από την Ελευθερία Παπασημάκη
~~~~~~~~~~~
«Θα σε σκοτώσω αύριο. Σήμερα μάλλον δεν προλαβαίνω».
~~~~~
Σήμερα καταρχάς θ’ ασχοληθώ σοβαρά με τα μαχαίρια. Χρειάζομαι τέσσερα αρκετά κοφτερά. Όχι μεγάλα, ούτε και μικρά. Μεσαία. Να κόβουν το ψωμί ή να καθαρίζουν τα μήλα και αν χρειαστεί να κόβουν και κάποιες συσκευασίες τροφίμων. Όπως ας πούμε το χάρτινο κουτί του πουμαρό, γιατί το ψαλίδι που έχω για αυτές τις δουλειές συχνά στομώνει και δεν κόβει.
Θα αγοράσω κι ένα πιο μεγάλο. Για να κόβει τα καρπούζια και τα πεπόνια. Και τα ωμά κρέατα. Όλα θέλω να έχουν κοφτερή άκρη.
«Δεν βρίσκω το πουκάμισο με τις γαλάζιες ρίγες. Δεν το πήρες από το καθαριστήριο; Το είχες πάει πριν τρεις μέρες και σου είχαν πει ότι χτες θα ήταν έτοιμο», μου είπες σήμερα το πρωί. Έχω λοιπόν να περάσω και από το καθαριστήριο. Μετά όμως από το σούπερ μάρκετ.
Στο μεγάλο σούπερ μάρκετ πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα. Όταν χρειάζομαι ένα δυο πράγματα, πηγαίνω στο μικρό σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας και βρίσκω πάντα να παρκάρω μπροστά στο μαγαζί.
Προχτές πήγα να αγοράσω δυο κρύα τσάγια, δυο γιαούρτια και ψωμί του τοστ. Κάποια στιγμή ένας κύριος μιας κάποιας απροσδιόριστης ηλικίας με ρώτησε αν ήξερα που βρίσκονται τα αρωματικά που βάζουν στις τουαλέτες. Του έδειξα.
Όταν έφτασα στο ταμείο, ήταν μπροστά μου. Γύρισε και μου είπε να περάσω πρώτη. «Έχω πολύ διαθέσιμο χρόνο τώρα πια, και δεν ξέρω τι να τον κάνω», μου είπε, «περάστε, περάστε».
Εκείνη την ημέρα, μ’ έκλεψαν στο μικρό σούπερ μάρκετ ή τουλάχιστον προσπάθησαν, χτυπώντας στον λογαριασμό τρία κρύα τσάγια αντί για δύο. Είδα όμως την απόδειξη μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο και γύρισα πίσω και μου ζήτησαν συγνώμη και μου επέστρεψαν τα λεφτά και όχι, δεν ήταν τυχαίο γιατί το ίδιο μου είχαν κάνει και μερικές μέρες πριν.
Όταν πριν από μια βδομάδα χτύπησες το χέρι σου δυνατά πάνω στον πάγκο της κουζίνας, συζητώντας για το τραπέζι της Κυριακής και σου είπα ότι αυτή τη Κυριακή θα ήθελα να ξεκουραστώ, το αποτέλεσμα ήταν να πέσει κάτω το κρυστάλλινο βάζο και να γίνει χίλια κομμάτια. «Ορίστε», μου είπες, «κοίτα τώρα τι έκανες». Είχα μαζέψει με την απλή σκούπα τα μεγάλα κομμάτια από το κρυστάλλινο βάζο και μετά έβαλα ηλεκτρική για τα μικρά.
Η κυρία που μένει στον πάνω όροφο είναι ψυχίατρος. Έχει μάλιστα και μια ταμπέλα στην είσοδο της πολυκατοικίας με το όνομά της, την ειδικότητά της και τον όροφο που βρίσκεται το ιατρείο της. Αποφάσισα κάποια στιγμή και πήγα, αφού πρώτα το συζήτησα μαζί σου και συμφώνησες.
Μετά από τρεις συνεδρίες αποφάνθηκε ότι είμαι νυμφομανής. Ύστερα από μια βδομάδα, το ιατρείο της σταμάτησε να λειτουργεί. Κανείς δεν ήξερε που το μετέφερε και κανείς δεν κατάλαβε πως άδειασε το διαμέρισμα. Απλώς έφυγε. Αυτό με στενοχώρησε αρκετά, γιατί ήθελα να διερευνήσω αυτό το νυμφομανής.
Με πήγες τότε σε έναν άλλον γιατρό, ψυχίατρος κι εκείνος, ο οποίος χωρίς πολλές κουβέντες μου έδωσε ένα κάρο χάπια να παίρνω. «Πρέπει να κοιμόσαστε», μου είπε. «Μου έχει εξηγήσει ο σύζυγος το πρόβλημά σας. Θα πρέπει όμως να τα παίρνετε όπως σας γράφω στη συνταγή, γιατί η υπερκατανάλωση είναι επικίνδυνη ως και θανατηφόρα».
«Δεν θα σε σκοτώσω σήμερα. Δεν προλαβαίνω. Θα σε σκοτώσω αύριο».
Το μεσημέρι έφαγα μόνη μου. Την κοτόσουπα που έφτιαξα από ένα αμφιβόλου ποιότητας κοτόπουλο, που δεν το έβρασα και πολύ καλά, την φύλαξα για σένα. Εγώ πήρα ένα κλαμπ σάντουιτς από το Goody’ s στην πλατεία. Μου απαγορεύεις να τρώω τέτοια φαγητά, ανεξιχνίαστο το γιατί, όμως εγώ τρώω όποτε μπορώ και το ευχαριστιέμαι.
Μετά το μεγάλο σούπερ μάρκετ και αφού περάσω από το καθαριστήριο, οφείλω όπως μου είπες σήμερα το πρωί, να πάω να αγοράσω ένα δώρο για τον γάμο της γραμματέας σου. «Αρκετά κάνω εγώ, δουλεύω όλη μέρα, κάνε κάτι και συ», συμπλήρωσες.
Η γραμματέας σου είναι ανύπαντρη μητέρα. Έχει έναν γιο τεσσάρων ετών ολόιδιος εσύ. Είναι στη δούλεψή σου πέντε χρόνια τώρα, όσα περίπου χρόνια έχουμε να κάνουμε σεξ. Μέχρι τότε η γραμματέας σου ήμουν εγώ, αλλά όταν έμεινα έγκυος μου είπες ότι δεν θέλεις να δουλεύω άλλο, να μείνω σπίτι, να είμαι ήρεμη, για να είναι ήρεμο και το βρέφος μέσα στην κοιλιά μου. Απέβαλα στον τέταρτο μήνα. Αλλά δεν ξαναγύρισα στη δουλειά γιατί πλέον είχες γραμματέα και ήταν κρίμα να χάσει την δουλειά της, μου είχες πει.
Όταν απέβαλα οι γιατροί δεν ήταν και πολύ σίγουροι τι ακριβώς είχε συμβεί. Είχαν δει τους μώλωπες στα χέρια, στα πόδια μου και στο υπογάστριο. Με είχαν ρωτήσει αν υπάρχει ενδοοικογενειακή βία, εγώ είχα γελάσει παρά τους φρικτούς πόνους μου και τους είπα όχι φυσικά. «Απλώς σε μια άτυχη στιγμή, γλίστρησα στις σκάλες που ενώνουν την βεράντα μας με την αυλή μας», τους είπα. Οπότε έγραψαν ότι η αποβολή έγινε από πτώση, αλλά μου είχαν ταυτόχρονα πει ότι αν ήθελα να μιλήσω μπορούσαν να φωνάξουν την αστυνομία. Τους διαβεβαίωσα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Και εκείνοι με ενημέρωσαν ότι πλέον δεν μπορώ να κάνω παιδιά.
Αγόρασα το δώρο της γραμματέας σου, ένα τεράστιο ασημένιο μπολ για την τραπεζαρία της, το οποίο μπορεί να έχει πολλές χρήσεις. Και μετά πήγα στο μαγαζί με τα μωρουδιακά ρούχα και αγόρασα μια πεντάδα φανελάκια, γιατί αυτά που έχω έχουν ήδη λιώσει από το πολύ πλύσιμο.
Όταν γύρισα σπίτι και αφού έφαγα το κλαμπ σάντουιτς έβαλα τα φανελάκια στο πλυντήριο να πλυθούν. Μόνα τους. Στο δυνατό πρόγραμμα. Μετά τα άπλωσα μπροστά στον αφυγραντήρα και αφού στέγνωσαν, τα σιδέρωσα και τα έβαλα στην ντουλάπα με τα άλλα ρουχαλάκια του παιδιού που έχω εκεί.
Το απόγευμα, με πήρες να με ενημερώσεις ότι το βράδυ θα ερχόσασταν σπίτι μαζί με την γραμματέας σου και τον μέλλοντα σύζυγό της για να φάμε παρέα. Όταν σου είπα ότι δεν έχω φαγητό παρά μόνο την κοτόσουπα, ούτε προμήθειες για να φτιάξω κάτι ξεχωριστό, μου απάντησες ότι μια χαρά είναι η κοτόσουπα με τέτοιο κρύο που κάνει σήμερα. «Γλυκά θα φέρω εγώ», μου είπες.
Με την γραμματέα σου και τον μέλλοντα σύζυγό της, που είναι ο συνεταίρος σου, κάνουμε πολύ παρέα. Περνάμε ωραία όταν είμαστε όλοι μαζί. Έχουμε δέσει τόσο καλά, που μέχρι και διακοπές πάμε παρέα. Ο γιος τους είναι λίγο κακομαθημένος, αλλά είναι νομίζω δικαιολογημένο μιας και είναι μοναχοπαίδι. Πολλές φορές μου έχεις πει ότι το αισθάνεσαι σαν δικό σου παιδί και τότε εγώ γελάω δυνατά και σου λέω «μα είναι δικό σου παιδί αφού το έχεις βαφτίσει».
«θα έρθουμε αργούτσικα», μου είπες, «κατά τις οκτώμισι όταν κλείσουμε το γραφείο».
«Τέλεια», σου απάντησα, «να προλάβω να κάνω κι ένα μπάνιο».
Στον ψυχίατρο πηγαίνω δυο φορές τον μήνα. Μου λέει συνέχεια ότι πάω μια χαρά, αν και καθυστερεί η θεραπεία να πιάσει και με ρωτάει πάντα αν παίρνω όλα τα φάρμακα που μου έχει δώσει. Αφού τον διαβεβαιώνω ότι τα παίρνω όλα, τότε πάντα μου δίνει ένα ακόμα περιθώριο χρόνου και «βλέπουμε», όπως συνηθίζει να λέει.
Κατά τις οκτώ το βράδυ, αφού έκανα μπάνιο και στέγνωσα τα μαλλιά μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
«Είσαι υπέροχη», μου είπε η άλλη μέσα από τον καθρέπτη με το τρυφερό της χαμόγελο. «Να φορέσεις το βεραμάν φόρεμα, σου πάει πολύ. Και μη ξεχάσεις να βάλεις κραγιόν. Το κόκκινο, ναι;»
Στις οκτώμισι ήμουν έτοιμη. Οι στίχοι του Nights in white satin ξεχυνόντουσαν από το σαλόνι. Πλημμυρίζανε το διαμέρισμα και με έκαναν να ανατριχιάζω σε κάθε στροφή τους. Έβαλα το καλοριφέρ. Ήμουν σίγουρη ότι η άλλη, αυτή του καθρέπτη, είχε βάλει το βινύλιο να παίζει, αφού εγώ ήμουν απασχολημένη με το μπάνιο μου και με το να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Σήμερα το βράδυ έπρεπε να είμαι τέλεια. Αυτό το προσπαθώ κάθε φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί. Να είμαι τέλεια.
Πήγα στην κουζίνα, κάτω από τους ήχους του αγαπημένου μου τραγουδιού και πήρα το κουτί με τα τσάγια που ήταν ακουμπισμένο πίσω – πίσω στο πάνω – πάνω ντουλάπι. Κάτω από τα σακουλάκια του αρωματικού τσαγιού, βρήκα το τούλινο πουγκάκι με τα άσπρα χάπια.
Μετά έβαλα την κατσαρόλα με την σούπα στο μεγάλο μάτι σε χαμηλή θερμοκρασία, ίσα – ίσα να ζεσταθεί. Και το μπαγιάτικο κοτόπουλο με τα καρυκεύματα που τόσο πολύ σου αρέσουν και είχαν καλύψει την μπαγιατίλα του, στον φούρνο, έτοιμο να ζεσταθεί κι αυτό μέσα σε 5 λεπτά.
Έβγαλα και τα καινούργια μου μαχαίρια που αγόρασα σήμερα και τα τοποθέτησα δίπλα στα πιάτα με τα κουτάλια και τα πιρούνια. Στη μέση το μεγάλο για να κόψουμε το κοτόπουλο.
Τα άσπρα χάπια, πριν τα ρίξω στη σούπα, τα θρυμμάτισα στο ξύλινο γουδί, δώρο της μάνας σου σε κάποια γιορτή μου.
Για τον γιο της γραμματέας σου, ο οποίος απεχθάνεται την κοτόσουπα και το κοτόπουλο, είχα κόψει πατάτες έτοιμες για το τηγάνι και μπιφτεκάκια που είχα ήδη τηγανίσει. Από αυτά θα φάω κι εγώ, μιας και η κοτόσουπα δεν είναι αρκετή για τέσσερα άτομα, αφού δεν τους είχα υπολογίσει. Εντάξει, πάντα μαγειρεύω λίγο παραπάνω φαγητό, αλλά για τέσσερα άτομα δεν είναι αρκετή με τίποτα.
«Τελικά μου φαίνεται ότι θα προλάβω να σε σκοτώσω σήμερα».
Στον γιο της γραμματέας σου, αφού φάμε και κοιμηθείτε εσείς, θα του πω να παίξουμε ένα νέο παιχνίδι, που δεν το έχει ξαναπαίξει ποτέ. Το χαρακίρι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Ελευθερία Παπασημάκη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η φωτογραφία είναι του Bruce Davidson
