από τον Κεβ(18+γραφική βία*)
————————————————
Απόκριες ήτανε κι ο Γαμπρός κινούνταν ύποπτα εκείνες τις μέρες. Φαινόταν στα μάτια του, συσσωρευμένη οργή τον βασάνιζε. Το πώς και το γιατί, άγνωστο. Σκεφτόταν για μέρες ολόκληρες τι στολή μπορούσε να φορέσει για να κάνει τη διαφορά επιτέλους, να μην είναι ένας από τους πολλούς ξανά. Πώς θα γίνω μοναδικός, ρε γαμώτο; Πώς; Και μπαμ. Κατέβηκε η ιδέα σαν αστραπή ακαριαία. Έκανε μπάνιο όμως κι ήταν αργά. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Θα έπρεπε να περιμένει την επόμενη.
Εφτά και πέντε χτύπησε το ξυπνητήρι κι ήταν γαρίδα το μάτι προ πολλού. Ζήτημα να κοιμήθηκε δυο ώρες. Όλο το βράδυ σκεφτόταν πόσο όμορφη θα είναι και πόσο θα γυαλίζει και πώς θα την φτιάξει και πώς το ένα και πώς το άλλο. Ετοιμάστηκε στα πολύ γρήγορα και βγήκε για κυνήγι. Ήξερε ότι το μολ θα ανοίξει στις 8 ακριβώς οπότε στήθηκε απ’ έξω σα κοράκι. Ήτανε μόνος του, ψυχή δεν υπήρχε. Καλό αυτό, θα ψάξω ήσυχα, σκέφτηκε.
Τον παλιομαλακα ρε, με μισό μάτι με κοιτάζει το μουνί.
«Σου φαίνομαι περίεργος ρε;»
«Όχι, καθόλου».
«Γιατί με κοιτάζεις έτσι τότε;» ρώτησε τον σεκιουριτά.
Η μέρα είχε ξεκινήσει όμορφα. Όπως άλλωστε και κάθε άλλη μέρα του. Δε συνήθιζε να πηγαίνει για ψώνια βέβαια. Σημαδιακό το γεγονός. Μπήκε στο πρώτο μαγαζί και στο δεύτερο και στο τρίτο και πάει λέγοντας. Δε θα αγόραζε έτοιμη στολή. Ήταν εξαιρετικά σημαντική στιγμή για να την αφήσει στα χέρια ενός σχεδιαστή της δεκάρας. Ήταν αυτός ο τεχνίτης τώρα. Κάτι Βερσάτσε, Γκούτσι και λοιπές αδερφές δε θα πιάνανε μία μπροστά του.
Αν είχε νοσοκόμες στη διάθεσή του θα τις διέταζε αριστοτεχνικά. Φέρε το ψαλίδι. Πιάσε τη πράσινη κλωστή. Πλύνε καλά τα εργαλεία. Μόνος σα το κούκο όμως ο κύριος. Τις δυνατότητές του τις ήξερε καλά πάραυτα. Ο κόσμος ήταν που αδιαφορούσε. Έπρεπε να τους αποδείξει. Τη μικρότητά τους.
Έκοψε κι έραψε, έπλυνε και στέγνωσε. Το αποτέλεσμα, εκθαμβωτικό. Δεν είχε δει τίποτα καλύτερο. Νωρίς όμως ακόμα για να τη φορέσει και να βγει. Οι στολές είναι για τα βράδια μόνο. Μέσα στη μέρα πρέπει να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Να κάνει τον ευγενικό και να αφήνει του γέρους να κάτσουν. Στη δουλειά το πρωί να λέει καλημέρα. Καλημέρα και καληνύχτα οι σπασαρχίδες συνέχεια.
Μερικές ώρες ακόμα. Στο καναπέ πήγε να κάτσει να συνεχίσει την ανάγνωση. Ο πρώτος τόμος του game of thrones στα χέρια του. Σε λάθος εποχή γεννήθηκα. Ιππότης έπρεπε να ήταν. Γαλαζοαίματος. Όχι ένας μικροαστός χαμένος, ανάμεσα στα εκατομμύρια των αποτυχημένων. Να κονταροχτυπιέται στις γιορτές των βασιλέων και ο κόσμος να ζητωκραυγάζει όταν θα βγαίνει νικητής. Μια ξαφνική περηφάνια τον έπιασε όταν το Βουνό σκότωσε κατά λάθος τον αντίπαλο.
Μια ώρα πριν βγει μπήκε για μπάνιο. Το καυτό νερό πλατσούριζε στο στήθος και του ’δινε μια περίεργη αίσθηση κάθαρσης. Όχι σωματικής. Η σαπουνάδα έπρεπε να φτάσει παντού σήμερα. Πλύθηκε προσεκτικά και βγήκε. Όσο σκουπιζόταν αγνάντευε τη στολή. Απλωμένη στο κρεβάτι. Δε μπορούσε να περιμένει άλλο. Έπρεπε να την νιώσει πάνω του. Ούτε καν μποξεράκι θα έβαζε. Κανένα εμπόδιο επαφής μεταξύ εμού και εσού.
Κι όταν βγήκε εν τέλει, τσουτσούριασε. Ο καιρός δεν ήταν για στολές μόνο κι έξω, λες και βρίσκεσαι στη Βραζιλία. Η μουνοπαγίδα όμως θα τον έσωζε απ’τη ταλαιπωρία. Μπαίνοντας μέσα άνοιξε κι air condition. Έβαλε μπρος και κανείς δε τον σταμάταγε τώρα. 50-60-70 χιλιόμετρα κι αν ήταν ανοιχτή η λεωφόρος δε θα έκοβε ποτέ. Μπορούσε να κάνει γκριμάτσες ή χειρονομίες βρίζοντας. Δε φαινόταν τίποτα απ’ έξω.
Φτάνοντας στη περιοχή είδε μια παρέα που τον κοίταζε επίμονα. Αυτή τη φορά ήξερε το γιατί. Ο μπαμπάς σας είμαι ρε κωλόπαιδα. Πριν μπει στο μαγαζί έπιασε το πορτοφόλι να δει αν είχε μετρητά. Μ’ ένα πενηντάρικο καλά είμαστε.
«Μια βότκα λεμόνι».
«Ωραία στολή».
«Ευχαριστώ πολύ».
«Θα γίνει διαγωνισμός, έτσι όπως σε κόβω έχεις καλές πιθανότητες».
«Δε νομίζω να προλάβω, έχω να πάω αλλού μετά».
«Μη πετύχεις καναν Βασίλη τυχαία ε;».
«Μην ανησυχείς δε κολλάω στα ονόματα» της είπε και πήρε το ποτό.
Έκατσε στον πάγκο και κοίταξε προς τη πίστα. Ανάκατα χρώματα στριφογύριζαν. Στον απέναντι τοίχο έπαιζε κάτι κρίπι εκδοχές του Μίκι. Δεν έμπαινε ποτέ σε παιδικό αυτό. Ο κόσμος χόρευε, το κλίμα ήταν αρκετά καλό.
Νοσοκόμες, Ινδιάνοι, σούπερ ήρωες και κάτι τύποι που μοιάζανε με φρούτα. Είχε απ’ όλα ο μπαξές. Το ποτό ήταν ελιξίριο απόλαυσης. Έπινε σα να’ ταν η τελευταία φορά. Μπορεί να είναι όντως η τελευταία φορά, οριακά μουρμούρισε.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να απολαύσει τη στιγμή. Χτύπαγε δυνατά η μουσική. Έβαλε το χέρι στη καρδιά και προσπάθησε να συγχρονίσει τους χτύπους με το ρυθμό. Η μουσική ήτανε όμως που θα έκανε τη δουλειά. Και ξαφνικα…freestyler… Ναι, ναι, ναι. Τώρα είναι η στιγμή.
Straight from the top of my dome. Σηκώθηκε από το σκαμπό κι ίσιωσε τη πλάτη για μια στιγμή… rock the microphone. Έβγαλε αργά το κατάνα απ’τη θήκη. Carry on with the freestyler. Το έφερε κάθετα στο ύψος των ματιών. I gotz to fiction to throw on.
Σαστισμένα βλέμματα αντικατοπτρίζονταν στη λεπίδα. And go on, you know i gotz to flow on. Σ’ένα κλάσμα του δευτέρου σηκώθηκε κι έπεσε το χέρι. Μαζί και το πρώτο κεφάλι. Select us on ya radio play us. Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο με το που είδε το κόκκινο. ‘Cause we’re friendly for ozone. Κραυγές, φωνές και παρακάλια ήταν σα να υπήρχε μια αόρατη σκούπα που τα ρουφούσε. Ήταν η But that’s not all so hold on κι αυτός μόνο στη γη. Αυτός κι η τέχνη του. Tight, as I rock the mic right. Ποιος είπε πως δεν είναι τέχνη το να σφαγιάζεις;
Έτρεξε προς τον τοίχο κόβοντας ένα χέρι και δυο πόδια, πάτησε μ’ένα δύο τρία βήματα και με τη φόρα που είχε πάρει γύρισε τούμπα στον αέρα. Oh.. excuse me, pardon. Ένα κεφάλι ακόμα εκσφενδονίστηκε. As I syncronize with the analyzed. Είχε γίνει ένα πλεον με τη Upcomin’ vibes the session. Εκστασιασμένος από τον εξαιρετικό συνδυασμό της κατάστασης, δε μπορούσε παρά να συνεχίσει τη σφαγή. Let there be a lession, question. Η λεπίδα έκοβε σα να παίζει fruit ninja. You carry protection.
Είχαν μείνει ελάχιστοι ακόμα. Or will your heart go on. Στη καρδιά καρφώθηκε αυτή τη φορά. Like Celine Dion – Karma Chameleon. Ο επόμενος κόπηκε στα δύο. Yeah, straight from the top of my dome. Από πάνω μέχρι κάτω. As I rock, rock, rock, rock, rock the microphone. Έκανε μια σβούρα στον αέρα και πήγε στη τελευταία. Yeah, straight from the top of my dome. «Μπορείς να φύγεις». As I rock, rock, rock, rock, rock the microphone. Σ’ένα κλαμπ γεμάτο πτώματα, άρχισε να χορεύει σα τρελός. Yeah, straight from the top of my dome. Λες και είχε ρίξει μόλις μυτιά. As I rock, rock, rock, rock, rock the microphone. Τα χρώματα χτυπούσαν παντού τώρα. Styles, steelos, we bring many kilos. Χέρια, πόδια, κεφάλια, σώματα κομμένα στη μέση κι έντερα ξεκοιλιασμένα. So you could pick yours, from the various.
Το κλαμπ ήταν δικό του. Ambitious, nutrious, delicious, delirious. Ο Μίκι ακόμα έτρεχε να ξεφύγει από το στοιχειωμένο δάσος. Or vicious, just tell us. Και τα χρώματα χτυπούσαν.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
το διήγημα έγραψε ο Κεβ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
*γραφική βία, κακή μετάφραση του graphic violence
