από την Αστάρτη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αγαπημένη μεγάλη Αστάρτη,
Όπως πάντα ονειροπολώ κάτω από τον ουρανό ξαπλωμένη στο γρασίδι. Μόλις τελειώσαμε τις δουλειές στον κήπο με τη μαμά και έτσι όπως ήμουν βρώμικη ξάπλωσα κάτω και κοιτάζω τα σύννεφα. Είπα να σου γράψω, μιας και σκέφτομαι συχνά πώς περνάς τη ζωή σου σαν μεγάλη. Πολλές φορές λέω ότι θέλω να μεγαλώσω γρήγορα για να φύγω από το χωριό και να ζήσω σε άλλα μέρη και να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους αλλά μετά αναρωτιέμαι αν εκεί που ζεις είναι πιο όμορφα απ’ το χωριό.
Μιας κι έχουμε να τα πούμε χρόνια, να σου πω ότι φέτος τελείωσα την 6η Δημοτικού. Αυτό το καλοκαίρι πέρασα σούπερ. Πήγα στις παιδικές κατασκηνώσεις που πηγαίναμε κάθε χρόνο, θυμάσαι; Βρήκα τις φίλες μου από πέρυσι και γνώρισα και καινούρια παιδιά. Μην μπεις στον κόπο να με ρωτήσεις αν έκανα βουτιές στη θάλασσα, γιατί θα σε στεναχωρήσω. Ούτε φέτος πήγαινα με τα υπόλοιπα παιδιά στην παραλία. Κάποιες φορές σκαρφιζόμουν ότι με πονάει το κεφάλι μου ή η κοιλιά μου κι άλλες απλά κατέβαινα στην παραλία με τα ρούχα. Ντρέπομαι τόσο πολύ να βγάλω τα ρούχα μου, φοβάμαι ότι θα αρχίσουν όλοι να με κοροϊδεύουν χοντρή όπως κάνανε πιο παλιά.
Η μαμά λέει πως η παραλία είναι για όλους και δεν θα κοιτάει κανείς αν τα μπουτάκια μου είναι χοντρά ή αδύνατα, αλλά εγώ δεν τη πιστεύω. Ακόμα θυμάμαι εκείνα τα αγόρια που με χτυπούσαν και με κορόιδευαν στο σχολείο. Και να σου πω και κάτι ακόμα, πάντα καταλαβαίνω ποιοι με κοροϊδεύουν πίσω απ’ την πλάτη μου, αλλά κάνω τη χαζή. Όμως, αν τολμήσουν και κοροϊδέψουν κάποιο άλλο παιδί γίνεται χαμός.
Πριν λίγες μέρες τα παιδιά της γειτονιάς χτύπησαν τον αδερφό μας. Νευρίασα κι εγώ, και τους έριξα μέσα στο χαντάκι με τα αγριόχορτα. Για να δούμε θα τολμήσουν να τον ξαναπειράξουν;
Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει το σχολείο, θα πάμε όλοι στο Γυμνάσιο και θα είναι και όλοι μου οι φίλοι εκεί, μιας και κανένας δεν θα πάει σχολείο στα Τρίκαλα. Ανυπομονώ να ξεκινήσει το σχολείο γιατί μου έλειψε, περνάω ωραία με τα παιδιά, όταν δεν με κοροϊδεύουν.
Η κυρία την τελευταία μέρα του αποχαιρετισμού στο Δημοτικό ήρθε και μου είπε: «Είδες, Αστάρτη, που έγινες η καλύτερη φίλη όλων ενώ εσύ έκλαιγες και νόμιζες πως δεν θα σε κάνουνε παρέα;»
Μεγάλη Αστάρτη, αλήθεια, η κυρία Γλυκερία είχε δίκιο, αλλά πολλές φορές νιώθω ότι είμαι η καλύτερη φίλη όλων γιατί τους κάνω όλα τα χατίρια. Μερικές φορές σκέφτομαι πως αν δεν το κάνω θα αρχίσουν πάλι να με κοροϊδεύουν και πιο πολύ τα αγόρια. Τα κορίτσια είναι καλύτερα, απλά μιλάνε τουλάχιστον δεν χτυπάνε. Αλλά ξέρεις κάτι; Κι εγώ θα τους χτυπήσω θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δεν τους φοβάμαι.
Ένα νέο που έχω να σου πω είναι ότι ο θείος μου πήρε καινούριο ποδήλατο κι έχω αλωνίσει όλο τον κάμπο με τα παιδιά, έχουμε πάει κρυφά απ’ τους γονείς μας και σε διπλανά χωριά.
Α! ξέχασα να σου πω, ο θείος μου έχει γράψει και πολλά καινούρια cd. Έχω φάει κόλλημα με τα Ξύλινα Σπαθιά και με τους Nirvana.
Λέει πως είμαι ροκού σαν κι αυτόν και χαίρεται. Μακάρι να είχε ακόμη τον ραδιοφωνικό σταθμό να βάζαμε μαζί τραγούδια.
Αν πάρεις το γράμμα, γράψε μου κι εσύ τα νέα σου, μη σου λέω μόνο τα δικά μου. Πού είσαι; Έφυγες απ’ το χωριό; Έχεις αγόρι, πες μου να το γράψω στο λεύκωμα των κοριτσιών! Πήγες στις συναυλίες που θέλαμε; Πέρασες στο πανεπιστήμιο; Βούτηξες στη θάλασσα; Αδυνάτισες καθόλου; θα με ρωτήσει σίγουρα η μαμά αν της πω ότι μιλήσαμε.
Αυτά, πάω να κάνω γρήγορα μπάνιο γιατί θα πάω με τον μπαμπά και τον Σπύρο στην πλατεία.
Γεια σου, η μικρή Αστάρτη.
————————–
Αγαπημένη μικρή Αστάρτη,
πόσο χάρηκα που έλαβα γράμμα σου. Είχαμε πράγματι να τα πούμε πολύ καιρό και δεν πήρα χαμπάρι πότε μεγάλωσες.
Δεν θα το πιστέψεις αλλά σε λιγότερο από ένα μήνα γίνομαι 30. Εγώ ακόμη νιώθω ότι είμαι γύρω στα 24 με 25. Αν με ρωτούσες γιατί, θα σου έλεγα διότι όλοι μας οι φίλοι σχεδόν σε αυτή την ηλικία έχουν τακτοποιημένη τη ζωή τους. Οι περισσότεροι έχουν μια σταθερή δουλειά κι ένα σταθερό σύντροφο, κάποιες μας φίλες έχουν παντρευτεί! Απίστευτο. Ήμουν εκεί στο γάμο τους φέτος το καλοκαίρι, κι ένιωθα σαν να ήμασταν σε ένα από εκείνα τα πάρτι που κάναμε στα γενέθλια μας.
Και ξέρεις συνήθως στην ηλικία που έφτασα, ξεκινάνε στο χωριό τα σχόλια περί οικογένειας, που να φανταστούν ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν άλλα όνειρα για τη ζωή τους!
Από την άλλη εγώ, νιώθω ακόμα πως ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Ο κόσμος είναι απέραντος κι έχω ακόμη αυτή την περιέργεια να τον γνωρίσω.
Μερικές φορές τον νιώθω αβάσταχτο και σκληρό, άλλες φορές γλυκό και όμορφο.
Πέρασα στο πανεπιστήμιο, όπως θέλαμε μικρές και γνώρισα πολλούς καινούριους φίλους. Κάποιοι έμειναν, κάποιοι έσβησαν. Να θυμάσαι πως οι φίλοι μας είναι η πολύτιμη κληρονομιά μας.
Κι από τότε συνεχίζω την πορεία μου, πέρασα από διάφορες πόλεις και νησιά, μιας και κάθε χρόνο βρίσκομαι σε διαφορετικό σχολείο. Αυτό το συνεχόμενο ταξίδι από τη μια με έχει κουράσει αλλά από την άλλη με αναζωογονεί, μου δίνει την ευκαιρία να σχετιστώ με καινούριους ανθρώπους και μέρη. Αυτό που με συγκινεί πάντα στους ανθρώπους είναι η πηγαία απλότητα τους, που δεν υπάρχει πια στους περισσότερους. Αλλά τη βρίσκω στα παιδιά, με ένα τους χαμόγελο και μια αγκαλιά με έχουν κατακτήσει!
Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις απαντήσεις στις ερωτήσεις σου. Α, ναι! Λοιπόν ξέρω ότι θα ενθουσιαστείς με αυτό που θα διαβάσεις. Έχω πάει σε πολλές απ’ τις συναυλίες που θέλαμε και ήταν φανταστικά. Θα σε στεναχωρήσω όμως αν σου πω, πως έχασα την τελευταία συναυλία από τα Διάφανα Κρίνα που λατρεύεις, αλλά είχα εξεταστική κι έπρεπε να τελειώνω. Αλλά δεν πειράζει γιατί τα Κρίνα μου κρατάνε συντροφιά σε πολλές στιγμές στη ζωή μου. Θυμάσαι το πρώτο κομμάτι τους που είχαμε ακούσει και το βάζαμε συνέχεια στο repeat; «Πάντα θα με ζητάς και θα με ψάχνεις, μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί, εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτουν μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική..»
Όσο για τις υπόλοιπες ερωτήσεις σου, έχω να σου πω ότι βούτηξα στη θάλασσα κι από τότε που το έκανα δεν τη χορταίνω. Πόσο αφελείς ήμασταν που δεν βουτούσαμε! Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα πόσο θα ήθελα να είχα μάθει να μην με ενδιαφέρει η άποψη των υπόλοιπων για το σώμα μας. Όπως και να είναι τα κορίτσια, οι υπόλοιποι πάντα θα έχουν ένα λόγο για τα σώματα τους. Γι’ αυτό βουρ, βούτα στη θάλασσα όσο προλαβαίνεις, μη χάνεις χρόνο!
Αν μιλήσεις με τη μαμά πες της ότι ναι αδυνάτισα αλλά μου κόστισε πολλά, διαιτολόγους, γυμναστήρια, δίαιτες, πείνα. Γι’ αυτό τα καλοκαίρια φάε κανένα παγωτό παραπάνω χωρίς να νιώθεις ενοχές και να ξέρεις πως στα αγόρια αρέσουν οι καμπύλες όποτε μην αγχώνεσαι για τα μπουτάκια σου.
Όσο για το λεύκωμα, να γράψεις πως είμαι μόνη σαν το λεμόνι, χε χε, θυμάσαι που το λέγαμε μικρές! Τα αγόρια ακόμα με δυσκολεύουν, δεν μπορώ να τα εμπιστευτώ, φαίνεται μου έχουν αφήσει ανοιχτές πληγές από τότε που ήμασταν μικρές. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να μου άρεσαν τα κορίτσια. Με εκείνα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, δεν με κουράζουν τόσο.
Το πιο σημαντικό όμως απ’ όλα που πρέπει να σου πω είναι ότι απέκτησα κι άλλα αδέρφια. Για να καταλάβεις τι εννοώ, είναι οι φίλοι που γίνανε αδέρφια. Μαζί ονειρευόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο ή τέλος πάντων να τον κάνουμε καλύτερο.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρές που δεν αντέχαμε τις αδικίες και πληγωνόμασταν; Ε, λοιπόν ακόμη πάσχω απ’ αυτό και βρήκα τρόπο να νιώθω πιο όμορφα. Στο επόμενο γράμμα σου μη με ρωτήσεις τη συνταγή, έχουμε δοκιμάσει διάφορες αλλά τη ψάχνουμε ακόμα.
Σε χαιρετώ, να είσαι όσο πιο ξέγνοιαστη μπορείς,
μεγάλη Αστάρτη.
Υ.Γ: Ψάξε να βρεις το δισκάκι από τους Ενδελέχεια που είχαμε λιώσει, το Χάρτινες Σαΐτες και βάλτο στο τέρμα κι ας γκρινιάζει η μαμά να χαμηλώσεις, εσύ μην χαμηλώσεις!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
το γράμμα στον εαυτό της έγραψε η Αστάρτη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
