωστε η εποχή σου πέρασε ανεπιστρεπτί! Μ’ εμένα ζεις ακόμη και σε χορεύουν πάλι σε πάρτι!
Glendora: Α! Ναι, ε;
Ν.Ν.: Ναι! Ναι! Θα ήσουν τώρα ένα μαύρο δισκάκι καταχωνιασμένο στο έπιπλο ενός συνταξιούχου Αμερικάνου.
Glendora: Αποκλείεται!
Ν.Ν.: Ναι Glendora! Για τα νέα Αμερικανάκια, δεν σημαίνεις απολύτως τίποτα, πετάνε τα δισκάκια σου μαζί με τα υπάρχοντα των παππούδων και γελάνε με την Vintage αισθητική σου. Άλλωστε τώρα υπάρχει η Lady Gaga, η Adele κι άλλες πολλές!
Glendora: Ναι αλλά αυτές δεν είναι κούκλες!
Ν.Ν.: Μμμμ, με έναν τρόπο! Άσε, που αν ζούσες τώρα στην Αμερική, μπορεί και να σε απαγόρευαν!
Glendora: να με απαγόρευαν, μα τι λες!
Ν.Ν.: Αχ γλυκιά μου Glendora, είσαι μια κούκλα σε πολυκατάστημα, μένεις χωρίς κεφάλι και παθαίνει μαζί σου φετίχ ένας μανιακός. Αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου πολιτικά ορθό αυτές τις μέρες κι έτσι να είσαι σίγουρη πως θα κατρακυλούσες στα charts! Αυτές τις εποχές δε θα γινόσουν ποτέ επιτυχία!
Glendora: Πες μας τώρα ότι μένω ζωντανή χάρη στην ταινία σου!
Ν.Ν.: Μμμμμ ίσως όχι χάρη στην ταινία μου, αλλά χάρη σε αυτούς που την αγάπησαν, στους ροκενρολάδες της εποχής, τους επόμενους, σε αυτούς που παραμένουν αμετανόητοι λάτρεις αυτών των μουσικών, των μπαρς, του χορού, της αλητείας. Και ξέρεις Glendora?
Glendora: τι;
Ν.Ν.: Και που κατά βάθος τους αρέσεις κι ας είσαι λιγάκι φλώρα
Glendora: Τι είναι η φλώρα;
Ν.Ν.: Α ρε Glendora σε έφαγε το Μανχάτταν. Πού να σου εξηγώ τώρα, άστα αυτά για επόμενη φορά. Πάμε να πιούμε άλλο ένα ποτάκι. Είσαι ακόμη θυμωμένη;
Glendora: όχι…θυμωμένη όχι, μπερδεμένη. Όλο αυτό θα με οδηγήσει σίγουρα σε έναν νέο κύκλο ψυχοθεραπείας.
Ν.Ν.: Εμένα μου λες! Εγώ να δεις! Σε ποιον να πω ότι βγήκα για ποτό με την Glendora! Πάμε;
Glendora: Πάμε! Με μια προϋπόθεση!
Ν.Ν.: Ακούω!
Glendora: Εκεί που θα πάμε δεν θα ακουστεί η φράση «Ξέρεις από πότε χάλασε το πράγμα; Από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como, τραγούδησε την Glendora!»
Ν.Ν.: Εντάξει Glendora! Άλλωστε, είναι γνωστό! Όλα ήταν μια παρεξήγηση! Ξέρεις, τελικά δεν έφταιγε ποτέ ο Perry Como. Αυτά ήτανε καλαμπούρια του Κωνσταντίνου, που έπαιζε στην ταινία για να σκεπάζει τα πράγματα, επειδή δεν ξέραμε από πού μας ήρθε τις επόμενες δεκαετίες».
Φεύγουν αγκαζέ. Ο μπάρμαν σκουπίζει την μπάρα. Έξω η βροχή πέφτει σιγανή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Το Glendora είναι ένα τραγούδι του 1956, που τραγούδησε ο Perry Como κι εξιστορεί τον έρωτα ενός άντρα για μια κούκλα-μανεκέν ενός πολυκαταστήματος και το σοκ του όταν σε μια φάση ανακαίνισης αυτή «χάνει» το κεφάλι της. Ήταν στο soundtrack της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη))
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το ντουέτο έγραψε η Αφροδίτη Αυγέρη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
