από την Κατερίνα Τζημοπούλου
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν άντεχα άλλο. Βγήκα έξω. Τα μισώ τα νοσοκομεία. Στα δωμάτια νανουρίζεται ο πόνος, στους ορόφους μεταφέρονται με καροτσάκι τ’ άσχημα νέα. Οι αίθουσες των χειρουργείων μού θυμίζουν φτωχά πλατό κι οι γιατροί, γάτους χωρίς μουστάκια. Όλοι μας σ’ αυτή τη ζωή, γάτοι χωρίς μουστάκια. Δεν άντεχα άλλο και βγήκα έξω, λοιπόν.
Περιφερόμουν στο διάδρομο, μέχρι που είδα τη μάνα μου σε μια άκρη με τ’ αγαπημένο της βιβλίο. «Πού ‘σαι, ρε μάνα; Πάλι αυτό διαβάζεις;» και την αγκάλιασα μ’ όση λαχτάρα αρπάζει προχθεσινό ψωμί ο πεινασμένος. «Πάντα υπέροχο μου φαίνεται, όπως κι εσύ» κι αφού ξεκλείδωσαν τα χέρια μου, βολεύτηκε στη θέση της και χτύπησε τρεις φορές το κάθισμα δίπλα. Υπάκουσα.
Μόλις κάθισα, οι ώμοι μου έγειραν μπροστά, οι αγκώνες μου ακούμπησαν τα γόνατα κι οι παλάμες μου κράτησαν το μυαλό μου απ’ το να ξεχυθεί στο πάτωμα.
«Γιατί πάλι αυτό, ρε μάνα;» με πήρε το παράπονο. «Γιατί πάλι μαχαίρι, την τρέλα μου;» και πήρα να θυμώνω.
«Τελειώνει σε λίγο το χειρουργείο, πρέπει να επιστρέψεις» και σχεδόν δεν ένιωσα το χάδι της στο κεφάλι μου.
«Ποιο το νόημα; Ξέρεις πόσο κουράστηκα με τόσες επεμβάσεις;» και τα μάτια μου καρφωμένα σ’ έναν διαλυμένο αρμό ανάμεσα σε σπασμένα πλακάκια.
«Εγώ δεν ξέρω;» κι έσφιξε στις παλάμες της τα μουσκεμένα μου μάγουλα. «Η αρρώστια σου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα σύμπτωμα. Η ζωή είναι η ανίατη ασθένεια που κληρονομούμε όλοι. Κι αυτή θα σε ξεκάνει πιο μετά, μη βιάζεσαι» και με το πιο παραδεισένιο της χαμόγελο, μου ‘δωσε τρία χαστούκια.
Βρίσκομαι σε φορείο, στο χώρο της ανάνηψης. Ο πατέρας μου- όπως κάθε φορά, όπως και στη μαμά- περιμένει απ’ έξω. Να του πω ότι την αγκάλιασα; Θα ζηλέψει. Δεν του λέω τίποτα, λοιπόν.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
το μικροδιήγημα έγραψε η Κατερίνα Τζημοπούλου, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
