από τον Κεβ
~~~~~~~~~~~~~
Από τη μήτρα της μάνας μου κιόλας την είχα. Μη λέμε και ψέματα πως έζησα εννιά μήνες ευτυχισμένος. Το άγχος, η αγωνία, η κούραση κι ό,τι άλλο ένιωθε, πέρναγαν σε μένα. Όταν θύμωνε γέμιζα θυμό. Όταν έκλαιγε, έκλαιγα μαζί της, κι όταν τσακωνόταν με τον μπαμπά έβριζα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου κι ας μην ακουγόταν ο παραμικρός ήχος. Όταν πηγαίναμε βόλτα και την κοιτούσαν περίεργα, ντρεπόταν αυτή. Στα πατώματα εγώ. Ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Κι όποτε ετοιμαζόταν να κάνει την επανάστασή της έσφιγγα της γροθιές μου σπαρακτικά και δύναμη της έδινα. Μικρή συνεισφορά μεν, αξιοσέβαστη δε.
Όταν γεννήθηκα όλα μοιάζαν ρόδινα. Δεν είχα τίποτα να σκεφτώ, να θυμηθώ ή να καταλάβω. Κι αυτή ήταν ίσως η ελαφρότερη και πιο αδέσμευτη περίοδος της ζωής μου. Εάν μπορούσα να δώσω έναν ορισμό της ελευθερίας, της απόλυτης ελευθερίας (και σε ουδεμία περίπτωση της αμερικανικής, αυτής που στέκει περήφανα με το χέρι υψωμένο και τα βρακιά κατεβασμένα) θα έλεγα πως είναι η σιωπή.
Μπορεί να υπάρξει σιωπή μες το κεφάλι μου για δύο, τρία λεπτά μέσα στη μέρα;
Και ποιος θυμάται το οτιδήποτε από εκείνες τις μέρες; Νομίζουμε πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής, περνάει μες τ’ άγχη και τα βάσανα. Κανείς δε συνειδητοποιεί πως το πραγματικά μεγαλύτερο κομμάτι ήταν αυτό το απειροελάχιστο που δεν είχαμε τίποτα να σκεφτούμε, να θυμηθούμε ή να καταλάβουμε. Τότε που ο σκληρός ήτανε άδειος και το USB γεμάτο. Άλλωστε τα περί σχετικότητας του χρόνου δε τα λέω εγώ. Ο τρελομαλλιάς τα είπε. Ένας αιώνας πέρασε κι εγώ ακόμα περιμένω τη κατάρριψη της κωλοθεωρίας του. Γύρισε τον κόσμο ανάποδα ο πούστης. Άκους εκεί ο χρόνος σχετικός. Άσε μας ρε μπάρμπα.
Μα τα χειρότερα δε θα ερχόντουσαν καν πριν τον έκτο χρόνο της ζωής μου. Σ’αυτόν τον τεράστιο μύλο της αποβλάκωσης.
Πιστεύω ότι μέρος αυτού που δίνει ώθηση στην επιστήμη είναι η δίψα για αναζήτηση. Είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Όλα τα παιδιά το νιώθουν. Στη πρώτη δημοτικού το νιώθουν όλοι- στη τρίτη λυκείου σχεδόν κανείς δεν το νιώθει, ή τουλάχιστον δεν το αναγνωρίζει. Κάτι συμβαίνει μεταξύ της πρώτης δημοτικού και της τρίτης λυκείου, και δεν είναι μόνο η εφηβεία. Τα σχολεία και τα μέσα ενημέρωσης όχι μόνο δεν διδάσκουν σκεπτικισμό, αλλά υπάρχει και ελάχιστη ενθάρρυνση αυτής της αναδυόμενης αίσθησης του ερωτήματος.
Ο μπαγάσας ο Σέιγκαν τα έλεγε, μα ποιος ήταν αρκετά θαρραλέος για να πετάξει τη ζωή του στα σκουπίδια και να δώσει μια καινούργια πραγματικότητα στα παιδιά του, οεο;
Και καλά όλα αυτά. Τα μπούλινγκ, οι βρισιές, τα χουφτώματα και η παραφροσύνη που σε αναγκάζουν να περάσεις στην αρχή. Μα το μεγαλύτερο ψέμα εις τους αιώνας των αιώνων, είναι αυτό της ενηλικίωσης. Και καλά τώρα είσαι φρι. Κύριος του εαυτού σου, ανεξάρτητος κι έτοιμος για τη βουτιά στη θάλασσα της επιτυχίας. Το παραμύθι αυτό που απ΄τη πρώτη στιγμή κάθε, μα κάθε ξετσίπωτος γονέας πούλησε στο παιδί του. Έναν θέλουμε, έναν αρχιδάτο μόνο. Να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας πει:
Αγόρι μου, σε δέκα, σε δεκαπέντε χρόνια από τώρα θα επιβιβαστείς στο τραίνο της ζωής. Να ξέρεις πως η διαδρομή θα είναι σύντομη και δυσάρεστη. Εγώ προσωπικά, ο κηδεμόνας σου, έχω μεριμνήσει για την ασφάλεια του τραίνου αυτού. Εγώ προσωπικά, έχω πληρώσει από τους φόρους μου και τους κόπους μου για να φτιαχτεί. Εγώ ήμουνα που αποφάσισα τη πορεία του τραίνου. Εγώ και κανένας, μα κανένας άλλος.
Λοιπόν; Ένας αρχιδάτος υπάρχει; Ένας μόνο;
Για την συνέχεια μη μιλήσουμε καν καλύτερα. Που αναγκάζεσαι να αποφασίσεις τι θα κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου βάζοντας στη σειρά μια ηλίθια ακολουθία κτηρίων. Έχει ακούσει κανείς πραγματικά κάτι παρανοϊκότερο στη ζωή του; Τώρα μονάχα κοιτάζοντας μερικά χρόνια πίσω είναι που αντιλαμβάνομαι τον βαθμό της αποβλάκωσης που χρειάζεται κανείς για να δεχτεί χωρίς σούξου μούξου, χωρίς αντιρρήσεις και επαναστάσεις να μπει στο κλουβάκι σαν εξημερωμένο λιονταράκι.
Και μετά όταν στη μέση της σχολής δε θα έχεις λεφτά πια και το χαρτζιλίκι, δε θα φτάνει ή δε θα υπάρχει καν, τράβα να δουλέψεις σα το σκύλο για τρεις και δέκα. Που σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε τρεις δεν είναι. Πήγαινε να δουλέψεις ώρες ατέλειωτες, παίρνε ψίχουλα και μετά γύρνα να διαβάσεις. Ορίστε η πιπίλα της επιτυχίας. Κάτσε σκίσε το κώλο σου εσύ όσο ο άλλος θα περνάει με αντιγραφές τα μαθήματα και θα μπαίνει με βύσματα μετά στις δουλειές. Αλήθεια, για πόσο μαλάκες μας έχετε;
Στο τελευταίο στάδιο, μετά το σκληρότατο γαμήσι, πέσε στην αγορά εργασίας. Βγες στη κόντρα με άλλους 100, να δείτε ποιος την έχει μεγαλύτερη και ξιφομαχήστε για τη θέση της πρωτιάς. Και μου πουλάει ο άλλος παραμύθια μετά λες και δεν είμαστε όλοι μεταμοντέρνοι σκλάβοι των πολυεθνικών. Άντε μετά να εξηγείς στους λούμπεν φιλελεύθερους ότι δεν είσαι κομμουνιστής. Θα σε πάρουνε σβάρνα με τις πέτρες κι απ΄τις δυο περιοχές.
Ξύπνα, Κεβ…
Ακολούθα το λευκό λαγό.
Knock, knock, Κεβ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Κεβ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
Η φωτογραφία είναι του Elliott Erwitt (Ρωσία, Σιβηρία)
