Το διαστημόπλοιο προσγειώθηκε με έναν εκκωφαντικό κρότο.
Και μετά ησυχία. Απόλυτη. Επιβλητική.
Τα τελευταία χρόνια η ζέστη του μεσημεριού είναι ανελέητη. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα διανοούνταν να βρίσκεται εκτός κλιματιζόμενου χώρου. Όμως αυτή η συγκεκριμένη ώρα είναι η απαρχή ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος, και δεν αφήνει περιθώρια στη λογική.
Έξω στην ερημιά, τα βλέμματα μυριάδων ανθρώπων είναι στραμμένα σε ένα και μόνο μέρος. Την είσοδο του σκάφους.
Η πόρτα ανοίγει δέκα λεπτά αργότερα. Κι εμφανίζεται. Είναι ζωντανός!
Με αργές κινήσεις βγάζει το κράνος, κλείνει τα μάτια, και εισπνέει βαθιά τον ζεστό αέρα του πλανήτη του. Η γνώριμη μυρωδιά του επικού θριάμβου γεμίζει τα ρουθούνια του. Κοιτάει το πλήθος γύρω του, χαμογελάει και τους χαιρετά.
Ο κόσμος ξεσπάει σε κραυγές, σφυρίγματα, γέλια. Δάκρυα χαράς διασταυρώνονται με μύξες συγκίνησης, ένας πανικός ευθυμίας.
Ο Άντρας κατεβαίνει αργά την σκάλα του διαστημόπλοιου, μέσα σε επιφωνήματα και χειροκροτήματα. Έχει μόλις περάσει τρία τέσσερα σκαλιά, όταν ξαφνικά παραπατάει. Ένα αγωνιώδες “Ωωω!” από χιλιάδες στόματα.
Την ίδια στιγμή, ανακτά την ισορροπία του και συνεχίζει να κατεβαίνει. (Απλά παραπάτησε, μη το κάνουμε θέμα. Δεν είναι κι εύκολο να περπατάς με στολή αστροναύτη).
Έχει επιστρέψει από μία εξαιρετικά κουραστική αποστολή που διήρκησε βδομάδες ολόκληρες. Οι πληροφορίες που φέρνει από τον μακρινό πλανήτη θα κρίνουν το μέλλον αυτού του λαού. Του λαού Του.
Ο ήχος του λαούτου ηχεί δυνατά και σημαίνει την έναρξη της Τελετής Υποδοχής. Ο κόσμος, συγχρονισμένος σαν ένα κοπάδι ψάρια, κινείται γρήγορα και γεμίζει την Αίθουσα. Λίγο μετά, ο Άνδρας ανεβαίνει στο αναλόγιο.
~ . ~
Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Όλοι όσοι είχαν μαζευτεί από κάτω περίμεναν νευρικά να ακούσουν τα αποτελέσματα της αποστολής Του. Φωτογραφικές μηχανές και βίντεο κατέγραφαν συνεχώς κάθε δευτερόλεπτο της λαμπρής αυτής στιγμής.
Ο Άντρας ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. Έπειτα γύρισε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά, ψάχνοντας στο χώρο ένα σημείο χωρίς φλας για να ξεκουράσει για λίγο το βλέμμα, πριν ξεκινήσει το λόγο του.
Τότε ακριβώς παρατήρησε έναν υπέροχο μεγάλο πίνακα στον απέναντι τοίχο. Ήταν ένα παιδί που κρατούσε ένα… μα τι ήταν αυτό; Δε μπορούσε να δει εύκολα… Ένα σκυλί;
Μισοέκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να εστιάσει καλύτερα. Οι θολές γραμμές τού σχεδίου άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε έντονα και καθαρά περιγράμματα. 
Ήταν ένας μικρός δράκος! Μα… το παιδί κρατούσε ένα δράκο;
Κράτησε την αναπνοή του για λίγο και κοίταξε καλύτερα. Το ξεθωριασμένο καφέ χρώμα του πίνακα άρχισε να ζωντανεύει. Ένας πιτσιρικάς με μαύρα μαλλιά και κόκκινα μάγουλα τον κοιτούσε διερευνητικά. Στην αγκαλιά του κούρνιαζε ένα δρακάκι.
Η σκηνή ήταν από μια παλιά, πολύ παλιά εποχή. Πιο απλή, πιο αγνή, ίσως πιο όμορφη. Και πιο επικίνδυνη, σκέφτηκε. Μπορούσες εύκολα να πεθάνεις από τη μια στιγμή την άλλη – για παράδειγμα, από την επίθεση ενός σαρκοβόρου θηλαστικού. Ευτυχώς, οι εποχές αυτές είχαν παρέλθει.
Όμως, το βλέμμα του μικρού… είχε κάτι που τον μαγνήτιζε. Ο επίμονος τρόπος που τον κοιτούσε, σαν να ήθελε κάτι να του πει… να του δείξει…
Ξαφνικά ένιωσε μία μικρή ηλεκτρική εκκένωση στους κροτάφους. Τα πάντα έσβησαν.
Όταν το φως επανήλθε, ο Άντρας έβλεπε μέσα από τα μάτια του μικρού.
~ . ~
Βρισκόταν μέσα σε μία σπηλιά. Τριγύρω του τέσσερις νεαροί, αντίστοιχης ηλικίας με τον μικρό. Κοίταξε τα βρώμικα χέρια του και το παιδικό του σώμα. Φορούσε μία προβιά ζώου που μύριζε άσχημα. Ίσως η μυρωδιά να προέρχονταν κι από τον ίδιο.
Οι άνθρωποι γύρω του μιλούσαν με κραυγές. Τι περίεργο πράγμα! Πώς μπορείς να εκφράσεις τις ιδέες και τα συναισθήματά σου με ένα τόσο περιορισμένο λεξιλόγιο;
Ήταν βράδυ. Μια φωτιά έκαιγε παραδίπλα και τους κρατούσε ζεστούς. Πάνω από τη φωτιά υπήρχαν κομμάτια σάρκας κάποιου μικρού ζώου, πρόχειρα μπηγμένα σε ξύλα. Η μυρωδιά του ψημένου κρέατος είχε κάτι το γνώριμο. Του θύμισε τον δικό του κόσμο. Προσπάθησε να σταματήσει αυτή την ονειροπόληση, να γυρίσει πίσω. Είχε μία αποστολή να ολοκληρώσει.
~ . ~
Ακριβώς την ίδια στιγμή, χιλιάδες χρόνια πριν, μέσα σε μία σπηλιά, ένα παιδί που κρατάει ένα δρακάκι διηγείται στους φίλους του σε μια άγνωστη γλώσσα:
Αλήθεια λέω! Είδα μέσα από τα μάτια του Θεού τους!
Κοιτούσα για πολύ ώρα αυτή εδώ τη ζωγραφιά στον τοίχο της σπηλιάς μας. Ένας Θεός, με ένα χοντρό χοντρό σώμα και ένα μεγάλο κυκλικό κεφάλι. Πίσω του είναι το μεγάααλο μεγάλο μεταλλικό πουλί που τον έφερε από τον ουρανό. Και από κάτω πολύς λαός που τον λατρεύει.
Έβλεπα τη ζωγραφιά από κοντά, ακόμα πιο κοντά, και σκεφτόμουν πώς θα ήταν να είμαι αυτός ο Θεός. Να έχω το λαό μου και να δίνω διαταγές.
Και ξαφνικά ήταν σαν να με χτύπησε κάποιος με μια μεγάλη πέτρα στην κούτρα. Για λίγο ήταν νύχτα. Και όταν ξανάγινε μέρα, ήμουνα μες στο κεφάλι του!
“Τι διάολο ήταν αυτό; Κοιμήθηκα όρθιος; Άκου εδώ να έχω μπει στο σώμα του μικρού αγριανθρώπου… Θα ‘ναι καμιά παρενέργεια από το ταξίδι. Σίγουρα θα το αναφέρω στους γιατρούς μου μετά την ομιλία, στον προγραμματισμένο Έλεγχο Υγείας Διαγαλαξιακών Ταξιδιών.”
Ήταν στο θρόνο του, ψηλά. Από κάτω βρίσκονταν τα μέλη της φυλής του. Φορούσαν περίεργα δέρματα, όλα τόσο διαφορετικά! Δεν έχω δει δράκους ή άλλα ζώα που να έχουν τέτοιο δέρμα. Κάποιες φορεσιές είχαν το χρώμα του αίματος, κάποιες το χρώμα των δέντρων. Άλλες το χρώμα της θάλασσας, ή της νύχτας.
“Να ‘μαι λοιπόν πίσω στην Αίθουσα… Πάντως αν ήμουν επιληπτικός θα είχα μεγάλο θέμα με τους Εκλεκτούς στην πρώτη σειρά. Πού διάολο βρίσκουν και φοράνε όλες αυτές τις παρδαλές αηδίες; Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω σε δέκα άτομα, ένας ενδυματολογικός εμετός. Ίσως τη στιγμή που οι καταθέσεις σου ξεπεράσουν τα κάποια εκατομμύρια, χάνεις την έννοια της καλαισθησίας.”
Η φυλή του έχει πολλούς πάρα πολλούς ανθρώπους. Όλοι τον κοιτούσαν και τον θαύμαζαν. Περίμεναν τις διαταγές του.
Όμως ήταν χαμογελαστοί! Είναι ένας καλός Θεός, που αγαπάει και προστατεύει το λαό του!
“Ευτυχώς μαζεύτηκαν όλοι όπως φαίνεται. Όχι πως είχαν και άλλη δυνατότητα δηλαδή… οι εξάμηνες συμβάσεις τους εξαρτώνται άμεσα από την παρουσία τους εδώ. Και καλά θα κάνουν να φαίνονται χαρούμενοι μπροστά σε τόσες κάμερες, αν θέλουν να καθυστερήσουν λίγο τη μείωση του μισθού τους.”
Ο ήλιος έπεφτε μόνο πάνω του, όλοι οι άλλοι ήταν στο σκοτάδι. Και από το κεφάλι του έβγαινε φως και πήγαινε στα υπόλοιπα άτομα. Σίγουρα είναι Θεός!
“Καλά, ο τεχνικός φωτισμού όχι απλά θα φάει απόλυση, αλλά να ‘ναι σίγουρος ότι δε θα ξαναβρεί δουλειά πουθενά. Ο μαλάκας, που έστησε τον μεγάλο προβολέα πάνω μου, και από την αντανάκλαση της φαλάκρας σχεδόν τυφλώθηκε η μπροστά σειρά… Θα βλαστημά την ώρα και την στιγμή…”
Αν μπορούσατε μόνο να δείτε πώς τον κοιτούσαν όλοι μέσα στ…
Ωχ όχι! Γρήγορα ΤΡΕΞΤΕ! Θα προσπαθήσω να το…
Το δρακάκι πέταξε μακριά από τον μικρό, με ένα λυπητερό κρώξιμο.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά την επίθεση του σαρκοβόρου θηλαστικού, ο μικρός εξέπνευσε.
Έφυγε όμως χαμογελώντας, αισιόδοξος πως κάποια στιγμή θα έρθει στη γη ένας καλός Θεός σαν αυτόν που είδε. Όχι σα το δικό τους, που αφήνει τους ανθρώπους να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα.
~ . ~
“Τώρα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των δικών μου, μένουν δέκα με δεκαπέντε χρόνια μέχρι η θάλασσα να καλύψει το εβδομήντα τοις εκατό της γης. Βέβαια μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια οι φυσικοί πόροι θα έχουν εξαντληθεί, οπότε χωρίς ψύξη ή θέρμανση οι περισσότεροί τους θα ψοφήσουν αρκετά νωρίτερα.
Το σημαντικό όμως είναι πως σε δύο χρονάκια θα έχει ολοκληρωθεί το Καταφύγιο των Εκλεκτών στον Gliese 667 Cc. Όπως επιβεβαίωσα με την επίσκεψή μου, όλα πάνε βάσει χρονοδιαγράμματος. Και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, οι ορυκτοί και ανθρώπινοι πόροι θα είναι επαρκείς για τη διαμονή μου εδώ.
Αλλά ο κόσμος εδώ δε χρειάζεται να τα γνωρίζει όλα αυτά.”
Ο Τζεφ χαμογέλασε και ξεκίνησε το λόγο του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Γιώργος Μαργαρίτης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής,
Αν θέλετε να γελάσετε λιγάκι παραπάνω διαβάστε το μπλογκ του.
