Κυρία δικαστίνα μου, με το μπαρδόν κυρία πρόεδρε ήθελα να πω, και βέβαια έχω να προσθέσω. Κι αν έχω να προσθέσω δηλαδή γιατί εδώ που τα λέμε δε με αφήσατε να πω και πολλά προηγουμένως.
Και πρώτο να πω αυτό, για να μη με πείτε και αχάριστη.
Πολύ ευχαριστώ τον κύριο συνήγορο τον δημόσιο που μου δώσατε τσάμπα. Νέο παιδί τίμιο το κόβω, γιατί εγώ κυρία πρόεδρε την τιμιότητα την έχω περί πολλού κι ας είμαι του πεζοδρομίου.
Αλλά κυρία πρόεδρε πολύ μπλα μπλα και κορδέλες κι εγώ αυτές τις κουβέντες δεν τις καταλαβαίνω και νομίζω ότι ο νεαρός από δω δεν σας τα είπε πολύ όμορφα.
Ναι, αυτή τη δουλειά κάνω αλλά δεν ήμουν πάντα αδέσποτη. Ήταν εποχή που είχα και χαρτιά απ’ τους μπάτσους και φυλλάδιο με τις βίζιτες στον γιατρό και τα ρέστα, καθόλα καθαρή και σένια δηλαδή.
Αλλά από τότε που ο συφοριασμένος ο δήμαρχος, ναι μπαρδον, δεν θα βρίζω, από τότε το λοιπόν που ο έτσι έκλεισε τα σπίτια για να μη του χαλάνε τη μόστρα στην πάνω γειτονιά, όλα τα κορίτσια πεταχτήκαμε στους δρόμους. Κι έτσι έβαλε η κάθε μια τη φούστα της καπέλο, μετά είπε τρία πατερημά και βουρ στην πιάτσα για το μεροκάματο.
Νομίζετε ότι μου αρέσει εμένα κυρία πρόεδρε το ψάρεμα; Και δεν πάω στα βράχια της Πειραϊκής να δολώνω για κεφαλόπουλα αντί να παγώνω στην πιάτσα χειμωνιάτικα;
Άσε που στο δρόμο δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου λάχει. Ο κάθε πικραμένος κι άπλυτος τύφλα στο μεθύσι μπορεί και να θέλει και παζάρια από πάνω . Δε λέει. Αλλά…
Στο σπίτι ήταν αλλιώς. Καθαρά και νοικοκυρεμένα πράματα. Ήταν και η μαντάμ. Να την έχει ο Θεός καλά όπου κι αν είναι, κυρία με τα όλα της λέμε. Με τα ταγιέρ της και τα εικονίσματα και τα καθώς πρέπει σε όλα της.
Να! Σαν κι εσάς. Όχι, κυρία πρόεδρε, όχι, δεν εννοούσα… να φάω τα κόκαλά μου, μην παρεξηγηθώ κι όλας.
Λέω μόνο ότι η μαντάμ ήταν σεβαστική απ’ όλα τα κορίτσια κι απ’ τους πελάτες. Βέβαια. Χτύπαγε κουδούνι, πελάτης έμπαινε πελάτης έβγαινε, κανόνιζε εκείνη. Ούτε σήκωνε νταηλίκια και μαγκιές η μαντάμ. Είχε τα κονέ της με τους γαλονάτους και τα ρέστα.
Γιατί με βρίζει ο κυρ εισαγγελέας κυρία πρόεδρε; Τι είπα;
Εγώ μόνο λέω ότι στο σπίτι είχε ησυχία και ασφάλεια το πράγμα.
Έκανα τη δουλειά μου σωστά και καθαρά γιατί είχα όλα τα σέα και τα μέα και φρόντιζα τους πελάτες οικογενειάρχες άνθρωποι να μείνουν ευχαριστημένοι, που ήταν δηλαδή, ρωτήστε όποιον θέλετε να σας πει για την Λίλα αν είχε κανείς παράπονο από μένα που μέχρι για συμβουλάτορα και ξομολογήτρα με είχανε γιατί είμαι και πονετικιά. Ακούς κι εσύ κυρία πρόεδρε αλλά έχω ακούσει κι εγώ στη δουλειά ξένα ντράβαλα και νταλκάδες να σου φύγει το κλαπέτο.
Ναι, τελειώνω κυρία πρόεδρε, εκεί το πάω, κι ας φαίνεται λάου λάου.
Μ’ άλλα λόγια θέλω να πω για να το σημειώσετε στα πορίσματα, αν δεν είχε κλείσει το σπίτι δε θα με τσάκωνε το όργανο στην πυλωτή να κάνω του πελάτη γυμνάσια. Και σιγά το πρ0πατορικό δηλαδή.
Που αντί να ΄χει το νου του στους λωποδύτες να το ξέρετε και τ’ ορκίζομαι, ο γλίτσας πρώτα πήρε μάτι και μετά ξεκίνησε τα πηρεσιακά και τα ρέστα και τότε βρήκε ευκαιρία και την έκανε ο άλλος ο χλέμπας χωρίς να πληρώσει.
Και ρωτάω κυρία πρόεδρε, όχι πες μου γιατί σε ζύγιασα τόσην ώρα κι εσένα για πολύ ορθόκοφτη. Ανάμεσα στον ματάκια τον τζαμπατζή και τη Λίλα, ποιος απ΄ τους τρεις πρέπει να πληρώσει για το αμάρτημα;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το μονόλογο έγραψε η Maldiluna Lino, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
