Καθώς μεγαλώνω κι ωριμάζω (ακόμα δεν έχω αρχίσει να γερνάω, γιατί έχω τόσα πράγματα να κάνω), νιώθω ότι συνεχίζω να είμαι τόσο αλλοπρόσαλλος, τόσο αφελής, όπως όταν ήμουν παιδί.
Δεν κατάφερα να ιεραρχήσω τις προτεραιότητές μου έτσι όπως έπρεπε. Συνεχίζω να πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι το παιχνίδι· συνεχίζω να παίζω γράφοντας τις ιστορίες μου, τα βιβλία μου.
Ξυπνάω τα πρωινά και σκέφτομαι ότι είναι ωραίο να είσαι ζωντανός. Και σαν παιδί συνεχίζω να εμπιστεύομαι κάποιους ανθρώπους, κοιτώντας τα πρόσωπά τους, ακούγοντας τη φωνή τους. Μπορεί να κάνω και λάθος, τι σημασία έχει;
Είναι καλύτερο να πιστέψεις και να χάσεις, παρά να μην πιστέψεις ποτέ σε τίποτα – γιατί τότε είσαι σίγουρα χαμένος.
Είναι καλύτερο να ερωτευτείς και να προδοθείς, παρά να μην ερωτευτείς ποτέ.
Είναι καλύτερο ν’ αγαπήσεις…
Όπως έλεγε κι ο αγαπητός Όσκαρ Ουάιλντ: «Τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνω, είναι εκείνα που δεν τόλμησα να κάνω».
