«Καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, στη δόξα και στον θάνατο».
Γιάννης Ρίτσος
«Of a book full of death, reading how we’ll die alone».
Chris Cornel
~~~~~~~~~~~~~~
Ακούω τα όνειρά μου σημαίνει ότι ακούω τον κόσμο.
H καλύτερη στιγμή να καταλάβεις κάτι παραπάνω απ’ το συνηθισμένο, η καλύτερη στιγμή για την επιφοίτηση, είναι το λυκόφως ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο.
Ένα όνειρο σιέστας με οδήγησε απόψε σε μια αποκάλυψη για τον αγαπημένο μου τραγουδιστή, τον Κρις Κορνέλ, και για ένα τραγούδι του, που είχα ακούσει χιλιάδες φορές.
~~
Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασα στο διαδίκτυο για κάποια Ελληνίδα ηθοποιό, που έχει ήδη ετοιμάσει το μνήμα της στην Κρήτη. Ο θάνατος είναι ένα θέμα που μ’ ενδιαφέρει, έτσι καρφώθηκε η είδηση στο μυαλό μου. Έπεσα να κοιμηθώ –αφού διάβασα πολλές σελίδες απ’ τον δεύτερο τόμο Game of Thrones.
Στο λυκόφως αφύπνισης και ύπνου ονειρεύτηκα την ιστορία ενός ανθρώπου (ίσως να ήμουν κι εγώ), που αποφάσισε να στήσει ένα μέρος για να πεθάνει σωστά. Έχτισε ένα πέτρινο σπίτι πάνω σ’ ένα βουνό που έβλεπε δυτικά τη θάλασσα.
Το σπίτι ήταν απομονωμένο κι ο άνθρωπος είχε μείνει μόνος του (alone, όπως λέει ο Κρις Κορνέλ στο γκόσπελ του).
Το υπνοδωμάτιο του σπιτιού είχε δυτικό προσανατολισμό, εκεί ήταν και το παράθυρο, το σημαντικό παράθυρο, αυτό που έβλεπε τη θάλασσα. Ο άνθρωπος στο όνειρό μου είχε χτίσει το σπίτι εκεί, με αυτό τον προσανατολισμό, για έναν και μόνο λόγο.
Λίγο προτού πεθάνει, την τελευταία στιγμή, ήθελε να κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρο και να δει κάτι όμορφο· τον ήλιο να δύει μέσα στη θάλασσα.
Ήθελε να φύγει έτσι, με τη γαλήνη της ομορφιάς.
~~
Ξύπνησα και συνέχισα την υπόλοιπη μέρα μου, χωρίς να μπορώ να ξεχάσω το όνειρο· τι ήθελε να μου πει;
Το όνειρο είχε ανοίξει έναν δρόμο στο μυαλό μου, αλλά δεν καταλάβαινα ακόμα τι ήταν.
Το βράδυ έκατσα στον υπολογιστή. Καθώς έκανα ό,τι έκανα είχα βάλει το youtube να παίζει. Για χιλιοστή φορά μου πρότεινε το “Like a stone” των Audioslave, όπου τους στίχους έχει γράψει ο Κρις Κορνέλ.
(Για όσους δεν τον γνωρίζουν… Ο Κορνέλ είχε γίνει σούπερ σταρ της μουσικής, αλλά ήταν και διπολικός -μανιοκαταθλιπτικός. Αυτοκτόνησε στα πενήντα.)
Ακουγόταν το κομμάτι… Θυμηθείτε ότι το έχω ακούσει χίλιες φορές, έχω δει το βίντεο άλλες τόσες… Κι ενώ σκεφτόμουν κάτι άλλο… ΑΚΟΥΣΑ για πρώτη φορά τον στίχο
«I’ll wait for you there, like a stone»
Θα σε περιμένω εκεί, σαν μια πέτρα.
Τότε θυμήθηκα: Ο Ιησούς είχε βαφτίσει έτσι τον απόστολο Πέτρο, θα ήταν η πέτρα της εκκλησίας του. (Όχι, όχι, δεν είμαι της Πεντακοστιανής Εκκλησίας, ούτε καμίας εκκλησίας, μη φοβάστε.)
Μήπως ο Κρις Κορνέλ μιλούσε σ’ αυτό το τραγούδι για τον θάνατο και για τον Θεό;
Μήπως έλεγε: Θα περιμένω για Εσένα, σαν πέτρα.
Προσέξτε! Ο Κορνέλ δεν αναφέρεται στον χριστιανικό Θεό (ή σε κάποιον άλλο συγκεκριμένο).
Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει, καθώς περπατάει δωμάτιο με το δωμάτιο, τι είναι η ζωή, τι ακολουθεί, και γιατί θα πρέπει να πεθάνει μόνος. Είναι ένας άνθρωπος που φοβάται τον θάνατο (ο Ίρβιν Γιάλομ γράφει ότι αυτός είναι ο πρώτιστος φόβος).
Οι αυτόχειρες δεν περιφρονούν τον θάνατο. Το αντίθετο· φοβούνται να πεθάνουν. Γι’ αυτό προσπαθούν να τον τελειώσουν (τον φόβο), όπως ο Κρις Κορνέλ, πιο γρήγορα
(αυτά δεν είναι λογοτεχνικές σκέψεις, διαβάστε το «Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία»).
~~
Το βάρυνα, αλλά δεν πειράζει. Αν δεν αντέχετε να μιλάτε, ν’ ακούτε, για τον θάνατο, πρέπει να ωριμάσετε.
Ο θάνατος είναι η δεύτερη βεβαιότητα. Πρώτη είναι η ζωή· για να πεθάνεις πρέπει να ζήσεις.
Κάνουμε τέχνη για να νικήσουμε τους φόβους μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για να ψηλώσει η ψυχή μας, για να πεθάνουμε χαμογελαστοί.
~~~
Ακούστε αυτό το τραγούδι χωρίς να ξεχνάτε ότι είναι γκόσπελ (θρησκευτικό άσμα).
