Το δέρμα μου σε θέλει- απλώνει, ανατριχιάζει, σφίγγεται.
Η ανάσα κόβεται γιατί το δέρμα μου σε θέλει.
Θέλουν τα χέρια μου να βυθιστούν στα σγουρά μαλλιά σου και ν’ ακουμπήσουν τις ρίζες τους και να χορταίνει η παλάμη μου σγουρές μπούκλες.
Η μύτη μου σε θέλει.
Πώς να μυρίζεις άραγε, αναρωτιέται.
Τ’ αυτιά μου χειροκροτούν όταν ακούν τη φωνή σου- βαθιά αλλά όχι σέξι,
ραδιοφωνική και βαρετή. Έχει κάτι κωμικό η εκφορά σου.
Παίζεις με τη φωνή σου, τη χαλάς.
Κι αυτό γοητεύει τ’ αυτιά μου.
Η πλάτη μου σε θέλει.
Χθες ένιωσε το χέρι σου για πρώτη φορά να τη χαϊδεύει φευγαλέα.
Θέλει να την πάρεις αγκαλιά.
Τα μάτια μου σε παρατηρούν-πώς πλησιάζεις τους ανθρώπους,
με τι ένταση τους αγκαλιάζεις
και πώς εκείνοι το ανταποδίδουν.
Σε κοιτούν και σε αγκαλιάζουν με ζέση.
Τα μάτια μου σε βλέπουν να ντρέπεσαι αδιόρατα
και κάτι μέσα μου γελάει με τρυφερότητα.
Τα μάτια μου σε θέλουν,
ειδικά όταν φοράς μια μαύρη μπλούζα- τότε σε θέλουν πιο πολύ.
Το στέρνο μου σε θέλει- σε θέλει να κρυφτείς και να χωθείς εκεί στο κέντρο της αγκαλιάς μου.
Το πλευρό μου σε θέλει-θέλει να σ’ ακουμπήσει,
να ενωθεί ολόκληρο, σπιθαμή τη σπιθαμή με σένα,
κατά προτίμηση με την πλάτη σου.
Αλλά μπορεί να βολευτεί κι αλλιώς, είναι καλόβολο πλευρό.
Οι άκρες των δαχτύλων μου σε θέλουν
-θέλουν ν’ αγγίξουν απαλά το πρόσωπό σου, το δέρμα γύρω από τα μάτια σου.
Όλα αυτά μου ζητούν να σε πλησιάσω,
να ξεπεράσω συνήθεις φραγμούς και αμφιβολίες και να σε καλέσω κοντά μου.
Κι εγώ τ’ ακούω
κι έρχομαι
και σε κοιτώ στα μάτια.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το ποίημα έγραψε η Άρτεμις, στο πλαίσιο ενός έρωτα -και τα λέγαμε στο Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής
