- Βλέπω το πορτοκαλί μπαλόνι απέναντί μου να αιωρείται. Παρατηρώντας το αρχίζω να καταλαβαίνω την πραγματική έννοια της έκφρασης “πετάω από τη χαρά μου”: είναι το συναίσθημα που ένιωσαν οι πρώτοι άνθρωποι που έκαναν βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα με ένα Ζέπελιν.
Θα ήθελα πολύ να ανέβω σε ένα Ζέπελιν, απλά και μόνο για να χέζω στα περιστέρια από κάτω, έτσι για το γαμώτο.
`
- Το μπαλόνι προσπαθεί να πετάξει ψηλά, αλλά ένα μικρό κορδονάκι το κρατάει στο έδαφος. Είναι ο καλύτερος φίλος του.
Πάντα δίπλα του, χαίρεται να το βλέπει ευτυχισμένο εκεί πάνω. Όμως επίσης το νοιάζεται και καιροφυλακτεί μη τυχόν και ξεφύγει, κρατώντας το πάντα γειωμένο.
Ακόμα και η χαρά θέλει μέτρο. Είδες τι έπαθε ο παπάρας ο Ίκαρος;
~ - Που λες αυτά τα αλανιάρικα μπαλόνια, αυτά ντε που μόνιμα προσπαθούν να ξεφύγουν και να γίνουν ένα με τα σύννεφα, δεν είναι φουσκωμένα με αέρα από τα πνευμόνια κάποιου καλού ανθρώπου. Τα έχουν γεμίσει με ήλιο, ένα αέριο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, τέρμα βαρετό, σαν αθλητικογράφος στις ειδήσεις.
Και ακριβώς επειδή αυτό έχουν στα σωθικά τους, συνέχεια προσπαθούν να φτάσουν στις ρίζες τους, στο μεγάλο αδελφό τους, τον Ήλιο.
Όμως δε τα καταφέρνουν πάντα. Τα καλώδια της ΔΕΗ, πρακτικά ο Ηρόδοτος της φυλής τους, καταγράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες.
~ - Κάποια μπαλόνια την ψυλλιάστηκαν τη φάση πως μόνος σου δε καταφέρνεις να στεριώσεις σε τούτο τον τόπο και άρχισαν να οργανώνονται σε ομάδες. Συχνά θα τα δεις να κυκλοφορούν σε πολύχρωμες αγέλες, και επιβεβαιώνοντας τη ρήση “η ισχύς εν τη ενώσει” είναι όντως ανίκητα! Λυπάμαι την όποια δύσμοιρη μάνα βρεθεί με το παιδί της στο διάβα τους, νομίζοντας αφελώς πως μπορεί να τα κερδίσει…
~ - Κάποια άλλα αποφάσισαν να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερες κοινωνικές δομές, αποτελούμενες από εκατοντάδες μπαλόνια. Εκεί να δεις παντοδυναμία! Μέχρι και σπίτια μπορούν να σηκώσουν και να μετακινήσουν!
Ή μήπως αυτό το είδα σε ταινία στην τηλεόραση;
~ - Και μη νομίζεις πως υπάρχουν μόνο αυτά τα κοινά στρογγυλά μπαλόνια: όπως και οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις, υπάρχει ένα τεράστιο εύρος από αυτά.
Υπάρχουν από πολύ μικρά μέχρι και τεράστια.
Κάποια είναι στρογγυλά και κάποια μακρόστενα.
Από χρώμα ό,τι θες: κόκκινα, κίτρινα, καφέ, μαύρα, λευκά, διάφανα.
Σε σχήμα αστεριού, σε σχήμα καρδούλας —ακόμα και ορθογώνια!
Κάποια είναι λεία, κάποια έχουν ραβδώσεις.
Κάποια έχουν γεύσεις, για να είναι ακόμα πιο ευχάριστα.
Ναι, μάλλον αυτά δεν είναι μπαλόνια.
~ - Υπάρχουν και κάποιοι τύποι που δε τους φτάνει που τα μπαλόνια ήδη βγαίνουν σε εκατοντάδες σχέδια, τα παίρνουν και τα μετατρέπουν σε νέα σχήματα.
Σκυλάκια, καμηλοπαρδάλεις, ελεφαντάκια, σπαθιά, ανθρωπάκια, ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου.
Φαλλούς; Ναι, και φαλλούς. Τώρα δηλαδή από όλες τις πιθανές επιλογές εσένα αυτό έβαλε ο νους σου; Πωπω, ανδρικό χιούμορ…
~ - Πάντως πριν γίνεις μηδενιστής και πεις πως το μπαλόνι δε προσφέρει τίποτα πρακτικό στη ζωή, σκέψου πως ένας μικροσκοπικός μακρινός του ξάδερφος, το μπαλονάκι, σώζει ανθρώπινες ζωές.
~ - Όταν ήμουν μικρός έβλεπα στο λούνα παρκ τους κυρίους με τα δεκάδες μπαλόνια και απορούσα τι πνευμόνια είχαν για να φουσκώνουν τόσα πολλά. Εγώ ένα μπαλόνι προσπαθούσα να φουσκώσω και μου κοβόταν η ανάσα.
Βέβαια αργότερα στην εφηβεία τα πράγματα βελτιώθηκαν: πάλι δε μπορούσα να φουσκώσω ένα μπαλόνι αλλά τουλάχιστον είχα ξεκινήσει το κάπνισμα, οπότε είχα μια καλή δικαιολογία.
~ - Όταν φουσκώνεις ένα μπαλόνι είναι σαν αυτό να είναι πεθαμένο κι εσύ να το ζωντανεύεις. Σα να του δίνεις το φιλί της ζωής.
Όμως μετά αυτό μπορεί να σε ερωτευτεί και να θέλει να παντρευτείτε. Θέλει λίγο προσοχή με αυτά.
~ - Τι θυμήθηκα τώρα… Ιούνιος του ’98, Γ’ Γυμνασίου. Μετά το τελευταίο μάθημα εξετάσεων παίζουμε μπουγέλο στην αυλή του σχολείου. Εγώ και κάποιοι άλλοι είχαμε την ιδέα να φέρουμε μπαλόνια που γεμίζαμε με νερό και πετούσαμε στους άλλους: νεροβόμβες!
Τι ευχαρίστηση να κάνεις μούσκεμα το μαλάκα της τάξης από ασφαλή απόσταση, κι αυτός νευριασμένος να προσπαθεί να σε προλάβει, ανεπιτυχώς αφού κρατάει μία βαριά σακούλα σούπερ μάρκετ με νερό!
Βέβαια όχι και τόσο μεγάλη ευχαρίστηση όσο το βρεγμένο από νεροβόμβα άσπρο μπλουζάκι της Στέλλας.
~ - Ξέρεις πως αν τρίψεις ένα μπαλόνι πάνω σε μια μάλλινη μπλούζα παράγεται στατικός ηλεκτρισμός, έτσι; Όχι ρε, δε μας νοιάζει το γιατί, τα μαγικά είναι ωραία όταν δε ξέρεις το κόλπο από πίσω.
Άκου όμως ιδέα: παίρνεις ένα παλιό σπίτι. Ντύνεις όλα τα δωμάτια, τους τοίχους, τα έπιπλα, τα πάντα με παχιές μάλλινες φλοκάτες. Ένα λούτρινο σπίτι. Μετά φέρνεις διάφορους ανθρώπους και τους ντύνεις με μία πολύχρωμη στολή γεμάτη πλαστικά μικροσκοπικά μπαλονάκια. Τους αφήνεις εκεί να τρέχουν και να κυλιούνται στα πατώματα, να τρίβονται στους τοίχους, μεταξύ τους, όσο θέλουν, όσο αντέχουν. Εσύ μαζεύεις όλη αυτή τη στατική ενέργεια και τη χρησιμοποιείς για να φωτίζεις το σπίτι. Και το σπίτι φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Κι όταν βλέπεις από μακριά το σπίτι φωτεινό, ξέρεις πως οι ένοικοί του είναι χαρούμενοι.
~ - Κι όμως υπάρχουν χιλιάδες μπαλόνια τριγύρω σου, σε μέρη που ίσως δε φαντάζεσαι. Βρίσκονται μέσα στις ρόδες του αυτοκινήτου σου, στα στομάχια συνανθρώπων μας που έπρεπε να χάσουν βάρος, στις σόλες των παπουτσιών του Γιάννη Αντετοκούνμπο, στις σωσίβιες λέμβους που μεταφέρουν τους κατατρεγμένους της γης σε ασφαλέστερα μέρη.
Σεβασμός λοιπόν σε όλα τα αφανή μπαλόνια.
~ - Ακόμα και στην ποίηση βολεύει το μπαλόνι,
μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.
~ - Τελικά υπάρχει όνομα γι’ αυτές τις προστατευτικές συσκευασίες με τα πολύ μικρά μπαλονάκια σα φουσκαλίτσες;
Επίσης, μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί είναι τόσο εθιστικό να τα σπας;
~ - Στην πρώτη μας έξοδο ήρθε με ένα κόκκινο μπαλόνι και ένα κουτί σοκολατάκια.
Στην τελευταία μας έξοδο ήρθε με ένα μπαλόνι και μια αφίσα της Ρίτα Χέιγουορθ.
Άργησα να το καταλάβω.
~ - Ω να σου γαμήσω… φύγε από τις σκέψεις μαλάκα κλόουν με το κόκκινο μπαλόνι!
~ - Έχεις φουσκώσει ποτέ τόσο πολύ ένα μπαλόνι που τελικά έσκασε;
Αυτό ακριβώς: μην είσαι πλεονέκτης. Να αρκείσαι στα λίγα που σε κάνουν χαρούμενο.
~ - Κι αν δεν έχεις δυνατά πνευμόνια, μπορείς πάντα να φουσκώσεις ένα μπαλόνι με κοακόλα και Mentos. Ποιος είπε πως επιστήμη, καπιταλισμός και δροσερή αναπνοή δε μπορούν να συνδυαστούν;
~ - Σέρνεις τα δάχτυλά σου πάνω στο μπαλόνι, το τρίξιμο κάνει το μωρό να ξεκαρδιστεί, το γέλιο του σε κάνει να γελάσεις, το δυνατό σου γέλιο προκαλεί τους γύρω να γελάσουν —μια πυρκαγιά χαράς που ξεκίνησε ένα ασυνείδητο μπαλόνι.
~ - Πρέπει να ήταν κάπου στο δημοτικό σε κάποιο μάθημα εικαστικών που φουσκώσαμε ένα μπαλόνι και έπειτα κολλήσαμε πάνω του με ατλακόλ εφημερίδες —ίσως η μόνη αξιόλογη χρήση εφημερίδας.
Αργότερα ξεκολλήσαμε τις στέρεες πλέον εφημερίδες και κάναμε χαρούμενες μάσκες από αυτά. Ήταν τρομακτικές.
~ - Στις μεγάλες πόλεις υπάρχουν μαγαζιά που το μόνο πράγμα που κάνουν είναι να πουλάνε μπαλόνια.
Μόνο μπαλόνια.
Χιλιάδες μπαλόνια.
Τι σκατά θα τα κάνουμε τα μπαλόνια;
Τι στο διάολο θα τα κάνουμε τόσα μπαλόνια;
Τη θάλασσα θα γεμίσουμε σε τόσα μπαλόνια;*
~ - Η χρήση μπαλονιών – ομοιωμάτων του γυναικείου στήθους για να εκνευρίσεις τους εκπροσώπους της Εκκλησίας στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ανορθόδοξη.
~ - Ενός bullet σιγή για όλα τα μπαλόνια που αγοράστηκαν για να κοσμήσουν ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων, δε βγήκαν από τη συσκευασία γιατί οι γονείς ξέμειναν από αναπνοή μετά το φούσκωμα έξι εφτά εξ’ αυτών, έμειναν για χρόνια στο κάτω κάτω συρτάρι που βιαστικά καταχώθηκαν, και τελικά έλιωσαν περιμένοντας…
~ - Αν και δε μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το γιατί, πάντως ένα μπαλόνι που αφήνεις να ξεφουσκώσει απότομα είναι από τα πιο αστεία πράγματα στο σύμπαν.
Η ανεξέλεγκτη πτήση του σα μεθυσμένο σπερματοζωάριο, ο ήχος της μακρόσυρτης γαστρεντερικής εκκένωσης…
Your own, personal, Roland the Farter.
~ - Ξέρεις εκείνα τα πανύψηλα φουσκωτά μπαλόνια σε σχήμα “ανθρωπάκι” που συνήθως χορεύουν έξω από μεγάλα πολυκαταστήματα και εκθέσεις;
Ε μια φορά σε ένα πάρτι ένας φίλος πρότεινε να χορεύουμε έτσι.
Για μένα αυτό ήταν το δεύτερο πιο αστείο πράγμα στο σύμπαν.
~ - Τα μπαλόνια που δεν παίρνουν και πολύ τα γράμματα στο σχολείο συνήθως ακολουθούν μία διακοσμητική καριέρα. Οι συμμαθητές τους όμως που διαβάζουν αρκετά καταλήγουν να γίνουν μετεωρολογικά μπαλόνια.
Με τη βοήθεια των τελευταίων, καθώς και τη συνδρομή εκατοντάδων επιστημόνων και χιλιάδων υπολογιστών ανά τον κόσμο, μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για τον καιρό με τελικό σκοπό να μπορείς να αποφασίσεις αν αύριο θα βάλεις πλυντήριο ή όχι.
Η τεχνολογία στα καλύτερά της.
~ - Όχι τώρα απάντησέ μου: πώς γίνεται και το μπαλόνι ξεφουσκώνει σιγά σιγά με τον καιρό; Δεν χάνει αέρα από πουθενά ρε, το έχω ελέγξει, καμία τρύπα ούτε απώλειες από το στόμιο.
Απλά παπαριάζει η επιφάνειά του, μικραίνει και μαζεύει, χάνει σιγά σιγά τη ζωή από μέσα του.
Ίσως είναι απλά γηρατειά.
~ - Πάντως αν είναι να φύγεις από αυτή τη ζωή, κάν’ το όπως ένα μπαλόνι που σκάει: σύντομα και με πάταγο. Ίσως αρχικά τρομάξεις τους γύρω σου, όμως μετά θα γελάνε και θα συνεχίσουν λιιίγο πιο αισιόδοξα τη ζωή τους.
~ - Τα βλέπω εκεί στον απέναντι τοίχο κάθε μέρα, από τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου μέχρι που τα κλείνω.
Τριανταένα πολύχρωμα μπαλόνια, ένα για κάθε χρόνο της ζωής μου.
Ζωής που τα τελευταία χρόνια μετά το ατύχημα περνάω καθηλωμένος σε ένα καταραμένο κρεβάτι· ένα φέρετρο για έναν ζωντανό.
Χωρίς να μπορώ να κουνηθώ, να μιλήσω, να χαρώ, να αισθανθώ.
“Ζωής”.
~Πόσο ακόμα να τα μελετήσεις;
Για πόσο ακόμα να στοχαστείς πάνω σε αυτά;
Τι άλλο ρε γαμώτο να σκεφτείς για τα γαμημένα τα μπαλόνια;
~~~~~~~~~
*Lost Bodies – Σωλήνες
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο Σβάιτσερ έγραψε ο Γιώργος Μαργαρίτης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Διαβάστε και το μπλογκ του. gmargari.wordpress.com
Ενισχύστε Το Συγγραφέα
Λογαριασμός Τράπεζας Πειραιώς GR2801722100005210104042557
